Herinneringen
Inhoud blog
  		• De rekker
  		• Bucket list
  		• Eerste tekenen van angst
  		• De overgang van hallucinaties naar realiteit
  		• Herinneringen... Van horen zeggen
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    23-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ze gaan me vermoorden pa!
    Dit is de hallucinatie of droom die de grootste impact op mij heeft gehad. Weken erna, toen ik hem vertelde tegen Elke was ik er nog niet goed van en was zelfs ervan overtuigd dat het daadwerkelijk gebeurt was.
    Het begon toen ik wakker werd in wat volgens mij de inkomhal was van het ziekenhuis. Er kwamen wat mensen binnen langs de voordeur die voor hun stempelgeld verplicht moesten komen werken in het ziekenhuis. Één daarvan was een moslima ( niet om racistisch te doen maar het was nu eenmaal zo) die weigerde te werken en dit dan ook vlug liet blijken aan de verantwoordelijke verpleger van de nachtploeg. Na een verhitte discussie rende de dame in kwestie weg met de belofte dat ze niet wisten wat ze nu net gedaan hadden. Nu lag ik daar omdat er in het hele ziekenhuis geen plaats was voor mij en ik probeerde een verpleegster duidelijk te maken dat ze maar moesten bellen naar mijn vader zodat hij me wel ging komen halen totdat er terug plaats was voor mij. Nu moet ik er wel bij vertellen dat in verlamd was tot mijn schouders en dat ik niet kon spreken,waardoor dit wel heel moeilijk was om dit te verduidelijken. De verpleegster verloor dusdanig heel vlug haar geduld en zei me dat ik moest slapen. Even later begon ik protesterende stemmen weerklinken van buiten, de dame die eerder ruzie had gehad met de hoofdverpleger was terug met de steun van de hele moslimgemeenschap uit Brugge. Uren verstreken vooraleer de manifestatie stopte en ik moet zeggen dat ik niet op mijn gemak was zo weerloos dat ik er lag.plots begon ik mij te concentreren op de pijn in mijn lichaam en vooral die in m'n benen. Je kon het best vergelijken met een tweedegraads brandwonde maar dan over het ganse lichaam, alleen kwam er nog bij dat ik constant het gevoel had dat er katten hun nagels aan het slijpen waren op deze wonden (wat dan ook mijn tijdelijke kattenfobie verklaart). Ik dus terug op de alarmknop duwen om te zeggen dat ze die katten moesten weghouden... Wat dus wederom onmogelijk was,niet alleen omdat dit een dierenvrije zone is maar ook omdat ik niet kon spreken. De verpleegster werd hierdoor nog wat meer nerveus en besloot de hoofdverpleger erbij te halen. Toen deze bij mij kwam probeerde ik het hem ook uit te leggen maar die onderbrak me bruusk en begon me af te dreigen met als ik niet direct ging slapen hij me volledig ging platspuiten en me ook ging vastbinden als ik niet ging stoppen met lastig zijn, nu ik ging me niet laten doen want ik probeerde hem te zeggen dat ik hem een paar kletsen zou geven moest het niet zijn dat ik daar verlamd lag. Na enkele minuten van wat voor hem onverstaanbaar gefluister leek haalde die de ziekenhuisdirecteur erbij zodat die mij dan wat straffer gerief kon injecteren. 5min later komt die man binnen en die had nog een korter lontje dan de verpleger.Na wat dreigementen hoorde ik dat ze het telefoonnummer aan het zoeken waren van mijn ouders en van Elke.... Die waren niet te vinden en toen ik het nummer wou zeggen konden ze met de beste wil van de wereld het laatste nummer niet verstaan ... Je kan mijn frustratie wel begrijpen zeker? Ik wou dus niet opgeven, zij wel. Uiteindelijk werd ik verplaatst naar de privé vertrekken van de directeur. Een hypermodern huis geïntegreerd in het ziekenhuis. De man was getrouwd en had 2 zonen van ergens tussen 13 en 15 jaar.Ik kreeg na het nachtmaal (?) nog de nodige waarschuwingen ivm geluid die ik niet mocht maken , en de man ging slapen. Zijn 2 zonen lieten het er echter niet bij en speurden het internet af om een telefoonnr te vinden en met succes. Ze renden de slaapkamer binnen om papatje wakker te maken. Er werd gebeld en daarna was het superlang en vol ongeduld wachten op de komst van mijn vader.mijn bed stond tegen de voordeur van de directeur, en plots hoorde ik mijn eigen camionette stoppen voor die deur en seconden daarna de stem van mijn vader.ik was opgelucht , eindelijk een eind aan deze nachtmerrie . Niets was minder waar... Mijn bed stond daar met één reden, het blokkeren van de deur. Daarna veranderde het verhaal in een slechte film. Een slechte hoofdverpleger die m'n zuurstof afkoppelde en mij volspoot met morfine en nog wat ander gerief, ik die hem vertelde dat dit niet goed ging komen nu mijn zuurstof er niet meer was, hij op zijn beurt die mij opeens perfect verstond en me doodleuk vertelde dat dit net de bedoeling was, enz. Opeens zag ik mijn pa en riep naar hem en zei dat ze me gingen vermoorden... Het antwoord van pa had ik niet verwacht en tot op vandaag heb ik het er wat moeilijk mee al is het niet echt gebeurt. Mijn pa zei:" dat komt ervan als je zo lastig bent". Ik stond aan de grond genageld . Daarna werd ik uit m'n bed gehaald en naar de garage gebracht,Het was eigenlijk meer een houten schuur. Daar zetten ze me neer tegen de houten wand en bonden ze mijn handen vast om vervolgens nog in elke arm nog wat injecties toe te dienen.Ondertussen hoorde ik m'n moeder op de achtergrond wenen en zag ik tussen de kier van de poort mijn schoonouders passeren. Ik hoorde mijn schoonmoeder tegen mijn vriendin zeggen dat ze wel een andere man ging vinden die beter was voor haar en die goed ging zijn voor de kindjes... Ik wist niet waar ik het had,ze hadden me opgegeven en bovenal hadden ze toestemming gegeven om mij te liquideren.Ik vroeg of ik nog één keer Fidel bij me mocht hebben en die vraag werd gerespecteerd, m'n maatje zat op mijn schoot toen ze een ijzeren pin onder mijn ribben staken om mijn longen te perforeren . De doodsteek net alsof ze de speer in Jezus zijn ribben staken... Alleen...ging ik niet dood. Ik werd terug wakker en zag dat ze de garage aan het afbreken waren, ik hoorde de kuisploeg zeggen dat ze hoopten dat er daar niet terug een dode ging liggen die dan toch niet dood bleek... Ik moest mij nog inhouden om niet Boe! Te roepen en te zeggen dat ze geen geluk had. Uiteindelijk kon ik mezelf bevrijden en terug rechtstaan(?) straffer dan Jezus Christus want die had iets meer tijd nodig haha. Ik liep dus naar buiten en zocht de eerste de beste dokter die het werk kon en wou afmaken want mijn familie had me toch al opgegeven. Na even zoeken vond ik een dokter die na lang te moeten overtuigen dat ik eigenlijk al doodverklaard was, mij deze keer goed te euthanaseren. Toen het uiteindelijk zo ver was en de dok zijn gerief al gereed had gelegd , kwam Elke plotseling binnen. Ik zei haar dat alles gereed lag en dat als ze toch verder wou gaan met mij ik het nog kon annuleren . Ze ze dat ik zot was en dat ze natuurlijk verder wou met mij... Eind goed al goed.
    Er waren nog wat meer details die ik nagelaten heb op te schrijven omdat ik ze niet belangrijk vond. Zo zie je dat er toch dingen zijn die ik perfect kon herinneren.

