Wurgslangen zijn slangen die niet giftig zijn maar wel gevaarlijk. Tenminste als ze groot zijn. Als een wurgslang zijn prooi te pakken heeft, wurgt hij zijn prooi tot de prooi dood is. Daarna pakt de slang de prooi met zijn bek en eet hij de prooi op.
Wurgslangen zijn meestal langer dan andere slangen maar de rattenslang is een uitzondering omdat die maar 150 tot 180 centimeter lang is en daarmee zijn ze de kleinste wurgslangen ter wereld.
Een van de grootste wurgslangen is de python. En de allergrootste slang ter wereld is de anaconda. Die kan wel ruim 9 meter worden. Ergens in een museum ligt een slangenskelet van wel 11 meter. Grotere slangen hebben we nog nooit levend gezien.
Net als de meeste dieren moeten slangen eerst paren, voordat er jongen kunnen komen.
Op de foto zie je twee parende slangen.
Van sommige soorten slangen draagt het wijfje de bevruchte eieren in haar lichaam totdat de eieren uitkomen. Dan legt ze de eieren en bijna tegelijk komen de slangen uit het ei.
Andere soorten leggen hun eieren nadat ze gepaard hebben. De meeste soorten begraven hun eieren in losse grond of tussen rottende plantendelen. Het moet wel wat vochtig blijven, anders drogen de eieren uit. De zonnewarmte moet dan voor het uitbroeden zorgen.
Op de foto zie je de eieren van een ringslang.
Als een wijfjesslang haar eieren heeft gelegd, is haar taak voor het nageslacht volbracht.
Een uitzondering op deze regel, vormen de Pythons. De wijfjes van deze soort broeden zelf de eieren uit. Zij winden zich om de eieren heen en verdedigen deze fel tegen eventuele eirovers.
Meestal legt een slang 10 tot 15 eieren. Maar de grootte van het wijfje speelt ook een rol in de hoeveelheid van de eieren. Een uitgegroeide Netpython van zeven à acht meter kan wel 100 eieren per keer leggen!!! De eieren zijn langgerekt van vorm en hebben een leerachtige schaal. De jongen moeten zelf hun eischaal opensnijden, net als de meeste andere dieren die uit een ei komen. De doen ze met behulp van een eitand, een scherp uitsteeksel voor op de neus. Kort na de geboorte valt de eitand af.
De broedtijd van de eieren loopt uiteen van twee tot drie maanden. Dit is ook afhankelijk van de temperatuur van de omgeving. Hoe warmer, hoe sneller de eieren uitkomen.
Jonge slangen zijn natuurlijk vaak een makkelijke prooi voor andere dieren. Daarom leggen sommige slangen erg veel eieren, zodat er nog slangen overleven en volwassen worden.
Veel mensen die slangen houden, houden ook veel van slangen en zullen er ook goed voor zorgen. Gelukkig maar, want eigenlijk hoort een slang niet in een hok, maar in de natuur. Ondanks de goede verzorging wil een slang soms niet eten.
Dan moet de slang gedwongen gevoerd worden. dat heet dwangvoer. Dat lijkt misschien zielig maar dat is het niet want hij moet eten. Het is zielig als hij geen eten krijgt, want dan gaat hij dood.
Als de slang onder dwang wordt gevoerd, wordt er een dode muis of een ratje voor zijn neus gehouden en dan wordt de slang een beetje geplaagd. Meestal hapt de slang wel, maar als dat niet gebeurt, moet je de slang zijn bek open maken en dan de muis of het ratje er in duwen. Als de muis er helemaal in zit, moet je voor de zekerheid het muisje/ratje er verder in duwen. Want anders spuugt de slang het soms weer uit
De meeste slangen eten kikkers, reptielen, vogels en kleine zoogdieren. Slangen die in het water leven, eten bijna alleen maar vis. Er zijn ook slangen die eieren van vogels en reptielen eten. En er zijn slangen die andere slangen eten.
Cobra's, ringslangen en rattenslangen zijn actieve speurders. Ze hebben een slank lichaam en bewegen zich snel en soepel. Ze jagen overdag. De Afrikaanse zwarte mamba is de snelste jager onder de slangen. Hij kan met 20 kilometer per uur over de takken glijden.
