De relatie die we hadden was verre van goed, maar wel
oprecht. Dat werd duidelijk wanneer Kicki 14 maanden geleden ongeneeslijk ziek
werd. Ze onderging een zware behandeling die duurde tot 5 weken geleden. Ik heb
haar al die tijd gesteund. Ik was ook bang, bang om haar te verliezen. 5 weken
geleden werd ze dus genezen verklaard en kon ik eindelijk die angst loslaten. Om
het te vieren zijn we op vakantie naar Portugal gegaan. Toen we terugkwamen en
ik uitpakte vond ik dus mijn dagboek terug.
Vandaag ontdekte ik dat de lymfeklieren aan de binnenkant
van haar bovenbenen opnieuw opgezwollen waren. Het maakt me gek van angst, ik
wil dit niet nog eens. Ik vroeg haar hoe ze zich voelde. Ze antwoordde niet
maar begon te huilen. Ik probeerde haar te troosten en ik zei dat het misschien
iets anders was, aan het weer lag maar haar stem zei klaaglijk dat ze het niet
meer aankon, niet nog eens. Ze wou het niet meer meemaken. Ze vertelde dat ze
liever zelfmoord pleegde. Ik zei dat ik het dan ook ging doen en ik meende het
oprecht. Door mijn dagboek terug te vinden en het eens te lezen, besef ik wel
één ding en dat is dat ik misschien niet gemakkelijk kan leven met haar maar
nog minder zonder haar. Als zij gaat, ga ik ook
