Noorwegen 2013 deel 3

We zijn ondertussen aangekomen aan ons nieuwe huisje en ik kan al zeggen dat we hier

helemaal geen internet hebben, dus we zullen de laptop meenemen op onze uitstappen

en als we een WIFI-ruimte vinden, vullen we de blog aan. Gewoon even copiëren uit WORD

en dan plakken in de blog, zo ging het voordien ook trouwens.

Nog even de inpak-en reisdag eerst.

Wat kan je vertellen over een inpakdag in het algemeen ? Meestal ben je dan op zoek naar

wat bezigheid en wacht je het juiste moment af om echt in te pakken. Het was deze keer niet

anders. We zijn om 12 u met Heidi afgezakt naar het meer om een vaartje te doen met hun

bootje. Het bootje lag in een klein baaike met wat gras dat uit het meer groeit. De jongens

hadden nog een band opgeblazen en nog een groene zetel die op het water kan drijven. Ook

hadden we wat wasdraad meegenomen om één van deze 2 achter de boot verder te trekken.

Karin was aan het huis gebleven en heeft er nog een mooie tekening gemaakt, ze zei ervan

genoten te hebben. S’morgens hadden we trouwens nog een eerste contact gehad met onze

belgische buren, die vandaag naar Reine (hoogst gelegen bergdorp van de regio) om er te gaan

vissen aan een riviertje. De zoontjes van 10 jaar (Ilia) en van 8 jaar (Istea of zoiets) hadden direct

een “match” met Ruben. Ruben trok er in de late namiddag nog mee op, de jongste had zelf

nog een kristal meegebracht voor Ruben uit de bergen boven Reine. Ruben zou Ruben niet zijn

als hij niet iets in return zou geven, het jongetje mocht wat haar van Ruben’s speciale stok, die

hij mee naar België zal nemen (hij zit al in de dakkoffer).

Op het meer, voeren Elias en Nathan al richting schiereiland, naarwaar ik en Ruben te voet

langs de weg wandelden met alle opblaasbaar materiaal en wat rugzakken. Ik vond mezelf

wat raar. We gingen precies naar het strand in onze zwembroek en onze watersandalen ergens

in een zuiderse omgeving, terwijl we gewoon tussen wat landbouwbedrijven naar een meer

liepen waar buiten ons, geen figuurlijke andere kat rondliep. De boot was niet echt water-

dicht, maar wel meervaardig had Heidi ons verteld. De bijgeleverde emmer om hem af & toe

leeg te maken, was geen overbodige luxe. De jongens voeren naar een strandje aan de over-

kant van het meer, als vader een mooi zicht zo, je 3 zonen “samen” op missie. 

Nadien voeren zij direct terug naar de startplek en ik ben langs de baan teruggegaan met

de rest van het materiaal (handdoeken, rugzak Elias etc…..).

De klim door de weilanden steil terug naar boven was fysiek toch nog een inspanning.

Boven aangekomen was er al heel wat ingepakt. Ik ben nog met Nathan naar Al gereden voor

wat brood, sandwiches, geld (3 de afhaling L), fles cola nr. 8 of zo en nog een cake. Ik

heb s’avonds de dakkoffer nog gevuld (hij geraakt al goed vol trouwens met houten wonderen

der natuur). Ruben heeft nog een hele tijd opgetrokken met die 2 jongens en het was met

tranen in de ogen dat hij afscheid van hem nam. Een korte ontmoeting, maar zoals Karin

zei, hij zal hen in zijn hart dragen, hoe kort deze ontmoeting ook. Het waren hoedanook

lieve jongens.

Zaterdag, de dag van ons vertrek hoorde ik dat Ruben nog afscheid nam van de buren.

Ilia riep nog : “Hoe gaat het me je ?”, Goed zei Ruben vanuit de venster en Ilia zei : “Tot

een volgende keer ! “. Mooi toch hé. Ik denk dat Ruben blij was dat hij ze nog gezien

had, het was 8 u s’morgens en wij waren meteen ook wakker voor onze trip.

Tegen 10 u waren we dan weg. Het zou een trip worden van 280 km en 5 u rijden.

Het regende een beetje. De weg liep via Hol, over Sogndal naar Utvik en dan rond

de fjord naar Stryn. Het landschap onderweg werd veel grilliger, meer steile bergen,

de eerste grote fjorden en zelfs nog een overzet van een kwartiertje. Een mooie halte

was die van Sogndal, waar we even terug in de beschaving kwamen. We vonden

een heerlijk klein en gezellig eethuisje. Ik at samen met de mannen een toast met

ham en kaas die enorm lekker smaakte. Karin genoot van een quiche, Pai in het noors.

