Titus Andronicus KVS & Toneelhuis/ Olympique Dramatique 27/11 KVS_BOL
KVS & Toneelhuis/ Olympique Dramatique slaan de handen in elkaar voor Titus Andronicus, veruit het meest beestachtige stuk van Shakespeare. Politiek gekonkel, rabiaat racisme, moord, verkrachting en verminking: weinig vrolijks maken de mensen mee in de bloedwraakwereld van Titus. Gewiekste en minder snuggere handelingen wisselen mekaar af en maken van die wreedaardige vertelling een (somtijds) domme komedie. Werkt het op de lachspieren? Het zal wel. Doet het afbreuk aan de gruwel? Vreemd genoeg niet. Lijden en doen lijden is het motto in deze wreedaardige ode aan de lelijkheid.
Voor de voorstelling hadden we de kans en de eer om met de regisseur Raven Ruëll te praten en vragen te stellen. Deze was echter in het begin vrij grof. De voorstellingen ervoor hadden jongeren, tijdens de voorstelling, zitten sms'en en praten. Hij maakte ons duidelijk dat we niet naar de voorstelling moesten komen kijken om uiteindelijk toch te praten. Hij vertelde ons dat het hem enorm veel pijn had gedaan dat ze de voorstelling hadden zitten storen terwijl de acteurs de ziel uit hun lijf speelden. Wij verzekerden hem dat we vrijwillig naar de voorstelling kwamen kijken.
Over het toneelstuk:
Dit was een onafgewerkt stuk van Shakespear. Ze hebben bijna niets verandert aan de tekst zelf. Ze zochten wel naar een originele, creatieve manier om dit stuk met veel gruwelijk geweld op te voeren. Ze hadden slechts zeven weken de tijd om het stuk eigen te maken en de tekst van buiten te kennen. Het gesproken Nederlands dateert uit de zestiende eeuw, de periode waarin Shakespear leefde.
Dit bijna drie uur durende stuk zinderde de dag erna nog goed door. In het stuk kwam enorm veel geweld voor zoals verkrachtingen, moord, verraad. De manier waarop de acteurs het brachten was in feite een aanklacht aan de gewoon wording van geweld in ons dagelijks leven. Het in elkaar slagen, verkrachten, vermoorden hebben ze op een orginele manier gebracht. Zo moest Aaron het hoofd van een vroedvrouw afrukken, wat moeilijk realiseerbaar is op een podium. Ze hebben hiervoor een watermeloen gebruikt met een pruik op. In het originele verhaal zouden de hersenen dan in het rond vliegen, nu waren het stukken watermeloen.
Sommige scènes waren echt heel gruwelijk en duurde volgens mij net iets te lang. Maar ik vond het een geslaagd stuk. Nadien mochten we enkele vragen stellen aan Wouter Hendrickx. Weetje; Wouter is een oud leerling van onze school.
'Gembloux' dicht het gat in de muur van het collectieve vergeten
door Jan De Smet
Eresaluut aan Marokkaanse tirailleurs in KVS.
Theater Brussel
Van onze medewerker
Jan De Smet
Sommige feiten worden gemakkelijkheidshalve onder de mat van de officiële geschiedschrijving geveegd. Dat is zeker het geval voor de 223.000 Maghrebijnen die via het Franse leger tijdens in de Tweede Wereldoorlog in de strijd werden geworpen. Wat evenmin op officiële herdenkingen ter sprake komt, is dat een 77.000-tal van hen uit Marokko kwamen. Met de officiële herdenking van de veertigjarige verjaardag van het Belgisch-Marokkaanse immigratieverdrag worden die minder bekende feiten uit de annalen opgediept. Wat blijkt: de slag bij Gembloux op 14 mei 1940 was een bloedbad voor de Marokkaanse tirailleurs.
Het is verrassend en verdienstelijk als theatermakers de weg van de voorspelbaarheid niet inslaan. Met een voorstelling als Gembloux is dat niet vanzelfsprekend. Ben Hamidou en Sam Touzani blijven op hun zoektocht naar vergeten soldaten ver uit de buurt van een kroniek van een aangekondigde geschiedenisles. De twee jonge Brusselaars van Marokkaanse origine leveren naast een heldere voorstelling ook nog uiterst genietbaar theater af.
