De kleine Ahmed was een nul in wiskunde.
 Zijn ouders hadden al alles ondernomen om hem op andere gedachten te
 brengen:
  straffen, privé-leraar, geen TV, smeken, huisarrest, niks hielp.
 Ahmed hield er altijd het zotteke mee.
 Tot zijn ouders van wanhoop toch eens een pater aanspraken over het
 probleem met hun zoon.
 Deze man kon hun misschien wel helpen, zijn zuster was nonneken en gaf
 wiskunde in het college in Geel,
 en bekend om haar strenge
  aanpak.
 Oké dat was het; Ahmed werd naar die school gestuurd.
 Na de eerste dag op zijn nieuwe school komt Ahmed naar huis en gaat
 direct naar zijn kamer om te studeren,
 moeder komt eens kijken en ziet de
 hele kamer vol met boeken en aantekeningen liggen.
 Hij verlaat alleen zijn kamer om snel iets te eten om daarna direct
 voort te kunnen studeren.
 Zo gaat dat wekenlang voort en uiteindelijk komt hij thuis met een A
 voor wiskunde op zijn rapport.
 Moeder en vader dolblij vragen aan Ahmed hoe het toch komt dat hij nu
 wel studeert?
 Das niet moeilijk ge moet wel, zegt Ahmed, ik had dat daar al direct
 gezien toen ik dat klaslokaal binnenkwam
 en tegen de muur ne gast zag die
 aan een plusteken was genageld, dacht ik direct :
 
Amaai, hier kunnen ze er niet mee lachen........