Rondreizen wordt door vele denkers aangeprezen. Van de oudheid tot het heden. Namen ga ik bewust niet noemen. Ik zou er vast vergeten en daarmee ideologieën oneer aandoen. Alleen op pad met mijn zoon, geeft mij een overvloed van momenten dat ik tegen mezelf spreek, in discussie ga of op veel verwarring stuit. Ja, ik ben mezelf al ettelijke malen tegengekomen in verschillende talen. Niet in het minst gevoed door waarom-vragen van mijn negenjarige zoon waar een uitleg de antwoordenhonger niet kan stillen. Mensen die mij goed kennen, weten dat ik een hevig voorstander ben van zelfreflectie, al dan niet met behulp van een spreekwoordelijke spiegel of voor mijn part de reflectie in een helder meer , omringd met de noten van een favoriete muze. Zelfkennis brengt immers wijsheid. Al wordt echte zelfkennis vaak opgesmukt door de fouten van een ander.
Graag zou ik mijn zoon bijbrengen dat vrijheid een nobel na te streven goed is. Vrijheid in denken, bewegen en ontwikkelen op een non-conformistische manier die lak heeft aan opgelegde druk, met respect voor ieders mening. Respect dat het noodzakelijk kader vormt om vrijheid te laten gedijen. Dien ik hem dan ook duidelijk te maken dat dit komt met een prijs die het vuur van verwarring hoog kan doen oplaaien ? En dat dit dan nog maar een troostprijs is ? Of gun ik hem de vrijheid die strijd zelf te voeren en beperk ik mij tot veilige thuishaven ?
Voor mij is het een grote misvatting dat vrijheid betekent alles kunnen doen en zeggen wat je wil. Een opvatting, niet meer dan een fata morgana in een woestijn van opinies. Vrijheid wordt altijd geboetseerd door context en omstandigheden en is nooit absoluut. Net zoals vrede. Je kan het kwade niet neutraliseren met kogels van goedheid.Vrede en oorlog wandelen binnen een knipperlichtrelatie hand in hand.
Voorlopig laat ik mijn zoon maar strijden om zijn vrijheid en antwoorden zoeken in zijn verwarring binnen de context van Star Wars en MineCraft. De rest komt later wel. Zolang hij maar onderweg blijft.
Update: Onderweg door Frankrijk naar de Ardèche en 2700 km ver.
Soms is het einde het begin van iets , maar andersom kan net zo goed. Onze tocht, langs de Moezel in Duitsland, ving aan in Koblenz. Daar waar de Moezel sterft in de Rijn en een gigantisch ruiterstandbeeld van keizer Wilhem I verrijst, als symbool om nooit meer te moeten strijden om deze strategische plek. Koblenz is overigens een kreisfreie Stadt. Deze steden vallen bestuurlijk niet onder een district, maar rechtstreeks onder een deelstaat.(Net zoals Bremen).Zijn geschiedenis gaat terug tot het Romeinse rijk. Ook de moeder van Ludwig van Beethoven werd hier geboren. Veel begin en einde in de schoot van Koblenz.
Wij beginnen de Moezeltocht dus tegen de stroom in, haha. Toch voelt het als de roes na een nachtje uit, afscheid, einde. Het afsluiten van onze rit door Duitsland en bij uitbreiding het noorden, maar meer nog het begin van het einde van onze exclusieve vader-zoon tocht. Immers na Duitsland , binden we de strijd aan met het Franse wegennet. Ardèche in het vizier. Daar gaan we even verpozen en worden we in het gezelschap van familie, verenigd met het vrouwelijke deel van ons gezin.Waarna we als voltallig gezin verder op ontdekking gaan in la douce France. Begin van de tweede helft. Maar eerst dompelen we ons onder in de kroes van de wijnfeesten en WK-vreugde. Ook met dank aan de legers van de Romeinen trouwens, die wijn aan de Moezel.
In mijn volgende post een fotoverslag van onze Moezeltocht.
