'Je bent weer dronken.' 'Ik ben altijd dronken, ruziezoekend kreng dat je bent.Stil.'
Zo begint het boek van Roger Thorpe, de handschoenvijver. Het boek gaat over Gloria en Steve, een koppel dat ondanks hun vele ruzies toch bij elkaar blijven. Het koppel heeft bijna niets om van te leven en verdrinken al hun weinige geld. Whisky is de favoriete drank van het stel. Steve is schrijver en heeft al vijf romans uitgebracht, waar hij zelf heel fier op is. Zoveel succes kende de romans niet, maar toch houdt hij vol dat dit meesterwerken zijn. Gloria heeft Kyle Falconrest, een bekend jong schrijver, uitgenodig om te komen eten bij hun thuis. Vlak voor de bel gaat beseft het koppel dat ze eigenlijk geen eten hebben, enkel drinken. Ze gaan haastig op zoek naar eten in de keuken maar vinden enkel wat pannekoekjes met meelwormen in en in de koelkast een potje met twee augurken ( die ze al opeten voor de gasten er waren ). De bel ging en Kyle en Bethany ( zijn vrouw ) moesten lange tijd voor de deur staan wachten, omdat het koppel aan het ruzieën was over wie de deur zou openmaken. Eens binnen kregen de gasten direct een glas wishky aangeboden. Gloria kon het zeer goed vinden met Kyle, en Steve kon het zeer goed vinden met Bethany. Wanneer Steve naar de keuken gaat ( Bethany dacht dat dit voor het avondeten te maken was ) ging ze hem achterna. Ze vertelde hem dat het nieuwe script van Kyle in z'n tas lag, en spoorde Steve ertoe aan dit te lezen en zijn commentaar te geven. Steve deed dit na lang aarzelen. Dit alles kwam uiteindelihjk toch uit en Kyle was wel even verbaasd, maar begreep het daarna wel. Kyle vroeg of het koppel kinderen had, en ze zeiden ja. Terwijl dit helemaal niet het geval was. Kyle wantrouwde hun antwoord omdat er in het huis niets van een kind te bespeuren was, geen foto's, geen speelgoed, niets. Daarop gingen Steve en Gloria even naar buiten, speelgoed stelen bij de buren. Gloria zag dit, maar zei er niets van. Bethany kon het niet echt meer aan en ging weg. Gloria ging ook weg, Steve ging haar achterna. Kyle bleef dus alleen in het huis...
Dit boek, geschreven door Roger Thorpe ( een voor mij tot dan onbekende schrijver ) heeft mij enorm verrast. Ik heb het boek zeer graag gelezen. Omdat het boek in de eerste plaats om een heel actueel thema gaat en in de tweede plaats het geschreven is in een zeer vlotte stijl. Het thema dat Roger Thorpe hier gebruikt is, de al dan niet troebele relatie tussen een koppel. Een koppel kan veel ruzieën en toch bij elkaar blijven... En dus niet direct scheiden, zoals dit op de dag van vandaag heel vaak het geval is. Roger Thorpe gebruikt bijna of geen moeilijke woorden en maakt ook geen lange zinnen. Ook maakt hij vlijtig gebruik van dialogen tussen de personages, waardoor het zeer aangenaamd en boeiend wordt. In het boek komen slechts vier personages voor, dit maakt dat je het ook makkelijk kunt volgen en er dus geen ingewikkeld plot is. Je zal misschien denken ; slechts vier personages in een boek, is dat niet saai? Dat is het zeker niet, omdat de dialogen je zo meeslepen in de huid van de personages.
In dit boek, verschenen in 2007, vertelt Isabel Allende haar dochter Paula, hoe het haar en de familie verging na Paulas dood. Een zwaar thema, maar dankzij de positieve instelling van de schrijfster, toch nog luchtig en vlot leesbaar. Het is autobiografisch geschreven, een verhaal van een uitzonderlijke familieclan die in voor- en tegenspoed elkaar bleef steunen.
Allendes dochter stierf na een slopend jaar in coma gelegen te hebben, ten gevolge van porfyrie. Dit was een zware schok voor de heel de familie. Toch kwamen ze er samen sterker uit, dankzij hun hechte band. Dit boek is het relaas van hun levensloop. Tegenwoordig leven ze allemaal in San Francisco, op amper 6 blokken van elkaar, ook al zijn ze met een heel grote groep, gaande van Isabel en haar man Willie, tot en met Paulas man, die hertrouwd is. Dit omdat Isabel haar clan dicht om zich heen wou, naar Chileense gewoonte. Alledaagse beslommeringen en grote familiedramas, ze vertelt ze allemaal op haar eigen manier, met haar persoonlijke visie. Als lezer krijg je de kans om een blik te werpen op een zeer unieke verzameling personen. De som der dagen is letterlijk het optelsommetje van jarenlang lief en leed delen, het komen en gaan van mensen en dingen en het overblijven van de liefde.
Ik vond het een heel pakkend boek, al was het wat aan de lange kant. Het geeft een goed gevoel om te weten dat iemand die al zo veel heeft meegemaakt, toch nog zon positieve kijk op de dingen kan hebben. Het succes van dit boek zit, denk ik, in zijn eenvoud. Het is ongelofelijk hoe de schrijfster er in slaagt om zoiets eenvoudigs als een wandeling, of een etentje, iets magisch te geven; en de ergste gebeurtenissen weet te relativeren, alsof ze dagdagelijks zijn. Dit is een boek dat zich uitstekend leent om te lezen tijdens de vakantie, wanneer je er je tijd voor kan nemen. Zeker een aanrader!
