Heb is al zo lang geleden en ik heb zoveel te vertellen...!
Wat hebben we ondertussen al gedaan? Veel te veel eigenlijk... het meeste heb je kunnen zien op de foto's. We hebben prachtige plaatsen bezocht, fantastische mensen ontmoet, ...Onze dagen gaan hier zo snel vooruit en we moeten nog zoveel doen...We komen echt tijd te kort! Het zal toch moeilijk zijn om hier te vertrekken!
Het is ongelofelijk hoe de mensen ons hier in hun hart sluiten...
Wie hebben we hier ondertussen al ontmoet? Tiffaney: het meisje die bij ons woonde en die als missionaris werkte. Ze is ondertussen al terug vertrokken naar Hawaii met als tussenstop Londen. Ze heeft mij een supermooi kettinkje gegeven als afscheidscadeau!
- Bernice en Mark: vrienden van Tiffaney en leden van de kerk. Ze werken op de universiteit van cape town en hebben twee schattige zoontjes. Binnenkort mogen we er ons voetjes onder tafel schuiven!
- Renell: ook een vriendin van Tiffaney en lid van de kerk. Een fantastische vrouw! Ze geeft ons een soort van bijbelles (praten over het geloof en hoe zij het hier ervaren) en ze gaat ons meenemen naar een strand om te tonen dat niet iedereen hier zo conservatief is.
- J.J: hele goeie pianist! We zijn met hem ook een aantal keer uit gegaan maar hij heeft ons beloofd mee te nemen naar een aantal ECHT goede plaatsen...
Sethu: de vrouw die ons haar gevlochten heeft. Ze woont in een van de sloppenwijken en zijn al regelmatig gaan eten bij haar. We zijn woensdag naar een schooltoneel geweest van haar jongste dochter en binnenkort nemen we ze mee naar het strand
Marilize: onze ergo en een geweldige vrouw! Ze heeft ons al zoveel geleerd en daarmee bedoel ik niet enkel op stage gebied. Gisteren zijn we met haar en haar vrienden naar het strand geweest voor een picknick bij kaarslicht. Deze middag gaan we haar ook een bezoekje gaan brengen.
Megane: onze huisgenote. Ze is van de V.S. en eet vooral organisch eten, we plagen haar daar nogal mee... Haar vriend Eugene heeft zijn braaikunsten (zuid afrikaanse barbecue) getoond vrijdag, mmm!
Nita: the lady of the house. Heeft al heel veel meegemaakt! Het is fantastisch hoe ze haar huis open zet voor andere mensen. Vorige week heeft ze ons meegenomen voor een etentje. Een restaurant die op de rotsen staat, vlak bij de oceaan!
Andere vrijwilligers van Thembacare: met sommige van hen komen we goed overeen. We gaan op 2 december Lions head (een berg) overwinnen tijdens zonsondergang!
En zoveel meer...
Hoe was het nu eigenlijk met mama en papa hier in Kaapstad?
Ik denk dat ze zich hun reis nog lang zullen herinneren, en niet alleen door het slechte weer.
Hun eerste dag zat er al patat op.. mijn zak was gestolen en echt alles zat erin: 2 gsm's, alle belangrijke papieren, portefuille en een gloednieuwe camera (net van mama en papa gekregen...). Maar he... ze kunnen nu toch zeggen dat ze het politiebureau en de ambasade van dichtbij hebben gezien!
Ze hebben ook heel mooie uitstappen gemaakt! Cape Point, Chapman's Peak, Cape Town zelf, Paarl, ... Het zegt jullie misschien niet veel maar het zijn prachtige plaatsen!
Moe en natgeregend maar voldaan zijn ze dan terug naar huis getrokken... (klein detail: de dag erna begon de zon te schijnen...)
Aangezien we bepaalde deadlines moesten halen waren we vrijdag van plan schoolwerk te make. Omdat het een zonnige dag ging worden hebben we het werk verzet naar zondag. Onze hawaïaanse huisgenote Tiffaney stelde voor naar Paarl te gaan omdat ze er al veel leuke verhalen over had gehoord.
