Noorwegen 2013 deel 5

Kennen jullie de term “suffe kiekens” ?

Het was dat gevoel van een suf kieken dat bijna als rode draad door onze dag zou lopen.

Vroeg opstaan, veel in de auto, regen, mist, weinig vergezichten en dan s’morgens

nog de boot van 9.30 u gemist in Hellesyt, doordat ondergetekende het beter wist

dan de GPS, néén dus “suffe kiekens” bestaan écht !

We waren al om 7 u uit de veren en moesten om 8.30 u ten laatste doorrijden

om de boot van 9.30 u te halen naar Geiranger. Na de verkeerde tunnel van 7 km

te hebben genomen richting Volda i.p.v. richting Hellesyt te rijden, konden we idd

pas na die tunnel terugdraaien, dus zeg maar een goed kwartier kwijt. De weg naar Hessefylt was door de vele versmallingen en de aankomende autobussen soms wel heel gevaarlijk, er kwam nog bij dat het pijpenstelen regende en de weg zelf was in een zeer slechte staat. In Noorwegen moet je op sommige van deze wegen niet alleen letten op het tracé van de baan, maar zeker ook dat je met je alumium velg niet in een put of klein gat in de weg rijd, want dan is je reis wel om zeep.  

We zagen vanuit de hoogte de boot juist wegvaren en toen we beneden aankwamen,

waren we wel de eerste in spoor 1 om op de boot te rijden, magere troost want het

was nog wachten tot de volgende boot van 11 u. Het regende nog steeds en zijn dan

even een koffie gaan drinken op een terrasje en nog een t-shirt, muts en stickers

gekocht in de Souvenir Kiosk. De overtocht kost 610 NOK voor allen en duurt ongeveer

1 uur. Onze wagen stond op het wagendek helemaal vooraan, om als eerst Geiranger

binnen te rijden. Op de boot zaten voor 50% spanjaarden die met een bus waren.

De Geiranger Fjord staat op de UNESCO wereldgoedlijst en is dus een super toeristische

attractie. Het regende heel de overvaart. Onderweg zagen we de “Zeven Zusters”, zeven

watervallen die links in de Geiranger fjord naar beneden donderen, voor mij het enige

noemenswaardige in de fjord. Hier en daar staan nog oude landbouwershuisjes op

zeer vruchtbare bodem. Vroeger werden er abrikozen geteeld. In de toeristische

nederzetting – zo kan ik het wel noemen, want een echt gezellig dorpje troffen we

echt niet aan – was ook een chocoladewinkeltje dat abrikozen verwerkt had in choco-

lade, waarschijnlijk een commerciële voltreffer van formaat voor de meeste

cruise-toeristen. In de baai van Geiranger lagen een 3-tal grote cruiseschepen,

eentje die AIDA heette, een MSC met rederij in Panama en dan nog eentje van

een rederij in Geneve. Reusachtige drijvende hotels met kleinere pendelschepen

die de cruisetoeristen aan-en afvoeren naar en van het vasteland. Wat een circus !

Als je daar een souvenirshop binnenstapt, sta je mekaar bijna te verdringen om

je favoriete gadget te bemachtigen. We kennen op den duur geen gadget meer,

waar geen noorse vlag op past. We wilden er iets eten in Geiranger Restaurant,

maar vonden het niet, of waren opnieuw te suf en reden er gewoonweg voorbij,

slechte voorbereiding vandaag. Suf ?

In Geiranger krijgt blijkbaar elke cruiseschiptoerist een sticker opgekleefd, zodat

ze achteraf zelf nog weten welke cruise-kudde ze moeten volgen om de gekozen

uitstap aan land te maken, ongelofelijk komisch om te zien. Ik kan me niet indenken

dat ik hier ooit wil aan deelnemen. Op de weg richting Grotli, met 20 haarspeldbochten

omhoog klimmend vanuit de baai, kom je dan nog een paar ontsnapte toeristen

tegen die hogerop nog een kiekje willen nemen van de fjord. Levensgevaarlijk

overigens, want die lopen daar tussen het stijgend en dalend autoverkeer op

een supersmalle weg. We dachten buiten Geiranger nog een restaurantje te vinden,

maar snuif, dat was er gene. Het was focussen op de weg geblazen. Van het landschap

zagen we steeds minder en minder door de witte wolkenmassa die daar hing.