Karin genoot van 2 noorse “design” winkels, waar zij natuurlijk altijd dingen ziet die

haar interesseren.  

Daarna reden we nog 10 km voorbij Stryn tot de afslag Ulm Skisenter, dan nog 6 km

omhoog en na eerst aan een verkeerde hoeve te hebben aangebeld, in het gedacht dus

dat daar Rasmus (de eigenaar van het huisje woonde), werd mij door een bende noren

verteld dat hij nog 1 km verderop woonde en dat we het huisje FUBURU zouden tegen-

komen. Het is hier blijkbaar nog meer verlaten als het vorige huisje zo te zien ! Rasmus

was er niet, maar we konden al in het huisje.

Het verschil met het vorige huis was groot. Het was ouder, vuiler (er hingen hier en daar

wat spinnenwebben) en iemand zou beneden moeten slapen in een soort kelder onder

het huis, waar zich ook een grote familie saunaruimte bevond.

Opeens klopte er iemand aan de houten voordeur. Het was Rasmus, een man van rond

de tachtig, waartegen ik eerst in het engels begon over het feit dat we met 4 op het gelijk-

vloers moesten slapen en eentje beneden in de “kelder”.  In de beschrijving van Nordic

Info stond wel wat geschreven over “heel wat” slaapvertrekken, maar niet dat deze zich

op 2 verschillende niveau’s bevonden. Ramus mompelde eerst wat noors tegen ons terug

en zei dan dat hij eigenlijk geen engels sprak of verstond, maar wel duits. Toen ik nog

verder inging op de mogelijke TV-instellingen om uit de plasma ook maar één post te

halen via de schotelantenne buiten, sloegen bij Rasmus alle lichten op rood. Hij verwees

door naar zijn zoon, die er meer van zou moeten afweten. Afwachten dus ! Na het

vertrek van Rasmus, kwam hij 10 minuten later zijn diensten aanbieden om een bed

van de benedenvertrekken mee te helpen verhuizen naar boven. Het was heel vriendelijk

van hem, maar hebben hem aangeboden om het zelf te doen. Ik zag die man niet meer

sleuren met een boxspring, eerlijk gezegd. We hebben het daarna allemaal maar wat

gezellig en huiselijk gemaakt door de houtkachel samen met wat theelichten te laten

branden en de opgezette rendierkop boven in de nok van de woonkamer, zag dat het

goed was. Uit de verhalen van andere belgen in het Hytteboek, lazen we ook dat de

benedenverdieping eigenlijk onbruikbaar is door de aanwezigheid van grote bosmieren,

dus die verhuis naar boven was in vele opzichten een goed idee. Niemand van ons

wou daar liggen, afgezonderd van de rest, punt !  Het is altijd wennen aan de geluiden

van een onbekend huis en omgeving, maar voor mij althans was de nacht heel “stil”

en de meesten onder ons en vooral Nathan had genoten van zijn gedeelde plaats

in het dubbel bed naast Ruben.

We zijn zondag en de meesten waren om 8.30 u wakker. Karin had het restant van de

eieren al omgevormd tot een heuse omelette. Het smaakte en vandaag wordt het idee

opgevat om eerst opnieuw een inloopwandeling te maken en daarna misschien onze

eerste visserervaring te gaan opdoen aan boord van de “Isabella” en dit voor een 3 uur

durende vissersuitstap ter hoogte van Olden aan de fjord. We lazen al dat andere belgen

met zijn zevenen ongeveer 9 kg vis bovenhaalden en direct erna verorberden op de

BBQ van de hut. Er stond : “Nooit zo lekker vis gegeten”. We will see !

14-07-2013 om 12:02 geschreven door harry  

Noorwegen 2013 deel 2

Het vorige verslag eindigde met een ontbijt.

Het was onze 2 de nacht in de hut en de 3 de dag van ons verblijf. Nog 4 dagen

in deze zeer aangename hut !

We waren allemaal wat futloos inderdaad van die waardeloze nachtrust, dus we hebben dan maar gekozen om 1 u en 30 minuten te rijden tot in Flä, waar zich een berenpark “Bjorneparken” bevindt.

Het was opnieuw heel warm, zelfs 26°C. We zagen op de parking van het berenpark vooral wagens met noorse nummerplaten, weinig buitenlandse toeristen dus. Tja, de toeristen zullen op den duur ook wel door hebben dat de natuur hier gratis is en dat elke attractie of etentje daarbuiten gewoon veel geld kost J. Het berenpark was prachtig aangelegd, tegen een bergflank met rondom

en doorheen heel veel houten wandelpaden die meestal flink omhoog klommen.