Zon 40 minuten later kwamen we aan in het stadje. Op het eerste zicht leek het heel toeristisch maar eens we weg reden van the main road (de hoofdweg) viel het best mee. Eén ding viel wel direct op: het was er prachtig! Onbeschrijfelijk mooie omgeving, kleine winkeltjes, wijn- en olijf velden, . .
Het waren deze laatste die we absoluut wilden zien: we wilden heel graag een bezoek brengen aan een wijnboerderij en wijn proeven. Nadat we een paar keer de verkeerde weg hadden ingeslaan (ok ik geef het toe het was mijn fout maar ik ben dan ook verschrikkelijk slecht met kaarten) vonden we onze eerste stopplaats: wijnboerderij Lejoubert. Aangezien zowel geen personeel als bezoekers zagen gingen we op zoek naar iemand. In het huis ernaast vonden we de eigenares.
Weetje: Vijf jaar geleden kochten Adelene Lejoubert en haar man de boerderij van de toenmalige eigenaars. Drie maanden geleden, na heel wat renovatiewerken en het opnieuw planten van de druiven (vroeger groeiden er eet-druiven, nu wijn-druiven), hebben ze hun deuren open gezet voor het grote publiek. Doordat hun exclusieve wijn (zon 500 rand of 50 euro de fles) pas rond 2011 zal klaar zijn hadden ze absoluut nog geen bezoekers verwacht.
Ondanks ons onverwachts bezoekje werden we héél warm ontvangen door Anneliz (bij ons zeg je Annelies), de onthaaldame. We kregen een rondleiding door het bezoekershuis, de badkamer, en stopten in de living met brandende open haard voor een kopje koffie. Daarbij gaf ze meer informatie over Paarl en plaatsen die we zeker moesten bezoeken. Toen Anneliz verder ging met de opkuis kregen we de toestemming om het hele huis en bijhorende wijngaard te bezoeken, wat we ook deden. Het was er prachtig!
Daarna zijn we terug naar de hoofdweg gereden om een paar kleine kunstgalerietjes te bezoeken. We waren erg geschrokken van de kostprijs voor een werkje: het viel erg mee in vergelijking met de kostprijs in west europa!
Toen we rond 13u30 honger kregen zijn we naar Junos getrokken: een eetcaféetje dat ook dienst doet als kunstgallerij, waarbij een mevrouw ter plaatse schilderijen maakt. Het was er super gezellig én lekker wat konden we nog meer wensen?
Nadat ons we ons buikje hadden rond gegeten zijn we naar een toeristische trekpleister getrokken: het taal monument. Dit monument is een hoog, gebogen betonnen constructie die symbool staat voor de Afrikaanse taal. Doordat het op een berg staat hadden we een heel heel mooi zicht maar aangezien het er heel erg waaide zijn we, na het trekken van een aantal fotos, niet zo lang gebleven.
Toen we het taal monument verlaatten zagen we een bordje met crocodile farm of krokodillen boerderij, daar wilden we toch eens een kijkje nemen! We zagen letterlijk duizenden krokodillen: een albino, kleine, grootte, met of zonder staart, ze zaten echt overal! We kregen er veel uitleg en sterke verhalen gratis bovenop, dankzij Tiffaney. Op de boerderij is er een restaurant waar je krokodillenvlees kan eten en als we de gids mogen geloven smaakt het als kip. Mama en papa zijn dus gewaarschuwd voor hun komst!
Rond 18u besloten we naar huis te trekken om even te rusten. Het was een lange, vermoeiende dag geweest en we wilden s avonds nog naar een klein jazz caféetje in tigervalley gaan.
Toen ik mijn fototoestel uit mijn zak wilde nemen voelde ik het al hij was weg! Ik checkte overal: in mijn zak, de zetels, de koffer, nergens kon ik het terug vinden! Een paniekaanval en vele telefoontjes later besefte ik dat ik mijn fototoestel nooit meer terug ging zien Aangezien ze toch niet opnamen besloot ik te stoppen met bellen naar crocodille farm en tafel monument en de volgende dag opnieuw te proberen. Duimen kruisen dus!