Op 1030 m hoogte, vlak voor de weg naar de sneeuwhoogte van Dalsnibba, vonden

we dan toch een taverne om iets te happen. Ik zeg 1030 m hoogte omdat ik daar

mijn hoogtemeter manueel calibreerde om daarna naar 1500 m hoogte verder

te stijgen naar Europa’s hoogste uitkijkpunt op een fjord. Uiteraard zijn er niet

veel andere fjorden dan in Scandinavië, dus dat hoogste uitkijkpunt zal waar-

schijnlijk wel snel verdiend zijn, enig chauvinisme is hier uiteraard op zijn plaats.

Daarna naar boven klimmen aan opnieuw 100 NOK naar Dalsnibba, met voor

ons op de valreep nog een toeristenbus. Het is altijd wel impressionant om

zo’n lang en zwaar beladen gevaarte naar boven te zien puffen. De weg ging

dan ook nog eens van asfalt naar grint. Onderweg, en voor die mensen echt

ontzag hoor, zag je nog sportievelingen die de tocht van Geiranger naar Dalsnibba

ondernamen per fiets, dus van 0 m naar 1500 m door de zeikende regen. Chapeau !

Boven op de sneeuwhoogte van Dalsnibba géén waar voor ons geld, want wat

het hoogste panormapunt van Europa moest worden, werd een mistige parkeerplaats

met hooguit een zicht van 50 of 100 meter op de menig opgestapelde steenmannetjes.

Been there, seen nothing….

Opnieuw 5 km naar beneden dus langs dezelfde weg en richting Grotli, want daar

start in de buurt de “Gamle Strynefjellswegen” of “Gamle Strynefjell”, zijnde een

magnifieke bergweg (met weinig zicht) waar we wel eens een kunde rendieren

zouden tegenkomen. Ook zij waren niet van de partij, maar de kans om die te

zien ligt waarschijnlijk nog veel noordelijker in Noorwegen. Iedereen werd steeds

suffer van het – al zeer lang – in de wagen zitten, waardoor we niet meer wisten

waarvoor we af en toe stopten, wilden we rusten ? Wilden we iets drinken ? Het

werd tijd dat de dagtrip ten einde liep. Ik denk dat deze weg bij mooi weer wél

echt de moeite waard moet zijn. Bij de afdaling zagen we nog enorm impressionante

waterstroomversnellingen. Terug in Stryn hadden we 190 km op de teller staan.

Elias en ikzelf gingen even nog de WIFI-zone opzoeken in het toerismekantoor,

waar Elias’ op de website van het KIP-festival in Gent zag dat zijn tekst er al op

was gezet. Ok dus. Ik vulde de blog er nog aan. Karin, Nathan en Ruben gingen tegelijkertijd een aantal locale winkeltjes bezoeken. Samen dronken we nog een biertje en wat frisdrank in het lokale “Vethus” of zoiets, heel gezellig op het terras buiten met een terrasverwarmer.

Terug in de hut, heb ik getracht op korte termijn de sauna gebruiksklaar te maken,

maar het opwarmen van de stenen duurde net iets langer dan gedacht, waardoor

we eerst genoten van de pasta met “zalm van hier” en brocolli. Daarna brandde

in de kelderruimte de kachel al en de sauna was ook à point ! We genoten van

deze laatavond sauna en tegen 11.00 u lag iedereen met een zuivere en zachte

huid en ontdaan van alle onzuiverheden in zijn lichaam, terug te bed.

Betrouwbaarheidsindex 9 (negen op tien dus) voor het weer van vandaag, woensdag

19 juli 2013. Concreet wou dit zeggen dat we opnieuw 90% kans hadden op neerslag !