We hebben zeer duidelijk een aantal beren gezien, ook een 4-tal elanden (“het”

nationaal symbool van Noorwegen en Zweden), nog een lynx die – na met een

aantal stukken vlees – uit zeer traag en vooral ook schuchter vanachter zijn struik kwam. Vermits ik nog niet echt kan inzoomen met mijn enigste lens 18-55, zal de lynx fotogewijs waarschijnlijk even klein blijven zoals hij zelf ook

overkomt, dat is toch een mooi maar klein dier ! Karin en Ruben hebben nog

wat hangbuikvarkens en geitjes mogen strelen op Plankendaelse wijze, dus

tussen die beesten, ideaal voor de kleintjes….

Het park stelde eigenlijk niet zo heel veel voor, maar ze kunnen het ons niet

meer afpakken. Daarna op local grounds nog een Mac Donald bezocht en na

wat berekeningen hoe we zo zuinig mogelijk voor allemaal konden bestellen,

liep het, mede door het onbegrip of de desinteresse van de jonge noorse

caissière, volledig mis. We kregen meer dan we eigenlijk nodig hadden en

het tussendoortje werd bijna een heus middagmaal…maar ja, dat konden ze

ook weeral niet meer afpakken.

Op terugweg vloog er nog een vogel tegen onze dakkoffer ocharme. Ik zag

de wagen achter mij nog een uitwijkmanoevre maken, maar het arme diertje

belandde toch onder onze achterligger en waarschijnlijk ook nog onder die

daarachter….

We hadden ons zwemgerief bij, want het plan was na het bezoek aan het

dierenpark nog vlak bij ons huisje te gaan zwemmen, maar in Gol was er

ook al een mogelijkheid in de “Badeplass”, naast weg nr.7 naar Al en aan

de Hallingdal rivier. Het stelde allemaal niet veel voor, maar we konden ons

nat maken, we hebben wat gevoetbald en we konden vooral trachten te baden

voor zover je niet uitschoof op de zeer gladde rivierstenen.

De zon deed er nog een laaste schepje bovenop en dag was weer prachtig.

Bij de terugkeer nog even gestopt voor wat melk voor onze pannekoekendeeg

en thuis als avondmaal wat “home-made” (remember ons avondeten van

gisteren) flensjes gebakken in een pan die nog ver weg was van zijn befaamde

Tefal-opvolger. Aan de steel kon je je nog verbranden dus.

We zaten na het avondeten alweer op ons prachtige panorama-terras, het

lijkt nu al een traditie te worden voor het slapengaan !

Morgen staat de Voringfossen-waterval op het programma en daarna het

Kultursenter van Eidfjord, dus vermoedelijk 5 uur karren.

Het is ondertussen dinsdag en het weer ziet er een beetje anders uit, veel

wind ook. We rijden nog even naar Al, waar Elias toch een aantal plectra

vindt de rest van de vakantie op zijn gitaar te kunnen tokkelen. We tanken

nog even vol bij Statoil alvorens de Hardanger Vida hoogvlakte over te steken

naar Eidfjord. Onderweg kan je uiteraard niet tanken, het is een natuurpark.

Onze eerste stop houden we bij de fietsverhuurshop en Haugestol, waar we

Al even polsen naar de prijs van een fiets, want we willen morgen of overmorgen

de Rallarveien fietsen van Finse terug naar Haugestol. We zouden dus met de

fiets op de trein naar Finse gaan (hoogste treinstation van Noorwegen) en dan

27 km oftewel 3 u met de fiets terug naar beneden. De weersvoorspelling voor

morgen zou goed zijn. Een helm kan je niet huren, maar wel kopen aan de helft

van de prijs. En nu verder naar de watervallen Voringfossen. Onderweg komen

we 2 gezellige winkeltjes tegen die gehuisvest zitten een soort van – met gras

begroeide – houten iglo. Buiten liggen wat geweien van rendieren, welke aan-

geboden worden tussen de 500 en 800 NOK. We zien het wel zitten om een

mooi en groot exemplaar te kopen om boven ons nieuw tuinhuis thuis te hangen.

Karin koopt er een aantal mooie trollenkaartjes en Ruben een zakmes, zodat

hij samen met Nathan (die al een mes had) samen wat hout kan bewerken etc…

Er staat een stevige wind en het voelt er zeer koud aan. De volgende stop is

hotel Thorne iets verderop langs de weg gelegen. Het weer is praktisch onmiddellijk omgeslagen naar regen en koude wind. Aan het hotel met zeer

gezellige zelfbediening bestellen, omgeven door héél wat stoere noorse wandelaars een aantal drankjes, een chocoladetaart en nog een andere lokale

zoetigheid. Het is er knus en warm.