Adders, pythons en boa's bewegen traag. Als ze een prooi willen vangen, blijven ze net zo lang wachten tot de prooi dichterbij komt. Dan buigen ze hun kop in de vorm van een S. Vanuit die stand kan de kop razendsnel naar voren schieten.
Boa's klimmen natuurlijk makkelijk in bomen. Ze gaan dan vaak lekker lui op een dikke tak in het zonnetje liggen. Soms komt er dan een lekker hapje aan gelopen. Als dat hapje de boa niet ziet en onder de tak door loopt, laat de boa zich bovenop de prooi vallen. Bliksemsnel wikkelt de boa zich om de prooi en knijpt de prooi steeds strakker vast, tot de prooi niet meer kan ademhalen. Daarna wordt de prooi in zijn geheel ingeslikt. Het duurt dan soms weken voordat de prooi helemaal verteerd is. Je ziet dan nog lang een dikke bobbel in het lichaam van de boa, op de plek waar de prooi zit.
Hieronder zie je hoe een kangaroe door een slang verslonden wordt.
De meeste slangen kunnen niet goed zien. Slangen die in bomen wonen kunnen het beste zien. Deze leven vooral van vogels of hagedissen. Om vogels te kunnen vangen, heb je goede ogen nodig. Maar woelboa's en andere gravende slangen leven onder de grond en zijn zo goed als blind. Bij sommige soorten zijn de ogen zelfs bedekt door een schub.
Slangen kunnen wel heel goed ruiken en proeven. Bij slangen zijn reuk en smaak sterk met elkaar verbonden.
Als je wel eens een slang hebt zien kruipen, zal je zeker de lange, gespleten tong gezien hebben. Deze tong wordt telkens trillend uitgestoken. Zo vangt de slang de geurstoffen op. Dit zijn heel kleine, onzichtbare deeltjes, die bijvoorbeeld afkomstig zijn van andere dieren en door de lucht zweven. Bij het intrekken van de tong worden de geurstoffen aan een smaakzintuig in de bek afgeveegd. Zo proeft de slang deze geurdeeltjes.
Door de grond af te likken, kan de slang het reukspoor van bijvoorbeeld een muis heel goed volgen.
Slangen hebben geen oren. Ze horen dus niks. Wel kunnen slangen geluidstrillingen opvangen die via de grond naar ze toe komen.
Slangen kunnen zich zijwaarts voortbewegen. Slangen zijn ook goede zwemmers.
Slangen hebben een skelet. Dat skelet bestaat uit een schedel en een wervelkolom. (ruggengraat) In die wervelkolom zitten tussen de 200 en meer dan 400 wervels. Aan elke wervel zit een paar beweegbare ribben, behalve aan de eerste twee achter de kop en aan de staartwervels.
Aan de buitenkant van de slang zie je schubben. De schubben zitten bij elke slangensoort anders en vormen een patroon, waaraan je de soort slang kunt herkennen. Ze glimmen een beetje. Daarom lijkt het alsof de slang een beetje slijmerig is. Dat is niet zo. Een slang voelt best lekker aan. De schubben op de buik zijn breed. De slang gebruikt die om zich af te zetten op de bodem. Zo komt de slang vooruit.
Een slang doodt vaak prooien die behoorlijk groot zijn. Om die in te slikken moet de bek van de slang wijd genoeg open kunnen. Slangen kunnen hun bovenkaak losmaken van de onderkaak. Daardoor kunnen ze hun bek wijd genoeg openen.
Slangen groeien, maar hun huid groeit niet mee. Onder de huid groeit een nieuwe huid. Een paar keer per jaar, als het tijd is, wrijft de slang zijn oude huid tegen iets ruws kapot. Dan stroopt hij de oude huid er af door over ruwe bodem te bewegen. De huid blijft gewoon ergens liggen. We noemen dat 'vervellen'.
Slangen hebben geen poten. Miljoenen jaren geleden hadden ze dat wel. Bij mannetjesboa's en pythons zie je aan het achterlijf nog kleine restjes van die poten zitten. Die worden niet gebruikt om te lopen, maar wel als het mannetje zich vast houdt aan het vrouwtje tijdens het paren.
