Nee, de titel van deze blog heeft niets, maar dan ook niets, te maken met emotionele pijn. Gelukkig maar! Eerder fysieke pijn, erge fysieke pijn.
In mijn geval mijn voeten...
Op vrijdag stap ik in stoffen ballerina's om even later weg te kwijnen van de pijn... bloederige blaren beginnen zich op mijn hielen te vormen. Het leven lacht me niet toe, mijn voeten al zeker niet. Zo snel als ik erin was gekropen, kroop ik er terug uit zaterdagochtend. Een frisse duik in het zwembad kon me toelaas brengen. Maar dat liedje was ook snel uitgezongen toen ik mijn kilometertje had gezwommen. De pijn verbijtend trappelde ik naar de auto, schopte mijn schoenen uit en Joeri liet de airco bulderend razen. Een briesje koelde mijn voeten af. We besloten dan maar om snel terug naar mijn huis te rijden en mijn pumps te gaan halen. Ik herademde en in de namiddag gingen we richting Roeselare. De zon liet mijn voeten zweten, opzwellen... jawel, ik had het weer zitten. Deze keer geen bloedende blaren, maar pijnlijke tenen en rode hielen. Opnieuw kwam Joeri op tijd tussenin door achter de auto te gaan en mij achter te laten in het midden van de winkelstraat. Ik zette me daar dan maar op een bankje en wachte geduldig af. Ondertussen telde ik het aantal meisje met een paar teenslippers onder hun voeten. Meisjes, vrouwen, kinderen, mannen... iedereen droeg die dingen! Ikzelf had de mijne jaren geleden de vuilnisbak ingekieperd. Die ondingen waren nog platter dan de doorsnee snede brood. Maar mijn voeten schreeuwden om verlichting en ik zette mijn grijze massa in werking. Als ik nu eens een paarteenslippers kocht? Zo erg was dat nu toch ook niet? Zolang ik er geen ontelbaar veel euros aan zou uitgeven? Richting Brantano dus, waar ik een paar op de kop kon tikken voor tien euro. In mijn ogen nog altijd teveel voor stukken rubber met een fijner stuk rubber erboven, maar soit. Een gelukzalige glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik van de knellende pumps overstapte naar de flipflops. Ik kon een marathon lopen met die dingen, een groot verschil met enkele minuten voordien. Ondertussen zijn we maandag, ik moet opnieuw gaan werken en met flipflops gaat dat moeilijk, dus opnieuw de pumps trotseren. Het valt al iets beter mee, al verlang ik heimelijk tot vanavond, als ik mijn voeten in mijn slippers kan steken Misschien neem ik wel een voetbadje vanavond
Ook Joeri bleef niet gespaard van de nodige pijntjes dit weekend. Helemaal niet aan zijn voeten, eerder zijn staartbeen en armen moesten eraan geloven. Gisteren ging hij met Vincent gaan snowboarden in Komen. Jolien en ik gingen mee, om ons aan het raam te zetten met een ijsje en toe te kijken. Die arme jongens hebben heel wat sneeuw gegeten en zelfs bepaalde hindernissen aan de kant geschoven in plaats van ze te overwinnen. Mijn hart stond stil toen ik Joeri van ver boven zag naar beneden tuimelen. Hij bezeerde zijn arm, maar na een korte rustpauze kon hij gewoon weer verder doen. Hij legde uit dat hij moeilijk kan draaien omdat de spieren in zijn (slechte) knie verzwakt zijn. Hij nam zich voor weer dagelijks zijn oefeningen te doen zodat hij weer de sneeuwheuvel kan afstormen op zijn board. Vincent bracht het er iets beter vanaf, maar ook pas toen het uur bijna verstreken was. Och, het was plezant voor de jongens en voor ons meisjes ook. Kijken en lachen, maar ook bewonderend een o vormen met onze lippen en zwijgend staren door het glas dat ons van de barre kou afscheidde. Ik weet niet of ik telkens zal meegaan. Als ik niets anders te doen heb, misschien wel Maar ik denk van een tijdje te wachten, tot ik zeker ben dat de valpartijen uit blijven Mijn hart slaat snel genoeg door die dagelijkse stress zonder dat er nog eens bij te nemen.
