De Nachten, louter omdat we een cultuurverslag moesten maken, of toch echt wel de moeite waard?
Onze uitstap naar de Nachten begonal om zeven uur. We waren als het ware net aangekomen van een dagje Brussel, vol activiteiten, of we waren al op weg naar een volgende activiteit.
Aan de inkom kregen we vanmevrouw Vrints en meneer Van Vooren onze ticketten. Iedereen was er goed op tijd, maar we moesten nog een half uur wachten om binnen te mogen. Eens binnen hadden Niels en ik een vreemd idee van de smalle gangen en kleureffecten. We hadden immers een paar grote zalen verwacht, vol oudere generaties van mensen. Maar dit bleek niet waar te zijn want er was meer jeugd aanwezig dan ouderen.
Bij het eerste zaaltje zagen we direct heel veel van die jeugd zitten.We beslotennaar binnen te gaan. Marc Reugebrink kwam er voorlezen uit zn nieuwe werken. Ook was hij deels aanwezig voor de inktaap. Auteur nummer 1 had mij al direct overhaalt zn werken te lezen.
Voor de rest genoten we vooral van de muzikale kant van de nachten. We woonden een optreden van MOTEK, een audiovisuele groep, bij en ook een optreden van Mauro Pawlowski ( gitarist van dEus) . Dit vonden we beide zeer goed, zeker omdat we vergezeld werdendoor een fris pintje
Rond een uur of elf dropen we beide tevreden af. Onze ouders stonden ons al aan de voorzijde van het gebouw op te wachten
'Je bent weer dronken.' 'Ik ben altijd dronken, ruziezoekend kreng dat je bent.Stil.'
Zo begint het boek van Roger Thorpe, de handschoenvijver. Het boek gaat over Gloria en Steve, een koppel dat ondanks hun vele ruzies toch bij elkaar blijven. Het koppel heeft bijna niets om van te leven en verdrinken al hun weinige geld. Whisky is de favoriete drank van het stel. Steve is schrijver en heeft al vijf romans uitgebracht, waar hij zelf heel fier op is. Zoveel succes kende de romans niet, maar toch houdt hij vol dat dit meesterwerken zijn. Gloria heeft Kyle Falconrest, een bekend jong schrijver, uitgenodig om te komen eten bij hun thuis. Vlak voor de bel gaat beseft het koppel dat ze eigenlijk geen eten hebben, enkel drinken. Ze gaan haastig op zoek naar eten in de keuken maar vinden enkel wat pannekoekjes met meelwormen in en in de koelkast een potje met twee augurken ( die ze al opeten voor de gasten er waren ). De bel ging en Kyle en Bethany ( zijn vrouw ) moesten lange tijd voor de deur staan wachten, omdat het koppel aan het ruzieën was over wie de deur zou openmaken. Eens binnen kregen de gasten direct een glas wishky aangeboden. Gloria kon het zeer goed vinden met Kyle, en Steve kon het zeer goed vinden met Bethany. Wanneer Steve naar de keuken gaat ( Bethany dacht dat dit voor het avondeten te maken was ) ging ze hem achterna. Ze vertelde hem dat het nieuwe script van Kyle in z'n tas lag, en spoorde Steve ertoe aan dit te lezen en zijn commentaar te geven. Steve deed dit na lang aarzelen. Dit alles kwam uiteindelihjk toch uit en Kyle was wel even verbaasd, maar begreep het daarna wel. Kyle vroeg of het koppel kinderen had, en ze zeiden ja. Terwijl dit helemaal niet het geval was. Kyle wantrouwde hun antwoord omdat er in het huis niets van een kind te bespeuren was, geen foto's, geen speelgoed, niets. Daarop gingen Steve en Gloria even naar buiten, speelgoed stelen bij de buren. Gloria zag dit, maar zei er niets van. Bethany kon het niet echt meer aan en ging weg. Gloria ging ook weg, Steve ging haar achterna. Kyle bleef dus alleen in het huis...