We beginnen stilaan te begrijpen dat wie naar Noorwegen reist, meteen ook een

waterdichte broek meebrengt, maar die gaan we toch niet meer kopen voor de

laatste 3 dagen. De dag kwam wat trager op gang, Elias kwam zelfs pas om 11 u

uit de kamer om te ontbijten. We zouden gaan zwemmen in Stryn vandaag, doch

het zwembad was pas open om 15 u. In tussentijd waren we wat aan het lummelen.

Net toen “iedereen” besefte dat een boottochtje op het meer onder ons, een wandeling

of nog iets anders buiten niet echt leuk zou worden, wierp Karin de 9 dobbelstenen

van “Story Cubes” op de salontafel. Op elk van die dobbelstenen staat een beeltenis,

waarmee je dan zelf een verhaal moet verzinnen. Je pakt dan best de dobbelsteen

die je het meeste aanspreekt en begint dan in de trend van : Er was eens heel lang

geleden of zoiets. Wat voor verhalen dat daar allemaal uit komen, gewoonweg prachtig !

Tegen 15.30 u waren we dan in het Kulturhus, waar zich de ingang bevond van het

gemeentelijk zwembad. Tot onze grote verwondering heb je hier geen aparte kleed-

kamers, dus alle mannen bij elkaar en alle vrouwen bijeen. Bij de ingang van de

kleedkamer staan gewoon de schoenen van iedereen kris kras door elkaar op de

grond, je valt er praktisch over. Er zijn wél lockers, maar die kastjes staan gewoon

open met de spullen van verschillende mensen erin of ze laten hun gerief eenvoudigweg

in een sportzak op de grond staan, kleding aan de haak. Hier heeft men dus geen

schrik dat er iets gestolen wordt. We zagen s’avonds trouwens ook nog een bloemen-

winkel die s’nachts zijn bloemen (en dat waren er heel wat) gewoon buiten laat staan.

Het zwembad zat vol jonge gezinnen, er was een wipplank van 1 meter en een vast

duikplatform van 3 meter hoog van waaruit ook nog een waterglijbaan vertrok.

Verder nog 2 baantjes gereserveerd voor de baantjeszwemmers. Noren zijn stille

mensen, merkte ik op toen ik van de 3 meter plank naar beneden sprong en daarbij

een luide kreet sloeg. Iedereen kijkt dan opeens naar je alsof je de ene of andere

zonderling bent. Ruben sprong van in het begin ook van deze plank, Nathan had er

eerst wat schrik van, maar op het einde had hij de smaak te pakken en sprong er

dan zelfs 8 keer na mekaar van (Nathan telt zulke dingen hé). Voorts nog even door

de solden (SALG) van 2 “Moods of Norway”-winkels gelopen en daar nog wat t-shirts

voor sommigen onder ons gekocht en Ruben een prettig gestoord mutske. Hij staat

er goed mee.

In het “Stryn Vertshus” hebben we daarna overheerlijk gegeten aan een zeer schappelijke prijs deze keer. Dit kwam mede doordat de zeer leuke eigenaar (een

neger met amerikaanse roots, vermoed ik) zich al had komen verontschuldigen voor

het later arriveren van het eten. Zijn kok had namelijk zijn arm gebroken en het ging

allemaal wat trager. Hierdoor kregen we de 6 (eentje meer zelfs) aardbeienmousses

gewoon gratis. Als dat er geen is om dat restaurant nog eens te bezoeken…..

Voldaan als we waren, terug naar de hut. Nog een vuurtje aangestoken en wat

“House” gekeken in het engels en in het noors ondertiteld. Ikzelf had last van mijn

borstkas, waarschijnlijk van te denken dat ik nog 25 jaar was als ik van die duiktoren

sprong, om indruk te maken op de noorse jonge moeders, zei Karin nog L. Die tijd

is voorbij. Slaapwel.

Het regent opnieuw op deze donderdagochtend. Stilaan gaan we het record halen van

sommige schrijvers in het Hytteboek van vorige week, waar sommigen schreven dat

ze 6 dagen op 7 regen hadden gehad. We zijn er bijna. Vandaag gaan we dus zéker

wandelen en vrijdag waarschijnlijk de lange uitstap naar Runde, het vogeleiland aan

de westkust. Het is wél 6 u rijden heen en terug.