De Galeocerdo Cuvier of tijgerhaai is ter land en ter zee een van de meest gevreesde schepselen. En met recht: hij kan een woest roofdier zijn. met zijn grote kop en zijn stompe snuit ziet de tijgerhaai er wreed en dreigend uit. Hij ontleedt zijn naam aan de tekening van strepen op zijn lichaam, maar zijn naam vormt eveneens een heel goede beschrijving van zijn karakter. Tijgerhaaien zijn grote beesten; men heeft exemplaren van meer dan vijf meter lengte gezien
De Prionace Glauca of blauwe haai is een roofhaai uit de familie der Carcharhinidae, de familie die verantwoordelijk is voor de meeste aanvallen op mensen. Toch beschouwen veel duikers de blauwe haai als niet agressief, als een dier dat gemakkelijk met een klap of stoot afgeweerd kan worden. de blauwe haai wordt gestimuleerd om aan te vallen door de aanwezigheid van bloed in het water.
De Sphyrna of hamerhaai is het gemakkelijkst herkenbaar geslacht van alle haaien. Het lichaam is nogal gewoon en zou kunnen toebehoren aan een verscheidenheid van soorten, maar niemand zou zich kunnen vergissen in zijn bizarre kop met zijn naar de zijkanten uitstekende stelen waarop zich griezelige ogen bevinden, Men denkt dat deze merkwaardige vorm de haai helpt bij het voortbewegen in het water en dient als een hydrodynamische oppervlak dat het naar voren bewegen vergemakkelijkt. De hamerhaai kan bijzonder gemakkelijk manoeuvreren. Maar eerlijk gezegd is er nog geen echt logische verklaring voor het uitzonderlijke uiterlijk van dit soort.
Haaien zijn anders dan de meeste vissen. Een van de bijzonderheden van haaien is hun skelet. De meeste andere vissen hebben net als mensen, een geraamte dat uit beenderen is opgebouwd. Vandaar dat ze beenvissen worden genoemd. Haaien hebben niet één botje in hun lichaam. Hun skelet bestaat uit kraakbeen. Dat is hard, stevig en veel buigzamer dan bot. Haaien en hun verwanten worden dan ook de kraakbeenvissen genoemd. Bij het zwemmen bewegen de meeste vissen hun hele lichaam heen en weer. Een haai heeft om vooruit te komen al bijna genoeg aan de kracht van zijn staartvin. Er zijn grote haaien die heel snel kunnen zwemmen. ze hebben een topsnelheid van meer dan 60 km per uur.
Haaien hebben merkwaardige uitdrukkingloze ogen. Sommige mensen vinden die blik koud en dreigend. het oog van de haai is in het schemerlicht vermoedelijk tien keer zo gevoelig als dat van de mensen, waardoor hij zeer goed in staat is de prooi of andere haaien te lokaliseren in duistere wateren.
Haaien zijn al heel langop de wereld.De eerste haaien verschenen meer dan 40 miljoen jaar geleden.Er waren al haaien voordat er dinosaurussen bestonden: voordat er ook maar een enkel landdier bestond, zwommen er al haaien in de oceanen.Een van de meest opmerkelijke feiten is, dat de haaien in al die miljoenen jaren nauwelijks veranderd zijn.De eerste haaien waren al vanaf het begin in staat geschikt voedsel op te sporen.Ze hadden volop te eten en er was dus weinig reden voor ze om te veranderen.De haaien zijn eigenlijk steeds gebleven wat ze al waren: dieren die heel goed in staat zijn voor zichzelf te zorgen.Het is dus niet zo vreemd dat sommige haaien die nu leven heel erg lijken op de aller eerste haaien.Zelfs de meest ontwikkelde soorten zoals de mensenhaaien of roofhaaien lijken op hun voorouders die in de tijd van dinosaurussen leefden.Niemand weet precies hoeveel soorten er zijn.Dat komt, doordat nog niet alle wereldzeeën volledig zijn onderzocht.Alle haaien zijn wel vleeseters. En de meeste grijpen hun prooi met hun tanden. Het zijn echte rovers.Enkele van de grootste haaisoorten komen op een heel andere manier aan voedsel: net als bepaalde walvissen zeven ze heel kleine diertjes (plankton) uit het water.De allergrootste soort de walvishaai, bijna 20 meter lang kan worden, eet diertjes die nog kleiner zijn dan de nagel van je pink.
Beginnende spinnenliefhebbers schrikken vaak wanneer ze hun spin plotseling op hun rug zien liggen en denken dan dat deze gestorven is. Vaak is dit niet zo maar gaat de spin vervellen...
