De wind was gelukkig wat gaan liggen en het regende niet. Er hing wat dreigende bewolking maar blaffende honden bijten niet (altijd). We konden de motoren dus weer in het droge beladen en gingen rond 9u op pad. Eerste halte was niet echt ver van Odda : de beroemde watervallen Lätefossen. (zie filmpje in bijlage) Het is maar water dat naar beneden valt maar het heeft toch echt wel iets. Van daar ging de rit verder door de bergen. Voor Roldal komt er een lange tunnel maar bij goed weer werd ons geadviseerd deze niet te nemen maar door de bergen te rijden. Wij vonden het weer goed genoeg en gingen aan het werk. Haarspeldbocht na haarspeldbocht bracht ons heel snel op hoge hoogte. Het pad was breed genoeg voor een kleine auto en de afgrond was vaak erg diep. Kunst is dan gefocust te blijven op de weg en zeker niet opzij te kijken. Onze behendigheid in die bergen neemt met de dag toe en eens boven konden we genieten van een woeste rotsvlakte. Getuigen waren zoals vaak hier en daar enkele schapen die een motor toch niet zo prettig vinden en met graagte opzij springen. De afdaling moest niet onderdoen voor de beklimming. Eens terug beneden vervolgden we onze weg, slingerend door de bergen. Het is moeilijk te beschrijven wat je allemaal ziet. Het groen van alle mossen, struiken, bomen. Het blauw van het water in de fjorden. De huisjes met hun typische rode kleur. De bootjes die her en der op het water dobberen. Er zijn geen woorden voor. Elke dag opnieuw denken we : nu zullen we het wel ongeveer gezien hebben, maar elke dag heeft Noorwegen weer wat nieuws voor ons in petto. Een prachtige dag en 2 veerboten verder, staan we op de oever van de Lysefjord in de buurt van Stavanger. Nog zo'n 20 km scheiden ons van het eindpunt. Via een klein pad langs de rand van de fjord, naderen we Vatne als plots de hemelsluizen over ons worden opengezet. Als verzopen kiekens arriveerden we in 'Kronen Gaard Hotell'. Een uurtje en een lekkere douche later, zaten we al in het gezellige restaurant en lieten ons verwennen door de kok van dienst. De service was reuze, het eten lekker, de wijn smaakte naar meer, de kamer perfect in orde. Jammer dat we morgen alweer verder moeten.
We wisten dat het een lange dag zou worden. Aangezien een voorbereid man er 2 waard is, waren we vroeg uit de veren. Alles gepakt en gezakt en in complete uitrusting maar wel zonder helm natuurlijk aan het ontbijt. Het was inmiddels gestopt met regenen en het leek een bewolkte maar niet te onaangename rit te worden.
We hebben Noorwegen leren kennen als een wispelturige dame wat het weer betreft en vandaag was dit niet anders. Voor de plaats van vertrek voorspelde men bewolkt voor de plaats van aankomst regen. De waarheid zou hopelijk ergens tussenbeide liggen.
Reeds voor 9u waren we op weg en we wisten het droog te houden (over wat druppels spreken we al lang niet meer) tot we onze 1ste veerpont van de vakantie bereikten. Daar zouden we overgezet worden naar Vangsnes. Het geluk was niet aan onze kant. We kwamen daar aan om 10u10 en er was maar 1 veer per uur : wachten dus tot 11u05. Dan de overtocht, vervolgens in sliert de weg op met alle anderen die van het veer waren gekomen. Bij de eerste Shell dus gestopt, volgetankt en meteen maar een vroege lunch (een heerlijk vers broodje met kaas en ham) en een fris drankje.
De stroom autos en motoren was inmiddels lang verdwenen en wij vervolgden met goeie moed onze nog lange weg. De weg klom al vrij snel na Vik aan een behoorlijk tempo en voor we het goed beseften, zaten we alweer tussen de sneeuw. Het was spijtig genoeg ook flink beginnen regenen en er blies een gure wind. Het regenwater vloog horizontaal over de hoogvlakte zonder de grond te raken en het gevecht tegen de natuurelementen kon weer beginnen. Helemaal schuin hangend tegen de wind op de motor bereikten we het einde van de hoogvlakte en begonnen we aan een duizelingwekkende afdaling. Steile stukken en haarspeldbochten wisselden mekaar af. Ik was vooral dankbaar dat de wind hier niet meer zo sterk voelbaar was. Nog een paar vervelende stukken met wegenwerken en al snel stonden we weer in de vallei. Overal waar je keek stortte het water uit de bergen naar beneden in kleine en grotere watervallen. Een fascinerend schouwspel.