Vandaag, donderdag, heel de dag zeiknat. Mooi is dat ! Tot hopelijk nog 1 update van
de blog, als het moest lukken in Oslo. Waarschijnlijk hebben ze wel internet in het hotel.

Groetjes en probeer altijd nog zon naar hier te sturen !!!!!!!

De bende van Zoersel

18-07-2013 om 16:37 geschreven door harry  

Noorwegen deel 4

De “fishing trip” was geweldig ! Ik leg later uit waarom.

We zijn eerst nog wat inkopen gaan doen in een – naar het schijnt – nog goedkopere

supermarkt : de REMA-1000. Ze hebben hier in Noorwegen enorm veel zaken in de diepvries,

zelfs groenten vind je in grote aantallen in de diepvrieskast. Ook voor op de BBQ heb je

zulke half voorgebakken hamburgers & die hebben we s’middags tussen een broodje

opgegeten (idee van Elias). Ze waren super lekker, zeker met die speciale BBQ hamburger

saus die we erbij kochtten. We gingen nog naar het toerisme kantoor, waar we op het

computerscherm konden zien dat we pas zaterdag (de dag dat we hier doorgaan L) een

straaltje zon zouden te zien krijgen. We hebben er de blog opnieuw geactualiseerd en

wat folders van de streek meegenomen.

Op dus naar Olden, naar de Olden Marina aan het Statoil benzinestation. Aan dit station

was géén “Isabella” (onze boot) te bespeuren, ook géén kantoortje van de verhuurder.

Tja….vermits een boot op het water ligt, zijn we dan maar gaan zien iets verderop aan

een aantal boothuizen. Daar lag ze dan…de Isabella, een kleine vissersboot, met een

overdekt achterdek, oef…want het was nog steeds aan het regenen. Vermits we nog een

half uur te vroeg waren, reden we nog even naar het centrum van Olden, waar we nog

een noorse zeep kochtten en een trollenboekje (in het nederlands).

Dan maar naar de boot en op het dek stond al de kapitein met nog iemand. Vermits we

Op de kade nog een wagen hadden zien staan met een kenteken van Litouwen, dacht

ik (hoe een mens de zaken toch op voorhand kan invullen hé) dat de vrouw die aan dek

was, als deelnemer mee met ons ging vissen. Zij zei dat we nog wachten op mensen die

aan het Statoil benzinestation de rederij niet gevonden hadden en – na een aantal instructies –

nu op weg waren naar de boot. De vrouw vertelde me dat ze géén deelnemer was, maar

wél de dochter van de kapitein….Oei, foutje. Maar….wie komt daar aangereden ? Jawel,

de bruinkleurige Citroën Picasso van onze buren aan het vorige huisje in Vats ! We konden

onze ogen bijna niet geloven, Karin had zelfs tegen Ruben gezegd dat de kans héél héél

klein was, dat wij die Ilia en zijn broer nog zouden tegenkomen op deze reis. Zij zitten

natuurlijk in Olden en wilden wél eens gaan vissen, maar dan vandaag nog en op dezelfde

visuitstap, dat was te mooi voor woorden ! We kozen dus het weide fjordsop en voeren

nog langs een prachtige witte 5-master, eigendom van Club Med. In de baai van Loene

gingen we dan voor anker. Onderweg werd ons aas – dat bestond uit andere vis (sardienetjes) –

al in kleine stukjes gesneden. De bedoeling was nu dat iedereen aan 2 haken deze stukjes

sardiene bevestigde en dan middels een zwaarder stukje metaal de lijn 15 à 17 m liet

zakken tot op de bodem van de fjord. Daarna moest je je lijn nog een metertje optrekken

& dan maar wachten tot je beet had. Er werden 2 vrij grote vissen bovengehaald, de grootste

door Nathan (die vooraf al dacht dat hij hier geen enkele vis ging vangen) van ong.30 cm

en de andere van 25 cm lengte door Caesar, de vader van Ilia en Stian. Ik denk dat iedereen

wél een vis of visje bovenhaalde. De kleintjes werd onmiddellijk van hun haak ontdaan.