Dit boek, geschreven door Roger Thorpe ( een voor mij tot dan onbekende schrijver ) heeft mij enorm verrast. Ik heb het boek zeer graag gelezen. Omdat het boek in de eerste plaats om een heel actueel thema gaat en in de tweede plaats het geschreven is in een zeer vlotte stijl. Het thema dat Roger Thorpe hier gebruikt is, de al dan niet troebele relatie tussen een koppel. Een koppel kan veel ruzieën en toch bij elkaar blijven... En dus niet direct scheiden, zoals dit op de dag van vandaag heel vaak het geval is. Roger Thorpe gebruikt bijna of geen moeilijke woorden en maakt ook geen lange zinnen. Ook maakt hij vlijtig gebruik van dialogen tussen de personages, waardoor het zeer aangenaamd en boeiend wordt. In het boek komen slechts vier personages voor, dit maakt dat je het ook makkelijk kunt volgen en er dus geen ingewikkeld plot is. Je zal misschien denken ; slechts vier personages in een boek, is dat niet saai? Dat is het zeker niet, omdat de dialogen je zo meeslepen in de huid van de personages.
In dit boek, verschenen in 2007, vertelt Isabel Allende haar dochter Paula, hoe het haar en de familie verging na Paulas dood. Een zwaar thema, maar dankzij de positieve instelling van de schrijfster, toch nog luchtig en vlot leesbaar. Het is autobiografisch geschreven, een verhaal van een uitzonderlijke familieclan die in voor- en tegenspoed elkaar bleef steunen.
Allendes dochter stierf na een slopend jaar in coma gelegen te hebben, ten gevolge van porfyrie. Dit was een zware schok voor de heel de familie. Toch kwamen ze er samen sterker uit, dankzij hun hechte band. Dit boek is het relaas van hun levensloop. Tegenwoordig leven ze allemaal in San Francisco, op amper 6 blokken van elkaar, ook al zijn ze met een heel grote groep, gaande van Isabel en haar man Willie, tot en met Paulas man, die hertrouwd is. Dit omdat Isabel haar clan dicht om zich heen wou, naar Chileense gewoonte. Alledaagse beslommeringen en grote familiedramas, ze vertelt ze allemaal op haar eigen manier, met haar persoonlijke visie. Als lezer krijg je de kans om een blik te werpen op een zeer unieke verzameling personen. De som der dagen is letterlijk het optelsommetje van jarenlang lief en leed delen, het komen en gaan van mensen en dingen en het overblijven van de liefde.
Ik vond het een heel pakkend boek, al was het wat aan de lange kant. Het geeft een goed gevoel om te weten dat iemand die al zo veel heeft meegemaakt, toch nog zon positieve kijk op de dingen kan hebben. Het succes van dit boek zit, denk ik, in zijn eenvoud. Het is ongelofelijk hoe de schrijfster er in slaagt om zoiets eenvoudigs als een wandeling, of een etentje, iets magisch te geven; en de ergste gebeurtenissen weet te relativeren, alsof ze dagdagelijks zijn. Dit is een boek dat zich uitstekend leent om te lezen tijdens de vakantie, wanneer je er je tijd voor kan nemen. Zeker een aanrader!
Godverdomse dagen op een godsverdomse bol, zo luidt de titel van het nieuwe boek van Dimitri Verhulst.Een titel die aanspreekt, dat is zeker. Maar is het boek daadwerkelijk even goed als zijn voorlopers?
Het boek draait volledig over de evolutie van de mens, tot in het kleinste detail. Het begint wanneer we nog maar uit het water kruipen, zo door de eeuwen heen ( middeleeuwen, keizertijd, ) tot het echte heden. Gewaagd, aangezien dit onderwerp nogal snel saai wordt. Ware het niet dat hij het verhaal een heel eigen interpretatie heeft gegeven, zonder jaartallen, namen of zelfs maar een echt hoofdpersonage. De mens, een persoon afzonderlijk of allen, wordt gewoon het genoemd. Dit maakt het boek al speciaal, maar het strafste is waarschijnlijk, dat het boek gratis bij de Humo zat. Hierdoor ontstond er heel wat controverse bij boekhandelaars, die zo heel wat minder zouden verdienen aan het boek dan ze gehoopt hadden.