Wat gebeurde met Lies?
Weetje: aangezien ze hier meester zijn in het combineren van demeest vreemde smaken zocht Lies al een aantal dagen naar chips met zout smaak. Toen ze die eindelijk gevonden had was ze zo gelukkig! Tijdens een lost avondje smulde ze er dan ook lustig van maar doordat we die avond lekkerveel gegeten hadden geraakte de zak niet leeg. Hierdoor kwam de zak op de grond naast haar bed terecht
Opgelet: gevoelige lezers slaan dit stukje beter over!
Om de emoties van het fototoestel weg te knabbelen besloot Lies nog wat chips te eten. Na een paar keer grabbelen merkte ze dat haar zak bijna leeg was. Toen ze in de zak keek slaakte ze een gil: de zak zat vol met kleine zwartje beestjes!!! Met een gezicht vol afschuw liep ze zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde toilet om haar vinger in haar mond te steken Resultaat? Een wc pot vol chips en zwarte beestjes Toen we ons verhaal aan de huisbazin vertelden begon zij heel hard te lachen en nog harder en nog harder ! Ze zei ons dat het mieren eitjes en kleine miertjes waren en dat Lies nu gratis vlees had binnen gekregen
Een paar mopjes en lachbuien later keerden we terug naar onze kamer terug voor inspectie. We vonden hierdoor ook miertjes tussen de boeken die naast haar bed een plaats hadden gekregen
Nadat we deze weggooiden en de kamer bespoten met insecticiden waren we toch wat meer op ons gemak
Eigenlijk verschilt Kaapstad niet zo veel van ons westers landje op het eerste zicht toch niet
Wat vooraf ging
Om 8uur s ochtends arriveerden Lies en ik eindelijk in Cape Town. (Heel leuk allemaal maar we waren vooral blij dat we onze benen konden strekken ik denk dat het ons op dat moment zelf niet uitmaakte waar we landden)
Uitgeput en met hevige spierpijn gingen we op zoek naar onze bagage. Hoe meer onbekende koffers er verschenen op de band, hoe meer schrik we kregen! Wat als onze koffers ergens in Londen waren achtergebleven?! Onze hele kleerkast en belangrijkste spulletjes zaten daarin!
Na zon vijftien minuten zagen we Lies haar koffer. Oef, die was dus al terecht. Leuk leuk, dacht ik maar waar is de mijne ? Tien minuten later was hij er dan, MIJN koffer! Mijn fel blauw mobiel kleerkastje kwam er eindelijk aan, een pak van mijn hart!
Toen we naar de uitgang stapten kwam er een bloeddorstig beest op Lies haar koffer af: de jack russel van de luchtvaartpolitie die kost wat kost drugs wou vinden! Aangezien Lies een braafke is had ik geen hier geen schrik voor. Toen de hond bleef snuffelen begon ik argwaan te krijgen Was Lies eigenlijk een drugdealster die onder de vorm van een studente het land probeert in komen? Was ze een terroriste die van poeder een bom kon maken? ?? Nog voor ik Lies op een spectaculaire wijze kon overmeesteren vond de politieagente HET SPUL : twee sandwichen met kaas én een mattentaart!
Na dit vreemde voorval zetten we onze tocht verder naar de uitgang, die we uiteindelijk vonden zonder andere incidenten. In onze ooghoek zagen we een vrouw met een bordje die op zoek was naar volgende personen: Lies en Veerle. Dat is ze! Dat is Caren die ons komt oppikken!
Een halfuur en een paar dringende tussenstops later (ik heb eindelijk iemand gevonden die nog verstrooider is dan mij) bracht Caren ons naar de dichtstbijzijnde winkel: de spar
Ook hier is spar redelijk duur, al is duur zijn relatief in Zuid Afrika. Ze hebben ongeveer dezelfde producten zoals nutella, kiri, coca cola, dus een grote cultuurshock hebben we niet ondervonden tijdens het winkelen.
