1.

Het was een kille, winderige namiddag in het begin van de lente van het jaar 1996. De Waller Jespers, hoofdfiguur in dit jullie fris geserveerde voorgerecht, was op bezoek bij zijn vriend, de heer Olifant, die toen nog een paar dagen te leven had en die woonachtig was in het Faboert, zoals de legende het nu eenmaal wilde. Langs een gemeenschappelijke kennis, met name De Vilvis, had Heer Olifant eerstgenoemde, De Waller, met de hier volgende mededeling uit zijn slaap ge-sms’t:“Heb goesting in vlees en groenten. Aardappelen, mayonaise.”

    Dat soort literatuur als een gevolg van Proximus, Erfgenaam van Saturnus, die zijn eigen kinderen opvrat, en Achterneef van Mercurius, boodschapper der verre Goden…

   De Waller had op dit aanstekelijk bericht het volgende tegenbericht verzonnen:“Ik kom,” schreef hij, “Straks wel weer naar A’pen. Zal voor u koken ja.” Vervolgens had hij nog nagestuurd:“Zal zelf de ingrediënten bijhebben!”

    “Hoeft niet - Xx”

    De Waller deed zijn best om er iets lekkers van te bakken. De Vitalski, het magische Slangenmens van de Cuylitsstraat, had De Waller onlangs in het Schedeldak gezegd:“Gij smijt witloof in de pan, veel meer niet - en toch: als gij kok zijt, gij het recept aandraagt, - het is altijd lekker bij u.”

    “Ja maar,” had De Waller geopperd. “Hoe overdreven veel bruine suiker doe ik er steevast ook bij!” (Die suiker zijnde “Golden Brown”, die drug…)

    “Overnieuw Rijkevorsel? Om hoe vroeg opstaan, gij? Als gij daar werkelijk gaat arbeiden?”

    De Heer Olifant zat inmiddels zelf, dit zeggende, als tegengesteld aan zoveel fabriekswerk waarover sprake, met zijn voeten vlak onder zijn achterwerk op de brede zitpoef. Er als een pasja aan de salontafel gezapig mee doende, zijn potsierlijke waterpijp te wassen. Een instrumentarium van zeventien exotische slangetjes en borrelend rivierwater voorzien… De laatste tijd een obsessief ritueel hier te Antwerpengrad, alwaar de zon verdween; plotseling zat eenieder waterpijp te lurken.

    De Waller sneed zijn aardappelen, voor wat kleingeld afgetroggeld van de Turk hierover, vierkant of toch rechthoekig. Opzettelijk gebruikte hij belachelijk veel bakboter bovendien.

    “Ik werk daar niet meer, in die steenfabriek. Een zo mogelijk nog kleinere fabriek opzij van de Miko Koffie op de Ring van Turnhout, daar heb ik gezeten.”

    “??”

    “Een zekere fabriek voor zo’n twaalf werkmensen.”

    “Verdomd, precies bij het Leger gij…”

    “Wanneer ik bij De Sam, da’s mijn Broer, logeer, in de Kolonie, inderdaad: dan is het flink om halfvijf in de morgen het bed uit! Deze week zat ik echter elders - bij Den Charles Maria Nelson, die z’n spaghettikot. Een fabriek,” ging De Waller voort, “Waar aan de lopende band van die plastieken potjes worden gemaakt voor platte kaas - alleen platte kaas, dag en nacht. Vier weken lang de vroegste shift! Altoos van die stapels en nog van die stapels plastieken potjes nazien op hun etiket.”

    “Dus potjes als deze,” vroeg Heer Olifant. Een leeg potje platte kaas raapte hij op van de vloer. “Man,” sprak hij, “Telepathie!”

    “Yeah…”

    “Ik eet anders nooit platte kaas. Nu deze week plotseling dus wel.”

    “Cool…”

    “Zo’n hele doos van de Aldi opgelepeld! Ik dacht, we zullen De Waller dan maar sponsoren!”

    “Onderbewust,” aldus De Waller, “Moet gij zoiets hebben verzonnen ja! Deze soort, hetzelfde merk…”

    Vervolgens probeerde De Waller aan de heer Olifant uit te leggen waarom zo’n job in zekere zin wel een verademing was ook. “Ge kunt daar,” zo sprak hij, “Niet heel uw bestaan aan willen gaan vergooien, binnenkort wil ik op reis overigens, met De Vitalski terug naar Engeland, Woolwhich. Blijven van het Schedeldak naar Den Babylon verhuizen of weer terug, zoals gij, zoals uw vrienden, - ik kan dat gewoon niet volhouden, ik word kierewiet!”

    “Wie niet?”

    “En toch.”