Het speelvlak is helemaal leeg, op twee massieve imitatiebetonnen wanden na, waarop de Nederlandsesimultaanvertaling van de Frans gesproken tekst wordt geprojecteerd. De toon is gauw gezet. Geen bedrukte gezichten, geen revanchisme, geen Calimero's op scène, maar twee gekscherende spring-in-'t-velds die het decor bekloppen ("c'est pas du bidon") en voor een keer op een andere manier de kranten willen halen dan met 'jonge Marokkaan steelt handtas'.
Wat ze spelen, zijn de verhalen van de chibani (ouderlingen), die ze verdicht hebben in één protagonist. De arme boerenzoon Mokhtar vertrekt naar de stad en laat zich door zijn lepe oom, de Caïd (wijkoverste), inlijven bij het Franse leger om de schulden van zijn ouders af te lossen. Een met roem overladen terugkeer zal misschien een huwelijk met de rijke koopmansdochter niet meer in de weg staan. In het opleidingskamp ontmoet hij Sidi, een jongen uit zijn dorp. Als ze vanuit Marseille met beestenwagens naar de frontlinie worden afgevoerd, verbazen ze zich erover waarom die Europeanen toch vechten. Land groener dan dit hebben ze in nog geen enkele oase gezien. Na de lijf-aan-lijfgevechten in Gembloux volgt het krijgsgevangenkamp, maar Mokhtar ontsnapt en vecht verder in Sicilië. Bij zijn terugkeer in zijn geboortedorp huwt hij Fatima, de dochter van zijn gevallen wapenbroeder Sidi. Zij krijgt de heilige opdracht om de hidden history te schrijven.
Anders dan dit miserabele verhaal laat vermoeden, is Gembloux een uiterst onderhoudende en zelfs vermakelijke voorstelling. Dat is te danken aan de manier waarop Hamoudi en Touzani hun tekst brengen. Om te beginnen zijn ze sublieme vertellers die hun récit tot in de puntjes gedramatiseerd hebben. Hun spel wisselt tussen badinerend-ironiserend en ernst en ze bedienen zich van een minimalistische theatertaal die zich concentreert op de vele rollenwissels. Daarbij hanteren ze de meest diverse taalregisters. Het Frans wordt accentloos of met een dik aangezet Arabisch accent uitgesproken, het Belgisch-Frans geridiculiseerd en de heroïsche ondertoon van de Belgavox-nieuwslezer geïmiteerd.
Bovenal valt deze voorstelling op door haar evenwichtige en serene benadering van het onderwerp. Er wordt een statement gemaakt tegen elke oorlog en de eigen gemeenschap wordt niet gespaard. Meteen is duidelijk dat zowel de plaatselijke leiders als de koloniale heren goed garen sponnen op de rug van arme sloebers. Het ontroerendste moment had plaats na afloop, toen twee oud-tirailleurs, Si Abdelslam Tribak en Si Mohamed Michti, voor het voetlicht traden en minzaam verslag deden van hun ervaringen. Een van de mannen was door zijn ouders naar de markt gestuurd om lampolie en door een Franse sergeant in een legervrachtwagen geduwd. Omdat hij pas zeventien was, werd zijn geboortebewijs nadien vervalst. Voor diensten bewezen aan het vaderland ontvangen de heren maandelijks een pensioen van 66 euro en een halfjaarlijkse bonus van 24 euro.
WAT Gembloux WIE tekst: collectief Ben Hamidou, Nacer Nafti, Gennaro Pitisci, Sam Touzani.
Regie: Gennaro Pitisci
Een evenwichtige en serene benadering van het onderwerp
De Morgen on line / Archief http://www2.demorgen.be/archief.demol/artikel.html?i=MjUzMjUz&...
Ondanks dat het over de oorlog ging, was het een niet te ernstig stuk. De humor die in het stuk verwerkt zat, maakte het stuk boeiend.
Het decor was zeer sober en er waren ook geen kostuum, wat het stuk 'echter 'maakte. Ik denk dat, moesten er kostuums geweest zijn, het stuk niet serieus zou genomen worden. Het zou een heel andere betekenis geven aan het stuk.