Daarna werd het op de weg toch enigszins mistig, zeg maar méér op zijn noors

dus. Op het moment een afslag naar Hotel Fössli, waar je de Vorinfossen (waterval) van bovenaf kan bekijken. Opnieuw 40 NOK afdokken, amai.

Je kan er de waterval heel mooi zien, maar eigenlijk was het wat te mistig

om mooie foto’s van de waterval en de vallei eronder te maken. Iets verderop

richting Eidfjord echter – en dat wist ik nog van mijn eigen campertrip vorig

jaar – kan je gratis al stappend door het bos tot aan een mooi uitzichtspunt

geraken, maar eigenlijk moet je daar wél oppassen dat je in al je enthousiasme

om op een prachtige fotolocatie te gaan staan géén 200 meter naar beneden

stort, want dan was dat meteen de meest recent foto voor je doodsprentje….

We kochten in het souvernirshopje - de zoveelste shop waar Ruben zo van

houdt – nog een noorse vlag en wat dingen voor in de kerstboom van eind 2013.

Nathan bleef nog smeken om de wandeling naar de onderkant van de waterval

te doen, maar het weer was echt niet van die aard om daar nog aan te beginnen.

Iets later zijn we het “Hardanger Vidda Natursenter” nog gaan bezoeken in

een prachtig nieuw gebouw, waar over 1800 m2 en 3 verdiepingen ahv opgezette dieren, aquaria met levende vissen etc….wordt uitgelegd welke

fauna en flora je als toerist allemaal kan tegenkomen. De apotheose van

dit bezoek was echter een prachtige noorse natuurfilm van 20 min. Die je

met het noorse landschap laat kennismaken vanuit een helicopter en dit

geprojecteerd op 5 grote – in een halve cirkel – gebogen schermen vooraan.

Werkelijk fantastisch, al was het dat deze ervaring je toch een wankel gevoel

bezorgt bij het buitenkomen. We zijn dan nog even naar de fjord in…jawel

Edfjord gaan kijken en daarna besloten om terug te rijden om hopelijk dat

winkeltje met die oude dame nog “open” te vinden om een rendiergewei

te kopen. Ze was tot 18 u open, maar toen we eraan kwamen om 17.45 u,

was ze al gevlogen, tja….geen gewei dus.

Op de terugweg, zijn we vlak voor Geilo gestopt aan een keileuke herberg,

genaamd Jons Kro Lufsdelia. Onze jongens hebben er de lekkerste hamburger

van héél hun jonge leven gegeten. Het meisje dat ons bediende was een

keitoffe en een knap ding. Onzen Elias heeft spijtig genoeg haar nummer niet

gevraagd. Hij zei nog van ver “bye” bij het buiten gaan, maar dit zal voor hem

en voor altijd betekend hebben “tot ziens en tot nooit meer”, snik…..

Het was een lange dag en we waren dan ook blij dat we terug in onze hut waren.

Door de commotie van de dag, andere emoties van de avond, het feit dat Elias

nog een titel en een technische fiche voor zijn solo moest bijeen peinsen etc…

zorgden ervoor dat iedereen pas echt sliep tegen middernacht. We beslisten

trouwens om de volgende dag niet te gaan fietsen, maar wél te gaan wandelen !

De mooie wandeling “Het einde van de wereld” stond nog op het programma.

We waren woensdagochtend inderdaad allemaal nog voos. Onmiddellijk en snel

alles inpakken voor ons dagtocht, bestond niet echt.

We vertrokken dus van hieruit richting Tvist en moesten nog voorbij Bergsjo,

waar we eerder deze week al waren. Op een bepaald moment kwamen we aan

een bareel van een tolweg, waar we 70 NOK moesten betalen en dan pas konden

we aan een goede 30 km panoramisch grintpad beginnen. Deze weg was echt

overweldigend met de wagen. Ik heb nu al spijt in de plaats van die hollander

die juist voor de bareel terugdraaide. Ofwel kon hij het avontuur niet aan ofwel

was hij te gierig geweest om tol te betalen. Uiteraard was het zijn keuze. De onze was om verder te rijden voorbij achtereenvolgens 2 nederzettingen in deze

outback, nl Vallo en Geitestölen om daarna, waar de baan gewoon eindigt, in

Taviki terecht te komen, niet meer dan een parkeerplaats voor wandelaars met

nog wat huisjes die je op één hand kon tellen. De wandeltocht – zoals steeds

aangeduid met rode T’s – vertrok op het einde van een soort karrespoor dat

naar het laatste huis voer. Daarna was het ongeveer 1 u 30 min. Wandelen

over stenige paden naar een grotere berghut van DNT (Den Norske Turistvereniging). Onderweg zagen onze jongens in de verte nog een schaap

op zijn rug met zijn poten omhoog liggen aan een greppeltje. Vermoedelijk

was het dood. Later werd dit ook bevestigd door een aantal vrijwilligers die

er aan de slag waren om een houten pad te maken door de vochtige toendra.

