Het begon met een grapje ten huize Ludwig in de zomer van vorig jaar. Na een volgend familiefeestje werd het concreter, waarop Nico er zijn schouders onder zette en met Nieuwjaar was er reeds een voorlopige planning. Iedereen stemde akkoord en de voorbereidingen konden beginnen. Met enige onzekerheid beginnen we (met de hele familie) in Middelkerke op 6 juli aan ons avontuur. De eerste dagen waren zoeken en tasten en we trachtten organisatie in de onderneming te brengen, wat ons uiteindelijk allemaal, niet zonder moeite, lukte. Fysiek werd het almaar zwaarder, de valiezen bleken meer te gaan wegen en het koppeken werd minder fris. Doch, de aanmoedigingen van de volgkaravaan vooraf en onderweg kon ons steeds opnieuw opladen en onze prestaties waren een motivering voor onze volgers.
En toen kwam die ontlading, de finish in Carro... (Met Elias in de hoofdrol). Schitterend, ja emotioneel!! Na 1 dag rust besef ik hoe fantastisch het wel was (Nee, ik mis mijn fiets nog niet :) ). Hoe fantastisch we allemaal wel waren! Mama's, papa's, dochters, zoon, broer :) , zussen, schoonbroers, schoonzussen, tantes, nonkels, neefjes en nichtjes: één grote familie deed dit alles slagen!! Om fier op te zijn en te koesteren!
Jullie lezen in mijn vorig bericht dat de renners een bordje gekregen hebben. Maar........ Ze zijn niet de enige. Onze sportdirecteur: Johan Van de Velde, kreeg ook een leuk bordje met op de voorkant:'Rue de la soif'( dat past goed bij hem) . Maar op de achterkant hadden we weeral iets geschreven:
Sportdirecteur eerste klas. Vanaf dat jij er was waren we compleet je stond ons bij tot aan de meet. Je stond 's morgens altijd paraat en gaf ons nog wat goede raad Daarom zeggen wij: MERCI BEAUCOUP!!! Soigneur ge doet da goe!!!!!!!!
Ze zullen hun bordjes allemaal wel boven hun bed hangen. Daar ben ik zeker van!!!
Onze mannen zijn eindelijk aangekomen aan de Middellandse zee. 1140 km van zee tot zee. Na een heftige rit van in Avignon door Martigues naar de eindbestemming: Carro, werden de mannen door de volgkaravaan verwelkomt aan een mooie baai van Carro meteen groot applaus. Ze kregen ook een fles champagne . Onze sportdirecteur van dienst: nonkel Johan, kreeg natuurlijk ook een fles. Onze renners kregen ook een mooi bordje met vooraan de tekst:'Route du maillot jaune'. En op de achterkant hadden we zelf nog iets geschreven:
Les nouveau maillots jaune sont arrivées, jullie reden van zee tot zee. 1140 km dat telt. Jullie reden niet voor het geld maar voor de eer. Dat maakt van jullie een grote meneer. Groter dan de renners van de Tour de France. want zij doen het met doping en veel chance. Jullie daarentegen deden op eigen kracht, veel beter en sneller dan verwacht!
Onze renners hadden veel dorst want de ondraaglijke hitte was niet te verdragen. Na een verfrissing in de zee zochten we naar een restaurant waar we nog eten konden krijgen (moeilijk) ,het was al 2uur 30 dus er was niet veel meer open. We vonden uiteindelijk toch nog een sandwicherie. Waar we op het nippertje nog eten konden krijgen. Maar dan... Dan scheidden onze wegen: nonkel Ronny, Elien en tante Inge gaan naar Italië, en de rest naar het hotel in St. Maxime. Na 169 km rijden kwamen we aan in ons hotel. We namen een frisse duik in het zwembad en dronken iets op het terras. Maar het belangrijkst van dit alles is: we zijn veilig aangekomen en onze renners hebben het gehaald!!! Bedankt aan:de sportdirecteur, de renners en de volgkaravaan! Het was een leuke reis!