Voor wie is het leven een sprookje ? Hans Christian Andersen omschreef het zijne zo : 'My life is a lovely fairy tale, happy and full of incident, ' aan het begin van zijn autobiografie ' The Fairy Tale of My Life.' Te mooi in het Engels om te vertalen. Inderdaad de grote Deense sprookjesschrijver die bovendien ook poëzie, verhalen, theaterstukken en (auto)biografieën schreef met vertalingen in meer dan 100 talen. Odense, de hoofdstad van het eiland Funen ( te bereiken via brug) in Denemarken loopt over van Hans Christian Andersen, een solitaire dromer die hier is geboren en grotendeels getogen. Op zijn minst gezegd een intrigerend man die een serieuze loopbaan uitbouwde vanuit armoede, maar heel zijn leven schrik had om krankzinnig te worden zoals zijn vader. Het sprookje over het lelijke eendje zou autobiografisch zijn. Mijn favoriet is het meisje met de zwavelstokjes. Nog zo een favoriet van mij is het attractiepark de Efteling in Nederland waar sprookjes van Andersen tot leven komen en zijn Klaas Vaak eeuwig waakt.
Fascinerend om de muzen van een aantal sprookjes te hebben kunnen voelen en zien. Of heb jij ooit gedacht dat het sprookje de rode schoentjes geïnspireerd is op de confirmatie van Andersen in de Domkerk van Odense ?
Tussen de H.C. Andersen adoratie vonden we nog andere musea en pareltjes allerhande.
In het gevarieerde museum Montegarden is een tentoonstelling waar Funen wordt belicht doorheen de tijd vanuit het perspectief van epicentrum van het universum. Antwerpen kan er nog wat van leren.
STAR WARS, een saga waarin de vader-zoon relatie geboetseerd wordt tot een heldhaftige strijd. Iedere avond kijken we een uurtje. De volledige avonturenbundel van episode I tot en met episode VIII ligt te wachten in ons DVD-kastje. Vergezeld van The Lego Ninjago Movie. Hierin vervulde Pepijn een stemrolletje voor de Vlaamse versie. Als je goed luistert, herken je zijn stem in die van het jongetje dat de winkel binnenkomt in het begin van de film.En nog een paar gilletjes in het verhaal zelf. Trouwens , een filmpje waarin je kan zien hoe hij geïnterviewd wordt samen met de overige cast, voor de première in Kinepolis , is te vinden op zijn youtube kanaal ( Adres in bijlage). Ook Minecraft is zo een dagelijkse zekerheid gedurende onze reis.
Wat is de rode draad doorheen dit allemaal ? Lego. En waar komen al deze thema's samen ? In Legoland, het niet-virtuele blokjesland. Daar ontdekte ik vandaag (alhoewel ) dat niet alleen ruimteschepen in hyperdrive kunnen gaan. Moesten we de fossiele brandstoffen kunnen vervangen door het kinderlijk enthousiasme, de nobelprijs voor groene innovatie werd terstond in het leven geroepen. De wereld zou lego kleuren.
Hoe het was in Legoland ? In de volgende post laat ik wat foto's vertellen.
En zolang mijn zoon me niet Darth Vader noemt, zit ik safe en zijn we nog steeds samen onderweg via het juiste pad, aangedreven door liefde en enthousiasme.
Hanne: Het stond gewoon op de camping in Legoland maar als ik het zag was ik al benieuwd wat jij er van zou denken. En trouwens Hanne, ik zal het zeker doen (politie)
Thor: Goed gedaan, ik sta er versteld van ,je ALLEREERSTE win op Fortnite en ik voel dat er meer gaan komen en nogmaals gefeliciteerd!!!!!
Niels: Ja ik heb al jouw berichtjes gezien ,dank je voor dat mooie berichtje. Papa heeft , denk ik een mailtje terug gestuurd.
Pieter: Nee nee, ik was gaan gamen in een kamertje en mijn teammaat ( een onbekende jongen ) nam packman, ik dacht direct aan Henk de steen !!!
Dhani: Ik zal hem niet vergeten want er zitten miljoenen van zijn vriendjes in mijn buik!!!
Roan: Dat is wel heeeeeel jammer, ik zal je niet vergeten en ik kom wel snel genoeg terug.
Alec: Bedankt, het is hier heel fijn en we gaan sebiet naar Legoland.
Christina: In het begin wel maar nu zijn we in Denemarken, maar het valt wel mee.
Ella: Half augustus komen we terug en het bed van de mobilhome ligt goed ( best hard met een zacht kussen ) en ik slaap nu tot 9u !!!
Emil: Best wel leuk maar het kanon werkte jammer genoeg wel niet !!!
Elise: Ja natuurlijk is het hier leuk maar de wifi was soms heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel slecht.
Valerio: Bedankt en veel groetjes terug uit de camping van Legoland in Denemarken.
