Daar stond ik dan, te kijken naar het verduisterde restaurant. Riedwaan kwam al vlug naar me toe en trok me mee onder het lint. Het verschil met de foto was vreselijk, het lijk zag eruit als een kapotte pop. En weer lag het op dezelfde manier als de twee andere slachtoffers, met het touw gewikkeld rond het had en met de uitdagende kleding. De keel opengesneden tot op het bot, wat bij de andere meisjes niet zo was. Riedwaan veronderstelde dat deze vrouw zich heftiger had verzet of dat de moordenaar eens wat verder wou gaan. Ik knielde naast het slachtoffer, was me opeens bewust van de situatie en moest ineens heftig overgeven. De plaats waar de vrouw vermoord was, het grasheuveltje aan het strand, was volgens mij te zien vanuit het restaurant, dus dacht ik dat er mensen de situatie gezien zouden hebben, maar toen we gingen kijken in het restaurant was er geen enkele plek waar je het grasheuveltje kon zien, er stond altijd wel iets voor. Het kon niet anders dat de dader dat geweten had en dus al in het restaurant was geweest. De dader speelde een raar spelletje, hij liet zijn slachtoffers altijd achter op plaatsen waar mensen komen, maar er waren nooit getuigen. Ik kreeg het gevoel dat de moordenaar net iets te zeker is van zijn zaak. Ik dacht dat hij de greep op zichzelf zou verliezen, de moorden dichter op elkaar zou plegen en dan zo een moord zou begaan, wat het voor ons zou vergemakkelijken om hem te pakken te krijgen. Ik reed terug naar huis, viel onmiddelijk in slaap maar werd al snel wakker badend in het angstzweet. Ik wou weten hoever ze al met de autopsie stonden dus belde ik maar, het enige wat ze me al konden vertellen was dat het zeker hetzelfde patroon was als de andere slachtoffers, en dat de dader waarschijnlijk iemand is die het een en ander van messen weet. Ik dacht meteen aan een chef-kok of een arts. Aangezien deze keer de keel van het slachtoffer was opengesneden tot op het bot, zou men nu kunnen achterhalen met wat voor mes de moord gebeurd is, want er was een goede afdruk aanwezig van het mes in de ruggenwervel. Ik legde af en begon weer te piekeren, er waren al drie slachtoffers gevallen, maar ver met het onderzoek waren we nog niet, jammer genoeg.
Riedwaan haalde me op, hij zag er razend uit. Hij haalde een foto uit van het vermiste meisje en ik keek er een tijdje naar. Vreemd, ze zag er helemaal anders uit dan de drie andere meisjes die de moordenaar had uitgekozen voorheen. Ik vroeg me af of hij misschien een fout had gemaakt, of in paniek was geraakt. Ik begon me op te jagen en was me ervan bewust dat we nog altijd niet verder waren gekomen in het onderzoek. Ik vroeg een beetje bot aan Riedwaan waarom de politie zo slecht functioneerde en waarom ze de dader nog steeds niet hadden gevonden, ik had er mij tenslotte al een tijdje niet meer mee beziggehouden, met het onderzoek. Riedwaan werd woedend en reageerde hem af op andere automobilisten en overstekende mensen. Hij legde kort de situatie uit, wanneer het meisje voor het laatst gezien was, en dat haar moeder haar ging gaan ophalen, maar dat het meisje dus niet meer is komen opdagen. Ik probeerde Riedwaan wat te motiveren door te zeggen dat we de moodenaar wel te pakken zouden krijgen, maar blijkbaar kwam dat een beetje verkeerd over. Hij begon te roepen en te schreeuwen, en er vielen zelfs tranen van zijn gezicht. We stapten uit en uit frustratie stak Riedwaan meteen een sigaret op. Ze waren op het terrein van Fusion Films aangekomen, waar Theresa, het vermiste meisje, het laatst was geweest. Ik dacht even logisch na, en was er me opeens van bewust dat de moordenaar zijn slachtoffers altijd een tijd in leven houd, en aangezien Theresa maar van de vorige avond was ontvoerd, was het dus goed mogelijk dat ze nog leefde. De vorige vrouwen had hij vierentwintig uur in leven gehouden voor hij ze om zeep hielp. Ze gingen naar binnen en werden verwelkomt door Sam, iemand van het bedrijf. Met tranen in zijn ogen vertelde hij wat er de vorige avond was gebeurd. Hij vertelde levendig dat ze hadden zitten lol maken, dat ze had zitten zingen, en dat ze wat vroeger was weggegaan omdat ze al klaar waren. Toen ik vroeg of er niets speciaals was opgevallen, zei hij gewoon dat ze blauwe nagellak droeg, wat normaal niet van haar gewoonte was, maar dat was niet echt belangrijk. Voor de rest niets speciaals, ze was helemaal gelukkig volgens hem. Net toen Riedwaan en ik gingen weggaan, zei Sam dat hij haar daarna wel nog had gezien. Riedwaan deed meteen weer zenuwachtig zijn notitieboekje open en vroeg details. Volgens Sam had hij ze vanop zijn balkon zien lopen richting de Waterfront, wat normaal een andere kant is dan haar huis. We vroegen hem om ons aan te wijzen langs waar ze is gelopen, en Sam wees ons meteen de plaats aan waar ze liep de vorige avond. Duidelijk ergens bij dure appartementen en de jachthaven. Riedwaan en ik gingen beslist daar in die buurt iets gaan drinken, maar Riedwaan moest dringend weg, dus zou het voor diezelfde avond worden. Weer volgde een moment van gepieker, en ik keek uit naar die avond.