In het begin gebeurde dit door de dochter van de schipper, nadien deden we het méér

en méér zelf, maar zo’n vis is echt wél glibberig, maar gelukkig zijn ze toch een beetje

in shock waardoor ze niet uit je handpalm floepen. Je ziet dat echt als je het beestje ontdaan

hebt van zijn vishaak en terug het water ingooit. De vis is dan precies nog even verlamd,

hij kan dan precies nog niet echt geloven dat hij terug vrij is.  Soms haal je een vis boven,

waarbij de vishaak door het oog van de vis zit, echt niet smakelijk. Op terugweg liet de

schipper op de 2 grootste vissen zien hoe je ze “proper” maakt, zeg maar hoe je de ingewanden

er uitsnijdt en hoe je kop eraf haalt. Stian vond het allemaal niet zo smakelijk, waarbij hij

toch door Inge (zijn moeder) werd opgewarmd om erbij te blijven, want hij wil bioloog worden

als hij groot is, dus zulke dingen horen daar zeker bij. Omdat velen het niet zagen zitten dat

we de rest van de vissen (en dat waren er minstens nog een 8-tal) zelf moesten kuisen,

vroeg ik aan de schipper of hij niet alle vissen wou ontdoen van hun ingewanden. Hij

deed het en kreeg er achteraf nog een extra 70 NOK voor. Heel de reis werden we gevolgd

door een aantal meeuwen. Die weten écht wel waarom.  De rest van het aas, een visje

dat niet meer levensvatbaar is, een kop van de vis na het kuisen, alles is voor die jongens

“fresh fjordfood” alhoewel tussen hen ook het recht van de sterkste geldt.

Later heeft de skipper onze vissen in een zak voor elke familie gedaan, nog een foto

laten nemen door Caesar van de “Vandenbrouckesinnoorwegen” samen met de schipper,

een mooi laatste aandenken aan onze visuitstap.

S’avonds zijn nog even wat gaan happen in Stryn, wat spare ribs, hamburgers en nog

een schnitzel voor Karin. Het vlees smaakte wél na die dag vis. Alhoewel met vishanden

ribbekes eten, is wél een rare geurcombinatie.

Vandaag maandag waren we allemaal wat later wakker. Zelfs Nathan was deze keer pas

als tweede uit zijn bed, dus na Ruben. Waar gaan we dat schrijven ? De douche-ceremonie

neemt in dit huisje al snel iets meer dan een uur in beslag, temeer omdat je nog heel de

douche-ruimte moet aftrekken, met de aftrekker het douchewater van de ondergelopen

vloer richting afvoerputteke trekken dus. Het is een hobby L.

Vandaag werd gletsjerdag. We zouden eerst naar Loene moeten rijden (27 km verderop)

en dan nog 14 km naar de Bödesdalbreen-gletsjer. Wederom 40 NOK afdokken om een

heel steil tolweg op te rijden naar de parking onderaan de wandeling naar de gletsjer.

Het was koud en het regende toen we de wandeling startten. Iedereen was goed aangekleed

en voor het eerst kwam er zelfs thermisch ondergoed aan te pas. Stel je voor, een aantal

dagen geleden liepen we nog in zwembroek rond aan de Badeplass te Gol. Het was vanmorgen

8°C alsjeblief ! Aan de parking aten we nog een boterham of een banaan, dronken nog

een cola en daarna nog een vrij gemakkelijk eerste stuk van de wandeling, die echt niet

zwaar was. De weg voer via enkele bruggetjes over het snel kolkende ijswater, afkomstig

niet één maar van verschillende gletsjers, zou achteraf blijken. Het laatste stuk tot juist

onder de blauw-witte gletsjer lag bezaaid met grotere stenen, soms ook rotsen, waar je

zonder teveel nadenken gewoon van de ene op de andere steen moest hoppen om snel

hogerop te geraken. Op een bepaald moment kwam er vanonder ons een vrouw aangelopen

