Still walking

Alle families voeren dezelfde gesprekken

• Auteur: Inge Schelstraete xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

INTERVIEW JAPANSE REGISSEUR MAAKT AUTOBIOGRAFISCHE FILM Hirokazu Kore-Eda kan mooie films maken uit de faits-divers uit de krant - 'Nobody knows' - of uit de vraag wat er na de dood is - 'After life'. 'Still walking' is een wondermooie film over zijn eigen leven.

'Still walking' speelt zich, bijna als een Griekse tragedie, af op één dag en op dezelfde plek. rr

INTERVIEW JAPANSE REGISSEUR MAAKT AUTOBIOGRAFISCHE FILM Hirokazu Kore-Eda kan mooie films maken uit de faits-divers uit de krant - 'Nobody knows' - of uit de vraag wat er na de dood is - 'After life'. 'Still walking' is een wondermooie film over zijn eigen leven.

Van onze redactrice

Ondanks de rustgevende crèmetinten en comfortabele designzetels van zijn Parijse hotel, oogt de Japanse regisseur Hirokazu Kore-Eda dodelijk vermoeid. Geen wonder: even later blijkt dat hij me zijn tweeëntwintigste interview van de dag geeft. Voor hij naar Frankrijk afreisde, heeft hij de laatste hand gelegd aan Kuki ningyo, zijn laatste film, die een paar weken later in Cannes in première gaat. Maar wij zijn hier voor zijn voorlaatste film Still walking, een prachtig verhaal over een zoon die zwaar tegen zijn zin zijn ouders bezoekt met zijn nieuwe vrouw. Er worden stapels voedsel bereid - het zou om een Vlaamse familiereünie kunnen gaan - en er worden grappige anekdotes verteld, maar de zoon die er niet is en de verhalen die niet worden verteld, maken uiteindelijk de diepste indruk.

Ryu, de zoon, is duidelijk Kore-Eda zelf, wat betekent dat het kleine moederkloekje uit de film zijn eigen moeder is. Dat blijkt te kloppen: de regisseur maakte de film toen zijn moeder overleed. 'Ik was bezig met een andere film, maar die heb ik stilgelegd omdat ik zin had om nog eens aan mijn moeder te denken.'

Het verhaal van die familiebijeenkomst zou er één kunnen zijn uit 'After life', uw film waarin overledenen één dierbare herinnering moesten kiezen om mee te nemen naar de hemel.

'Het zou inderdaad één van die verhalen kunnen zijn, want in After life kiezen de overledenen hun sterkste herinnering, niet noodzakelijk hun positiefste herinnering. En ik wilde geen heiligenportret van mijn moeder maken: ook haar wrede, zelfs sadistische kantjes wilde ik laten zien, omdat die met het verdriet om haar verdwijning ook weer bovenkwamen.'

De film speelt zich, bijna als een Grieks drama, af op één dag en op dezelfde plek.

'Het is een beperking die je je oplegt, waardoor je heel creatief wordt. Als je grotendeels in één huis filmt en alles op één dag laat gebeuren, worden de dialogen bijna automatisch heel huiselijk. Je spreekt over de tempura van maïs, en die keer twintig jaar geleden dat je er ook hebt gemaakt. De film gaat ook over mensen die ouder worden en hoe hun kinderen dat merken. Dat soort momenten wilde ik als polaroidfoto's in het grotere verhaal verwerken: het zijn kleine momenten, details bijna, waarop de reacties van de ouders de kinderen duidelijk verrassen.'

De film is ongelooflijk herkenbaar: na de persvisie had iedereen wel iets gezien dat in zijn familie ook gebeurt.

'Daar had ik me vooraf toch zorgen over gemaakt. Deze film is zo persoonlijk, dat ik me afvroeg of hij overal begrepen zou worden. Tot ik hem voorstelde in Toronto, en Canadezen me achteraf kwamen vertellen dat hun moeder ook altijd nog iets wil vertellen als ze op het punt staan te vertrekken. En in Spanje kwam het publiek me vertellen dat al die eetgeschiedenissen typisch Spaans waren. Dus voeren alle families dezelfde gesprekken en heb ik, onbewust, een universele film gemaakt.'

In 2006 maakte u eindelijk de kostuumfilm die al jaren op uw lijstje stond, maar nu grijpt u weer naar eigentijdse onderwerpen?

'O, ik zal zeker nog eens een samoeraifilm maken. Kostuumfilms laten je toe iets te zeggen over actuele thema's in de vorm van een fabel. Ik maakte Hana na de aanslagen van 11 september, en alle thema's zaten erin die je ook in het nieuws zag: het begin van de oorlog in Irak, Japan dat defensietroepen stuurde die volgens internationale verdragen niet mochten worden ingezet op buitenlandse bodem, … Voor Japan is de Irakoorlog een scharniermoment in onze geschiedenis, en het verbaast me niet dat we net dan een heropleving hadden van samoeraifilms en -verhalen. Veel van die films gingen over wraak, dus maakte ik een film over personages die weigeren wraak te nemen. Heel bevrijdend was dat, om met die fabel tegen de tijdgeest in te gaan.'

Op uw filmaffiches noemt men u 'de regisseur van 'Nobody knows'.' Is dat stilaan geen last?

'Nee, want Nobody knows is wel een representatief voor mijn oeuvre. Maar ik werk keihard aan een paar heel andere films - de volgende gaat over een opblaaspop! Het zou fijn zijn als mijn werk niet in één zin samen te vatten is over een paar jaar.'

Persoonlijke mening:

Ik vond het een vreemde film.

De manier van filmen is helemaal anders dan de Hollywood films. Er werd minder gebruik gemaakt van effecten. De film is helemaal anders opgebouwd. Gesproken taal, Japans.

Overal ter wereld komen deze situaties voor. Bij heel wat mensen heb je de verplichte familiebezoeken, tradities, normen en waarden zoals in deze film.
 
=> Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=Mz6OXI8mMv0

Ulrike