deze week gaat op de meir na tien jaar de stadsfeestzaal terug open, als een kolossale winkel- en evenementenhal; vijf verdiepingen, veertig trendy winkels en ondergrondse parkeergarages, appartementswoonsten, horecazaken, etc; de overkoepelende onderneming "multi-development" vroeg my om voor de besloten opening morgen (dinsdag) een heus stadsfeestzaalgedicht te componeren; de vyftien minuten durende voordracht daarvan sluit die avond namelyk af.
ietsje teveel tekst om hier met plezier op uw pc-scherm helemaal te lezen, - tenzy je de tyd zou nemen om het hardop te doen...
____________________________________________________
RENDEZ-VOUS IN DE STADSFEESTZAAL
1.
volgens freud en jung
en volgens de gallo-romeinse druïden
is de menselijke ziel een gebouw.
en daarom wordt de ziel der sinjoren niet bewaakt
door een bladgouden minotaurus,
maar wel door lazarus, die door de stadsriolen wringt,
en zingt, zingt van zijn labyrintische synagoge.
een diamantaire titanic
die op het grijze vocht der schelde
tot ons werd gebracht
en gestrand is op kosten
van de zeevaarder rodriguez, de tragische held.
ach, dappere, koopkrachtige burgers
en kindermensen, -
ziehier de manier waarop de stad zich sterkt,
en voel het plezier waarmee die zuigkracht werkt
van twee lange gangen, van vanille zwanger,
in de inno; een welgeteld vijf etages tellende kabbala,
gehuisvest bovenop
van naftlucht drachtige parkeergarages,
onder een kruitdampige hellegrond,
op eigen beurt geschraagd door het verpulverde skelet
van wat een voorhistorische walvis bleek.
de walsende walvis
tot het eind der tijden,
en die het universum draagt,
aan het licht gebracht, ongevraagd,
door vrachtwagens faraomieren, naarstig
opgezweept door mercurius,
de gevleugelde voeten
van het openbaar vervoer.
het gebod van de winst,
dat krast uit de navel in zijn rug:
kassa twaalf!
2.
zoals wij in de vuilste der music-hallen
moesten worden doodgesmeten met ijzeren ballen,
precies op die wijze
wijzen we hier, oneiroscopisch gereïncarneerd
boven tafels crêpepapier,
op de roltrappen, kruiselings elkander groetend
zonder stil te staan,
onafgebroken voortschuivend juist,
omhoog,
omlaag,
het zijn solden vandaag.
jonge moeders, angstige vaders
van splinternieuwe babys,
ze nemen
afscheid van elkander voor een kwartier
die roltrappen zijn de rolluiken, doorgeefluiken
van de moderne tijd, het pompende bloed
door ons lichaam gespreid
als waren wij microben
die stierven maar werden herboren,
symfonisch, zacht fugatisch, failliet in fa groot,
syncopisch tot achter de dood.
broedplaatsen van niet minder zenuwachtige hitte,
zeven jaren van verwachting en
vaginale wederopbouw,
wanneer zij zich terug, voor cosmetica,
de massa in begeeft, zij alleen
wel, okay dan;
- ga daar zitten wachten met de baby
zij slaat zich de sjaal van ariadne om de hals,
handig in de winter,
en goed is ze voor, net zo lief
in foetushouding, de blinden
zodra ze hen de weg
naar hilfiger helpt te vinden.
3.
ja, als dit echt de waarheid is,
als ieder huis een psyche is,
- en dat kan ook bijna niet anders -,
in dat geval is ook de woonst suus antigoons,
het spaanse spook,
dit kolossale hol, dat is zo.
en deze trap, ook authentiek gerestaureerd,
waar destijds strauss en daarna jazz weerklonken,
tingeltangel,
techno.
na honderd jaar feestgedruis,
honderd jaar bloemenbals
en luizige rapportuitreikingen
koffievlekken, cirkelvormig dampend
achter een etalage,
volgen het personage - concentrisch,
concentrisch door de voorste draaideuren
is er iets veranderd?
