Onze Ian leert lopen! sinds onze Ian een paar dagen geleden wankel op zijn benen stond (als ik hem recht trok), krijgt hij er niet meer genoeg van. Terwijl hij rond dartelt, giert hij van het lachen; hij zou nog liever lopen dan stappen. Af en toe is mama moe (en pijn in haar benen en in haar rug!) van het helpen stappen, en is er gedwongen rust! Ik denk dat ik al een dagje ouder wordt!
In het begin at hij niet zo goed, vond ik, maar hij heeft zijn ritme gevonden. Tegenwoordig is hij een voorbeeldige eter; we morsen zelfs al wat minder; onze kleren blijven langer proper!
Met ons ritme (5 x per dag eten, 2 x per dag een dutje, 1x per dag naar de winkel en slapen van 21u tot 6u) blijft er weinig tijd voor sociaal contact. De andere Belgen hier in Almaty zullen mij maar een asociale tante vinden. Buiten het tripje naar de winkel, wat ineens onze wandeling van de dag is (tussen 12u en 14u want dat is het warmste moment) komen wij niet buiten. Wij crossen rond in het appartement als wij niet aan het eten of het slapen zijn. Terwijl Ian slaapt, babbel ik wat met Peter of Ellen en Kris op de Scype (een enkele keer met iemand anders) en de dag is om!
Ik hoop snel weer thuis te zijn, zodat Peter ook wat met Ian kan bezig zijn; hij vond het jammer dat hij de eerste stapjes al gemist heeft! De eerste woordjes zal hij nog wel meemaken denk ik!
Ik ben eindelijk terug in Kazachstan. Zondag 9 november ben ik alleen naar hier gevlogen, zonder Peter. Peter is thuis alles in gereedheid aan't brengen tegen dat ik met onze Ian thuis kom. Maandag was de grote dag: ondanks het feit dat ik 's nachts pas om 3u in mijn bed lag, was ik toch vroeg wakker. Het duurde toch nog tot 14u tot mijn begeleider belde dat we naar het weeshuis konden. We zijn dan eerst nog taart gaan kopen voor de verpleging van het baby-huis, mijn kadeautjes had ik van thuis meegebracht. We waren uiteindelijk pas tegen 16.45u in het weeshuis, waar ik dan de kadeautjes en de taart heb afgegeven, de verpleegsters kleedden onze Ian aan met de kleedjes die ik had meegebracht, we hebben afscheid genomen en rond 17.15u waren we weer buiten! De verpleegsters waren heel lief, ze hebben Ian allemaal een kusje gegeven. En onze Ian, die besefte nog niet goed wat er allemaal gebeurde. Hij herkende mij niet meer (na 3,5 maanden!), maar zijn rammelaar herkende hij nog wel. Hij heeft de hele rit naar Almaty ermee gerammeld! Tegen 19u waren we terug op het appartement, na een tussenstop bij de winkel voor wat babyvoeding. Volgens het schema moest hij dus zijn voeding van 18u nog hebben en daarna nog 1 om 22u. Die eerste keer zo alles snel klaarmaken, dat was nog niet zo simpel. Ze hadden mij wel verteld hoeveel scheppen in hoeveel melk (voor de dikke pap), maar ik wist het niet meer, en ik kon het ook niet lezen. Ik heb dan maar een potje gemixte groenten gegeven, dat was sneller. 's avonds eet hij nog 210ml Nan 2, maar natuurlijk heb ik maar een flesje tot 125ml; ik heb dan alles maar klaargemaakt in een glas en overgegoten in het flesje. Al bij al hing mijn (enige) jeansbroek 's avonds vol met groentenpuree en met melk. Rond 22.30u doodmoe in mijn bed gekropen, oef! Ik denk dat onze Ian redelijk goed geslapen had; zelf heb ik alle minuten zien passeren. Elke keer als hij zuchtte, ging ik kijken, doodongerust dat er iets was ... Blijkbaar had zijn buikje goed gewerkt, want 's morgens hing alles vol met baby-kak. "even gecencureerd" Het eten maken ging al een tikje beter dan de eerste dag, en het pampers verversen lukt redelijk. Volgens mij hebben ze wel een te grote maat aangeraden, want al doe ik hem helemaal dicht (plakkers op zijn buik tegen mekaar) dan nog hangt het nogal los rond zijn buikje. Straks eens gaan kijken voor een kleinere maat. Saldo van de tweede dag: al 2 machinen was kunnen insteken, omdat ik niks meer heb om aan te trekken, en onze Ian ook niet. Alles hangt hier nu op de stoelen uitgestald om te drogen, ik heb alleen een wasdraad buiten, en buiten ligt er sneeuw, zodus...
Als hij wakker wordt van zijn ochtend-dutje gaan we een wandelingetje doen. tot morgen (misschien, als ik tijd vind)
