Kira strekte zich kreunend uit. Hij was als laatste beneden, maar hij voelde dat het langzaamaan tijd werd om te gaan slapen. Hij stond net op toen in de gang geroezemoes op klonk. Yaten stapte de woonkamer binnen, gevolgd door Amaya. Ze verstopte zich achter Yaten.

                “Yaten,” groette Kira kort. Hij liep om de sofa heen en wou naar de trappenhal gaan.

                “Kira, kan je Yami voor me halen ?” vroeg Yaten vriendelijk.

                “Waarom ?” Kira bleef roerloos bij de deur staan. “Dit is geen uur meer om mensen wakker te maken, laat staan om bezoek mee te brengen.”  Het licht ging aan.

                “Daarom,” zei Yaten fel. Hij stapte weg van Amaya. Kira keek over zijn schouder. Meteen verzachtte zijn blik. Hij knikte en verdween in de hal. Yaten loodste Amaya naar de zetel. Hij gooide de kussens op de grond en gebood haar te gaan zitten. “Waar zaten die plaids ook alweer ?” Yaten trok een lade onder het salontafeltje open en gaf zichzelf een compliment omdat hij meteen de juiste plek had gevonden. Hij sloeg een immense plaid open en gooide die over Amaya heen. Vanuit de trappenhal hoorden ze een fluisterende discussie. Kira was de eerste die terug binnen kwam, meteen gevolgd door Yami. Hoe het mogelijk was, wist Amaya niet, maar zijn lange haren stonden in alle windrichtingen. Zonder zijn bril zag Yami er ook een stuk jonger uit.

                “Yaten, wat is hier aan de hand ?” vroeg hij slaapdronken. Hij sleepte zichzelf naar zijn jongere broer toe en plofte naast Amaya neer in de zetel. Het duurde even voor hij volledig door had hoe ze eruit zag. “Wat ?! Yaten, heb jij dit gedaan ?”

                “Echt, Yami ? Ik heb haar zo op straat gevonden !” siste Yaten.

                “Het spijt me, Yami,” kwam Amaya tussenbeide. “Ik wou echt geen last zijn.” Yami stak zijn vinger waarschuwend op.

                “Geen woord.” Hij fatsoeneerde zijn pyjamahemd, haalde een rekkertje uit zijn borstzak en knoopte zijn wilde haar in een staart. “Hoe dit gebeurd is, bespreken we later wel. Eerst moeten we je zien op te frissen. Sta mij toe,” voegde hij eraan toe toen hij haar hand nam. Amaya huiverde. Kira hield een verbanddoos over de leuning waar Yami een pincet en een flesje ontsmetting uitviste. “Hier zitten stukjes glas of iets dergelijks in. Geef die verbanddoos aan Yaten en ga zitten.” Meer hoefde Yami niet te zeggen. Kira duwde het doosje in Yatens handen en vleide zich naast Amaya neer. De manier waarop hij zijn massieve armen rond haar middel legde, gaf haar een veilig gevoel. Hij was zo voorzichtig, alsof ze van porselein gemaakt was. “Dit kan wel wat pijn doen.”

                “Hoeveel ?” piepte Amaya. Net op dat moment duwde Yami zijn pincet in de wonde. Ze spande volledig op als een houten plank. Kira’s grip verstevigde terwijl hij haar sussend toesprak.

                “Wat het ook is waar je op bent los gegaan, het zit dieper dan ik dacht.”

                “En nu ?” vroeg Kira. Zijn kin rustte op haar schouder. Met zijn duim wreef hij geruststellend langs haar zij. Yami haalde zijn schouders onverschillig op.

                “Ik kan het niet laten zitten,” bedacht hij. “Als je echt teveel pijn hebt, wacht ik wel even.” Amaya schudde haar hoofd. De lieve woordjes die Kira haar toesprak, gaf haar moed genoeg om te verduren wat ze zich in de eerste plaats zelf had aangedaan. “Daar gaan we.” Toen werd alles zwart.

Kira lag languit op zijn rug te slapen, met zijn hoofd net niet over de leuning en zijn mond een klein beetje open. Zijn rechterhand zat onder zijn nek, alsof hij zijn hoofd zo wou ondersteunen. Zijn linkerhand lag op Amaya’s rug, die buik op buik tussen zijn benen in, lag te slapen. Haar handen lagen onder haar hoofd, die naar de rugleuning gericht was. Voor Yaten naar zijn slaapkamer was geslopen, had hij zijn oudere broer en het weesje bedekt met een verse plaid. Hij had nog even naar haar gehavende gezichtje staan staren. Ze zag er zo anders uit in haar slaap, onbezorgdheid en vredig. En Yaten vond dat het in scherp contrast stond met haar angstige blik wanneer ze wakker was. Net voordat hij het licht had willen uitdoen, was Kira nog even wakker geworden. Hij had Yaten recht in de ogen gekeken en met één blik bevestigd wat ze beiden dachten.