Even gestopt voor een foto maar geen tijd te verliezen. We hadden nog heel wat kilometers voor de boeg en de klok tikte ongenadig verder. Het ontzettende slechte weer en mijn geringe ervaring in de bergen zorgden ervoor dat het allemaal wat trager ging dan je zou hopen.
Op weg naar veerpont nr 2, werden we plots gestopt door een wegblokkade te Eide. Er was slechts 1 oplossing : in plaats van de weg te nemen naar het veer, moesten we door een kilometerslange tunnel die ons naar een ander veer bracht. Resultaat : we stonden op de verkeerde oever van de verkeerde fjord en werden genoodzaakt een lus uit onze route te knippen en meteen door te rijden naar Odda. Ongetwijfeld hebben we een mooi stukje gemist, maar in elk geval waren we op een redelijk uur op de plaats van bestemming. Ook die laatste kilometers werden we niet gespaard van regen en wind. De wispelturige dame (Noorwegen) bleek vandaag ook onvriendelijk te zijn. Ik hoop dat haar humeur morgen beter is en dat we iets minder moeten vechten om het eindpunt van de dag in de buurt van Stavanger te bereiken.
Dat dit een rustdag werd, was al snel duidelijk. Anders dan anders werden we pas wakker rond 8u30. De zware maar prachtige rit van gisteren en de bijhorende regen en wind hadden hun tolgeëist. Een luie ochtend, geen stress, geen verplichtingen, alleen die gletsjer die we wilden zien, de Nigardsbreen, een arm van de Jostedalsbreen. Je zal wel al begrepen hebben dat bre het Noors is voor gletsjer.
Pas rond 11u beklommen we de motor. We zouden die gletsjer bekijken en daar in het Breheimsenteret middag eten. Nog geen vaste plannen wat we erna nog zouden doen al had Tony toch wel gehoopt op wat haarspeldbochten.
De gletsjer was veel dichterbij dan we hadden gedacht. Opnieuw maakte verbazing zich van ons meester. Het zicht was weer eens fantastisch. De wolken ruimden stilaan baan voor een prachtige blauwe lucht en we aten een vegetarische omelet buiten op het terras van het Breheimsenteret. Ondertussen genoten we van het uitzicht. De gletsjer slingerde zich tussen de bergen de hoogte in.
Na heel wat fotos vanuit telkens een andere hoek maar van steeds dezelfde gletsjer, besloten we onze weg verder te zetten. Op de kaart leek het alsof de weg na heel wat kilometer dood liep maar we wilden toch nog een stukje rijden. We klommen stilaan verder de hoogte in.
Heel uitzonderlijk kruiste ons een auto of mobilhome maar het grootste stuk van de rit waren het wij twee en het uitzonderlijke landschap. De bergen, de sneeuw, de watervallen. Na menige bocht kregen we alweer de volgende gletsjer-arm in het zicht. Adembenemend (ik heb het gevoel dat ik dit woord elke dag opnieuw gebruik maar ik kan het echt niet helpen).
Het pad bleef klimmen en ging over van bochtjes in haarspeldbochten (Tony kreeg dan toch waar hij zo op gehoopt had). En dan toch eindelijk . Het einde.
De weg eindigde op een kleine parking aan de voet van een hoge muur van op elkaar gestapelde stenen. Aan beide zijden was er nog een grindpad dat verder naar boven liep. Tony had al snel beslist dat hij het linkse pad toch nog zou doen met de motor. Ik hou niet zo van grind en bleef op de parking achter om van het uitzicht te genieten en fotos te maken.
Na een kwartiertje was Tony terug. De muur stenen was blijkbaar de achterwand van een stuwmeer en het uitzicht was mooi genoeg om het te voet te doen. Ik besloot dus het rechtse pad te voet te doen. Hijgend (mijn fysiek is niet wat het ooit was) kwam ik boven. Opnieuw verstomming. Het stuwmeer lag te glinsteren in de zon en was omringd door bergtoppen vol sneeuw.Een reeks fotos later, begon ik aan de afdaling, het eerste stuk te voet (uiteraard) de rest met de motor.
Mijn techniek in de haarspeldbochten wordt stilaan iets vaster al blijft de snelheid laag. Op het gemakske naar beneden zo kan je maximaal genieten van de omgeving en ben je zeker dat je in 1stuk beneden geraakt.