    “Ik ga op een afschuwelijk jonge leeftijd sterven, daarom maak ik er geen werk van, het is immers voorspeld, verschillende zieners hebben mij gezegd dat ik een afschuwelijk korte dood sterf, nog voor mijn dertigste.”

    “Renilde?”

    “Ondermeer. Ook is het een idee van haar Ma. Maar,” sprak hij, “Daarom verdom ik het dus om nog te verhuizen. Liever sterf ik als een zoveelste hond hier in het Faboert. Nu nog te moeten sleuren, zeulen, me kromwroeten? Ik wil mij niet vermoeien, da’s teveel moeite. Het is al te laat voor mij.”

    “Hoeveel zijt gij er weeral?”

    “Negentien.”

    “God…”

    “Goed. Geweldig dat Tasha naar mij is gekomen. Dat versleten, rammelend stuk ijskast tegenwoordig is altijd goed gevuld. Die plattekaas is anders wel lachen, die had ikzelf bij me! Alles wat ge verder ziet, - die bananen; door Tasha meegebracht. Die rijdt,” sprak heer Olifant, “Als een volwassene met de wagen naar een Aldi, om er op de parking voor een week of zes op voorhand proviand in te laden. Die kilo’s betterfoodkoeken, da’s pas puur labeur, jongen!”

    “Die kruiden. Al die shit, deze koteletten nu ook.”

    Dan blies Heer Olifant in de waterpijp als werd er hiermee een ballon uitgetest.

    Hijgend sprak hij weer voort:“We zullen,” sprak hij, “Subiet,” zei hij puffend, - en stak een joint op. “We moeten - naar het balkon.”

    De bemoste schouwen, daartussen stond er een marmeren tafel, - “Echt grappig. Daarna wel weer naar binnen voor deze waterpijp, die gehele machine mee door het venster, da’s onhaalbaar. Kuche!! Gisteren hebben ze – kuche!-, die pijp mee op het dak willen plaatsen…”

    “Wat smoort ge,” aldus De Waller, een stel wortelen versnijdend met één hand.

    “Stuff van Het Koetsierke.”

    “Eerst dit hier,” aldus De Waller.

    Nog in de keuken verdeelde hij de kotelet die reeds gereedlag, in tweeën middels een kromme schaar. De nagelschaar van Tash.

    “Met,” riep hij, “Mayonaise d’rbij, is alles even lekker!”

    “Da’s waar!” riep Heer Olifant.

    Die er dan toch weer bij kwam, bijzonderlijk teneinde vlug een of ander uit de gezegde koelkast te grissen. Alsof er een alarm afging. “Goed huiselijk, witte wafels!”

    “Een beetje gek want het is er niet koud, doch wel is het opvallend grijs daarbuiten. De lucht tochtig, vochtig – op tien druppels na motregen.”

    “Ik ben doorweekt.”

    “Ik zei toch al: daar is, aan die kapstok, als ge wilt een peignoir.”

    “Ik weet het…”

    “Doe die aan, leg uw broek op de stoof.”

    “En toch eten we dus buiten,” ging Heer Olifant voort, een vluchtige grijns producerend. “Mijn achterbuur gaat rond dit uur, stipt halfzeven, piano repeteren. Dus muziek is er dan ook. Te gek want die installatie van De Vitalski is kapot!”

    “Daarstraks, onderweg naar De Morrie daarstraks,” sprak Heer Olifant zachter, “Ben ik aangevallen door een spreeuw, regelrecht. Ik geloof, een spreeuw – maar ja, weet ik veel van vogels...”

    “Zo ge daar tijd voor zou hebben,” zo opperde hij vervolgens, “Zoudt ge LaBambi nog eens kunnen treffen. Die verwacht ik om acht uur stipt.”

    “Ik ken die niet. Heb al wel een boel van d’r gehoord. Gezien heb ik haar nog nooit ergens. Neukt ge die nog,” vroeg De Waller tenslotte plat.

    “Die komt de sleutels halen van dat verdiep in de Bandenfabriek van Den Hellerik. Niet voor zichzelf maar voor De Vitalski, zo heb ik in elk geval de indruk. Van wie zij niet afgeraakt, denk ik.”

    “Die is toch gelukkig in de Cuylitsstraat?”

    “Zijn dak is ingezakt, letterlijk. Die storm toen vlak voor mijn verjaardag in De Spits. Bij Tash is hij intussen weer buitengevlogen.”

    “Mag ik hopen voor u!”

    “Voor Tasha, ja! Nu wil hij naar LaBambi. Maar zij wil dus helemaal niet. Ik geloof dat ze hem bij Den Hellerik wil dumpen, niet minder.”

    “Kan dat allemaal wel?”