                “Slaap zacht, broer,” had Kira gefluisterd en met een knipoog ging het licht uit.

                “Zorg goed voor haar vannacht…”

10-01-2013 om 23:15 geschreven door Melena-chan  

Een gesmoorde snik verbrak de stilte van de gevallen nacht. Diep verscholen in een rozenstruik zat Amaya met haar knieën opgetrokken tegen haar borsten. Het licht van de lantaarnpaal viel net op haar handen, die om haar benen gevouwen waren. Haar krullen lagen langs haar gezicht. Enkel die hielden haar wat warm in de koude van de lentenacht. Het was niet bij Amaya opgekomen een jas mee te nemen en de luxe om eerst nog schoenen aan te trekken was er al helemaal niet geweest. Nu zat ze verkleumd uit de rustige wind onder een struik in het tuintje naast de kerk. Wat heb ik gedaan, spookte het door Amaya’s hoofd, had alles ondergaan. Amaya keek op. Ze was ervan overtuigd dat ze voetstappen hoorde naderen. Het geluid kwam snel dichterbij. Ongemakkelijk duwde ze zichzelf met haar voeten iets dieper de struik in, maar wie het ook was, die had het gehoord. De voetstappen stopten vlak naast haar. Ze bleef zo onbeweeglijk mogelijk zitten. Loop nou gewoon door, dacht ze, ga weg.

            “Amaya ?” De lieve warmte van die stem liet haar schrikken. Ze gooide haar blik op, om recht in Yatens ogen te staren. Zijn blik verstarde bij het zien van haar gezicht. “Wat doe je hier ? Wat is er met je gebeurd ?!” Hij reikte haar een hand. Twijfelend nam ze de hulp aan. Yaten hielp haar rechtstaan. De doornen van de struik haalden haar armen en benen open, maar na alles voelde Amaya het amper. Yaten deed z’n lange jas uit en hing die voorzichtig over Amaya’s schouders. Daarna nam hij haar kin tussen zijn wijsvinger en duim en duwde lichtjes dwingend haar gezicht omhoog zodat het licht erop zou schijnen. Zijn mond viel open. “Amaya, wat is er gebeurd ?” Ze wrikte zich los uit z’n greep.

            “Ik heb een ongeval gehad,” zuchtte ze onvast.

            “Dít,” zei Yaten krachtig terwijl hij haar rechterpols in het licht hield, “is niet van een ongeval. Dát is een handafdruk. Amaya, alstublieft. Wat is er gebeurd ?” Iets in zijn stem ontnam haar de mogelijkheid om het af te liegen, maar ze schudde enkel haar hoofd. “Kom mee naar mij thuis. Je kan hier toch niet buiten blijven zitten ?”

            “Ik kan jullie niet nog meer lastig vallen,” fluisterde ze. “Ik moet eigenlijk terug naar het weeshuis.” Yaten gromde kort.

            “Iets vertelt mij dat je daar niet langer welkom bent,” zei hij fel. “Wou je op straat wonen dan ?”

            “Er is geen andere plek waar ik heen kan…” Paniek vloog haar rond de keel. Haar ademhaling versnelde en werd onregelmatig. Het was pas toen ze het luidop zei dat Amaya besefte in welke problemen ze zichzelf gestoken had. Yaten had gelijk. Ze was er niet langer welkom ; ze was er in de eerste plaats nooit welkom geweest.

            “Ga dan met mij mee ! Je moet verzorgd worden.”

            “Ik kan dit niet verwachten nadat je mij eten hebt aangeboden !” Haar stem schoot tien tonen hoger de lucht in. “Dat was al meer dan ik van je verwachtte. Trek je hier niets van aan. Je bent me niets verplicht !” Yatens blik werd zachter, meelevend.

            “Dat klopt, Amaya. Ik ben je niets verplicht.” Hij glimlachte lief. “Dat is ook helemaal niet nodig. Je hebt hulp nodig. Ik kan je hier niet achterlaten.”

            “Ik hoef geen hulp !” schoot Amaya uit. Yaten trok een wenkbrauw op. “Waarom boeit het jou zo ? Waar zit het voordeel hier voor jou ?”

