Goeiemorgen morgen, en weg is het zonnetje. Eigenlijk nog niet zo slecht, op mijn 'vrije' dag, anders kan ik toch niet aan de verleiding weerstaan om in het zonnetje te genieten van een goed boek. De lijst met to do's is zo ellendig lang dat ik snel in actie zal moeten schieten, en ik weet sowieso dat halfweg de lijst mijn 'vrije' dag opgebruikt zal zijn. Ach ja, zonder deze dag zou het helemaal hopeloos zijn denk ik dan maar.
Eerst en vooral naar de garage. Enkele weken geleden heb ik een hoge boordsteen geraakt met de onderkant van de wagen, stom stom ongelukje, blutsje dat uitgedeukt moet worden, radiator die lekt, .... Ik heb al schrik als ik aan de factuur straks denk. Geen extra's meer deze maand. Waarom kosten zo'n kleine stomme ongelukjes zóóó veel geld, direct grote hap uit het maandbudget. Auto's zijn geldverslinders.
En daarna: dierenwinkel, terug naar de winkel met batterijlader die niet oplaadt, apotheker, ... van de ene winkel naar de andere. Op zich nog vrij leuk maar ja, thuis wacht dan al de rest. Iemand zin om mij te helpen bij het opruimen en poetsen? Ik wil in ruil graag wat van je strijk doen. Hmmm, misschien nog niet zo'n slecht idee zo'n ruilhandel. En dan nog het bezoekje aan de kinesist zeker niet vergeten om de vastgeroeste onderdelen in dit versleten lijf wat los te wrikken.
Schrijven is echt wel veel leuker dan al de to do's op mijn lijstje ;-), koffietje uitdrinken en hop hop hop, daar gaan we ...
Zin om te schrijven en dus maar een blogje gestart. We zullen wel zien of het leuk wordt en hoe lang we het volhouden. Gedachten en belevenissen deze keer niet op papier maar op scherm.
Het is warm vandaag. Goede warmte,
plakkerig maar niet te heet. Zin-in-ijs-warmte. Ik heb zonet mijn derde lepel
deze week kromgebogen. Met een grote kop en een lepel de trap af, lichtknop aan
van de berging, deur van de diepvriezer open en rechtstreeks uit de doos in de
schuif vanille-ijs uitlepelen, voelen hoe de lepel krom trekt en blijven duwen.
Vandaal.
Vanavond na het werk op het terras de laatste bladzijden gelezen
van een prachtig boek, Cubaanse dromen van Cristina Garcia. Ik droom van Cuba,
en over enkele maanden wordt mijn droom waar, rondtrekken in het Cuba van El
Lider, genieten van tropische warmte, salsa, sigaren, verval en
rum.
Het wordt hier langzaam donker, tijd om lichten aan te steken zodat ik de letters op het toetsenbord kan zien zodat ik geen vreemde dingen typ. Vreemd gevoel wel, typen en straks 'verzend'. Help, kan ik dan ook nog op 'delete' drukken? Ga ik vannacht niet dromen van teksten en woorden die zich verspreiden op het internet? Gedaan met privacy, hop en we zijn vertrokken op het wereldwijde web. Een reis waar je geen vat op hebt. Waar komen mijn woordjes terecht? Bij wie? Hallo?
