Vrijdag 14 augustus 2009 - deelgenomen aan Dodentocht in Bornem.
Mario had de vorige 2 jaar al meegedaan en wist dus wat hij kon verwachten en hoe alles zou gaan. Voor mij was het "raden" - ik dacht: "het is maar gewoon stappen zeker". Ik deed mee omdat ik graag wou meegaan met Mario en omdat ik het wel eens wou "meemaken". Het stappen op zich schrok me niet af, enkel het "afvallen en misschien in de middle of nowhere achter blijven" maakte me wat nerveus. Ik wou wel eens zien hoe de nacht eruit ziet als je hem doorstapt - misschien stom - maar ik vond het zien van de sterren en de stilte enzo wel aangenaam. Je ziet iedereen voor je stappen met kleine lichtjes aan (in verschillende kleuren) en dat bracht wel wat sfeer vond ik. Ik was op geen enkel moment "moe", terwijl ik thuis al om 23u naar bed ga.
Het stappen ging zonder problemen - geen blaren, geen pijnen - tot aan km 25. Daarna begon ik af en toe last te krijgen van spierkrampen in de benen. Aan km 34 overwoog ik om te stoppen omdat de pijn nu wel erger werd en ik gewoon niet meer deftig kon stappen. We waren toen op een punt gekomen dat eigenlijk zowat verlaten lag en daarom besloot ik om toch nog 6 km verder te stappen naar een groter stoppunt - DUVEL. Dat waren de zwaarste 6 km ooit !! Ik kon echt bijna niet meer stappen van de pijn - op momenten moest Mario me echt meetrekken - ik wou stoppen, ik wou eindelijk aan het volgend punt komen om daar neer te vallen. Duvel was in zicht - ik was zo blij dat gebouw te zien - MAAR opeens draait onze stapweg naar de volledig andere kant dan waar die fabriek lag en moesten we dus nog eerst een lus maken alvorens we er waren - hier kreeg ik mijn "downmoment" waar ik de tranen moest bedwingen, gewoon omdat ik echt niet meer kon en het beu was. Maar ja, omdat je moeilijk in het midden van een weg kan blijven staan wachten tot iemand je komt oppikken EN omdat ik nu toch al zo ver was gekomen - heb ik volgehouden. 9u later dan het vertrek kwamen we eindelijk aan bij DUVEL en was ik overgelukkig dat ik kon stoppen !! 40 km - nie slecht voor een beginneling vind ik
Na een kusje en een knuffel, liep Mario alweer verder - aan het volgende punt - PALM 50 km - moest hij ook stoppen omdat zijn knie het bijna begaf. Ik was ondertussen al veilig thuis gekomen met de trein en als een blok in slaap gevallen in bed - in de namiddag (zaterdag dus) hebben we nog wat lam in de zetel gezeten en eigenlijk niets méér gedaan dan dat.
Ik vond het een leuke ervaring - ben fier op mezelf - en kan zeggen dat dit zowel de eerste als laatste keer was dat ik deelnam aan de Dodentocht - voel me niet geroepen mijn record te verbreken maar zal er wel staan als supporter als mijn ventje nog eens wil meelopen.