die blijkbaar als eerst aan de gletsjer wou staan. Elias en ik begrepen niet echt waarom

het allemaal zo snel moest gaan in dit toch iets tragere Noorwegen, maar ja….misschien

is het niet aan ons om zulke vragen te beantwoorden. Wel pech voor ons, dat wel, want

voor de gletsjerfoto’s was zij en haar vriend ons wel lekker voor. We namen er uiteraard

ook een paar overheerlijke foto’s. Nathan en Ruben vertelden ons hoe lekker zacht het

ijs van de gletsjer wel was, vooral onder de ijsboog waar ze gingen zitten voor opnieuw

een mooi kiekjesmoment. Die gletsjers fascineren trouwens wel, maar het is wel spijtig

dat ze krimpen, want dit wil zeggen dat het opwarmingseffect van onze aarde zich onverdroten

doorzet en dat is meteen het minder goede nieuws aan de gletsjers van tegenwoordig.

Persoonlijk vind ik het gewoon geweldig dat je daar eigenlijk voor een hoop ijs staat,

waarvan de onderste lagen al eeuwenoud zijn. Het feit dat ze – zoals bij de Kjendallgletsjer

die we achteraf ook bezocht hebben – soms op zo’n steile rotsen kunnen blijven hangen,

is dat ze “zelf” al zo lang bestaan, dat ze niet meer kunnen wegglijden door hun, ik noem

het maar “consistentie”, is dat ook samenhorigheid ? Ik kan me vergissen, maar zo’n

eeuwenoude ijsmassa valt natuurlijk niet zomaar uit elkaar of schuift niet zomaar van

de ene of andere doodgewone dag ergens af hé.

Tijdens één van de korte mini pick-nicks bergafwaarts, kwamen we nog een nederlands

koppel tegen, welke al 8 weken in Noorwegen onderweg was met …..jawél de caravan.

Ze hadden al een tijd op de Loföten vertoefd, een heel pak noordelijker en ze begonnen

zo stilaan toch hun thuis te missen, niet onbegrijpelijk.

Bijna aan de parking aangekomen, wie komen we opnieuw tegen ? Je moet niet meer

raden, opnieuw dat gezin uit Humbeek natuurlijk ! Zij hadden onze wagen zien staan en hadden

in de voormiddag al de andere gletsjer gedaan en nu deze. Ook wél een actief gezin als

je het ons vraagt en dan nog met een manneke van 10 en 8 jaar….proficiat ! We zullen

mekaar nog tegenkomen, want we we hebben nog een nacht Oslo geboekt in hetzelfde

hotel blijkbaar. Zij hadden de verse vis al verwerkt in een ovenschotel. Dat was onze

opdracht voor vanavond.

We zijn dan – zoals hun – naar de Kjendalsgletsjer gereden. Deze is waarachtig ook heel

mooi, wat steiler en vergezeld van een zeer mooie waterval. Zoals Caesar al zei, een kunstenaar

kan het niet mooier maken. We aten nog een overheerlijk stuk taart in de Kjendalstova

en zakten wat later terug af naar onze hut. Nathan zijn jas ligt er nog, minder leuk L

Nog eentje voor we gaan slapen. De vis heeft ons gesmaakt en was dus een mooie afsluiter

van deze wondermooie dag, zei ik.  Karin en Elias moesten ermee lachen, omdat ze vooraf al wisten

dat dit wel eens de afsluiter zou worden van het geschreven verhaal in de blog aan jullie. Het is toch

nog waar ook zekers…..Morgen gaan we naar de Geiranger Fjord, ook weer één van de hoogtepunten

van deze Noorwegen-reis, letterlijk EN figuurlijk deze keer !

We zijn ondertussen terug van een natte, mistige dag in, rond & boven Geiranger. Ik vervolg
verslag waarschijnlijk op donderdag !
Doe de zon van groeten van ons en stuur ze maar naar hier !
Elias, Karin, Elias, Nathan en Ruben.

16-07-2013 om 17:27 geschreven door harry