Jaja, we hebben ze gevonden, de Bremer stadsmuzikanten.Toch het bekende standbeeld, gebaseerd op het beroemde sprookje van de gebroeders Grimm. De haan die op de rug van de kat staat, die dan weer op de hond staat en die op zijn beurt wordt gedragen door de ezel. Weet je trouwens waarom de poten van de ezel nog zo blinken ? Heeft te maken met een handeling die wensen in vervulling doet gaan.
Gegrepen was ik door de architecturale schoonheid van de 'oude stad'. Deze stad ademt iets uit.Buiten de 'sprookjesbekendheid' heeft Bremen zo veel meer te bieden. Ik onthoud mij om alles op te sommen maar de foto's lichten een tipje van de sluier. Foto's waarvan ik de kwantiteit heb moeten reduceren en die de werkelijkheid oneer aandoen.
Betreffende het sprookje is er blijkbaar de prangende vraag waarom vier absoluut onmuzikale dieren juist naar Bremen wilden om daar muzikant te worden. Natuurlijk heb je de ene kant die lacht met de Bremers en hun zogezegde gebrek aan muzikaliteit . De Bremers zelf grijpen het aan om hun tolerantie aan te tonen. MAAR volgens wikipedia is de meest waarschijnlijke reden dat de bedenkers van het verhaal voor Bremen kozen omdat de stad een vrije handelsstad is, waar eenieder het beroep dat hij had, kon uitoefenen. Iets wat in het verleden geen vanzelfsprekendheid was. Beroepskeuze had meer met traditie en opvolging te maken , dan met vrije keuze. Mix dit feit met de aanwezigheid van het oudste kwartier in Bremen,Schnoor genaamd, waar kunstenaars en allerlei ambachtslieden een thuishaven hebben en als resultaat krijg je een cocktail die mij een roes bezorgt. Net dat vind ik nu het mooiste van Bremen.
Twee ingrediënten met de geur van vrijheid en non conformisme. Is dat wat ik voelde dat de stad uitademde?
Rondslenterend door de haven van Harlingen stuitten we op enkele enthousiaste vrijwilligers die op authentieke manier het expeditieschip van de Nederlandse Willem Barentsz nabouwen. En ja hoor, de Barentszzee is naar hem genoemd. Een zeer leuk 'museumpje' met inbegrip van een bezoek op de werf. Deze ontdekking inspireerden ons dan maar om er een 'botendag' van te maken. We kwamen hierdoor ook te weten waarom de typische zeilboot uit Friesland, skutsje genaamd, aan beide kanten een soort plaat heeft. Zwaarden dus, die de functie van een kiel hebben en de boten ook toelaten in ondiep water te liggen. Handig in de buurt van die waddeneilanden. Verder hadden we de eer getuige te mogen zijn van een typische Friese sport , (lanen)kaatsen. En om de dag te eindigen, aten we smoutebollen na ons waden door de zee ;-).
Op het moment dat ik dit bericht typ, bevinden we ons in Friesland (Frysland, NL) en reeds enkele dagen onderweg.
Verrast maar vooral fier ben ik dat mijn zoon zo speels uit de hoek kan komen en eveneens de plichtbewustheid van een volwassene laat zien. ' Papa, hoeveel hebben wij betaald voor de camping en hoeveel in de winkel ? Waarom jongen ? Ik ga dat verdubbelen, optellen en delen .' Bij deze nam hij zich voor iedere dag een tekstje in zijn dagboek te schrijven en daaronder wat te 'cijferen', levend rekenen . Nee hoor, de wijze raad van de juf werd niet in de wind geslagen. Hij stond erop zijn meegekregen taak te volbrengen. Ah ja, thuisonderwijs. Eén van mijn taken nu. En hierbij mijn respect voor lager onderwijs. Want hoe leg je op een evenwichtige, aangepaste manier aan een kind van 9 jaar uit wat het Strafhof in Den Haag juist doet. Of wat het verschil is tussen een oorlog en een burgeroorlog en waarom mensen dat doen. Deze termen kruisten in Den Haag/Scheveningen ons cultureel pad. Natuurlijk waren er vooral veel speelse en leuke momenten.Omdat foto's blijkbaar meer zeggen dan woorden, hierbij een foto-impressie van de eerste speelse dagen.
2 juni zijn we vertrokken. Vader en zoon. Al meteen moesten we een woelige golf trotseren. Vertrek betekent immers ook geliefden die aan wal blijven. Afscheid dus. Overweldigend. Naast de talloze berichten die we ontvingen via verschillende (sociale ) media, kwam naaste familie langs, vond een heel goede vriend tussen zijn druk programma door de tijd om onverwacht op te duiken en een laatste handje toe te steken én verschenen buren met een snoep proviand ( Te gebruiken vanaf 1000 km ). Emoties vernevelde het vertrek. Maar van land wegvarend, wordt de zee altijd rustiger voorbij de branding.
' Dat zouden we echt eens moeten doen hé. Een jaar rondtrekken met het gezin, weg van alles, ' zei mijn echtgenote. Eigenlijk was die zin de aanzet.
Na de droom komt de realiteit bovendrijven en rijzen de vragen als een berg van twijfel. Vragen zoals : Verhuren we ons huis of gaan we verkopen, is thuisonderwijs haalbaar, welke verloven kunnen we nemen, wat zijn de financiële implicaties. Toch hield zelfs dat ons niet tegen om achter de berg de horizon reeds te verkennen . Zeker wanneer we de verhalen begonnen te lezen van gezinnen die de stap reeds hadden gezet. En het bleef niet bij lezen van verre facebook verhalen, geschreven door onbekenden. Ook in onze nabije omgeving werden we geconfronteerd met een gezin dat het avontuur al had beleefd. Over één ding waren al die mensen het eens. Als je het wil, moet je het gewoon doen. Het project werd uiteindelijk de Europareis gedoopt.
Wat hield ons eigenlijk nog tegen ?
Awel, deze uitspraak uit de mond van de zesjarige dochter: ' Ik wil helemaal niet weg. Ik wil ons huisje geen jaar achterlaten. En mijn vriendinnen. En de school. Ik wil niet op Europareis.'Geloof me vrij, we hebben geprobeerd. Maar net zomin als ik geloof in het waarmaken van eigen sportdromen via de kinderen, weiger ik mijn kinderen mee te sleuren in mijn avonturendromen zonder naar hun tegenargumenten te luisteren. En net zo hard de zoon wou, wilde de dochter niet.
' Waarom ga je niet met Pepijn alleen ? 3 maanden. Je hebt nog al je ouderschapsverlof en wij kunnen aanpikken tijdens de grote vakantie. Het zal goed zijn voor jullie band,' verraste mijn vrouw mij opnieuw.
Iedereen zag het compromis zitten. Ook de school stelde zich begrijpend en meewerkend op om ons administratief te helpen voldoen aan de leerplicht door een maand thuisonderwijs voor te stellen en ervoor te zorgen dat onze zoon volgend schooljaar terug kan inpikken. En die band ? Tja , we vertellen wel eens vaker het verhaal dat die zoon de deur in mijn gezicht smeet wanneer ik van mijn werk thuis kwam. Hij was toen een dreumes die amper kon lopen. De geest van Oedipus is altijd licht blijven rondzweven in ons huis.
En zo geschiedde.
Op de foto: Ons huisje op wielen. Klaar voor zijn nieuwe schoenen om ons te ondersteunen op onze tweeledige tocht. Vader en zoon onderweg. Onze kleine Odyssee.
). Emoties vernevelde het vertrek. Maar van land wegvarend, wordt de zee altijd rustiger voorbij de branding.