Om te kunnen groeien moet een vogelspin vervellen. Ditingrijpende en zeer vermoeiende proces voor een vogelspin is prachtig om te zien.
Het is meestal weken of soms maanden voor een vervelling dat de spin stopt met eten. Een paar dagen voor de vervelling begint ze met het spinnen van een bedje en dat te besprenkelen met brandharen. Wanneer de dan kale plek op haar abdomen donker wordt zal het niet langer meer duren. Wanneer het zover is zal ze zich op haar rug plaatsen op het zelfgemaakte bedje en is er klaar voor. langzaam barst haar kopschild en buik open. Langzaam duwt ze haar oude huid van zich af en komt haar nieuwe gedaante te voorschijn. Een gedaante met alles er op en er aan, de hele buitenkant wordt vervangen. De ogen, poten, kaken met tanden, borstbeentje, spintepels en zélfs een gedeelte van de slokdarm wordt vernieuwd. Een vervelling van een volwassen vogelspin kan soms wel tot 36 uur duren maar meestal is dit met een paar uur gedaan.
Wanneer dit proces voorbij is zal ze nog even uitrusten en haar poten strekken. De spin zal niet alleen een stuk groter zijn, ook de kleuren zullen veel mooier en feller zijn dan normaal. Ook eventuele wondjes, afgezette poten, e.d. zijn verdwenen en de afgestoten brandharen zijn weer terug. De huid en (witte) zachte tanden zijn dan nog zeer kwetsbaar. Voer de spin dan ook de eerste week na de vervelling niet. Wanneer ze volledig op krachten is zul je gauw merken dat de eetlust flink is toegenomen!
Wanneer de mannetjes geslachtsrijp zijn na (2-5 jaar) zal hij een sperma web maken en aan de onderkant van dit web een druppeltje sperma plaatsen en dit vervolgens in spinnen. Dit pakketje neemt hij aan de uiteinde van zijn tasters mee en gaat opzoek naar een vrouwtje. Wanneer hij dan een geslachtsrijp vrouwtje tegen komt zal hij haar benaderen en een heel ritueel uitvoeren van getrommel. Ook het vrouwtje zal dan op deze zelfde manier op hem reageren. Dit is ook voor de mens duidelijk hoorbaar.
Dan vervolgt de daadwerkelijke paring. Het mannetje plaatst het pakketje met zijn taster in de gelslachtsopening van het vrouwtje. Hij zal ondertussen met zijn 'tibiaalhaken' de kaken van het vrouwtje blokkeren om een beet van haar te voorkomen. Wanneer dit alles gebeurd is zal het mannetje rennen voor zijn leven om niet te worden opgegeten door het vrouwtje, echter heeft het mannetje soms ook wel pech en is hij zelf de prooi.
Na enkele maanden later zal het vrouwtje een zijden kom spinnen om de meestal honderden eitjes in af te zetten. Ze spint van de kom een cocon en zal het zeer streng bewaken. Na enkele weken komen dan de larfen (nymfen) uit. De kleine spinnetjes voeden zich direct zelfstandig met kleine vliegjes e.d.
Steeds vaker ziet men een vogelspin als een geliefd huisdier, wat hier men van vind is ieder zijn persoonlijke mening. Een hoop mensen vinden dat deze dieren niet in gevangenschap moeten worden gehouden, maar mijn mening is dat wanneer we deze dieren thuis hun natuurlijke habbitat zo goed mogelijk nabootsen, we ook meer over ze kunnen leren. Wel moet men deze dieren in hun waarde laten en zoveel mogelijk met rust laten. Mocht men besluiten een vogelspin(nen) te gaan houden als hobby, dan moet je hier even opletten: Het terrarium van een vogelspin hoeft niet al te groot te zijn. Een terrarium van 40x30x30 LxBxH is voor de meeste bodembewonende spinnen wel voldoende. De spin zal namenlijk zijn schuilplaats niet veel verlaten. Hoe groter het terrarium des te kleiner de kans is dat de spin zijn prooi zal pakken. Een terrarium van hoger dan 30 cm kan bij een val de spin ernstige of zelfs fatale verwondingen toe brengen. Voor boombewonende vogelspinnen is een hoog terrarium vereist en is de breedte minder van belang. Denk aan 30*30*50 voor de meeste soorten.
