De bedoelinge van deze blog is eigenlijk mijn gevoelens wat uiten. Ik ben een meisje van 22 jaar, en heb al heel wat verdriet in mij leven gehad. En op deze manier wil ik het wat van me afschrijven. Dus dit is een beetje mijn dagboekje. Ik zal je even inlichtingen over mijn verdriet. Zo'n 7 jaar geleden ben ik mijn mama verloren aan baarmoederhalskanker, ik was toen 15 jaar en voor mij viel mijn elkaar uit mekaar. Aan wie moest ik raad vragen, naar wie moest ik met mijn verdriet. Ik had gelukkig mijn vader nog, maar die toen heel erg veel dronk, omdat hij ook verdriet had en niet goed wist wat ermee aan te vangen. Ik had 2 broers, 1 die ik al 10 jaar niet meer gezien had, en 1 die nu en dan wel eens binnensprong maar een band had ik er niet mee. Je moet wel weten dat ik 20 jaar jonger ben dan mijn jongste broer. Mijn mama stierf aan haar 54 jaar. Voor mij een ramp. Ik had verdriet en het leek alsof niemand mij begreep. Bij mijn vrienden moest ik mijn hart ook niet uitstorten want zij begrepen niet wat ik meemaakte. Mijn moeder was niet gewoon mijn moeder, mijn moeder was mijn beste vriendin geweest. Mijn rots in de branding, mijn schouder om op uit te huilen. En plots was ze er niet meer. Na anderhalf jaar vechten tegen het monster KANKER. Dit verwerken heeft me heel wat energie gekost, en ook heel wat moeite. Maar beetje bij beetje lukte het me wel.
Op mijn zestiende wilde ik terug contact met mijn oudste broer, ik ging naar hem thuis, stelde me voor, en de band was er. Wij waren 2 dezelfde mensen. Het klikte ongelooflijk. Ik zag mezelf in zijn gezicht. Ik dacht hetzelfde, ik zei hetzelfde, ik was hem. Gewoon jonger. Wij waren op een jaar tijd onafscheidelijk geworden. Toen plots hij het verdict dat hij een hersentumor had. Ik dacht bij mezelf dit kan toch niet. 2 operaties verder en de tumor bleef terugkomen. En altijd maar groter en altijd maar meer verweven in de hersenstam. Mijn wereld stortte opnieuw in toen zijn vrouw me opbelde en zei, vandaag moet je komen afscheid neme, morgen haalt hij niet meer. Onmiddelijk ben ik naar zijn huis gereden, en daar lag hij als een plant. Praten kon hij niet meer, eten ook niet, drinken ook niet, zien ook niet. Dit was mijn broer een plant. Hij besefte niet eens meer dat hij leefde. Ik heb afscheid genomen van hem. Mijn verdriet van mama kwam ook weer boven. En dat maakte het 10 keer moeilijker om te verwerken. Ook beetje bij beetje heb ik dit proberen te verwerken. Ik was mijn moeder en mijn broer kwijt. Wat kan er nu nog meer misgaan. Ik had het wel gehad nu mijn verdriet, van hier af aan kon het alleen maar beter gaan. Maar wat was ik verkeerd.
Op mijn negentiende kwam de grootste slag van de hamer, mijn vader had longkanker. Ik kon niet meer. Waarom met mij?? Waarom mijn gezin? Ik kon dit er niet meer bijhebben. De dokters hadden gezegd dat het beginstadium was, dus zeker te genezen. Een stukje long wegnemen en het was opgelost. Was er toch nog een beetje licht op het einde van de tunnel? Jaja dat was er zeker. Na vele discussies met papa heeft hij zich toch laten opereren. Wel wat later dan gepland maar toch nog mooi op tijd, had de chirurg gezegd. Na de operatie was papa wat zwakjes maar dat was normaal had de dokter en het verplegend personeel gezegt. Na een weekje intensive care mocht papa naar de gewone kamer, en na nog een weekje naar huis. Mijn papa had het monster overleefd. Voor mij een lichtpunt in de duisternis van mijn jonge leven. Na een paar maanden verloor mijn vader alle kracht uit zijn lichaam. Iets oppakken die meer dan 5 kilo woog dat ging niet meer. Altijd maar beven, en koud hebben. Ik wist dat er iets niet pluis was, maar woonde toen al alleen en wist niet goed of ik terug naar huis ging wonen. Dus ik besloot van nog even af te wachten, misschien wordt het wel beter. Hij was toch ook al 64 en misschien was het de leeftijd wel. Toen ik op een middag tijdens mijn middagpauze van mijn werk, naar huis ging eten, zag ik dat er iets niet klopte. De gordijnen waren dicht, en de poes had geen eten gekregen. De koffie stond niet op tafel, en de jas hing aan de kapstok, de auto stond voor de deur, maar van papa was geen sprake. Ik ging naar boven met een krop in de keel en had een voorgevoel. Toen ik zijn kamer binnenkwam en hem zag liggen in zijn bed, wist ik het. Mijn papa was gestorven. Ik probeerde em wakker te maken, maar hij was zo koud. Ik heb geroepen boven mezelf uit. PA STA OP!!! DIT KAN NIET WAAR ZIJN!! Maar helaas, mijn papa, mijn held was gestorven.
Ik was helemaal alleen, ik was net 20 en had geen ouders meer, ik had niets.Ik was verdrietig, gebroken, teleurgesteld in alles en iedereen. Ik was alleen. En ik moest het nu alleen gaan redden.
Nu ben ik 22 jaar oud, en nog altijd alleen met mijn verdriet. Er zijn dagen dat het wat beter gaat, er zijn dagen dat het totaal niet gaat. En iedereen die te kampen heeft met groot verdriet herkent zich hier in. Een vriend heb ik niet, ik ben bang om lief te hebben. Alles wat ik graag zie gaat toch weg. Daarom deze blog, om mijn verdriet van mij af te schrijven.
Iedereen met verdriet mag altijd een mailtje sturen en ik zal altijd antwoorden. Ken je iemand die kanker heeft, of je hebt iemand veloren aan kanker, en voelt je niet begrepen. Ik zal je steunen. Want ik weet hoe belangrijk lotgenoten zijn. En hoe belangrijk steun is.
Aarzel niet!! Morgen ben ik terug. En elke dag zal ik mijn dag beschrijven. Het kan grappig worden, het kan triest zijn. Want elke dag is anders.
Tijd heelt de wonden niet. Dat doe je zelf. En sommige wonden zijn zo diep, dat ze nooit zullen helen. Ze zullen op sommige dagen wat minder pijn doen, maar de pijn ebt nooit helemaal weg. Het gemist blijft, alsook de herinneringen.
Vandaag wou ik je laten weten dat het Ok is om na 10 jaar nog steeds iemand te missen. Het is Ok om nog steeds die persoon zijn telefoonnummer in je gsm staan hebben. Het is Ok om te huilen. Het is Ok om kwaad te zijn op heel de wereld. Het is Ok om heel triest te zijn. Dus wees niet beschaamd om te missen, te huilen en te haten. Het is Ok
Vandaag was een goeie dag. Niet veel nagedacht, niet veel getwijfeld, en niet geweend. Dus vandaag was goed!!! Morgen ga ik de familie eens bezoeken op het kerkhof. Dus morgen wordt wel wat moeilijker. Maar vandaag was goed, dag per dag bekijken. Niet teveel in de toekomst en niet teveel in het verleden.