    “Hij is hier daarstraks of gisteren bedoel ik, nog boeken komen terughalen, meer dan vijfhonderd van die grote bananendozen vol met boeken, waar haalt hij die? Die ging hij, sprak hij, naar De Michel doen – hij vertelde mij en De Vilvis er expliciet over, supergelukkig te zijn dat hij uit de Cuylitsstraat in ieder geval weg is.”

    Pas nu begon De Waller zich te realiseren dat hij vandaag nog niet werkelijk gegeten had. Enkel dat in de pan kleurloos geworden stuk omelet van Den Charles vanmorgen. Hij keek op zijn beruchte horloge, - de secondewijzer een revolver in de vingers van een soort Lucky Luke-figuurtje. Stipt zeven uur was het uur aan den dag.

    Door het vensterraam aan de meest achterste zijde van dit waargebeurde mensenappartement in de schaduw van de Watertoren van het Faboert, daar begaven, lezers, onze twee hongerig babbelende vrienden zich naar het balkon tussen de schaarse maar zacht zingende regendroppels. Effectief: het weer speelde geen rol, “Dit afdak, voor hieronder,” meende Heer Olifant, “Zullen we van die kandelabers halen. Prachtige boeken,” ging hij voort. “Een ganse doos vol met, bijvoorbeeld, de meest illustere publicaties omtrent de volledige, gedetailleerd in kaart gebrachte genesis van Tarzan, - hoe die in de loop der jaren is geëvolueerd, daar heeft hij alles van. Ook alles van Shakespeare natuurlijk. Maar als er onderhand daadwerkelijk niet een béétje speed werd achter gezet, dan was hij er te laat voor teruggekomen want dan deed ik het zelf naar De Slegte. Ik eet geen krantenpapier! Literatuur zal worden vervangen door het internet ook.”

    “Dat weet ge niet…”

    Uit zijn brooddoos nam onze meesterlijk galante gastheer, die Heer Olifant toch was, een hoopje paddenstoeltjes of iets dergelijks, iets soortgelijks. “Al te geroosterd, doch okay… Die doen we, why not, in rauwe staat over die kotelet. Gebakken champignons, wat gij? In die vleessaus? Hier gieten we van die koffie in – laat van hieraf Heer Olifant doen! Laat die maar doen, Wallertje!”

    “Nu we hier tezamen zitten, twee vrienden babbelend tegenover elkander en zonder bemoeials in de buurt, nu durf ik u dit volgende hier te vertellen,” zei De Waller met opzet zo omstandig. “Ik vind dat uw kleren, vooral toch - of is het uw haar? Of is het uw ganse lijf, - een beetje stinkt... Vroeger een beetje, de laatste tijd heel erg, echt opvallend.”

    “…”

    “Wat ik u zeg met de beste bedoelingen.”

    “Wat ik geloof, ja.”

    “Ik zou,” sprak De Waller, “Dit alleen durven te zeggen tot een allerbeste vriend.”

    “Yeah.”

    “Doet gij er niets aan?”

    “Waarom? Waarom? Trouwens, hoe ruikt het dan bij De Robbie in Rijkevorsel? Daar is alles van suikerbonen? Bij die bejaarde Gunter? Ik zal subiet mijn voeten wel weer gaan wassen, daar heb ik veertig vriendinnen voor. Om daar, in het aanrecht, mijn voeten te wassen. Als het moet van u. Vooral echter wanneer gij, lijk nu het geval, van ginder komt, de Kolonie, stinken, moet ik u zeggen, uw vuile handen van het krabben langs uw hol.”

    “…”

    “Zo komt gij mij zeggen dat ik niet goed ruik.”

    “Vriendelijk bedoeld.”

     “In die conditie komt gij mij advies geven.”

    “Why not?”

    Je hoefde, vond De Waller, niet perfect te zijn om toch kritiek te uiten.

    “Maar ge hebt gelijk wel,” voegde hij daar nog aan toe. “Bij die anderen daar in de verre heiden, is het veel erger, walgelijker nog dan hier. Daarom vind ik het juist zo jammer. Ik had gehoopt op frissere lucht.”

    “…”

    “Gij zijt een stoere kerel, waarom ruikt het onder uw oksels dan niet een beetje frisser?”

    “Ja, man!”

    “Wat zegt Tash d’r eigenlijk van? Of uw haar, uw natte haar? Waarom ruikt uw haar nooit eens naar ananas of citroen.”

    Ze werden beiden goed stoned kortom.

    Normaal werd je van psilo’s alleen maar geleidelijk aan wazig, ten vlugste pakweg een halfuur na verbruik. Nu was het amper, kennelijk, twee minuutjes later al zover. Of was dit reeds de volgende middag, zaten zij hier al tien uur lang?

    “Mja, da’s té lang geleden,” zei De Waller. “Normaal hebben die dingen geen effect, ik was ongeveer verzadigd voorgoed.”

    “Goed, hé?”

    “Ik word er ook angstig van.”