Ze hebben nu wel heel veel humor gebruikt maar zonder het verhaal in het belachelijke te trekken.
Hun doel was om een stuk geschiedenis te vertellen die door de meeste mensen niet gekend is.
INTERVIEW JAPANSE REGISSEUR MAAKT AUTOBIOGRAFISCHE FILM Hirokazu Kore-Eda kan mooie films maken uit de faits-divers uit de krant - 'Nobody knows' - of uit de vraag wat er na de dood is - 'After life'. 'Stillwalking' is een wondermooie film over zijn eigen leven.
'Still walking' speelt zich, bijna als een Griekse tragedie, af op één dag en op dezelfde plek. rr
INTERVIEW JAPANSE REGISSEUR MAAKT AUTOBIOGRAFISCHE FILM Hirokazu Kore-Eda kan mooie films maken uit de faits-divers uit de krant - 'Nobody knows' - of uit de vraag wat er na de dood is - 'After life'. 'Still walking' is een wondermooie film over zijn eigen leven.
Van onze redactrice
Ondanks de rustgevende crèmetinten en comfortabele designzetels van zijn Parijse hotel, oogt de Japanse regisseur Hirokazu Kore-Eda dodelijk vermoeid. Geen wonder: even later blijkt dat hij me zijn tweeëntwintigste interview van de dag geeft. Voor hij naar Frankrijk afreisde, heeft hij de laatste hand gelegd aan Kuki ningyo, zijn laatste film, die een paar weken later in Cannes in première gaat. Maar wij zijn hier voor zijn voorlaatste film Still walking, een prachtig verhaal over een zoon die zwaar tegen zijn zin zijn ouders bezoekt met zijn nieuwe vrouw. Er worden stapels voedsel bereid - het zou om een Vlaamse familiereünie kunnen gaan - en er worden grappige anekdotes verteld, maar de zoon die er niet is en de verhalen die niet worden verteld, maken uiteindelijk de diepste indruk.
Ryu, de zoon, is duidelijk Kore-Eda zelf, wat betekent dat het kleine moederkloekje uit de film zijn eigen moeder is. Dat blijkt te kloppen: de regisseur maakte de film toen zijn moeder overleed. 'Ik was bezig met een andere film, maar die heb ik stilgelegd omdat ik zin had om nog eens aan mijn moeder te denken.'
Het verhaal van die familiebijeenkomst zou er één kunnen zijn uit 'After life', uw film waarin overledenen één dierbare herinnering moesten kiezen om mee te nemen naar de hemel.
'Het zou inderdaad één van die verhalen kunnen zijn, want in After life kiezen de overledenen hun sterkste herinnering, niet noodzakelijk hun positiefste herinnering. En ik wilde geen heiligenportret van mijn moeder maken: ook haar wrede, zelfs sadistische kantjes wilde ik laten zien, omdat die met het verdriet om haar verdwijning ook weer bovenkwamen.'
De film speelt zich, bijna als een Grieks drama, af op één dag en op dezelfde plek.
'Het is een beperking die je je oplegt, waardoor je heel creatief wordt. Als je grotendeels in één huis filmt en alles op één dag laat gebeuren, worden de dialogen bijna automatisch heel huiselijk. Je spreekt over de tempura van maïs, en die keer twintig jaar geleden dat je er ook hebt gemaakt. De film gaat ook over mensen die ouder worden en hoe hun kinderen dat merken. Dat soort momenten wilde ik als polaroidfoto's in het grotere verhaal verwerken: het zijn kleine momenten, details bijna, waarop de reacties van de ouders de kinderen duidelijk verrassen.'
De film is ongelooflijk herkenbaar: na de persvisie had iedereen wel iets gezien dat in zijn familie ook gebeurt.
'Daar had ik me vooraf toch zorgen over gemaakt. Deze film is zo persoonlijk, dat ik me afvroeg of hij overal begrepen zou worden. Tot ik hem voorstelde in Toronto, en Canadezen me achteraf kwamen vertellen dat hun moeder ook altijd nog iets wil vertellen als ze op het punt staan te vertrekken. En in Spanje kwam het publiek me vertellen dat al die eetgeschiedenissen typisch Spaans waren. Dus voeren alle families dezelfde gesprekken en heb ik, onbewust, een universele film gemaakt.'
