Ik heb geen inspiratie om een vervolg te maken op “toevallig of niet” dus maak ik er maar een klassiek wedstrijdverslag van.

The swim: Ik weet dat ik hier 1h05-1h10 waard ben. Gezien mijn huidig zichtprobleem in het zonlicht diende ik een zonwerend zwembrilletje te hebben. Van thuis uit had ik een groot “masker” mee dat perfect is op training, geweldig zicht, maar het nadeel is dat eens je begint te zweten er zweet in je ogen loopt. De dagen voor de wedstrijd dus op zoek naar een kleiner “donker” exemplaar, doch zonder resultaat. Ik wist dus op voorhand dat ik niet te snel kon zwemmen en bovendien verplicht was om regelmatig te stoppen en mijn bril uit te spoelen. Ik had dat de laatste training wat geoefend. 5 minuten voor de start in het water de minst bevolkte regio op de derde rij opgezocht, dit was dit jaar zo’n 15 meter van de pier af. Bang, daar gaan we. Wat een gevecht. Ik ga gewoon bovenop anderen liggen en ploeter me een weg naar voor. Na 400m diende ik al een eerste maal mijn bril te spoelen… Ondertussen was ik al opgeschoven naar de meest rechtse kant, en daar zwom het nog redelijk vlot. Het pak geraakt wat uitgerokken en ja er is sprake van techniekzwemmen… Ik heb een groep wel 10X ingehaald maar zij hebben mij ook wel 10 X ingehaald telkens ik mijn brilletje moest uitspoelen. Nu dit was belangrijk want indien mijn ogen geïrriteerd zouden raken zou ik zelf mijn fiets niet meer vinden straks… Echt rustig gezwommen, de dag is nog lang, wat maken 10 minuten uit…

Na 1h12 op de pier, zak nemen en wisselen zoals ik me had voorgenomen. Ook dit was uitvoeren van wat gepland was, alles zonder stress. Dank u Koen, the Transition champion voor de tips.

The Bike: Computertje opzetten, bike nemen en weg zijn we. Gelukkig geen platte banden op voorhand. Planning was om de 15 minuten een slok geconcentreerde voeding te nemen en veel water te drinken + op gepaste tijden een zouttablet innemen. Probleem : ik kan mijn fietscomputerje waar ik de tijd op diende te zien niet lezen door het zonlicht, en mijn garmin had ik op 1 scherm hartslag gezet… Dan maar eten op het gevoel en adhv de bevoorradingen de tijden inschatten. Zonder te forceren naar Hawi, het keerpunt, alhoewel niet forceren de laatste 10 km niet simpel was, de gekende Hawiwinden waren komen opzetten. De profs op de terugweg hadden er waarschijnlijk minder last van gehad… Wind schuin op kop naar Hawi, hartslag constant houden en stuur vasthouden!! De eerste 10 km terug van Hawi omgekeerd scenario, wind schuin langs achter maar met verraderlijke rukken. Meer dan 1 man-vrouw ben ik gepasseerd die met een aerowiel vooraan echt met een pamper aan aan het rijden waren. 1x iemand die echt in het midden reed, en gezien je niet rechts voorbij mag steken riep ik “right please” maar ze riep terug “I can’t damned”. Beetje verder de winden weg en begon het eindelijk een beetje op te warmen JNa 140 km een grote groep ingehaald, maar waarschijnlijk iets te snel, iets verder kreeg ik een moeilijk momentje. Beetje extra eten en da zal wel overgaan. Onderussen halen er sommigen mij in. Er is hier echt wel sfeer tussen de deelnemers, iemand roept me toe “common man, push, push!” Inderdaad iets verder ging het dan weer beter. Pas bij het binnenrijden zie ik mijn fietstijd, 5h44. Alles onder de zes uur was goed, dus hiermede ben ik tevreden. De benen voel ik noch niet echt, dus het lopen moet wel meevallen…Voldoende gedronken heb ik ook want ik heb een drietal keren moeten plassen.

The Run:

De eerste kilometer of drie moest ik nog in het ritme komen, Ondertussen de terugkerende atleten die een klein uurtje voor mij zijn aanschouwen op hun terugweg van Ali Drive. Manman daar zitten vliegers en vliegsters tussen… Daarna gaat het steeds beter, ik vind het juiste ritme en hartslag. Beetje rekenen leert me dat het MTT clubrecord buiten schot is maar een tijd onder de 11h00, zelf met wat verval mogelijk is. Ok daar gaan we dus voor! Eten- drinken op de juiste tijden en hopen dat het verval zich niet te snel inzet. Heet vind ik het niet, gewoon warm. Zou dit dan een “koude” editie zijn?? Zelf in energy-lab valt het nog mee. Beneden in energy-lab zie ik een put niet in het asfant en bang daar lig ik de grond op. Goede reflex van mijn handen uit te steken. Gevolg de handpalmen, knie, en elebogen geschaafd. Ik blijf een 10 seconden liggen en denk, hoe kan ik nu zo stom zijn. Andere deelnemers roepen “get up, and keep going man!” Nu dat was ik zeker van plan. Terug weg en het valt mee. Direct daarna de klim en dat was dan wel effe doorbijten. Boven, ik schat kilometer 32 pas de eerste maal cola genomen en ja dat was de boost die ik nodig had.

De afstanden waren moeilijk in te schatten, soms stonden ze in miles, dan weer in kilometers… Na 40 km zie ik dat ik een mooie tijd ga halen en dan begint de film van de voorbereiding, zijn moeilijke, zijn mooie momenten, af te spelen. Ondertussen roept de menigte en ja, daar is de finish! Geweldig gevoel, vergeet ik nooit.

T’is een dikke commerce die IM toestanden, maar Hawaii is toch wel iets speciaal. Bij alles wat je hier doet de dagen op voorhand word je door alles en iedereen in de watten gelegd, zeker door de 5000 vrijwilligers. Als je bijvoorbeeld uw fiets gaat inchecken krijg je een volonteer mee die je fiets neemt, op zijn plaats zet, met jou het fietspark afstapt en helpt uw zakken weg te hangen en te memoriseren waar ze hangen…   

De voorbereiding heeft zijn vruchten afgeworpen, ik ben redelijk fris binnengekomen en vandaag de dag na de wedstrijd voel ik de marathon in mijn benen en de aeropositie in mijn rug. Hang loose is nu de boodschap.