We kochten groenten zoals ijsbergsla, tomaatjes, paprika, maar ook kip (we vertrouwen het vlees nog niet zo goed ), drank en telefoonkaarten om naar huis te kunnen bellen.
Twee mandjes en de betaling later trokken we naar nitas guesthouse: onze verblijfplaats. We hadden wel wat comfort verwacht maar zon groot huis nee, daar hadden we nooit bij stil gestaan. Nitas huis heeft een verdieping of vier met heel veel slaap- en badkamers voor andere bezoekers. Wij kregen een kamer op de benedenverdieping niet ver van de keuken en het zwembad: perfect dus!
Nadat we onze spullen uitpakten kregen we zin in een plons in het zwembad maar we vonden de sleutels nergens! Overal zochten we de kasten, de garage, nergens waren de sleutels te vinden. Dat plonsje zal dus voor later zijn!
We hebben ons dan maar geïnstalleerd in ons bed en de hele dag naar lost gekeken (uiteindelijk draaide dit uit tot een hevige verslaving )
Bedtijd en oogjes toe!
Toen zondag het eerste licht door het raam piepte waren we nog heel moe al we hadden wel zin in de dag die voor ons stond! Nadat we eindelijk uit ons warm en donzig bedje geraakten gingen we aan de slag in de keuken: breakfast time! Brood, nutella, fruitsap, cornflakes, melk, verse ananas, het zag er heerlijk uit! En stiekem smaakte het ook fantastisch!
Aangezien we nog moe waren besloten we terug in ons bed te kruipen en , ja hoe kan je het raden, keken we tot 13u naar lost.
Rond die tijd kwam een andere huisgenoot binnen. Zij is een member of the church en gaat elke zondag 2 keer naar de plaatselijke kerk. Na een eerste kennismaking besloten Lies en ik naar waterfront te trekken. Het is een toeristische trekpleister dat zon 20 minuten rijden is.
Er doken wel een paar problemen op
(Denk nu even aan ons allerliefste Piet huysentruyt)
PROBLEEM 1: ik heb geen rijbewijs en lies heeft nog nooit links gereden
PROBLEEM 2: we kenden de weg niet
Maar no worry, wij zijn ergos en vinden overal een oplossing voor! Met imaginaire superman outfit sprongen we in de auto mét een kaart van Kaapstad. Probleem 2 was dus opgelost. Nu ons Lies nog
Lies kroop met een bang hartje achter het stuur terwijl ik (met een nog banger hartje volgens mij) mij installeerde in de passagiersstoel.
Sleutel in het stopcontact: check
Juiste koppeling: check
Gasgeveeeeeennnnnn: check
Lies heeft het fantastisch gedaan voor haar eerste keer (argwaan begon weer de kop op te steken misschien is ze dan toch undercover agente die het gewoon is om links te rijden en misschien waren die sandwichen toch niet zomaar sandwichen ).
Het rijden gaf geen enkel probleem, al heb je wel vaak de neiging om extreem links te rijden waardoor de borden plots heel dicht afkwamen aan mijn kant
Zon 20 minuutjes later kwamen we aan in waterfront en zoals ik al zei is dit een toeristische trekpleister, dat zag je wel aan de hoeveelheid blanke mensen met hawaiishortjes en bijhorend hoedje. Aangezien Waterfront aan de voet van de Tafelberg en lionshead ligt is het uitzicht fantastisch mooi. Kabbelend water langs de ene kant, groen aan de andere kant were in heaven
Nadat we heel veel winkeltjes hadden gedaan (en neen, ik heb écht niets gekocht!) en we nog eens naar de supermarkt waren gegaan, trokken we terug naar huis. Ook de terugtrip verliet vlot en zonder enige blutsen of builen.
Toen we thuis kwamen hadden we maar zin in twee dingen: eten en naar lost kijken onder ons donzig dekentje!