Vandaag wou absoluut Tohar spreken. Ik was er gewoon zeker van dat hij iets met die verdwijningen te maken had. Ik keek in zijn garage, maar ik zag zijn auto niet staan, dus zei ik maar tegen de bewaker dat ik gewoon even zijn vrouw wilde spreken. De bewaker liet duidelijk merken dat hij Tohar zijn vrouw, Tatiana, niet kon luchten. Uiteindelijk liet hij me dus naar binnen gaan en zat ik voor ik het wist in de lift op weg naar Tatiana. Tot mijn verbazing zag ik Tatiana van de ene kant naar de andere kant door haar kamer lopen, het was net alsof ze haar koffers aan het pakken was. Ik stapte binnen en vroeg of ze ergens heen ging. Haar gezicht zag er opgezwollen uit en ook zijzelf was een beetje zwakjes, ik merkte meteen dat er iets goed fout zat. Ik zei dat ik haar man wou spreken, waarop ze antwoordde dat ze wel wist waarom. Ik zou denken dat hij die meisjes heeft vermoord, maar daar had Tatiana geen mening over. Ze zei dat ze niets met hem te maken had, ze was gewoon een cadeautje van Landman voor Tohar, vreselijk vond ik dat. Ze moet alles doen wat Landman haar beval. Ik wou Tatiana helpen weg te vluchten, en gelukkig aanvaardde ze mijn voorstel, dus regelde ik een taxi voor haar. Net toen ze wou weggaan, hoorde ik iets rammelen in haar jaszak. Pillen, dacht ik meteen. En inderdaad, toen ik vroeg wat het was, zei Tatiana dat het Rohypnol was, een verkrachtingsdrug. Tatiana vertelde dat Landman ze aan jonge meisjes gaf, in de Isis club, een club waar zij ook was beginnen werken in het begin. Ze had de pillen gevonden in de jas van Tohar, twee nachten geleden. Ik dacht na en besefte het goed, twee nachten geleden. Twee nachten geleden was Theresa verdwenen!
Ik begon alles op een rijtje te zetten. Ik dacht goed na. Charnay Swanepoel was het eerste slachtoffer, en zij werd om zes uur 's morgens gevonden. Dan hadden we Amore , die om zes uur 's avonds werd gevonden. Als derde slachtoffer was er India King, die om twaalf uur 's nachts gevonden werd. Er was een regelmaat, een regelmaat van de klok. Nu wist ik het zeker: het verminkte lijk van Theresa Angelo zou morgen gedumpt worden om twaalf uur 's middags, tenzij ik haar op tijd kon redden. Nu is er geen tijd meer te verliezen.
Zenuwachtig liep ik in snelle pas langs de nachtclubs voorbij, naar het restaurant dat ik had uitgekozen om iets te eten met Riedwaan. Riedwaan is een goede vriend, iemand van bij de politie, ik mocht hem helpen bij de zaak van het vermoorde meisje. Ergens voelde ik gewoon dat het om een seriemoordenaar ging, maar daar ging ik me nu nog geen zorgen over maken. Riedwaan ging me nu wat meer informatie geven over wat we al hebben, ik was benieuwd. Eindelijk was ik aangekomen in het restaurant, en zag ik Riedwaan meteen zitten. Het rapport kwam vrijwel meteen voor mijn neus te liggen, en mijn maag kromp meteen ineen toen ik alle details zag staan. Met veel interesse vroeg ik wat vragen aan Riedwaan, wanneer ze ongeveer was vermoord, op welke locatie, met welk wapen enz... Ik vond het vreselijk toen hij vertelde dat het meisje, Charnay Swanepoel was haar naam, haar ogen waren lekgeprikt, en dat waarschijnlijk nog voor ze dood was. Aandachtig keek ik verder naar het autopsierapport. Alle gegevens stonden erin, al de uiterlijke kenmerken van het meisje, tot in de details. Ik merkte op dat er bij stond dat ze een tatoeage had op haar linkerbil dat waarschijnlijk niet ouder dan 2 weken was, dus vroeg ik welk symbool dat het was. Riedwaan vertelde me dat het twee verticale lijntjes waren met een X ertussen. Ik was benieuwd naar de betekenis ervan, maar vergat het even en las verder in het rapport. Alles wees erop dat deze moordenaar zijn werk zorgvuldig had uitgevoerd en dat hij duidelijk een afkeer had van vrouwen. Ik stopte het rapport vlug terug in de envelop en stopte het in mijn tas. Riedwaan zei me nog dat ze dachten dat het meisje onder invloed was van Rohypnol of iets dergelijks toen ze vermoord werd. Het meisje heeft duidelijk weerstand gebruikt, zei hij, aangezien ze veel kneuzingen had, haar lippen gebarsten waren en haar tandafdrukken in haar lippen stonden. Nu was mijn deel gekomen, ik moest onderzoeken waarom het meisje haar keel werd opengesneden nadat ze vermoord werd. Met welke reden zou iemand zoiets doen? Waarom zou hij dat gedaan hebben als ze toch al dood was? Voorlopig was het voor mij nog een raadsel. Ridwaan gaf me nog het adres en telefoonnummer van de moeder van het meisje, voor moest ik eens met haar willen gaan praten, wat ik zeker en vast nog zal doen. Toen werd het tijd om afscheid te nemen, er kwam een bepaalde spanning toen Riedwaan mij vroeg met hem mee te rijden, maar ik weigerde beleefd. Tussen Riedwaan en mij zal er altijd iets speciaals blijven, dat is zeker, maar daar moest ik me nu niet op focussen. Ik ben te voet terug naar huis gegaan en heb nog wat liggen piekeren over waarom het meisje was vermoord.