voor die zombie, amper wandelend en toch wijdbeens,
langs de vervallen turnzalen van het schuttershof,
de cinemas van toen -
of alweer verdoolde hij, als in die droom
waaruit niet wakker te schrikken, te symmetrisch
in klassieke portieken
en vergeefs saluerende hopvelden
het fantoom, een lustig walsend galjoen van 1900,
vermenigvuldigde haar;
bovenwaarts gaande,
zij benedenwaarts, als in de kabbala, ja -
aldaar, na haar teruggevonden kasticket
ijverig te hebben nageteld,
(erg veel geld;
daarmee kan ze
de woensdag lang
of s vrijdags na middernacht
richting delhaize
),
rent daar overnieuw letterlijk
het spook van de opera
in zijn witte onderbroek
de bovenste vishandel naar binnen, om diep in die hoek
zonder vangnet
zich te hurken...
bij deze
honderdste verjaardag nemen we graag
onze hoed ook voor zon schooier zelfs af,
ook
voor die daar, zijn clochard,
- ruik, ach, zijn asem van whisky
4.
hij produceerde vlug een droge hoest in zijn zakdoek,
heimelijk
temidden van de drukte.
hij keek per ongeluk naar de spannende, witte jeans
van een dienster die zich bukte
voor kousenbanden,
tiaras van zeventien euro.
onsterfelijkheid
lag er voor het rapen,
verrukt
en toch, het ogenblik, - ach, onanie, o commercie!
weggerukt
uit zijn frustraties, heel even, die man
hij vroeg haar niet om genade,
hij wierp zich van de balustrade.
en zag inderhaast, hosanna in trance,
haar winkelwagen
en daar de wielen van
en daar het knarsende karma van, van de horeca zelf
de nooduitgang -
roep allen zo rap ge kunt een ambulance
de machtig rollende scarabee
is het volle zonnelicht,
reusachtiger, ook zonder btw,
dan de glasramen van de kathedraal.
5
wij zien dit ras,
dat wij nu ook zelf een gekeverde rug krijgen,
wij die achterbleven;
als werden wij opgerold, als caracoles kop in kas,
gekromd in moeders buideltas.
(daarom
gaan echtgenoten een kledingzaak
zelden mee naar binnen;
verdwijnen zij nieuwsgierig in de gordijnen van
zon pashok, dan krijgen ze van de stok
)
zwevende balkons verdiepen ons
in honderd manieren van zitten bij elkander, van kuieren,
koffie drinken, luieren
en turken, marokkanen,
saturnus, die zijn kinderen opvrat,
als rozijnen door de zaal in deze stad
van room en ramadan.
en van de otto veniusstraat, daar komen arm en rijk
gelijk gelijken zij aan zij, als keizer nero, kijk
voor eigen straf
bedacht hij zich de bedelstaf
here jahwe, mene tekel; daar kleven nog
de letters in den hoge
de boekenbeurs,
die heeft zich verlegd, dat wel...
en de kennedytunnel, hier gevierd
oef, - het eertijdige sportpaleis,
waar de duivel nog koerste met quinten matsys
oefening in de herrijzenis!!
6.
om tenslotte te proberen door te stoten
door het valse plafond,
de bovenste koepel,
het allerbovenste licht, openlucht,
scheldelucht
voor nog meer licht -
en regenbogen rechtgebogen, cherubijnen
tussen bezwijken of halsreiken
naar bevrijding uit een cultuur
die zegt: tijd is geld,
en geld is geld, ieder uur
op het gelijkvloers kwamen samen
onze grootvaders destijds.
met onze grootmoeders
die ze hier tegenkwamen.
de wet van nietzsche dan weer
en diens eeuwige terugkeer,
in die trant
hier de bank van ierland zij dank
nog lusten wij daarvan
vijftien gram
gesmeerd op een driehoekige boterham.
onze geest wil omhoog,
het vlees valt naar omlaag
dus wees gerust, proef gerust
onze gefricasseerde reeënrug
u zien wij graag terug
en vlug, rond half drie,
bij voorkeur bij de afdeling
charcuterie.
22-10-2007 om 19:58
geschreven door vitalski 
|
