Brrr..., ik voel mijn botten nog steeds nabeven. Hoewel het ons ten strengste werd afgeraden, besloten we toch om nog diezelfde avond aan te zetten bij boer Van der Made. De boer zelf had ons namelijk aangeboden om ons met zijn wagen naar de Pont te rijden, dit aangezien we bleven vasthouden aan onze beslissing om te vertrekken. De tocht van de Van der Mades laan tot de Pont was een goede 5 mijl en ik moet eerlijk zijn, het was de langste 5 mijl uit m'n hele leven, nog nooit was ik zo gespannen. Het was mistig en vrij koud, er was ook een klein briesje, maar het voelde hoogst onaangenaam aan. De hele tocht keek ik angstig om me heen en bij elk geluid sprong ik bijna uit de wagen, zo gespannen was ik. Toen we naderden bij de brug, hoorden we plots iets, even leek mijn hart stil te staan... Hoe blij was ik niet toen ik zag dat het Merijn was, Frodo's goede vriend, die al wat eerder naar Bokland was vertrokken om ons daar op te wachten. Hij was eropuit getrokken om te kijken of we er toch nog niet waren, want we hadden voorzien die dag aan te komen. Toen... oh, Frodo roept, het is tijd om onze reis te vervolgen, jouw laat ik maar hier hé, dagboek, ik denk niet nog vaak de tijd te vinden om je iets te melden, ik zal het wel doen als ik terug ben, als ik ooit terug geraak...
We zijn aanbeland bij de boer Van der Made, ook wel oude Van der Made genoemd, na alweer een vlucht voor de zwarte ruiters. Frodo stond niet te popelen om binnen te gaan, hij is namelijk bang voor de boer. Toen we het hem vroegen, vertelde hij ons kort dat hij in zijn jeugdjaren betrapt werd door de boer bij het stelen van diens champignons. De boer had zijn trouwe honden dan ook de opdracht gegeven hem eens goed bang te maken, hij had er zelfs mee gedreigd ze de volgende keer ertoe aan te zetten hem achterna te zitten tot ver buiten Bokland, wat Frodo nooit vergeten was. Maar de boer valt eigenlijk wel mee, hij heeft ons gastvrij ontvangen en een maaltijd aangeboden, hoewel ik vond dat er een naar smaakje aan zat, dus heb maar niet te veel gegeten. Hij vertelde ons ook dat hij de ruiters reeds had gezien en ze maar rare lui vond, we zouden volgens hem, en vooral ook zijn vrouw, maar beter niet meer vertrekken in de donker.
Hier ben ik weer, de laatste tijd was het nogal druk met de verhuis uit Balingshoek, Frodo heeft namelijk beslist om zogezegd terug naar Bokland te gaan, om zo zonder argwaan te kunnen vertrekken. Nu zijn we zelf op weg naar meester Balings' nieuwe woning en onderweg hebben we al heel wat vreemds meegemaakt. Zo werden we al enkele keren opgeschrikt door mysterieuze zwarte ruiters die ons schijnen te achtervolgen, gisterenavond konden we maar nipt ontsnappen. De ruiter die naderde en Frodo bijna ontdekte, werd opgeschrikt door een naderend iets. Zelf waren we ook bang, maar uiteindelijk bleken het elfen te zijn, ELFEN! Ze namen ons mee en boden ons een maaltijd en slaapplaats aan, ergens middenin de bomen, het was echt magisch, ik voelde me "verlicht", ik kan het niet anders beschrijven, alsof ik me in de wolken bevond. Nu staan we op het punt opnieuw te vertrekken dus het is tijd dat ik afrond.