In 2006 maakte u eindelijk de kostuumfilm die al jaren op uw lijstje stond, maar nu grijpt u weer naar eigentijdse onderwerpen?
'O, ik zal zeker nog eens een samoeraifilm maken. Kostuumfilms laten je toe iets te zeggen over actuele thema's in de vorm van een fabel. Ik maakte Hana na de aanslagen van 11 september, en alle thema's zaten erin die je ook in het nieuws zag: het begin van de oorlog in Irak, Japan dat defensietroepen stuurde die volgens internationale verdragen niet mochten worden ingezet op buitenlandse bodem, Voor Japan is de Irakoorlog een scharniermoment in onze geschiedenis, en het verbaast me niet dat we net dan een heropleving hadden van samoeraifilms en -verhalen. Veel van die films gingen over wraak, dus maakte ik een film over personages die weigeren wraak te nemen. Heel bevrijdend was dat, om met die fabel tegen de tijdgeest in te gaan.'
Op uw filmaffiches noemt men u 'de regisseur van 'Nobody knows'.' Is dat stilaan geen last?
'Nee, want Nobody knows is wel een representatief voor mijn oeuvre. Maar ik werk keihard aan een paar heel andere films - de volgende gaat over een opblaaspop! Het zou fijn zijn als mijn werk niet in één zin samen te vatten is over een paar jaar.'
Persoonlijke mening:
Ik vond het een vreemde film.
De manier van filmen is helemaal anders dan de Hollywood films. Er werd minder gebruik gemaakt van effecten. De film is helemaal anders opgebouwd. Gesproken taal, Japans.
Overal ter wereld komen deze situaties voor. Bij heel wat mensen heb je de verplichte familiebezoeken, tradities, normen en waarden zoals in deze film.
Ik kreeg de kans om achter de schermen van de Muntschouwburg te kijken.
Groot was mijn verbazing dat hier tientallen mensen, van verschillende nationaliteiten, dagdagelijks bezig zijn met het maken van kleren, hoeden, enz. . Deze worden steeds op maat gemaakt. Het gebouw op zich is prachtig. Ik heb er allerlei repetitiezalen gezien. We hebben een kijkje mogen nemen in de grote theaterzaal. Deze zaal werd naar een Italiaans model gebouwd, vermengd met Franse tinten.
Wat wel opmerkelijk was, is dat voor de deursloten van de schouwburg sleutels worden gebruikt gelijk aan degene die de NMBS gebruikt om de treinen te laten vertrekken.
De voorgevel dateert van 1819. Er vonden renovatie-en verfraaiingswerken plaats in de jaren 85-86'
Ik ben samen met enkele vriendinnetjes ( Annabelle, Sofie en Lore)naar Anouk gaan kijken in de AB te Brussel. Dit was de allereerste keer dat ik naar een optreden van Anouk ben gaan kijken. Ik kende haar vooral van de radio. We waren goed op tijd waardoor we vrij dicht bij het podium stonden. Anouk stelde haar nieuw cd voor "For bitter or worse". Ze zong slechts enkele bekende nummers waardoor we niet altijd even goed konden meezingen. Wat wel jammer was. Ze had ook enkele nummers in een nieuw jasje gestoken, zoals Jersulam. Anouk had er duidelijk veel zin in , zo maakte ze regelmatig een grapje tussen de nummers door. Zo maakte ze tijdens het optreden tijd om een briefje voor te lezen die haar vanuit het publiek werd aangereikt. Wat enorm opvallend was dat er enorm veel Nederlanders waren. Zij hadden speciaal de grens overgestoken om naar Anouk te komen kijken. "Modern World" was ongetwijfeld één van de mooiste nummers van de avond. Alle nummers waren gewoon goed. Ik vond het ook enorm gezellig om dat de zaal op zich niet zo heel erg groot was. Als afsluiter zong ze "Gril" waarbij iedereen natuurlijk luidkeels meezong. Het is zeker voor herhaling vatbaar.
In 1899 bezat de loge les vrais amis de lunion et du ProgresRéunis een lokaal in de Ursulinnenstraat.
