Vandaag echt een slechte dag, is al gisteren begonnen en is gewoon verergerd. Ik weet met mezelf geen raad, voel me zo verlaten van de wereld. Ik voel me echt alleen vandaag. Ik zou zo graag iemand hebben om mee te praten, iemand die me begrijpt. Maar dat heb ik niet. Jammer genoeg. Waarom?? Mijn leven bestaat uit waarom. Heb gisteren mama's dagboek opnieuw gelezen, en heb gehuild als een klein kind. Ik ben de enige die dit dagboek ooit gelezen heeft. En da zal zo blijven. Dat is iets van ons. Zo zie ik het toch. Iets van ons alleen. En wat mis ik haar.
Een moederfiguur in mijn leven, die mij met raad en daad bijstaat. Iemand die je knuffelt en zegt alles komt wel goed. Of iemand die zegt IK ZIE JE GRAAG!!!! Och wat mis ik dat. Je kan je dit niet voorstellen. Ik voel me echt niet begrepen. Ik ben boos op de wereld, waarom mijn mama, waarom mijn papa en waarom mijn broer. Ik weet ik was alles voor ma. Ik was haar wereld. Ik weet nog goed dat ze ooit een keer geschreven had naar me. Jij bent mijn zuurstof, jij bent mijn hart, jij bent ziel, kortom jij bent mijn alles. En wat wil ik graag terug haar alles zijn. Ik nam dit toen als normaal, want zij was mijn moeder, zij was verplicht mij graag te zien. Maar nu wil ik zo graag, graag gezien zijn. Ik wil geliefd zijn, liefhebben. Maar ik kan dat niet meer. Soms heb ik het gevoel dat ik niet meer verder kan. Dat ik in een depressie terechtkom. En elke keer weet ik me opnieuw uit die diepe put te trekken. Maar toch komt er een dag, dat ik mezelf niet meer uit die put krijg.
Mama zei altijd, een mens krijgt niet meer verdriet of hij aankan. Wel hopelijk stopt het voor mij hier, mijn verdriet, want meer kan ik niet aan. Ik weet heel zeker dat ze ergens op me wacht. En op een mooie dag, ga ik er naartoe. Wat een mooie dag moet dat niet zijn. Mama, papa, broer en ik terug herenigd. Ik verlang echt naar die dag. Want oud worden wil ik niet. Met wie, waarom??? Ik ga me nooit het leven ontnemen. Dat durf ik niet en dat wil ik niet. Maar moest ik morgen het verdict krijgen dat ik ongeneeslijk ziek ben. Och ja dan is het maar zo. Want kinderen heb ik niet, een man ook niet. En familie, tja wat heb je eraan. Een gezin heb je nodig, en dat heb ik niet meer. Dat heeft de wereld mij afgenomen. Het monster KANKER heeft mij dat ontnomen.
Dus lieve lezer gaat het mij vandaag echt niet. Hopelijk morgen beter. Want zo'n dagen ben je liever kwijt dan rijk. Het leven is zo ingewikkeld, complex en hard. KEIHARD!!!! Een mens ondergaat het omdat je niet anders kan. Hoe erg is het, ik onderga mijn leven. Ik leef het niet, ik onderga het. Net een marteling. Wat een kutdag.
Lef is het meervoud van Leven. Wel dat is zeker gin understatement. Want in het leven heb je heel veel lef nodig. Lef om verder te gaan. Lef om niet achterom te kijken. Lef om het te ondergaan.