Zij zeiden overigens dat als een schaap op zijn rug valt of geraakt en zo blijven

Liggen (door een val bvb)  dat er onmiddellijk zuurstof in de maag geraakt en dat zij dan stikken. Aan de berghut bestelden we 1 tomatensoep en 1 bloem-

koolsoep en aten die samen met nog wat eigen boterhammen. We hebben

daarna nog een rivier naar boven gevolgd en hebben aan een 2 de bergmeer

een hele tijd halt gehouden om wat te rusten. Ik heb er mijn wandelschoenen

uitgedaan en met mijn voeten wat gaan baden in het ijs, maar dan ook ijskoude

water. Ik kreeg er gewoon pijn van. De rijke flora langs de rivier (bloemetjes,

mossen, laagbegroeing in het algemeen, zorgden ervoor dat we het aantal

retourkilometers een tijdje vergaten en we genoten van al het moois. De jongens

liepen in groep kris kras door die smalle paadjes naar beneden, het was voor hen bijna een sport ! Die extra energie moet uit dat jong geweld ! De laatste etappe

terug was wél nog vermoeiend en in totaal zullen we wél weer knap 4 uur aan

het wandelen zijn geweest, maar het was opnieuw de moeite. Ik denk niet echt

dat we nog maar iets van eten over hadden, dan maar aan de nootjes begonnen.

S’avonds hebben we met zijn allen en er was echt een uitstekende samenwerking, in no-time nog onze BBQ geimproviseerd & ons een heel klein beetje voorbereid op onze fietstocht van de dag erna. We zouden hier de volgende dag om 9 u ten laatste moeten vertrekken om onze trein naar Finse in Hagostol te halen om 11 u.

Het is donderdagochtend en 7.30 u als de eersten hier wakker worden. Ik

dacht dat Nathan nog vroeger wakker was, enigszins normaal, hij keek wel heel

erg uit naar deze fietstocht die toch al een dag werd uitgesteld.

Elias bleef nog tot praktisch 8.15 u in zijn hems liggen. Zijn nachtrust was

echt miniem geweest, geplaagd door de muggen en de warmte in dat gedeelte

van de woonkamer. Toch zijn we erin geslaagd om op het afgesproken uur

te vertrekken. We hadden nog niets voor onze pick-nick, dus onderweg eerst

naar de KIWI in Al, waar Karin en Ruben koffiekoeken (overheerlijke trouwens)

haalden, terwijl ik met de andere mannen naar de bankcontact (weeral….) reed.

Om 10.30 u kaartjes voor de trein gekocht in het toeristenkantoor en maar

beslist om niet beneden een fiets te huren en mee te nemen op de trein, maar

er gewoon boven in Finse te huren. In Finse is eigenlijk niet veel te zien, maar

er vertrekken naar het schijnt wel veel mooie wandelingen naar Hardanger Jokulen (zeg maar het gletsjergedeelte van Hardanger Vidda) e.a. Wij hadden

trouwens ook het plan opgevat, maar ik had me daarover niet echt uitgesproken

tegen Karin, om eerst nog een wandeling te doen alvorens te gaan fietsen, maar….toen we boven kwamen, was er niet echt nog een gezamenlijk plan.

Ik wou ineens alléén maar gaan fietsen en gezien we allemaal nogal zwaar

bewapend (lees ook : geladen)  waren tegen de koude (jawél handschoenen, muts, extra fleecen etc….), werd dit ineens extra ballast voor het fietsen.

Tja, het was nu éénmaal zo en dan begon onze afdaling van 27 km, allemaal

gezeten op een Merida mountainbike, Ruben had zelfs een nieuwe van slechts

3 dagen jong. Voor Karin was dit de eerste echte ervaring met een mountainbike

op off-road, onverhard en stenig zowel dalend, maar ook stijgend terrein.

Voorts had zij ook nog een rugzak mee die te zwaar was, ze zat niet recht genoeg en moest ze zich vertrouwd maken met de versnellingen. Ik ben bij haar gebleven terwijl de jongens voorop reden en vooral de eerste 2 kilometer waren niet echt vreugdevol te noemen. Ik gaf wat voorzichtige raadgevingen en voor de rest bleef het stil door de focus op de keien, de juiste versnellingsstand etc….

Op den duur ging dit alles toch iets vlotter en ook bij de afdalingen dacht Karin

wat minder aan de mogelijke gevolgen van “van de weg geraken”. Verstand

op nul dus, maar toch op tijd en liever te vroeg remmen dan helemaal niet

remmen.

