Alles heeft en keerzijde. De quasi arrogante zelfverzekerdheid waarmee ik soms handel smelt als sneeuw voor de zon als ze onverwacht binnen komt. Even plots als ze destijds verdween. Een maand niets van gehoord en daar staat ze dan aan de toog. Ze glimlacht niet goed wetend hoe ik haar ontvangen zal. Als ik op haar toe loop til ik haar van de grond en knuffel haar waarschijnlijk veel te hard . Ze giechelt en lacht en ik voel me helemaal warm vanbinnen. Hoe kan een wezen zoveel impact op me hebben denk ik bij mezelf terwijl ik me realiseer hoe hard ik ze eigenlijk stiekem wel gemist heb. Mijn Muze. Zo noem ik haar, ze weet het, maakt haar soms ongemakkelijk. Een kunstwerk, een bron van inspiratie, echt een vrouw naar mijn hart. Onafhankelijk kunstzinnig altijd veranderlijk elegant intelligent sterk en kwetsbaar tegelijk. Ze fascineert me mateloos, in haar armen ben ik als man verloren. En toch waren we nooit écht samen en is de kans dat dit ooit gebeuren zal gering. Teveel vrijheid, teveel te verwerken verledens, teveel leven misschien. Bang van woorden als verliefdheid gebondenheid relatie... Zonder het te beseffen heeft ze te veel in me los gemaakt. Ik heb mezelf van boze demonen moeten verlossen om bij haar te kunnen zijn. En daarna terug los van haar te zijn. Me als een boom gevoeld groot en sterk over haar wakend maar onmogelijk me te bewegen of haar te volgen. Ik kan slechts op uitkijk staan starend over berg en dal tot ze terug komt gevlogen. Zij is een vogel thuis in de wereld en wie ben ik om haar dat te ontzeggen.Ik heb dan ook beslist niet te wachten. Maar al wat ik tegenkom valt in het niet bij de gedachte aan haar. En ze is er altijd. In mijn hoofd , in woorden die ik lees, muziek die ik hoor, mensen en beelden die me passeren. Alsof ze me behekst heeft. Ik voel me tot slaaf verworden van mijn eigen verlangens en wensen. Sehnsucht. Iedereen bekijkt de wereld door zijn eigen ogen en jou ervaring is alleen de jouwe. Je kan eigenlijk niets innerlijk delen want in het communiceren alleen al gaat te veel verloren. We zijn allen alleen in onze verlangens en onze dromen. Het pad dat voor ons ligt moeten we zelf bewandelen. ons levensdoel ligt dan ook alleen bij onszelf en kan onmogelijk door een ander vervult worden. Te gemakkelijk gaan we onszelf als slaven gedragen, als hersenloze zombies op zoek naar basale bevrediging van onze diepere verlangens. Als je teveel herkent in een ander loop je gemakkelijk de kans jezelf compleet te verliezen. die pijn heeft niets met liefde en alles met verslaving te maken. Het is verdomd moeilijk nietin dit soort val te trappen. Als mens ben je van nature uit ingesteld op verslavingen. Er zijn zelfs volledige religiesystemen opgebouwd rond onthechting alleen al. Dit verteld me meer dan genoeg en zou menig mens angst moeten inboezemen. Angst die tot inzien stemt. Die je over-leven doet. En dit omdat je zoekt naar een connectie die je helpt jezelf te overstijgen? Hebben we dan hulp(middelen) nodig? Zijn we allen emotionele junks? Ik weet het niet zeker maar ervaar wel een enorme rush. Tijd om af te kicken.
