De zware pijnstiller is afgebouwd, langzaamaan komt mijn lichaam weer op gang. Ik krijg terug meer gevoel.
JOEPIE ik word verlost van de blaassonde! Het was een beetje vervelend om te verwijderen. Op voorhand had ik mij hier heel veel zorgen om gemaakt. Al bij al viel het nog wel mee. (Mijn vriendin had een nare ervaring met de blaassonde en daardoor was ik heel bang - aan't flippen)
Ik heb nog altijd geen eetlust maar ik probeer wel te drinken.
Enkele slokjes bouillon van bonnie maar meer lukt nog niet.
De buikpijn blijft maar duren.
Vandaag kreeg ik opnieuw bezoek van mijn papa en jopie. Hij is mijn allerbeste vriend.
Om de twee uur moet ik van positie veranderen. Ik zal een foto posten om te tonen hoe ik hier lig.
Nog 1 ding ik heb een dikke kin omdat ik ongeveer 5 uur op mijn gezicht heb gelegen tijdens de rugoperatie.
Vandaag is geen gemakkelijke dag. Op sommige momenten steekt de pijn de kop op. De verpleegsters zorgen heel goed voor haar. Ze krijgt nog altijd heel veel medicatie maar ook dan geeft Liesje aan dat ze veel pijn heeft. Het is niet altijd gemakkelijk om een goede positionering te vinden. Liesje mag op haar rug of haar zij liggen met extra steunkussens.
De dokters komen nog een aantal keer langs om te kijken hoe het gaat. Ze heeft gevoel in haar benen en ze kan haar tenen bewegen! Wat een opluchting!
Liesje heeft heel veel last van de blaassonde. Daar is ze erg gevoelig aan.
Ze mist haar vriendin Evy. Snel een kort telefoontje want lang houdt ze dit nog niet vol. Misschien komt Evy vrijdag op bezoek! Was het maar al vrijdag...
Bezoek van papa, broer en bonnie zorgen voor wat afleiding. Ze blijft lachen als er een grapje wordt gemaakt.
Na het bezoek is ze doodmoe. Samen doen we een dutje.
Eetlust heeft ze nog niet.
Vandaag voelt voor haar aan als een marteling. Ze krijgt heel veel medicatie, haar ogen draaien weg van de Valium en toch blijft de pijn. Als mama voel ik me 'machteloos.'
het ontwaken op de PAAZ is pijnlijk. Ze heeft heel veel pijn in haar rug. De nachtverpleegster houdt Liesje heel nauw in de gaten en geeft de nodige pijnstilling. Na heel veel Morfine, Contramal, Tramadol en Dafalgan krijgt ze de pijn onder controle.
Liesje voelt tintelingen in haar benen. Ze vindt het een aangenaam gevoel. De arts had ons verteld dat dit normaal is.
We krijgen heel veel informatie. Prof. Nuttin is een zeer bekwaam en empathisch man.
Om 1.00 u mag ze verhuizen naar haar eigen kamer. Parameters worden gecontroleerd. De arts van wacht doet nog een snelle check up.
Liesje valt snel inslaap en heeft een goede nacht.
Ik heb geweldig goed nieuws! Ik ben ontzettend opgelucht!
Na 5 uur liet juf Sofie (haar kiné) mij weten dat de operatie goed is verlopen. Ik moet nog een uurtje wachten en dan mag ik naar Liesje.
Bedankt juf Sofie dat je bij Liesje was. Zowel voor haar als voor ons is dat een grote steun.
Om 21.30 u kreeg ik een telefoontje van Prof. Dr. Nuttin om te laten weten dat alles goed is gegaan. Ze moeten nog een aantal zaken afwerken en dan wordt ze in bed gelegd en mag ze naar de PAAZ. Bedankt Prof. Dr. Nuttin voor de goede zorgen en om mij gerust te stellen.
Om 15.30 u hebben ze Liesje in slaap gedaan. Ze was heel rustig en moedig. Na een aantal keren diep in- en uit te ademen in dat vieze stinkende masker vertrok ze naar dromenland. Ze vertelde nog dat ze graag wil dromen over roze olifantjes die champagne drinken. (Kidibul!)
Haar vertrouwde juf Sofie # kiné # psycholoog # plusmama blijft tijdens de operatie bij haar. Ze was blij dat ze juf Sofie nog een dikke knuffel kon geven. Ook kiné meester Marc mag aanwezig zijn.
Een lieve verpleegster begeleidde me naar buiten en vroeg of het ging... "Ja hoor, ik ben rustig, ik heb er alle vertrouwen in, ze is in goede handen."
Ze stelde me op mijn gemak. De operatie duurt gemiddeld 5/6 uur maar het kan langer duren. Wees maar niet ongerust.
En nu maar wachten... gesteund door alle lieve woorden van familie, vrienden, collega's, nog meer kiné's en kennissen.
Ik ben Liesje, 11 jaar en ik hou van youtube, chatten, zwemmen, paardrijden en muziek.
Samen met mijn mama heb ik deze blog gemaakt omdat vandaag een heel belangrijke dag is.
Ik krijg deze namiddag een SDR operatie in het UZ Gasthuisberg te Leuven door prof. dr. Nuttin.
Deze ingreep zal mijn spasticiteit verminderen waardoor ik beter (gemakkelijker) zal kunnen stappen.
Op dit moment (24/8/'18 12 u 10) wacht ik in mijn ziekenhuisbed samen met papa & mama tot ze mij komen halen voor de ingreep. Ik ben als tweede aan de beurt. De operatie duurt minimum 6 uur... dus ik moet nog een tijdje geduldig zijn.
Zodra ik onder narcose ben zullen mijn ouders heel lang moeten wachten...
Mama zal mijn verhaal dan verder met jullie delen.
(Mijn vriendin had een nare ervaring met de blaassonde en daardoor was ik heel bang - aan't flippen)