Terug in Gjerde in het hotel, snel dat pak uit, een topken aan en positie ingepakt in de zon op het terras met een drankje en een ijsje. Mijnen Tony zegt dat hij zo 100 jaar kan worden en ik geloof hem nog ook. De volgende uren genieten we van de rust, de zon (die schijnt tot vanavond laat) en het leven en laden onze batterijen weer op. Morgen hebben we een lange rit op het programma en belanden we stilaan in de fjorden.
We kregen deze morgen wat ze hadden beloofd : regen en nog geen klein beetje. Dat houdt echte motards natuurlijk niet tegen, bovendien werden we vanavond in Jostedal verwacht en de enige manier is dan : rijden. We startten bij Jens die ons nog even meegaf dat we toch voorzichtig moesten zijn want dat alles glad lag als het regende. En gelijk had hij. We vertrokken met wat vertraging (reden onbelangrijjk) en beslisten niet de voorgestelde binnenweg te volgen langs het Rondale national park omdat het weer echt te slecht was. In de plaats stuurde onze Garmin ons via Hjerkinn. Of dit achteraf gezien een betere oplossing was, zullen we wel nooit weten. We reden hoog langs de flank van de berg en de wind was er zo sterk dat we even vreesden nooit beneden te raken. Helemaal gerust zat ik zeker niet op de motor en ik vroeg me af of dit nu wel de manier was waarop ik mijn vakantie wou doorbrengen, vechtend tegen de wind om te overleven. Maar we raakten beneden en gingen ongeacht het weer nog vrij goed vooruit. Veel mooie zichten waren er niet te bewonderen. Alles zat verpakt in een dikke pak regenwolken. Het voordeel is dat je van de ene bergrug naar de andere en van de ene vallei naar de andere rijdt en telkens kan het weer anders zijn. Het werd dus inderdaad af en toe droog en heel af en toe was er dus wel eens een landschap te bewonderen. Na de middag (een opgewarmde zwan-worst tussen een broodje met een flesje seven-up) bereikten we de turistweg over de Jotunheimen. Hoe kan ik hier ooit een beschrijving van geven die jullie een idee geeft over de pracht. Je rijdt kilometers en kilometers door de bergen. Je blijft stijgen en er lijkt geen einde aan te komen. Aan beide zijden van de weg ontvouwt zich een prachtig schouwspel. Hier en daar stukken bedekt met sneeuw, overal waar je kijkt bergmeren en watervallen. Hoewel de bergtoppen nog steeds in wolken zijn gehuld, genieten we met volle teugen. We lassen veel meer stops in dan normaal om nog maar een filmke te maken of nog maar een fotoken te trekken. Wat is het hier weer mooi. Alle twijfel van deze morgen wordt met de grond gelijk gemaakt : ja ... zo wil ik mijn vakantie doorbrengen. De rest van de dag vullen we met bochten, al dan niet haarspeldbochten. Het is inmiddels opgehouden met regenen en de weg is zelfs droog als we Jostedal bereiken. Weer een dag om in te kaderen.
Gisteren had ik wel even Jens en Randi vermeld. Dit ongelooflijk sympathiek koppel verdient wel iets meer aandacht. Randi is een lieve dame die vooral actief is in de keuken en dus meer op de achtergrond opereert. Jens zorgt als geen ander voor zijn gasten. Een leeftijd durf ik op dit koppel niet te zetten maar samen moeten ze rond de 140 jaar zijn schat ik. Met het mes in de aanslag in zijn broeksriem (alsof hij net zelf dat rendier heeft gevild) loopt hij door het hotel en het is een plezier om hem aan het werk te zien in de prachtige eetzaal. Hij brengt de schalen eten en lekkers in grote getale aan en zet alles op een lange tafel. Vervolgens worden de gasten bij mekaar geroepen en legt hij uit wat de pot schaft. Hij benadrukt nog eens dat je 2 afzonderlijke borden moet nemen voor vis en vlees : niet mengen dus !!!! En als je 2 of 3 maal hebt geschept (want het eten is echt verukkelijk) komt hij nog even checken of je niet nog eens zou gaan. Op onze 2de dag heeft Scandinavian Tours een heel leuke dagtrip voorzien. Het weer is voortreffelijk en dus gaan we op pad. Jens, zelf een motorliefhebber heeft ons nog een extra bestemming gegeven want met dat ritje zijn we tegen de middag weer thuis ! (en we worden maar om 18u29 aan tafel verwacht) Hij had gelijk. We hebben beide ritten gedaan en genoten van een heerlijke dag tussen de beesten. Inderdaad, de schapen en koeien lopen hier rond op de weg. De schapen zijn verstandig en gaan netjes opzij. De koeien daarentegen zijn zo nieuwsgierig dat ze eerder dichterbij zouden komen. Tony heeft al snel de manier gevonden om ze op een afstand te houden : toeteren !!
Morgen wordt weer een ander verhaal. Het weerbericht belooft weinig goeds. Dat wordt vertrekken met regenpak ..... maar mogelijks naar een plek met internet en dus de kans om heel wat op onze blog te zetten
Anders dan gedacht, scheen de zon met veel overtuiging deze morgen. Dat was alvast een positief begin van een nieuwe dag.
De route liep zoals we inmiddels gewoon zijn door bergachtig gebied met de nodige op en neers en fantastische bochten. We bleven steevast de rivier volgen en het uitzicht was vaak adembenemend.
Na ongeveer 20 km week de route af en werden we via de blijkbaar typische Noorse binnenwegen (een verharde basis overdekt met een laag stenen van verschillend formaat, verder langs de rivier gestuurd. Net als gisteren dus oppassen geblazen met bruuske manoeuvres, wild optrekken of plots remmen. Maar een mens went aan alles. En waar ik dit gisteren nog een enorme overwinning vond, blijkt dit nu de manier te zijn om de mooiste streken te verkennen. Ik zit dus stilaan een stuk meer ontspannen op dat paard van mij en geniet met volle teugen van al het moois op onze weg. Het programma van de dag was niet al te zwaar en we konden dus regelmatig een stop inlassen om onze ogen uit te kijken en fotos te maken. Wat een landschappen, wat een natuur,
Tegen de middag begint het verlangen naar eten en benzine te steken en we zijn maar wat blij dat we terug in de bewoonde wereld belanden en onze lege magen en benzinetanks kunnen vullen. Met de nodige reserves aan boord zetten we onze weg verder. De uitdaging van de dag, de Jottulhogg, de langste kloof van Europa, te bezichtigen via een ONVERHARDE weg van ongeveer 6 km, kwam heel dichtbij nu. Hoewel het inmiddels was beginnen regenen, was Tony niet te vermurwen, we gingen de Jottulhogg doen. Het eindigde aan het water volgens onze Garmin dus wat kon het probleem nu zijn. Het kon niet hoog zijn, het kon niet ver zijn. Enfin zoals zo dikwijls, liet ik me overhalen. Mijn nieuwsgierigheid naar dit natuurverschijnsel was groter dan mijn vrees dat ik een te moeilijk parcour tegemoet ging. Het begon heel eenvoudig, zachtjes glooiend, niets om me zorgen te maken. Maar al snel werd het toch wat steiler (volgens Tony was het niets in zijn eigen maar ik deel heel uitdrukkelijk zijn mening niet). De klim bleef duren tot we plots begonnen te dalen aan hetzelfde duizelingwekkend tempo. Om efkes duidelijk te maken, zie grafiekje van onze hoogte-metingen. Zon half uur later stonden we aan de andere kant. Ik vooral moe en tevreden dat ik het had gehaald maar met een wrang gevoel. Door mijn niet aflatende concentratie om rechtop en boven of beneden te geraken, heb ik die canyon gewoon gemist. Gelukkig heb ik gisteren een paar fotos gezien op wikepedia. Ik heb de kloof dus gisteren gezien en ik ben er vandaag voorbij gereden. Meer moet dat niet zijn.
Ondertussen was het harder gaan regenen en zo bleef het ook tot we zon 40 km verder ons einddoel van de dag hadden bereikt, Hotell Fjell Stue te Folldal. Dit prachtig berghotel, met schitterende houten meubelen, prachtige lusters (karrenwielen met lampkes erop) en overheerlijk eten, zullen we niet snel vergeten. Het uitzicht is fenomenaal. De zon en de voorbijschuivende wolken zorgen ervoor dat het schouwspel boeiend blijft. Geen seconde is dezelfde als de vorige. Wat een prachtig land is dit en we hebben nog maar zon klein stukje gezien.
Morgen een ritje in de omgeving want we blijven nog een nachtje bij Jens en Randi.
Zoals ons voorspeld was, ging de zon erg laat onder (rond 23u) en kwam ze al heel vroeg (rond 3u30) weer op. Dit hield ons niet tegen toch een nachtje goed door te slapen. Het flesje wijn dat we gisterenavond soldaat maakten zal daar niet vreemd aan zijn.