Zoals hiervoor al op onnavolgbare wijze gemeld, is het ons gelukt. De afsluitende rit was opnieuw niet van de poes. We laveerden via St. Remy de Provence naar Martigue om dan nog 15 lange kilometers te trachten naar het blauwe water van de zee. Het was opnieuw snikheet en we konden niet snel genoeg aan de kust geraken om te drinken. Ik kreeg een krop in de keel als ik de golven van de Middellandse Zee in zicht kreeg, maar nog meer toen ik onze familie zag staan en wuiven. Het heeft niet veel gescheeld of ikzelf moest al na enkele dagen de strijd staken, maar op een of andere miraculeuze wijze is het toch gelukt en kon ik de eindstreep bereiken. Het was een schoon avontuur vanuit De Zeebries in Middelkerke tot hier. Bedankt aan alle Fransen om ons nooit voorrang te geven ook al hadden we er als fietsers recht op. Bedankt Franse chauffeurs om ons zonder reden uit te kafferen. Bedankt Franse overheid om bijna nooit een fietspad te voorzien. 'Zwakke weggebruiker' kennen ze hier niet. Toch hebben we enorm genoten van het Franse land: de schitterende natuur, de mooie cols, de geweldige afdalingen, de eindeloze velden, de majestueuze gorges, de eenvoudige cafés, de Pelforth, de Ricard, de lekker vin du pays, de brave mensen. Bedankt Mio om zoiets fenomenaals uit te vinden, want zonder jou hadden we het nooit gekund. Bedankt aan alle bloggers om onze exploten te volgen en leuke reacties in te sturen. Bedankt fietsmakkers om mij de eerste dagen mee te sleuren en door de eindeloze Franse velden te trekken. Bedankt voor jullie geduld en fietservaring. Bedankt om zo'n brave mensen te zijn. Grote dank aan de volgkaravaan om er elke dag voor ons te zijn, om van hot naar her te hossen met auto's en valiezen en ervoor te zorgen dat dit avontuur mogelijk was, want zonder jullie kon dit nooit een succes worden. Mijn grootste dank gaat naar Ann en Elias om van deze reis opnieuw een onvergetelijke ervaring te maken en mij opnieuw van heel dichtbij te steunen. Danku, danku en nog eens danku. Nu even rusten aan de kust en dan binnen enkele dagen opnieuw naar België. Gegroet, Nico.
De hitte sloeg ons vandaag om de oren. Het was een loodzware rit door de Gorges de l'Ardèche, op en af en in het begin een heuse col met klimpercentages van 12%. Hoe meer we afdaalden, hoe warmer het werd. Het ene geweldige uitzicht na het andere passeerden we. De Ardèche is toeristisch, soms heel druk en ik heb nog nooit zoveel campings na mekaar gezien en zeker nog nooit zoveel bootjes op het water. In Saint-Martin d'Ardèche spraken we af met onze sportdirecteur en zijn team. De kinderen konden er met de pedalo varen en zwemmen in het koele water. Het kraampje aan het strand met ijskoude coca-cola was als een geschenk uit de hemel. De uitbater was 'een brave jongen' die heel vrijgevig voor alles korting gaf. Hij was onder de indruk van onze prestatie en zei dat we beter doen dan de echte coureurs. Hij wist niet dat wij echte coureurs zijn. Nadien was het cruisen langs de oevers van de Rhône, waar we de geur van de zee al konden ruiken. Het was niet meer op en af, maar de reserves peuzelden we stilaan op en afgezien van 'Olaf' kregen we een klein hongertje. Gelukkig konden we in Chateauneuf du Pape enkele cola's achterover gieten. Daar sprak ik de gevleugelde woorden: "Dit doe ik nooit meer!" Mijn metgezellen trokken er zich niets van aan en tegen 34km/u scheurden we door de wijnvelden om via een stukje autostrade Le Pontet te bereiken, een kleine voorstad van Avignon. Gelukkig kregen we van onze volgkaravaan bij aankomst een broodje en een koele cola alvorens we zouden neervallen van honger en dorst. El Loco 'locomotief Olaf' keek ernaar en snapte ons niet. Hij nam een koekje, dronk een slokje en dacht al aan de rit van morgen, onze laatste rit. Nu is de zee echt in zicht en kan niets ons nog stoppen om ons doel te bereiken. Bekijk het morgen op onze blog. Grts Nico
De Ardèche is een ongelooflijk mooie streek en een paradijs voor fietsers, toch voor zij die van een stevige rit houden. Het was vandaag ongetwijfeld een van onze mooiste ritten langs enkele adembenemende cols en geweldige afdalingen. De koeien genoten zichtbaar toen we passeerden langs hun bergflanken. De eerste 60 kilometer was het klimmen vanuit Le Puy en Velay naar een hoogte van ca. 1250 meter. Gelukkig konden we 's morgens efkens van de Froome-spuit gebruik maken om de eerste beproevingen aan te kunnen. Eens op het plateau was het genieten tot het einde. We laveerden langs een ongelooflijke afdaling van 12,5 kilometer steil naar beneden. We deden dit in alle rust en zonder risico om onze karavaan te ontmoeten in Burzet voor een steak saignant in de plaatselijke taverne, waar ze opnieuw even in paniek waren toen ze ons zagen aankomen en meteen de eerste de beste bergkoe begonnen te slachten. Nadien daalden we af naar Aubenas langs de oevers van de Ardèche en een super leuk fietspad dat kronkelde en kronkelde tot in het dal. De streek werd meer en meer toeristisch en het verkeer drukker. Als toemaatje kregen we de laatste 3 kilometer nog een flinke klim voor de wielen in een verzengende hitte, maar we haalden het. Moegereden maar heel content bolden we binnen in Les Persèdes. Nadien een frisse duik in het zwembad en een koele pint... Of 5. Ook nog bezoek van Jan en Annemie uit Denderhoutem die hier in de streek verblijven voor hun vakantie. Morgen naar Avignon via de Gorges de l'Ardeche. Wat zal dat worden? Grts Nico