    23-03-2014, 00:00 Geschreven door DTN81  
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    21-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Diagnose Guillain Barré
    21 oktober 2013,

    Ik ben opgenomen in het AZ Sint-Jan te Brugge , eindelijk...het is zelfs verwonderlijk dat ik nog leef. Ik kreeg enkele dagen terug de diagnose van lumbago in het Sint-Augustinus ziekenhuis van Veurne. Ik weet zelf eigenlijk nog zeer weinig van die dagen tussen de diagnose van SAV en die van het AZ. Wat ik wel weet is hoe het begon... Eerst had ik last van slapende voeten, maar aangezien ik dit nog wel gehad had, zag ik er geen kwaad in. De dag erna begonnen mijn vingers te slapen en aangezien ik al de hele dag hagen had geschoren en al een zwaar seizoen erop zitten had zag ik hier ook geen groot kwaad in 's anderdaags was het weekend en zou deze zaterdag wel even rusten ipv weer te gaan werken.
     Rusten is een lelijk woord als je zelfstandig bent dus om de één of andere reden besloot ik mijn schouw af te werken op het dak (zelfs na afgeraden te worden van mijn vriendin Elke, wan ik had toen al serieus krachtverlies in mijn handen) Ik kon geen betere dag gekozen hebben want het regende "het sop uit m'n kl..." Om het op z'n West-Vlaams te zeggen. Toen ik boven zat op het dak, had ik echter geen last meer van de eerder genoemde symptomen. Die kwamen wel terug en veel heviger toen ik mijn voeten terug op de begane grond zette. BAM! In 1 seconde van gezonde man naar een als een rond kreupelende zombie. Ik kon nog enkel naar de zetel binnen stappen en toen ging het licht uit.Wat daarna volgde zijn gewoon nog wat flarden herinneringen waarvan de chronologie ontbreekt.

    21-03-2014, 01:57 Geschreven door DTN81  
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Archief per week
  		• 07/04-13/04 2014
  		• 24/03-30/03 2014
  		• 17/03-23/03 2014
    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs