De afgelopen weken waren misschien wel de meest intense en verwarde uit mijn leven. Ik ben verdwaald in mijn eigen psyche en heb op een pijnlijke manier duidelijk gemaakt dat ik nog steeds niet met mijn eigen psychische zwaktes om kan gaan. De banden weer verbroken met de realiteit om in een eigen wereld te gaan leven waarin ik grenzen heb opgezocht die ik waarschijnlijk beter ver buiten het zicht kan laten.
Vluchtend van de beperkingen in mijn eigen wereld dook ik terug onder in de waanwereld waarin ik mijn eigen kwaliteiten ver overschatte en het respect voor mijn omgeving verloor, waardoor ik mensen heb afgeschrikt die het beste met me voorhebben. Twijfels over mezelf had ik niet meer. Dit terwijl ik in gewone doen juist altijd mijn eigen handelingen kritisch onder de loep neem en dit als een van mijn sterkste eigenschappen beschouw.
De personen die me dit duidelijk wilde maken wil ik bij deze bedanken, want hier was moed voor nodig. De arrogante, zelfgenoegzame en blinde manier waarmee ik met deze kritiek omging heeft schade aangericht die ik niet zomaar kan herstellen. Mea culpa. Dit zou niet opnieuw mogen gebeurd zijn. Nog niet lang geleden probeerde ik mezelf aan te praten dat ik niet psychotisch was... Ontkenning is een psychisch afweermechanisme om de eigen gevoelens en gedachten niet onder ogen te moeten zien en waaraan ik me zwaar bezondigd heb.
Het is een vreemde aandoening, een persoonlijkheidsstoornis. In mijn geval aanlokkelijk omdat de waargenomen eigen beperkingen wegvallen en een droomwereld opengaat. Een voor mezelf meestal aangename trance, die me echter niet meer in staat stelt om mezelf te controleren en waaraan ik altijd een kater overhoud. Ik hoop dat dit de laatste keer was dat ik dit heb laten gebeuren, want zelfs al glij ik meestal vanzelf (en dus niet door het gebruik van wiet) in deze toestand, ik zou er ondertussen toch al beter mee moeten kunnen omgaan.
Maar het is handiger voor mezelf om er achteraf mee te lachen. Zo van: "Felix jongen, wat voor gekke fratsen heb je nu weer uitgehaald, jij kapoen..." Maar het is nooit aangenaam om te horen dat mensen schrik van je hebben gehad en zich ernstige zorgen hebben gemaakt. Het was me het ritje echter wel, dolle (idiote) fratsen bij de vleet. Net geen Fear and Loathing in Antwerp, maar het had er met momenten wat van... Momenten van krankzinnige schoonheid en zaken waar ik liever niet meer aan herinnerd word.
Maar genoeg gespeeld nu, tijd om de echte wereld weer tegemoet te treden...