Het was nog een mooie verharde weg, alhoewel ik persoonlijk al een mooier

landschap had gezien om door te fietsen, namelijk aan Tvist.

Elias, Nathan en Ruben amuseerden zich dol op de achtereenvolgende afdalingen en korte beklimmingen. Na enkele uren zagen we dan in de verte toch het

Haugastol Turist Senter. We brachten eerst onze fiets tot aan het station,

waar een container stond van Sykkel 1222, het verhuurbedrijf in Finse, waar

onze fietsen vandaan kwamen. We hadden wat gereedschap en reparatiestuff

meegekregen, maar ik vroeg hoe het kwam dat er geen pomp bijzat. Hij zei

dat ze vorig jaar 150 pompen hadden gekocht en dat er op het einde van het

seizoen slechts 20 pompen waren overgebleven. Men neemt ze dus na de fiets-

tocht gewoon mee naar huis. Voor mij niet echt een mooi aandenken, zo’n

gestolen goed. Nadien hebben we nog een lekkere noorse Aass gedronken,

bier van de oudste brouwerij van Noorwegen (1834). Dat deed super deugd.

Daarna zijn we toch nog ons gewei 11 km verderop gaan kopen. Hopelijk past

het in de auto bij de andere bagage.

We moesten terug langs het Turist Senter en hebben er dan maar een overheerlijke “stone baked pizza” gegeten, één van de betere uit ons leven.

Nog even in een sofa gelegen met een ambachtelijk gemaakt kaas en choco-

ladetaartje, wat koffie en cola en het gevoel van “moe & voldaan” was er

ineens ! De ruimte was overigens smaakvol ingericht. Het was daarna nog

een hele weg terug, nog gestopt aan de KIWI voor brood, drank en beleg

voor de dag erna. Aan het huisje nog de afval van de afgelopen week gaan

wegdoen en een verdiende nachtrust gaan opzoeken tussen de lakens.

Slaapwel allemaal !

12-07-2013 om 11:37 geschreven door harry  

Noorwegen 2013

Om 2.30 u opgestaan, dus zeg maar 3 à 4 uurtjes geslapen voor we aan onze autorit begonnen van 650 km naar het noord-duitse Kiel. We zijn via Nederland

gereden (over Hengelo), want op de VAB-site stond aangegeven dat we absoluut

de buurt van Essen (D) moesten vermijden. Dit was zeker een goede keuze en

het verkeer schoot echt enorm op, zelfs aan Hamburg namen we nog een andere

weg om de gebruikelijke files in de Elbetunnel te vermijden. Resultaat : We stonden al om 10 u aan te schuiven in “Spur 6” voor de Color Line boot die ons

naar Oslo moest brengen in 20 u tijd (450 km). Vorig jaar met de camper ook in

de buik van een ferry gereden, maar dit schip was nog impressionanter, plaats

voor 2400 reizigers, een promenade binnenin de “Fantasy” - want zo heette dit schip – met tapa bar, pizzeria, een exchange voor je geld en allerlei winkeltjes

met wat moois voor wie mooi wil zijn. De gebruikelijke gadgets met noorse vlag.

We kregen onze eerste rekening van 555 noorse kronen (omgerekend 73 Euro)

voor 5 drankjes, een koude pastaschotel, een eitjes met zalm en nog wat broodjes voor onze jongens, een voorsmaakje van de noorse prijzen dus !

We hadden geluk, want op het Panorama Deck, tevens het hoogste Deck op

het achtersteven, kon je een ligzetel nemen en genieten van de zon, die toch al

snel 21°C op de thermometer bracht. Het was een inhaalbeweging voor onze

slaap die fantastisch deugd deed. We lagen dus wél echt wat te “chillen”, zoals

de jeugd dit noemt. De geuren op zo’n boot zijn ook echt, de nieuw gekochte

taks-free parfums en meteen op de huid verstoven van heel wat dames , iemand die een pijp opsteekt met een doordringende geur van vanille en pijptabak, een bratwurst (of is dit met hoofdletter ?) die voor je neus wordt verzwolgen door de zoveelste duitser aan boord. Kortom, op zo’n boot heb je ook een panorama

op het bonte gezelschap waar je je tussen beweegt. De jongens hebben in het

luna park nog in een simulator gezeten, die een “roller coaster” moest zijn van

een mijnkarretje in een mijn dus, wat anders… Onze kajuit was knap maar door-

dacht. Als je gaat slapen, benut je werkelijk elke vierkante cm. Hiermee bedoel

ik dat de meubels in zittoestand allemaal uittrekbaar zijn tot ligtoestand, uit de

muur, uit het plafond zelfs 2 bedden. We hadden een kajuit achteraan het schip

met een heel grote vaste patrijspoort. Het avondeten was op Deck 6 in de vorm

van “Grand Buffet”. Onze plaats was gereserveerd aan het venster, met prachtig

zicht op het voorbijglijdende Denemarken. Iedereen vliegt daar aan de vis, het

vlees, het delicieuse nagerecht. Wat je niet lust, laat je liggen, want er is toch

genoeg, eigenlijk een beetje decadent maar wél handig J. Na een nachtrust

die blijkbaar goed geobserveerd was door Elias (Nathan die enorm bewoog in

zijn slaap, Ruben die sprak, Karin die snurkte en vader die noorse wind liet)

stapten we af op het grote ontbijtbuffet, opnieuw een voltreffer van noors

formaat ! Om 9.45 u werd dan afgeroepen dat we ons naar de car decks moesten begeven want het schip ging om 10 u aanleggen in Oslo. We berekenden snel dat het schip er een gemiddelde snelheid van 22 km/h had

op nagehouden, toch wel snel voor zo’n mastodont. In de buik van de boot

zat iedereen dan te wachten tot de boot werd opengemaakt. Een duitser

maakte me er attent op dat er 2 rode wielkeggen rond mijn linker achterwiel

stonden. Er lag ook wat “propere” olie op en naast de band, dus ergens moest

er dus wél een lek zijn aan de achterrem, dacht ik. De duitser stelde me gerust

dat de remkracht toch wel voornamelijk op de voorremmen komt, dus zijn we

maar niet onmiddellijk naar een garage gereden. De komende dagen gaan we

Dan maar Noorwegen ingedoken. Eens je een 30-tal kilometer van Oslo weg bent, start je uitnodiging aan de weidse natuur, de vele waterpartijen en de

naaldwouden, het brengt vrijwel onmiddellijk rust. De Noren zelf, zijn hier trouwens ook het evenbeeld van. Hier geen stress en dat willen we graag verder

opsnuiven de komende weken. We reden dus eerst over de E 16 richting Drammen en daar de 7 richting Gol, om juist voor Al richting Langegard op

een verhard padje naar boven te rijden tot aan het Boerenhof van Heidi en Leif,

de eigenaars van de noorse hut. Het huisje naast het onze was al bezet door

een andere belg, maar de privacy is prima ! We gaven Heidi nog wat chocolade

en een kaars als geschenkje en gingen meteen de prachtige blokhut met grasdak

verder verkennen. In de open living heb je boven nog een hems – een soort

van open tussenverdieping – die de jongsten meteen per “ladder” gingen

verkennen, wel typisch ! De omgeving is prachtig en vanaf het langerekte

terras heb een prachtig zicht op het meer van Vats. We zullen wél tot daar

moeten afdalen om wat wateractiviteit te beleven, maar ja, het verlof is nog

jong. Dan maar naar boven, hebben Ruben en Nathan gedacht. Zij gingen

meteen de – met vlaaien van koeien of schapen bescheten – wei in met direct er achteraaneen soort van steil berkenbos erachteraan. De jongens hadden al een

prachtig uitzichtspunt gevonden, wat we daarna met heel het gezin nog naartoe

getrokken zijn na de heerlijke spaghetti met homemade spaghettisaus. De Senseo heeft trouwens zijn werk ook al gedaan !

De bedden waren smal (70 cm), maar de nacht was zéér stil en zelfs de nacht

die niet donker is heeft ons niet weerhouden om lekker lang te slapen. Elias

was wat langer in de woonkamer gebleven en had gezien door het voorraampje

dat hat nachtlicht heel wat weg heeft van het eerste licht voor de ochtend aan-

breekt. Toch wel speciaal dus !

Ziezo, ik ga even stoppen voor deze ochtend en spijtig genoeg kan ik de tekst

niet doormailen want, want ik heb hier geen WIFI, dus ik zal het moeten doen

met een nog te vinden WIFI-zone ergens onderweg, in een Turist Kantor, internet-café of andere. Het is nu éénmaal zo, no stress zoals gezegd.

Door het warme weer was onze blokhut stevig voorverwarmd voor de eerste

noorse nacht. Het was uiteraard enorm stil, what did you expect ? Tot 9 u hebben de meesten van ons geslapen. Direct daarna een lekker belgisch ontbijt

met brood van bij ons en charcuterie uit pakskes van bij ons. Alleen de krisprolls

kwamen van dichterbij (Zweden). Eerst zijn we inkopen gaan doen in de Spar

van Al, ook al omdat we toch een aantal dingen dringend moesten hebben, wc-

papier & ook brood, dat we al opgesmeerd hadden en verpakt hadden in alu-papier voor onze inloopwandeling, zoals Maarten van het reiskantoor deze

wandeling noemt. Het bleek achteraf al wél een stevige inloopwandeling te

zijn voor korte afstand-wandelaars zoals wij. Op dus naar Bergsjostolen met

opnieuw in de namiddag héél wat zon voor ons in petto. We parkeerden aan

een berghotel dat al sinds 1959 actief is aan een groot meer. Zoals we lazen

in de reisverslagen, kon je er s’avonds “Mittagessen” eten, wat dus staat voor

avondeten, begrijpen wie begrijpen kan. De parking voor het hotel kost 50 NOK

en je legt dan een betaalbewijs hiervan achter je voorruit. Tja, zo gaat dat hier !

