Ik ben troubled girl
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is kleuterjuf.
Ik ben geboren op 04/07/1987 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: juweeltjes maken, schilderen, lezen, werken met kids.
ik heb een hoofd vol gedachten, onzeker, creatief, kind van recent gescheiden ouders, en sinds dec 2014 'depressief'
Vandaag is het mijn verjaardag en ik kijk er enorm naar uit!
Sinds gisteren ben ik met mijn beste vriendin naar Spanje afgereisd omdat mijn vader hier woont.
Mijn ouders zijn nu ongeveer een maand uit elkaar en mama woont terug in België samen met haar nieuwe vriend.
Vroeger woonden ze samen in Spanje, maar sinds de scheiding woont papa hier alleen. Dus ik was heel blij om hem na deze moeilijke periode nog eens te zien!
Van 3 op 4 juli vier ik altijd mijn verjaardag (omdat ik geboren ben om 00u04), maar dit jaar moest ik het iets rustiger aandoen omdat ik me ziek voelde.
Samen met mijn beste vriendin en mijn vader zijn we naar de japanner gaan eten - wat overhéérlijk was - en daarna rustig iets gaan drinken. Omdat ik me echt niet goed voelde besloten we maar om naar huis te gaan en buiten op het terras nog een fles cava te openen. Het was een heerlijk warme avond, gezellig op een terras, heerlijk windje, alles ging geweldig!
Rond middernacht belde mijn moeder om me een gelukkige verjaardag te wensen. Sinds de breuk loopt ons contact niet zo goed en is communicatie iets heel moeilijks geworden! Na de normale verjaardagswensen en de vraag of ik het ging vieren, begon ze over mijn vader te praten. Ze moest hem dringend spreken en vroeg of ik een skype-afspraak kon regelen tussen hen.
Tot dat moment ging alles goed met mijn vader, maar na te weten dat ze binnenkort zou bellen, ging alles bergaf.
De enige communicatie tussen hen is ruzie, chantage, en erin wrijven hoe gelukkig mijn o-zo-lieve-moeder is met haar nieuw lief! (empathie is vaak ver te zoeken langs mijn moeders kant)
Voor ik het goed en wel doorhad had mijn vader meer dan genoeg gedronken na dat telefoontje. Hij was helemaal van slag, boos, verdrietig, bang om haar te spreken en moest dringend wat frustratie kwijt. Dat dit niet de beste oplossing was met drank wist ik ook wel, maar wat kon ik anders? Hem dat ook nog afnemen? Maar neem het van mij aan, ik heb mijn vader nog nooit dronken gezien, en om dit op je verjaardag mee te maken was geen mooi zicht.
Toen hij besloot om te gaan slapen, was ik opgelucht. Een beetje nachtrust zou hem goed doen en morgen is er een nieuwe dag waar ik hem kan vertellen dat hij zich zo niet in de drank moet storten als het hem allemaal teveel wordt. Hij is nooit een drinker geweest, maar de laatste tijd durft hij regelmatig aan de wijn te zitten.. En ik kan het hem niet kwalijk nemen.
Voor ik het goed en wel besefte hoor ik ineens een raar geluid. Ik ren naar binnen en zie mijn vader in de keuken al bloedend op de grond liggen. Hij was hard gevallen. Een zware bloedneus, bril kapot, een snede in zijn gezicht en een opgezwollen neus. Hij zag er niet uit en ik wist onmiddellijk dat hij naar het ziekenhuis moest. Na wat discussie over al dan niet te gaan zijn we in de auto gestapt en zijn we naar het ziekenhuis gereden. Ik was blij dat ik me die avond niet zo goed voelde, medicatie moest nemen en daardoor niet kon drinken. Ik ben met hem naar de ehbo gesneld en daar hebben ze hem verzorgd. Ik moest er gewoon op letten dat hij rustig in zijn bed ging liggen en dat hij niet zou overgeven. Zijn snede werd dicht geplakt en zijn neus gestelpt.