De ochtend kondigde zich aan zoals wij motards het graag hebben. Wat zon, wat wolkjes en een aangename temperatuur. Meer moet dat niet zijn. We vertrokken rond 10u vanuit Storfors richting Tyrsil, onze eerste halte in Noorwegen.
Het werd een zalige dag cruisen. Geen kat op de baan, rijden tussen bomen, bomen en bomen. We volgden de ganse dag de loop van de rivier de Klaralven. Dan kabbelde het water links van ons, dan weer rechts. Ronduit perfect. Rond de middag zat er een extraatje in de route, we werden van de weg afgestuurd op weg naar Sporthotel Langberget op de berg idd Langberget. Bij aankomst daar vroegen we of we daar iets konden eten. (we gaan niet voor niets den berg op en straks weer af) Ze verwees ons meteen naar het restaurant achter de hoek. Daar liep een lunchbuffet en je moest maar aanschuiven. Na het eten, terug naar de receptie. Daar even doorgeven dat we allebei hadden gegeten (niemand heeft dat ooit gecheckt) en de credit card even door het bakske. Klaar was Kees. Terug de motor op. Het had ondertussen ook wat geregend maar amper de moeite om te vermelden.
We waren zon 25 km van ons einddoel af toen onze Garmin-route plots een vreemde kronkel aangaf. We moesten van de weg af en werden een pad ingestuurd, bezaaid met keien. Niet echt onze favoriete ondergrond want plots remmen, gas geven of een te bruuske stuurbeweging kan je met je klieken en klakken tegen de grond doen belanden. Maar de omgeving was meer dan de moeite waard. Rotspartijen, begroeid met de prachtigste mossen en zoals meestal : behalve wij, geen mens.
Na zon 15 km kwamen we terug op de weg terecht en kort daarna landden we in Trysil. Ook hier weer alles in orde.Nog een wandeling in de omgeving, een bierken op een terras (ze hebben gelijk, bier kost hier stukken van mensen), een lekker avondmaal, nog wat zappen, languit op het bed en danslapen. Morgen weer op tijd op. Het zou wel eens een moeilijke dag kunnen worden. Ze voorspellen heel slecht weer (hoewel daar nu nog niets van te merken is) en bovendien heeft onze reisorganisator een stukje off-road voorzien langs Jotul Hogget. Niet zeker dat ik daar morgen aan begin. Misschien maak ik wel een ommetje en blijf op de weg. Mijn brommerken is niet echt geschikt voor off-road en ik mis wat lef Tony daarentegen
Hopelijk komen we mekaar s avonds toch nog tegen in Folldal J
Overtocht Kiel-Göteborg en dag 3 : Göteborg - Stofors
Over onze trip van Visbek naar Kiel kan ik heel kort zijn. Het was geen al te prettige ervaring. Om de 500 m startte een nieuwe chantier en de dag was dus gevuld met file-rijden. Neem daar 35° Celcius bij en een stevig motorpak en dito helm en je kan je de gevolgen al voorstellen. Heet, man het was heet. Toen we eindelijk Kiel bereikten waren we allebei gaargekookt. Volgde een spannende 'beklimming' van de ramp die ons aan dek 5 moest brengen. Op zich niet zo erg maar wie mij kent, weet dat ik graag alles onder controle heb en hoe meer onbekenden .... hoe meer stress. Als een doorwinterde motorrijder begon ik toch aan de klim. Mij gingen ze niet liggen hebben. Properkes in 1ste vitesse en dan rustig den bocht pakken. De ramp begon met een stuksken asfalt en mijn vertrouwen groeide met de cm, maar eens aan den bocht had de vertrouwde asfalt plaats gemaakt voor rammelende roosters. Ik was dus meer dan blij dat ik boven stond. We waren de eerste 2 motorrijders aan boord en werden meteen in de hoek gepropt. Maar alles bij mekaar hebben we dat netjes opgelost. Motor vastgelegd met spanriemen aan haken in de vloer, bagage mee naar boven en onze overtocht kon beginnen. Het buffet mocht er zijn, de kajuit was klein maar gezellig en de zanger in de bar 's avonds was een leuke Deen die ons amuseerde met een rits ever-greens van de bovenste plank. Dat alles overgoten met een sausje van Carlsberg en een paar gezellige nederlanders zorgde ervoor dat we pas om 1:15 onder de wol gingen. Veel te laat als je weet dat de volgende morgen de 'ding-dong' aan boord ons wakker maakte om 7:15