            “Nergens.” Yaten sloeg zijn armen over elkaar voor z’n borst. “En het boeit me niet. Maar toen ik deze middag hulp nodig had, heb jij me ook geholpen. En verwachtte jij daar iets voor in ruil ?” Amaya antwoordde niet. “Dacht ik al.” Hij draaide zich om en keek op naar de klok boven de kerk. “Het is al ver na middernacht, Amaya. Kom mee, al is dat maar voor de nacht. Morgen gaan we samen naar het weeshuis. Dan lossen we samen de situatie op.” De gedachte om met Yaten naar het weeshuis te gaan en de confrontatie met Josh alweer te moeten aangaan, deed Amaya huiveren. Dat ontging Yaten niet. Hij legde z’n hand op haar rug en begon langzaam te wandelen. Ze volgde aarzelend.

            “Nu jij mij helpt, verwacht je dan iets van mij terug ?”

            “Ja.”

“Wat dan ?” vroeg ze wantrouwig.

“Ik verwacht dat je mij toelaat je te helpen.” En zonder nog iets te zeggen volgde Amaya Yaten op weg naar zijn huis.

10-01-2013 om 00:36 geschreven door Melena-chan  

Amaya speelde met een pluisje van een oude plaid op haar bed. Het was iets na tienen ‘s avonds maar ze was helemaal niet moe. Ze voelde hartkloppingen net onder haar linkeroog, waar Josh haar geraakt had met een sleutelbos. Er zat een lelijke, gapende wonde onder haar oog met een bloeduitstorting er rond. Ze zag haast niets meer aan haar linkerkant. Alleen omdat ze zich twee minuten na avondklok had aangemeld. Amaya had geweigerd om Josh te vertellen waar ze geweest was waardoor hij door het lint was gegaan. Het licht was al uit toen hij haar de eerste vuistslag verkocht had. Daarna was ze naakt wakker geworden in haar kamer, waarvan de deur nu op slot was. Intussen had ze zich terug aangekleed, maar Josh’ vuile goedje hing nog opgedroogd tussen haar benen. Maar in bad kon ze niet. Niet tot Josh haar deur zou opendoen. Amaya huiverde al bij de gedachte dat hij straks terug zou komen. Tranen vochten om een uitweg. Ze schudde haar hoofd, sprong op van bed en ging voor de spiegel staan. Haar armen waren bedekt met blauwe plekken. Op haar rechterpols was een duidelijke handafdruk te zien. Met waterige oogjes staarde Amaya naar zichzelf.

            “Hou vol,” fluisterde ze, haar stem onvast. “Na achttien van de twintig jaar dat ik besta, kan er wel nog een jaar bij.” Ze boog dichter naar de spiegel om de wonde onder haar oog te bekijken. “Je ziet er niet uit, Amaya.” Ze probeerde een glimlach op te brengen, maar het mislukte. Ze haalde diep adem, maar er borrelde enkel maar meer woede in haar op. Ze spande zich volledig op, de vuisten gebald.

“Achttien jaar !” schreeuwde ze en plantte zonder nadenken haar vuist in de spiegel. Die viel in duizenden kleine stukjes op de grond. Beneden verstomde het geluid. Meteen daarna hoorde ze iemand de trap oplopen. Een ware doodsangst kroop over haar. Ze hield zich klaar voor wanneer de deur open ging.

“Amaya !” De sleutels rammelden tegen het slot. De deur vloog open. Josh stond hijgend in het deurgat, in een duidelijke aanvalspositie. Zijn blik viel op de resten van de spiegel, haar bebloede vuist en toen naar haar doodsbange gezicht. “Wat denk je wel dat je van plan bent ?” Josh stapte op haar af. Alles gebeurde in een fractie van een seconde. Hij wilde haar blonde krullen grijpen en net op dat moment dook ze langs hem heen om de gang op te lopen en de trap af. Zonder nadenken sprong ze aan de vierde laatste trede over de leuning van de trap en sprintte naar de voordeur. Die was enkel gesloten met een schuifslotje.

“Amaya !” brulde Josh. “Kom onmiddellijk terug !” In paniek keek ze naar de trap. Hij was al halfweg.

“Komaan, komaan,” fluisterde ze, terwijl ze sukkelde om het slotje open te doen. Zijn eerste voetstap klonk op de stenen vloer toen Amaya erin slaagde de deur te openen. Ze stoof naar buiten, de houten trap af en zonder om te kijken of ook maar een poging te doen te begrijpen wat Josh haar nariep, liep ze het donker in.

09-01-2013 om 22:55 geschreven door Melena-chan