De inrichting is een beetje na eigen smaak, de spin zelf interesseert het niet of er mooie plantjes of spulletjes in staan, wel belangrijk vinden bodembewonende soorten dat er een dikke laag zachte (turf)grond op de bodem ligt om te graven en één of meerdere schuilplaatsen (holen) En uiteraard een drinkbakje. Een 15w lampje bovenin het terrarium geplaatst of een warmtemat aan de achterkant van het terrarium zorgt meestal voor voldoende warme, maar temperatuur en luchtvochtigheid is per soort verschillend. Boombewoners graven niet maar vinden goede klimgelegenheid en shuilplaatsen weer belangrijk. Géén spot in het terrarium maar er buiten, boombewoners maken een web namenlijk bovenin en kunnen zich dan gouw branden aan een lamp. Kijk bij caresheets (links van deze pagina) om van enkele soorten meer informatie te zien. Begin met een beginnerssoort als je hier voor het eerst mee wilt beginnen en houd er rekening mee dat spinnen zich maar weinig zullen laten zien, wat voor vele mensen als erg saai wordt aanschouwd.
Vogelspinnen maken geen groot web om hun prooien te vangen maar leggen 'struikeldraden' aan rondom hun schuilplaats om prooien waar te nemen.
Het voedsel van de vogelspin in het wild bestaat voornamelijk uit grote insecten, maar willen ook wel eens een kikker of een klein reptiel of knaagdieren verschalken. Ondanks de naam staan vogels maar zelden op het menu.
Ze vangen deze prooien met hun krachtige kaken en injecteren dan het gif in de prooi waardoor deze verlamd.
De prooi wordt buiten het lichaam van de spin verteerd en daarna langzaam naar binnen gewerkt. Bij een grote prooi kan het soms wel bijna een dag duren voordat de prooi helemaal is opgenomen.
Giftigheid
Het gif van de meeste vogelspinnen is normaal gesproken niet gevaarlijk voor de mens en vergelijkbaar met een bijen of wespensteek. Wel is het mogelijk dat er een allergische reactie kan optreden en het dan echter wel gevaarlijk kan worden wanneer dit niet meteen wordt behandeld. Wanneer men allergisch is voor bijen of wespen, is men vaak ook allergisch voor de beet van een vogelspin of de steek van een schorpioen. De beet opzicht is echter wel behoorlijk pijnlijk.
Er zijn wel Afrikaanse en Aziatische soorten die wélgevaarlijk kunnen zijn voor de mens, en niet onderschat mogen worden, denk bijvoorbeeld aan o.a. de Afrikaanse Pterinochilus-soorten en de uit Azië(Sri-lanka) afkomstige Boombewonende Poecilotheria-soorten, deze worden geregeld aangeboden in de terrariumhobby.
Dus nog even ter waarschuwing: Wanneer men al een zwak gestel heeft of met kleine kinderen of huisdieren in de buurt, is uiterste voorzichtigheid vereist!
De bodembewonende vogelspin zul je in zijn natuurlijke leefomgeving vinden in rotsspleten en onder stenen. Deze soort graaft ook zelf holen die tot wel enkele meters diep kunnen zijn. Ook zijn er voornamelijk in de tropen voorkomende boombewonende soorten. Vogelspinnen zijn voornamenlijk s'nachts en tijdens de schemer actief. Overdag verschuilen zij zich vaak tegen de warmte van de zon.
Vogelspinnen verschillen van aard. Over het algemeen zijn vaak de Zuid-Amerikaanse soorten minder agressief en giftig dan de Aziaten en Afrikaanse soorten. Wel kunnen een groot aantal soorten -vooral zuidamerikaanse- vogelspinnen bij bedreiging de brandharen van het achterlijf afstoten. Dit zijn hele kleine weerhaakjes die in je huid blijven zitten en vreselijke jeuk en irritatie kan veroorzaken. Wanneer deze haren in je luchtwegen komt kan dit flinke hoestbuien en irritatie aan de luchtwegen veroorzaken.
Het lijf (kopstuk en achterlijf) kan tot maximaal 13 cm groot worden. Het achterlijf is voornamelijk dicht behaard. De acht poten zijn krachtig en langharig. En zijn in vele kleuren te zien afhankelijk van het soort. Vogelspinnen hebben geen oren maar voelen trillingen met haartjes op hun tasters. Ze hebben 4 paar ogen waarmee ze echter slecht kunnen zien. ca. 40 cm ver. Verder zien ze slechts het verschil dus licht en donker.