Thuis gekomen is hij terug op het terras gaan zitten en beginnen huilen als een kind. Ik heb mijn vader nog nooit zo verdrietig gezien en alles kwam eruit. Hoe erg hij het vindt dat hij en mijn moeder uiteen zijn, hoe moeilijk hij het vindt als ze berichten naar hem stuurt om hem uit te dagen, ... Hij huilde en huilde en ik huilde mee.
Ik wist dat het diep zat, maar dat hij erzo vanaf ziet had ik niet door. (Al is dat misschien wel heel naïef van mij.. Hij is ook al 15kg afgevallen)
Dus zo zag mijn verjaardag eruit... Veel donkere gedachten, zelf ziek zijn, met je vader naar de ehbo en heel kwaad zijn op mijn moeder. Want zij is degene die dit gecreëerd heeft! Zij heeft van de één op de andere dag (letterlijk) beslist om haar leven te veranderen, zonder erbij na te denken hoe ze ook onze leven beïnvloedt.
Morgen dan maar een poging doen om mijn verjaardag in te halen!
Ik heb al alles geprobeerd om mijn warrige hoofd te ordenen. Dagboeken, quotes, ... maar niets dat ik kan volhouden. Met het gedacht dat typen sneller gaat dan handgeschreven schriftjes ga ik het toch eens wagen op een blog.
Voor al diegene die het leven al zo somber inzien, is dit misschien niet het beste dat je kan lezen.
Voor ik verder ga even een kleine voorstelling van mezelf.
Ik ben een jongevrouw van 27 jaar (nog voor een paar dagen), een kleuterjuf, iemand met een hoofd vol gedachten, onzeker, creatief, jong van geest, roker (al wil ik daar wel vanaf), samenwonend, controlefreak, kind van recent gescheiden ouders, en sinds december 2014 depressief.
Het woord depressief was een zwaar etiket om opgeplakt te krijgen en nog zwaarder om te dragen. Ik probeer al een hele tijd te zoeken hoe ik het geluk kan vinden, maar dit lijkt (buiten een paar opflakkeringen) niet zo simpel.
Ken je dat gevoel dat als je denkt dat het beter gaat, er ineens een bom valt die alles weer overhoop haalt? Wel, zo ziet mijn laatste half jaar eruit!
Met de hulp van een psychologe probeer ik nu zoveel mogelijk te verwerken; so keep on the good faith!
De reden van mijn titel "a little girl in a big world" wil dan ook betekenen dat ik mezelf een moeilijk plaatsje kan geven in de wereld. Ik ben altijd de vrolijkheid zelve geweest, heb het leven toegelachen en toen ineens is het gestopt.
Ik heb 9 maanden bij mijn schoonouders gewoond. Mijn vriend en ik hebben een huis gekocht, maar we moesten nog zoveel verbouwen dat we beslisten om bij de inlaws te gaan wonen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben hen heel dankbaar dat we daar konden logeren, maar de omgang tussen ons was niet altijd gemakkelijk. Ik denk dat het wonen bij de inlaws, de verbouwingen en het storten in mijn werk de druppel is geweest in een al overvolle emmer.
De afgelopen 6 maanden is er nog zoveel gebeurd waardoor er alleen maar meer verwarring ontstaat in mijn hoofd.
Hieronder een kleine oplijsting van de dingen die ik heb meegemaakt:
- de negativiteit bij de inlaws
- te horen krijgen dat er vanaf september geen werk meer voor mij zou zijn (ben nu officieel werkloos)
- mijn vriend (waarmee ik al 2 jaar bezig ben om kinderen te krijgen) die zegt om de kinderdroom op 'on hold' te zetten
- constante vermoeidheid
- scheiding van mijn ouders (na 30 jaar!!)
- de nieuwe vriend/minnaar van de mama
-wekelijkse tripjes naar de psychologe
- ...
Ik wil nog even meegeven dat dit geen blog is om medelijden op te wekken. Dit is een blog om mijn gevoelens van me af te schrijven. Niemand is verplicht om dit te lezen, niemand hoeft er zich maar iets van aantrekken.. maar ik ben er zeker van dat er nog jonge mensen zijn, zoals mezelf, die net als ik door een moeilijke periode gaan in hun leven. Mensen die denken dat dit van mij waarschijnlijk maar peanuts is! En dat kan ik ook begrijpen.
