Mijn naam is Lasse. Toen ik zojuist alles aan het uitpakken was van onze reis en de koffers terug naar de zolder bracht, zag ik plots mijn dagboek liggen. Ik heb op het internet een foto gevonden met daarop een dagboek dat sterk op het mijne lijkt. De bladzijden zijn al wat geel verkleurd en het valt ook al een beetje uit elkaar maar dit komt doordat het toch al enkele tientallen jaren oud is. Persoonlijk
vind ik dat ik het lang heb kunnen bijhouden. Het is pas wanneer Kicki ziek werd dat ik gestopt met schrijven ben. Ik weet niet of het was omdat ik er geen tijd meer voor had
of omdat de dingen die ik zou schrijven alleen maar pijnlijke herinneringen
zouden zijn. Ik denk dat het door het laatste kwam Eigenlijk ben ik blij dat
ik niet meer verder heb geschreven. Mijn dagboek was al een opeenvolging van de
ene tegenslag na de andere, alsof mijn leven enkel daaruit bestond. Ik zou ervan
beginnen kunnen huilen, van al die ellende, maar huilen doe ik niet dat deed
mijn vader ook nooit. Over mijn vader gesproken, de eerste bladzijden in mijn
dagboek herinneren me eraan hoe saai mijn leven wel niet was. Wat wil je ook
als je vader dokter is Ik moest altijd mee met hem naar feestjes waar ik nooit
iets aan had. Ik las verder in mijn dagboek en zag toen een bladzijde waarop in
grote vette letters LEVEN stond. Aha, ik weet het weer ! Voor mij was de dag
die na deze bladzijde beschreven stond DE dag van mijn leven, de dag waarop het
echt begon, het was de dag waarop ik haar ontmoette, de mooiste dag van mijn
leven, hoewel die dag niet al te best begon... Wacht, ik hoor Kicki roepen. Ze zal zich vast afvragen waar ik zolang blijf. Ik denk dat ik best morgen verder ga met lezen. Kicki zal zich anders vragen beginnen stellen en ik wil niet dat ze erachter komt dat ik een dagboek heb.