De familie der vogelspinnen (Theraphosidae)telt nog zo'n850 soorten en nog steeds worden er nieuwe soorten beschreven. Al bijna 500 miljoen jaren lopen zij al over onze aardbodem rond! Spinnen waren er nog voor de reptielen en amfibieën. Tegenwoordig vinden we vogelspinnen nog terug in Zuid-Amerika, Afrika, Azië en Australië. Ook in Zuid-Europa komen er een beperkt aantal in het wild voor.
De vogelspin, in het engels Tarantula genoemd, is een veel gehouden "huisdier" over de gehele wereld en is daarom veel gevangen in het wild voor export naar o.a. De Verenigde Staten en Europa. Sommige soorten worden echter bedreigd zoals de Mexicaanse Roodknie. Nu wordt er regelmatig mee gekweekt en is er voldoende nakweek verkrijgbaar voor de hobby. Helaas worden toch nog steeds vele soorten in het wild gevangen voor de export.
Wist je dat?... ...cavia's ondanks ze geen zichtbare staart hebben, toch wel 7-8 staartbotjes hebben?
...cavia's jouw persoonlijke geur herkennen? Daarom is het ook beter dat je handen niet naar parfum of schoonmaakmiddel ruiken als je je cavia wilt oppakken.
...je je caafje nooit onverwacht van achteren in z'n nekvel beet moet pakken? Dat staat namelijk gelijk aan de greep van een roofvogel. De cavia is dan zeer angstig.
...de ogen van cavia's 33 beeldjes per seconde kunnen verwerken? Het oog van de mens kan slechts 18 tot 22 beeldjes per seconde verwerken.
...cavia's keuteltjes eten? Keuteltjes eten is geen gedragsafwijking. Cavia's eten deze blindedarmkeuteltjes uit absolute noodzaak. Net als konijnen vormen ze speciale blindedarmkeuteltjes vol vitamine B. Via deze ontlasting die bleker en zachter is dan de normale ontlasting voorzien ze in hun behoefte aan vitamine B-complex. Jonge cavia's die duidelijk zelf nog geen blindedarmkeuteltjes kunnen aanmaken, eten kort na hun geboorte keuteltjes van hun moeder.
Verzorging. Een goede verzorging van cavia's is belangrijk. Het is belangrijk dat je cavia dagelijks aandacht krijgt. Aandacht voor het gedrag en welzijn van je cavia. Het is belangrijk dat je je cavia op een goede manier vasthoudt. Schuif bij het optillen een hand ruim onder de voorpoten en steun met de andere hand het achterlijf. Zo wordt het hele lichaam ondersteund. Til een cavia nooit met één hand op door hem vlak achter de kop en rond de borstkas te grijpen, waarbij het lichaam in de lucht hangt. Dit ervaart een cavia als zeer bedreigend. Het is voor de cavia dan alsof hij door een roofdier wordt gevangen.
Cavia's zijn knaagdieren en daarom is het belangrijk het gebit regelmatig te controleren. Ook moeten te lange nagels regelmatig worden geknipt.
De kooi moet ook goed schoon gehouden worden. Het strooisel moet minstens één keer per week vervangen worden. Ook moet de cavia voldoende eten en drinken hebben.
Haarverzorging bij cavia's vergt ook aandacht. Cavia's met normaal haar hoeven eigenlijk niet geborsteld of gekamd te worden als de kooi goed schoon wordt gehouden. Als ze wel geborsteld moeten worden doe dit dan met een zachte borstel (bijvoorbeeld babyborstel). Langharige cavia's moeten wel regelmatig gekamd worden. Vooral hun achterlijf, dit omdat de haren daar kunnen vervilten. De oorzaak hiervan zijn meestal stukjes hooi en dergelijke. Als de haren toch vervilt zijn is er één oplossing: wegknippen. Dit doe je door de vervilte haren voorzichtig van de huid te trekken en dan tussen de vervilte haren en de huid te knippen.
Cavia's hoeven alleen als ze erg vies zijn gewassen te worden. Dit wassen moet met een milde shampoo gebeuren. Let daarbij op dat je de shampoo goed uitspoelt. Vervolgens moet de cavia goed afgedroogd worden. De cavia moet dan wel in een warme omgeving blijven want cavia's vatten heel snel kou!