And so we did maar ook hier was het na een tijdje tijd om ons oogjes toe te doen
's nachts over Afrika vliegen... het heeft wel wat. Als je naar boven kijkt, zie je twinkelende sterren. Als je naar beneden kijkt, zie je kleine wolkes waaronder de stad nog steeds wakker is...
Alleen degene die het ook meegemaakt hebben weten wat een buitenlandse stage echt inhoudt... dat beseffen Lies en ik nu wel. Het is heel makkelijk om ja te zeggen op de vraag of je dit avontuur wilt aangaan, de bijhorende papieren in te vullen of zelf de koffers te maken, maar eens je een voet aan land zet komt het besef... dit is niet zomaar een stage, dit is een levenservaring!
Wat vooraf ging...
Na een behoorlijk heftig afscheid van Pieter (waardoor ik door alle emoties vergeten ben een knuffel of kus te geven aan mijn afscheidscomité...) hebben lies en ik ons tijdens het vele uitwuiven ingescheckt waardoor we met rode oogjes naar de douane zijn getrokken. Doordat de metaaldetector piepte werd ik grondig gefouilleerd...spannend! Uiteindelijk had de luchtvaartpolitie toch besloten mij niet onder de categorie "terrorist" te plaatsen.
Na een laatste telefoontje met het thuisfront zijn we aan boord gegaan van een heel klein vliegtuigje. Een uur en een drankje later landden we op de Engelse bodem. De gevreesde vier uur wachten vielen uiteindelijk beter mee dan verwacht, aangezien London Heathrow het shopparadijs bij uitstek bleek te zijn. We hebben allebei op onze tanden moeten bijten om met geen extra koffer vol spulletjes terug te vertrekken.
Rond 19u Londense tijd mochten we aan boord van een echt beest: de boeing 747! Toen we opstapten hadden we nog veel hoop...we zagen bedden, tv schermen, ... maar naarmate we verder en verder naar onze plaats trokken werd ons hartje kleiner en kleiner. We bleken plaatsen te hebben waarbij we amper beenruimte hadden en bovendien kregen we er wiskey drinkende buurmannen bovenop!
Ondertussen vliegen we al over de Atlantische oceaan en staat er ons nog zo'n 5uur vliegen tegemoet.
Tijd dus om de oogjes toe te doen en dromen over komen zal...
vrienden zijn als sterren...je kan ze niet altijd zien maar weet dat ze er zijn!
Gisteren was het zover... de laatste lesdag, de laatste keer de vrienden en vriendinnekes zien! De verwachte traantjes zijn er niet gekomen maar dat doet niets aan het feit dat ik jullie ga missen!
Ik wil iedereen bedanken voor de super leuke dag en zelf week, voor de mooie kadootjes (die ik zéker zal meenemen naar het verre Afrika), voor het lekkere eten, voor de knuffels en de kusjes en voor de lieve woordjes! Ik ben er zeker van dat we elkaar nog veel zullen zien (zie: foto's ;) ) en horen (zie: skype) en lezen (zie: msn & blog & facebook & mail & ...) gedurende die drie maand! Als jullie mij nodig hebben mag je het altijd laten weten, dan spring ik in de auto en rij vliegensvlug naar...een internetcafé !
Aan de twee prutskes die zo graag ook eens weg willen zijn van dit belgenlandje: hou jullie goed, zoek steun bij elkaar en zak eens goed door!
Ergo'tjes, ik hoop dat het een beetje plezant was vandaag en jullie niet te moe zijn van het vroege opstaan ( ik heb lekker uitgeslapen ;) ) en het vele sporten. Doe het super goed op stage! Weet dat ik in jullie geloof en dat ik zeker weet dat jullie het fantastisch zullen doen!
Aan aalll de rest van de vrienden en vriendinnekes... ik mis jullie nu al! Bel me, schijf me, laat me iets weten hé!
Dikke zoen,
muzungu
"Vrienden zijn als sterren... je kan ze niet altijd zien maar weet dat ze er zijn"
, we werken heel hard tijdens en na onze stage!