De wandeling was werkelijk prachtig, je liep in een toendra-achtig landschap

met her en der kleine meertjes. In de verte ook nog besneeuwde bergtoppen.

Door het prachtige weer kon ik héél mooie foto’s maken van ons allen. We liepen

onwetend wél wat extra kilometers, maar de vrees om verloren te lopen werd

al snel vergeten, toen Elias en ik een aantal huizen duidelijk konden waarnemen

op de stafkaart. We zaten opnieuw “on track”. Een beetje verderop kwamen we

aan een beekje met iets hogerop nog wat sneeuwplaten, waaronder het ijswater van hogerop kon doorlopen. Machtig gezicht en ook meteen een uitnodiging voor

Elias om het ijskoude water eerst aan de voeten en daarna aan het gehele lijf

te ondervinden. We hebben er een 2 de langere pick-nick beurt gehouden en

de jongens klommen nog wat op de bergflanken rondom. Hierna zijn we over

de bergkam verder gewandeld tot vlak voor de verlenging van de tocht naar

Eitrestolen, een kleine nederzetting met een paar huizen nog iets hogerop.

Na Ruben een kleine poos op mijn rug gedragen te hebben, namen we een

Haarspeldbocht en ving de terugweg van het parcours aan. We zagen opnieuw

de rode T’s op verschillende stenen en wisten dat we juist zaten. In de verte

echter zagen we – en ik had het zojuist gelezen in het groene boekje van Maarten – een opgezwollen zijriviertje, waarvoor we dus best wat watersandaaltjes of waterslippertjes moesten meenemen. We dachten eigenlijk

dat we die watersandaaltjes (met de nadruk op de verkleinvorm van deze

sandalen) slechts nodig zouden hebben gehad op dat beekje van daarstraks.

Gelukkig waren we voorzien en dus maar switchen van onze bergschoenen naar

ons waterschoeisel. Het werd een evenwichtsdans op de stenen in de rivier.

Niemand viel erin, maar het was super avontuurlijk en Ruben vergat al snel

de pijn die hij daarvoor had gehad. Mama had er zelfs zo’n kou van gekregen op

haar blaas dat zij snel een plekje achter een rots opzocht om een natuurplasje te maken. Het vervolg van de tocht ging opeens veel gezwinder, er werd af en toe

wat gezongen over dat “meisje dat zo lelijk is als de nacht” en verteld over kavia’s en marmotten van Charlotte met de namen choco en arthur en het

feit dat die hier niet zitten, maar wel lemmingen of marters. Kortom het einde

van een mooie wandeling was in zicht, toen we het meer van Bergsjo in de verte

zagen liggen. Een welverdiende “High Five” aan mekaar gegeven en op naar

de vis ! Het hotelletje zat vol Noren en in de vis van Elias zaten 5 keer zoveel  graten als in een noordzeetong. De dienster kwam bijna recht uit de één of andere horrorfilm, maar ze was wél sympathiek en toen ik zei dat het voorgerecht lekker was, zei ze : “Of course, it is homemade”, huisgemaakt dus.

Dit hotel heeft geschiedenis, wat ook bleek, want de huidige gérant vertelde

ons dat het hotel startte in 1959. We wisten uit het boekje (opnieuw dank aan

Nordic Info) dat je als kind 50% korting kreeg op de maaltijd, maar daarom

moesten we toch even verzoeken want de volle prijs was ons al aangerekend.

Daarna terug hutwaarts, Elias speelde nog wat gitaar op het terras, nog een

Porto en een chipje en de tijd was daar om een serieuze uil te vangen.

Vannacht ging de wekker van Ruben af rond 1 u en vermits mama en ikzelf een halfuur voordien al wakker waren voor onze plaspauze, had dat niet echt

meegeholpen aan een uitgeslapen gevoel s’morgens bij het opstaan. Nathan en

Ruben waren al Uno aan het spelen in de Hems en zon staat al door het venster.

Zo dadelijk tijd dus voor een stevig ontbijtje. Ik stop hier dus even met schrijven.

08-07-2013 om 10:17 geschreven door harry