Pim: Ik denk niet veel anders maar dat kom je snel genoeg te weten !!!!!!
Groetjes van Pepijn ( die dringend naar LEGOLAND moet !!!!!)
' Nou, we staan hier al een week en het is de eerste keer dat ik eens Nederlands kan spreken. Allemaal Duitsers hier en vandaag zie ik ineens Noorse nummerplaten, Deense en Nederlandse binnen rijden.'Ik lachte eens en vertelde dat ik vorige week in Nederland stond af te wassen als Belg tussen een Italiaan en een Duitser. 'Precies, ' zei ze. Om dan te vervolgen in haar Nederlands accent: ' Dat is nu net het mooie. Je weet nooit wie er staat. Ik hou wel van dat onverwachte. ' Tegen zo veel zin voor avontuur, kon ik weinig weerwoord bieden. Ik had haar nochtans graag verteld dat ik ook blij was om eens in het Nederlands met een volwassene een gesprek te voeren, zonder afbreuk te doen aan het super, toffe gezelschap van mijn medereiziger. Toch denk ik dat mijn korte woordenvloed meer dan duidelijk maakte.
Reizen via campings heeft nu éénmaal zijn eigenheden en vooral de afwas faciliteert leuke contacten die vaak nog eens goede reistips opleveren.
Vandaag zijn we dus aangekomen in Billund, Denemarken, daar waar Legoland ligt. Het was even schrikken aan de grensovergang, grenscontroles waren immers vage en vervlogen herinneringen uit mijn jeugdjaren. Dan nog uitgevoerd door duffe ambtenaren, niet met zwaailichten, militairen en politie. Geen erg, we mochten gewoon doorrijden. Nu weet ik weer wat te vertellen tegen mijn volgende afwasvriend(in). Living on the edge, weet je wel ;-).
Grappig om tijdens het rijden op de snelweg een bordje te lezen met de waarschuwing dat het laatste tankstation voor de Duitse grens eraan komt. We naderen Denemarken en dus ook dat andere land, Legoland.
Maar eerst houden we halt in Busdorf, een goede 50 km voor de grens met Denemarken. Haithabu. Tussen de 9de en de 11de eeuw een bloeiend handelscentrum van de vikingen. De term vikingen, vaak gebruikt voor Noormannen die op rooftocht gingen. Hier in Haithabu wordt de nadruk gelegd op het bloeiend en welvarend handelscentrum. Dit wordt duidelijk tentoongespreid in het museum(pje). Goederen vanuit verschillende delen van de wereld kruisten hier ( Ik las zelfs Irak). Om de streek werd dan ook regelmatig een robbertje gevochten. Ze zijn hier duidelijk fier op de archeologische site en hebben een aantal huisjes waarheidsgetrouw nagebouwd op de plek waar vroeger de nederzetting zich bevond, een mini Bokrijk à la vikingstijl als het ware.
Jaja, we hebben ze gevonden, de Bremer stadsmuzikanten.Toch het bekende standbeeld, gebaseerd op het beroemde sprookje van de gebroeders Grimm. De haan die op de rug van de kat staat, die dan weer op de hond staat en die op zijn beurt wordt gedragen door de ezel. Weet je trouwens waarom de poten van de ezel nog zo blinken ? Heeft te maken met een handeling die wensen in vervulling doet gaan.
Gegrepen was ik door de architecturale schoonheid van de 'oude stad'. Deze stad ademt iets uit.Buiten de 'sprookjesbekendheid' heeft Bremen zo veel meer te bieden. Ik onthoud mij om alles op te sommen maar de foto's lichten een tipje van de sluier. Foto's waarvan ik de kwantiteit heb moeten reduceren en die de werkelijkheid oneer aandoen.
Betreffende het sprookje is er blijkbaar de prangende vraag waarom vier absoluut onmuzikale dieren juist naar Bremen wilden om daar muzikant te worden. Natuurlijk heb je de ene kant die lacht met de Bremers en hun zogezegde gebrek aan muzikaliteit . De Bremers zelf grijpen het aan om hun tolerantie aan te tonen. MAAR volgens wikipedia is de meest waarschijnlijke reden dat de bedenkers van het verhaal voor Bremen kozen omdat de stad een vrije handelsstad is, waar eenieder het beroep dat hij had, kon uitoefenen. Iets wat in het verleden geen vanzelfsprekendheid was. Beroepskeuze had meer met traditie en opvolging te maken , dan met vrije keuze. Mix dit feit met de aanwezigheid van het oudste kwartier in Bremen,Schnoor genaamd, waar kunstenaars en allerlei ambachtslieden een thuishaven hebben en als resultaat krijg je een cocktail die mij een roes bezorgt. Net dat vind ik nu het mooiste van Bremen.
