We maakten er vandaag een rustige dag van; Onze laatste dag in Utah. Morgenvroeg vertrekken we -6 uur rijden- naar Sedona, niet zo ver meer van Phoenix. Daar zullen we een week samen vakantie hebben met Joris, Marry en de jongens. Jullie horen ervan
Het moet voor jullie wel stilaan saai worden- weeral een extra-ordinaire wandeldag gehad.We wandelden de Fairyland trail in Bryce Park. Zoals jullie wel aan de foto's kunnen zien: hoogst ongewoon geërodeerde rotsen, een hele vallei vol.Het lijken wel verlaten gebouwen en versteende reuzen. Ook de Indianen dachten al dat hier resten van een vroegere beschaving te zien waren.
Gisteren kon ik niets posten,want er was geen internet verbinding. We deden toen ook een hele mooie wandeling, waarbij we wel 20 herten zagen, de laatste op 1 meter voor onze auto. Gelukkig kon Eddy nog tijdig remmen.Ik moet wel zeggen, het 20ste is al wat minder spectaculair dan het eerste. Zeldzaamheid verhoogt de marktprijs, zegge n de economen. We zagen ook een paar 'kuddens' prairiehoenen- iets tussen fazant en kalkoen, en enkel voorkomend in Noord-Amerika, naar 't schijnt.
Seffens gaan we voor de eerste keer en DVD kijken in bed. Dat is hier overal voorzien, en nu gaan we daar dus gebruik van maken.
Jullie denken waarschijnlijk dat wij hier niets doen dan rondwandelen. Inderdaad: jullie hebben gelijk. Vandaag in de Zion Canyon hadden we bijzonder veel geluk: het was bewolkt. Om te klimmen een hele verademing in vergelijking met boven de 30° en volle zon.Ik denk niet dat wij in België nog vlug tevreden gaan zijn. Het is hier allemaal zo overweldigend! En vandaag ook erg zacht. Op heel wat plaatsen zijn door bosbranden open vlaktes ontstaan die nadien snel worden terug ingepalmd door allerlei struiken en bloemen. Met de herfstkleuren erbij erg mooi. de rotsen hier, en de stenen onderweg hebben de meest gevarieerde kleuren en structuren. We missen Brecht zijn expertise.
We hebben weer een flink stuk van de dag gereden naar ons huisje bij Zion park. Zo mooi als vandaag hebben we he nog niet gehad. Ongelooflijk, en niet te vergelijken met iets dat we in Europa ooit zagen. gewoon ,zoals je dar verwacht van Amerika allemaal veel groter. Kilometers en kilometers van de prachtigste rotsen in alle tinten rood en bruin. En dat lange afstanden rijden hoort natuurlijk bij Amerika. Wel niet road 66, maar 15.We logeren dsan nog bj een echt indiaanse dame,die toen we aankwamen haar tipi aan 't schilderen was. Zonet kwam ze zeggen dat ze met haar man naar de cardioloog reed omdat hij zivh niet goed voelde: dan ook 50 miles door de bergen
