Ik ben troubled girl
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is kleuterjuf.
Ik ben geboren op 04/07/1987 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: juweeltjes maken, schilderen, lezen, werken met kids.
ik heb een hoofd vol gedachten, onzeker, creatief, kind van recent gescheiden ouders, en sinds dec 2014 'depressief'
Ondertussen zitten we al enkele dagen in Spanje en ik ben een heel ander mens.
Ik heb het gevoel van weg te zijn van de realiteit en dat ik hier kan doen en laten wat ik wil.
Samen met men beste vriendin bestaat onze week vooral uit eten, slapen en uitgaan. En voor iemand die in België weinig fut heeft om uit de zetel te komen om iets te gaan drinken met vrienden, is het hier een openbaring.
In de namiddag slapen naast het zwembad of aan het strand en 's avonds heerlijk uitgaan naar de plaatselijke bars en discotheken is hemels.
Ik heb hier niemand vertelt dat ik een vriend heb, en ergens wil ik ook niet dat ze het weten.
We hebben al een aantal vriendelijke en knappe (!) mannen leren kennen en hebben ons er kostelijk mee geamuseerd. Begrijp me niet verkeerd, alles is beschaafd gebleven, maar toch was het leuk om in het middelpunt van de belangstelling te staan! Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik me de laatste keer zo gevoeld heb en zeker niet wanneer ik elke avond zin had om tot in de vroege uurtjes te gaan stappen.
Sinds ik hier ben, ben ik ook beginnen nadenken en piekeren. Piekeren is zowat het enige constante in mijn leven, dus daar ben ik ondertussen heel goed in geworden.
Ik ben beginnen twijfelen over het leven. Of dit nu alles is wat ik wil... Is dit wat het leven voor de rest van mijn leven zal bieden? Voor eeuwig en altijd samen met mijn vriend, waarschijnlijk ooit kinderen, trouwen, werken tot mijn 70e, poetsen, en elk jaar uitkijken naar de zomer om met de familie op vakantie te gaan?
Nooit meer verliefd worden op een andere man? Nooit geen dingen doen die je anders niet kan doen?
Het is me al een paar keer in mijn hoofd geschoten dat ik misschien heel men leven opnieuw moet starten. Verhuizen naar Spanje, hier werk zoeken, hier mezelf tot rust brengen, met mezelf in het reine komen en alles achterlaten wat ik heb. Ik ben er me van bewust dat ik vele dingen zou missen, maar ook vele dingen waarvan ik blij zal zijn dat ik er vanaf ben. En als ik er goed over na denk... Als ik geen partner zou hebben zou ik het onmiddellijk gedaan hebben. Ik heb geen werk, ik heb geen kinderen, ik ben nog jong genoeg om me aan te passen, dus reden genoeg om het wel te doen. Door deze gedachten ben ik zelf beginnen twijfelen over men relatie. Is dit alles? Gaat dit blijven duren? Na de scheiding tussen mijn ouders, geloof ik ook niet meer in het eeuwig en voor altijd gedoe. Zowel mijn ouders als zijn ouders zijn/waren gelukkig getrouwd. Voor al meer dan 25 jaar. Dat was iets om me aan vast te houden. En dat is bij mij nu verdwenen.
Heeft er iemand een antwoord op mijn volgende vraag?!
Hoe lang zijn mensen ervoor gemaakt om samen te blijven??
