Gisteren hadden we familiefeest. Er werd wat gelachen, gepraat en gedronken. Enfin, ik niet, de rest wel. Van het één kwam het ander en we begonnen te pendelen. Het kwam er op neer dat zowel mijn ma als ik geen kinderen zouden hebben. Mijn wereld stortte weer in. Voor de derde keer werd er bij mij gependeld. En voor de derde keer zou ik geen kinderen krijgen. Ik weet niet of ik moet geloven in pendelen. Maar dan denk ik weer, drie keer na elkaar kan dit nog toeval zijn???
Morgen mogen we naar de bloedtest. Dus morgen namiddag weten we of we zwanger zijn. Enfin, mijn gevoel zegt weer dat het niet zo is. Zouden onze twee prutskes het niet gehaald hebben?!
Ik denk vaak, wat moet ik doen als het ons nooit lukt? Hoe lang hou ik dit nog vol? Tegen de buitenwereld doe ik alsof ik alles aan kan maar niets is minder waar. Ik word emotioneler en emotioneler. En mijn geduld wordt enorm op de proef gesteld. En overal waar je komt mensen met kinderen. Ik weet niet of ik een leven zonder kinderen ooit zal aankunnen??!!
