In een boek dat ik onlangs heb gelezen zag de auteur in kwestie de hel als eeuwige herhaling.

Vanmorgen stelde ik mezelf wijfelend de vraag of ik m’n eigen hel beleefde.

Als je er bij stilstaat, kan je niet anders dan geschokt en weemoedig concluderen dat herhaling overheerst.

Iedere dag word je genadeloos uit je dromen gerukt door een krakende stem die het volgend liedje aankondigt en daar opvallen enthousiast over is. Zuchtend wrijf je dan de slaap uit je ogen en verlaat je met tegenzin het knusse bed. Je strompelt naar je kamerdeur, opent die en wordt verblind door het plotse en veel te felle licht. Je stommelt de trap af, de keuken in en laat de waterkoker bulderend tot leven komen. Je staart in het gezicht van je moeder, die overigens geen ochtendhumeur heeft, en gromt iets wat op een goedemorgen moet lijken. Ondertussen bromt de waterkoker lustig verder en net voor hij uit zijn voegen dreigt te barsten, hoor je een bevredigende klik. Even later han je, nog altijd de slaap uit de ogen wrijvend, boven een mok dampende koffie. Vloekend sta je weer op als je beseft dat je vergeten bent je ontbijt te nemen. Moeizaam werk je alles naar binnen, werpt een blik op de klok en begeef je je zuchtend naar de badkamer. Een klein half uur later sta je al terug beneden, klaar om te vertrekken. Zoals iedere ochtend neem je afscheid van je ouders met de belofte ’s avonds terug thuis te komen.

Buitengekomen vervloek je iedere weerman als je beseft dat het vandaag wel eens kouder kon worden dan voorspeld. Je dwingt je benen mee te werken en stapt naar de bushalte waar je beseft dat je nog tien minuten moet recht staan. Terwijl je wacht, let je op het voorbijgaande verkeer. Elke ochtend zie je dezelfde auto’s passeren, dezelfde norse gezichten, dezelfde moeder en dochter die, elk in aparte auto’s, lustig naar elkaar zwaaien voor hun wegen zich scheiden. Op dat moment komt de bus aangereden. Je stapt op, wankelt even, vindt je evenwicht terug en gaat zitten. Je luistert met één oor naar de oppervlakkige gesprekken rondom je en moet hetzelfde lot ondergaan op het perron en in de trein (Metro voor je…). Wanneer het té erg wordt, neem je je I Pod en zet het volume op een aangenaam niveau. Geërgerd moet je het volume toch wat opkrikken als duidelijk wordt dat “boenke boenke” muziek zich een weg baant tussen de melodieuze klanken… met dank aan buurman-met-I Pod Touch… Halfweg de rit voel je je oogleden toch zwaarder worden en je dwingt jezelf wakker te blijven. Aangekomen laat je je meevoeren door de stroom mensen die het station uit willen. Als geprikt door een wesp ben je plots klaarwakker en een adrenalinestoot zorgt ervoor dat je net op tijd op de stampvolle bus kan springen.

Tot overmaat van ramp besef je meer dan acht uur later dat je een hele dag hetzelfde hebt gedaan als alle vorige dagen en protesteert iedere vezel in je lijf bij het schrikwekkende besef dat je weer een klein uur op de trein zal moeten zitten. Je verkrampt als je een half dorp ziet staan op het perron en hoopt stilletjes dat je genoeg ademruimte zal hebben straks.

’s Avonds kan je gelukkig nog wat variatie in je avond steken, maar die duurt meestal niet lang genoeg om een bevredigend effect te hebben. Je probeert zo lang mogelijk te vechten tegen de slaap, wetende dat je anders te snel weer in die cyclus moet stappen… om dan de dag erna bekaf te zijn… iets wat met één weekend rust niet meer wordt ingehaald.

Soms heb ik een alles overheersende neiging om de cyclus eigenhandig te doorbreken. Maar zoals dat met alles gaat in het leven hangen er ook hieraan teveel nefaste gevolgen aan. Ik moet toegeven dat ik al meer dan één keer de neiging heb moeten onderdrukken om gewoon in bed te blijven liggen. En het zijn geen zeldzame momenten meer waarop ik met het idee speel m’n bus “toevallig” te missen… Maar waar zit te bevrediging als je de verloren uren op je werk toch zal moeten inhalen? Nog een paar uur extra herhaling? Ik bedank liever vriendelijk.

Ik vraag me af wat m’n baas ervan zou zggen als ik nu eens gewoon heel andere dingen begin te doen, al was het maar om eens het gevoel te hebben dat iets de martelende herhaling doorbreekt.

Reikhalzend kijk ik uit naar de weekends, al beginnen die ook meer en maar op elkaar te lijken…

SD

22-09-2009 om 20:07 geschreven door Saïn