Persoonlijk vond ik het boek niet denderend, afgezien van de prachtige stijl waarin het geschreven is. Voor mij moet een verhaal een duidelijke structuur hebben, een duidelijke rolverdeling. Dat mistte ik wel in dit boek. Maar moest hij zn boek met een duidelijke rolverdeling geschreven hebben, zou het verhaal heel saai zijn, omdat de meesten het evolutieproces wel kennen. Op deze manier heeft Dimitri Verhulst dus de realiteit in een vorm gegoten die vlot leest en bij de meeste mensen niet saai overkomt. Ook is het boek een enorm succes, en dat wijst er dus op dat vele mensen het wel een heel goed boek vinden, wat ik volledig begrijp.
Kortom, het is zeker een aanrader, pittig geschreven en vrij vlot leesbaar, zoals we gewend zijn van Dimitri Verhulst.
Jonathan, een 17-jarige jongen, heeft nooit zelf beslissingen kunnen nemen. Zijn ouders deden dit altijd voor hem, menend dat Jonathan altijd akkoord ging. Samen met een vriend Eddie zit hij op Eddie's slaapkamer. Eddie praat over vanalles en nog wat, terwijl Jonathan stil voor zich uitstaart op de vensterbank. Hij is verdiept in de gedachte om eindelijk zijn eigen weg te gaan. Hij was namelijk gevraagd voor de housewarming party van meneer Hoey, een bekend astro-fysicus. Jonathan's ouders hadden geregeld dat hij piano zou komen spelen op meneer Hoey's housewarming party. Weer dachten ze dat het allemaal goed was voor Jonathan. Maar Jonathan wou geen piano gaan spelen op dat feest, hij wou niet weer belachelijk gemaakt worden voor buren en vrienden. Wanneer Jonathan op een vrijdagavond op de bus stapt, merkt hij dat meneer Hoey op dezelfde bus zit. Jonathan zet zich zo, dat hij meneer Hoey goed in de gaten kan houden. Meneer Hoey beweegt amper terwijl hij z'n krant lees op weg naar huis. Op dezelfde moment dat Jonathan aanstalte maakt om af te stappen, doet meneer Hoey dat ook. Jonathan is even in paniek, maar besluit daarna toch de grote stap te zetten. Hij gaat naar meneer Hoey toe en spreekt hem aan met z'n naam. Hij vertelt hem dat hij liever niet zou willen 'optreden' op z'n housewarming party. Waarop meneer Hoey zegt dat het niet erg is. Jonathan vertelt dit niet tegen z'n ouders, omdat hij bang is voor hun reactie. Hij gaat dus gewillig mee naar het feest. Daar aangekomen houdt Jonathan zich op de achtergrond en trekt zich terug in de keuken. Na veel aarzelen stormt hij dan toch door de living naar buiten. Z'n ouders komen hem achterna en volgen hem naar huis ...
Hallo, mijn naam is Vincent. Ik ben geboren op 4 november 1991. Ik heb mijn doelen ontdekt in het leven en die zullen verwezenlijkt worden. Ik hoop dat er niets in de weg zal staan om ze te bereiken. Ik zit nu in het 6de middelbaar. Ik wil uiteindelijk een gezin starten. Ik hoop dat alles zal gebeuren. Ik ben hier niet om indruk te maken op iemand. Ik ben Christen. Ik zal jou niet beoordelen op jou religie. Er zijn een paar citaten waar ik mijn leven bij ga leven : ' Live in the moment & never regret ' , ' Life is a trip, you gotta keep perfecting it ' , ' What people say doesn't hurt you, unless you let it ' . Ja, ik gebruik scheldwoorden. Ik heb angsten, net als jij, ik ben slechts een mens. Ik hou niet van mensen die anderen kwetsen. Muziek is een groot deel van mijn leven, ik luister er elke dag naar. Ik denk dat het dat is wat me op de been houdt. Vrienden en familie betekenen alles voor mij. Ik hoop dat het voor iedereen zal uitdraaien hoe hij of zij het wil, en dat we een moment in ons leven bereiken en we kunnen zeggen dat we echt gelukkig zijn.