Twee ingrediënten met de geur van vrijheid en non conformisme. Is dat wat ik voelde dat de stad uitademde?
Rondslenterend door de haven van Harlingen stuitten we op enkele enthousiaste vrijwilligers die op authentieke manier het expeditieschip van de Nederlandse Willem Barentsz nabouwen. En ja hoor, de Barentszzee is naar hem genoemd. Een zeer leuk 'museumpje' met inbegrip van een bezoek op de werf. Deze ontdekking inspireerden ons dan maar om er een 'botendag' van te maken. We kwamen hierdoor ook te weten waarom de typische zeilboot uit Friesland, skutsje genaamd, aan beide kanten een soort plaat heeft. Zwaarden dus, die de functie van een kiel hebben en de boten ook toelaten in ondiep water te liggen. Handig in de buurt van die waddeneilanden. Verder hadden we de eer getuige te mogen zijn van een typische Friese sport , (lanen)kaatsen. En om de dag te eindigen, aten we smoutebollen na ons waden door de zee ;-).
Op het moment dat ik dit bericht typ, bevinden we ons in Friesland (Frysland, NL) en reeds enkele dagen onderweg.
Verrast maar vooral fier ben ik dat mijn zoon zo speels uit de hoek kan komen en eveneens de plichtbewustheid van een volwassene laat zien. ' Papa, hoeveel hebben wij betaald voor de camping en hoeveel in de winkel ? Waarom jongen ? Ik ga dat verdubbelen, optellen en delen .' Bij deze nam hij zich voor iedere dag een tekstje in zijn dagboek te schrijven en daaronder wat te 'cijferen', levend rekenen . Nee hoor, de wijze raad van de juf werd niet in de wind geslagen. Hij stond erop zijn meegekregen taak te volbrengen. Ah ja, thuisonderwijs. Eén van mijn taken nu. En hierbij mijn respect voor lager onderwijs. Want hoe leg je op een evenwichtige, aangepaste manier aan een kind van 9 jaar uit wat het Strafhof in Den Haag juist doet. Of wat het verschil is tussen een oorlog en een burgeroorlog en waarom mensen dat doen. Deze termen kruisten in Den Haag/Scheveningen ons cultureel pad. Natuurlijk waren er vooral veel speelse en leuke momenten.Omdat foto's blijkbaar meer zeggen dan woorden, hierbij een foto-impressie van de eerste speelse dagen.
2 juni zijn we vertrokken. Vader en zoon. Al meteen moesten we een woelige golf trotseren. Vertrek betekent immers ook geliefden die aan wal blijven. Afscheid dus. Overweldigend. Naast de talloze berichten die we ontvingen via verschillende (sociale ) media, kwam naaste familie langs, vond een heel goede vriend tussen zijn druk programma door de tijd om onverwacht op te duiken en een laatste handje toe te steken én verschenen buren met een snoep proviand ( Te gebruiken vanaf 1000 km ). Emoties vernevelde het vertrek. Maar van land wegvarend, wordt de zee altijd rustiger voorbij de branding.
Soms is het einde het begin van iets , maar andersom kan net zo goed. Onze tocht, langs de Moezel in Duitsland, ving aan in Koblenz. Daar waar de Moezel sterft in de Rijn en een gigantisch ruiterstandbeeld van keizer Wilhem I verrijst, als symbool om nooit meer te moeten strijden om deze strategische plek. Koblenz is overigens een kreisfreie Stadt. Deze steden vallen bestuurlijk niet onder een district, maar rechtstreeks onder een deelstaat.(Net zoals Bremen).Zijn geschiedenis gaat terug tot het Romeinse rijk. Ook de moeder van Ludwig van Beethoven werd hier geboren. Veel begin en einde in de schoot van Koblenz.
) dat niet alleen ruimteschepen in hyperdrive kunnen gaan. Moesten we de fossiele brandstoffen kunnen vervangen door het kinderlijk enthousiasme, de nobelprijs voor groene innovatie werd terstond in het leven geroepen. De wereld zou lego kleuren.