Zij konden er spijtig genoeg niet lang vertoeven;door de werken van de Noord-Zuid verbinding werden de lokalen onteigend in 1908.
In 1909,kocht de vzw Union et progres(nu Union et Philantropie)een 19de eeuwsherenhuis in de Lakensestraat.
Achter deze woning bevond zich een grote tuin waar de jonge architect Paul Bonduelle drie tempels met Egyptische inslag moest oprichten. Hij werkte onder invloed van de Egyptische veldtochten van Bonaparte en de vele ontdekkingen(de steen van Rosetta in 1799),het ontcijferen van de hiërogliefen door Champollin in 1821),maar ook de bekende Toverfluit(1791)van Mozart.
Diens filosofisch testament is volledig maçonniek geïnspireerd en speelde zich af in een ingebeeld Egypte.
De bouw van dit geheel verliep zeer snel en de officiële inhuldiging gebeurde op 17 december 1910.
In 1955,dankzij het streven naar een eenwording van de Brusselse loges afhangende van het Groot Oosten Van Belgiëwerd het gebouw de maatschappelijke zetel van de eerste Belgische Obediëntie
(gesticht in 1832-33)
Wat is een maçonnieke Tempel
Om het even welk lokaal(gesloten en onder dak)kan dienst doen als maçonnieke tempel.
Niet alle zijn zo indrukwekkend als die welke ik vandaag bezoek.
Een maçonnieke tempel is ook een ruimte afgescheiden van de profane wereld.Ongeacht het decoratief aspect,vinden we er steeds een aantal symbolen.
De tempel heeft de vorm van een langwerpig vierkant,symbolisch georiënteerd naar het oosten met in het midden de zwart en wit geruite mozaïekvloer die ons uitnodigt tot bezinning over het tweevoud,vervat in de eenheid.
Een beetje zoals het yin en yang ,het goede en het kwade en het evenwicht tussen de tegenstellingen dat eenieder tracht te vinden.
Bij de ingang in het Westen vindt men de kolommen Jen B die duiden op de overgang van de vertrouwde wereld naar de te ontdekken ruimte.
Verschillende symbolen houden verband met het licht,zoals dezon en de maan( overgang van donker naar licht,nacht en dag,principe van actief en passief).
Het pentagram,de vijfpuntige vlammende ster waarin de letter G(door iedere vrijmetselaar vrij geïnterpreteerd in functie van zijn overtuigingen(god,Grote architect van het heelal,Gnosis,Geometrie,Gamma,Generatie,Gravitatie,Genie )
Het hemelgewelf bezaaid met sterren verschaft de maçon de rust en de vrede in zijn bezinning.
Met de keuze tussen al deze symbolische bronnen,verrijkt de maçonnerie haar denken en haar iconografie.
Persoonlijke mening
De loge is iets waarvan je weet het bestaat, maar wat en wie is een groot mysterie.
Dat veel mensen graag zouden weten wat er zich juist achter deze murenafspeelt, is duidelijk aan de vele mensen die gemiddeldtwee uur moeten aanschuiven om een blik te werpen in deze tempel.
Ik was blij dat ik er bij was. De loge laat normaal geen pottenkijkers toe.
Ik vond het prachtig.
Ik ben nog iets te jong om de ware toedracht achter de loge te begrijpen.
Het nemen van fotos binnenin was verboden, ik vond wel enkele fotos van deze prachtige tempel op het internet.
Het rare is dat je buiten op straat niet weet welke pracht er achter deze Brusselse muren schuilt.
Deze zaal zou één van de mooiste zalen in heel Europa zijn.
Bij het uitkomen van nieuwe films, worden deze films in deze zaal vertoond.
De muren zijn heel indrukwekkend. Op de pleisterwerken zijn olifanten,bomen, bladeren en nog enkele andere dieren afgebeeld. Ook het plafond is heel indrukwekkend. Hier heb ik helaas geen foto van omdat het zeer donker was in de zaal.
Ik persoonlijk, heb nog nooit zo'n mooie zaal gezien. Rondom het scherm waren er ook allerlei pleisterwerken. Het scherm werd er mee ingewerkt.