Na een lekker en gevarieerd ontbijt, pak en zak klaarmaken, nog even de 'landing' in Göteborg aanschouwen vanop het zonnedek (dek 11) en dan terug naar de motoren. Trouw stonden die te wachten, zuchtend onder de spanriemen die hen hadden behoed van rollebollen door het ruim. Onze reis in het Noorden kon beginnen. We verlieten al heel snel de autoweg om het land te verkennen. Wat we ervan hebben gezien op 1 dag kan in enkele woorden worden samengevat : heel mooi, veel groen, veel meren, rivieren, zee, prachtig weer (alweer), soms heel plat, af en toe glooiend, veel huizen die voor een groot gedeelte uit hout bestaan (en dan heb ik het niet over de IKEA meubels die wellicht binnen te vinden zijn. Het chaletcenter heeft hier vast heel wat inspiratie opgedaan. Niet alleen de klassieke blokhutten vind je hier terug maar ook het nieuwe model met de gekleurde ramen en het hoekige dak. De taal is ronduit een ramp. Als het geschreven staat, kan je hier en daar nog iets herkennen. Na een heel fijne dag op de motor vonden we rond 17u ons hotel : hotel Stofors in het dorp dat dezelfde naam draagt. Heel gastvrije nederlanders hebben zich hier gevestigd en baten dit romantisch aandoende hotel uit. De douche deed ongelooflijk deugd, het drankje op het terras achteraf evenzeer. Om 19u mochten we aanschuiven aan de dis en de kok had z'n uiterste best voor ons gedaan. We startten met een mengeling van rendier en eland in een slaatje met appeltjes. (de juiste naam ben ik al lang weer vergeten). Daarna kregen we de lokale vis voorgeschoteld heel lekker bereid met een kaassausje om vingers en duimen af te likken. Alsof dat niet voldoende was, stond er ook nog dessert op het menu : een bordje met appeltaart, ijs met kaneel en een calvadosken. Ik kan me niet herinneren dat we iets hebben laten terugkeren naar de keuken behalve de afwas.
Nu nog snel de blog bijwerken want op die boot had ik geen internet en dan vroeg onder de wol. Morgen rijden we nog het grootste stuk van de dag door Zweden maar tegen het einde van de rit rijden we Noorwegen binnen op weg naar Trysil. Als er internet is .... horen jullie ons morgen opnieuw. Slaapwel, Lut en Tony,
De dag begon een stuk later dan gepland. Alles was goed voorbereid nochtans maar één ding hadden we uit het oog verloren : de batterijen van de motards zelf. De voorbije maanden zijn weer vreselijk druk geweest, de vakantie naar Egypte had geen soelaas gebracht wegens ... de aswolk met een zeer vermoeiende terugreis als gevolg, dan het lenteconcert, de examenperiode van de kids, de play-in, het brunchconcert, het werk .... Gevolg van dit alles : overslapen op de dag van vertrek. Op zich geen grote ramp want 450 km op een dag is geen grote opgave alleen hadden we graag de spits op de brusselse en antwerpse ring gemist. Niet dus. Gelukkig kan je met een motor, zelfs zwaar bepakt, vrij gemakkelijk tussen de rijen auto's komen en dus ging het al bij al nog vrij goed vooruit. De zon stond hoog, de muziek op de Garmin was ontspannend, het verkeer was vriendelijk en zo lieten we al snel België en dan ook Nederland achter ons om het WK-gekke Duitsland te doorkruisen. Toch nog vrij vroeg in de namiddag bereikten we ons doel : Visbek, een klein plaatsje op weg naar Bremen. De lieve freulein achter de receptie van hotel Wübbolt (www.hotel-wuebbolt.de) wist ons te vertellen dat we niets te eten zouden vinden deze avond. Alle restaurants waren uitzonderlijk gesloten wegens het WK-voetbal. Gelukkig zijn er overal ter wereld pizzeria's, ook in Visbek en blijkt dit nu net de favoriete kost te zijn van die gekke duitsers : pizza und grösse bieren. Daar zullen wij ook wel het einde van de dag mee bereiken. Nog een verkwikkende douche, een berichtje naar het thuisfront en vroeg in bed. Morgen een dag met iets meer suspens : we vervolgen onze tocht door Duitsland richting Kiel waar we zullen inschepen voor onze overtocht naar Göteborg.
Het is zover. De bagage is gepakt, de paarden zijn geladen, de benzinetanks zijn vol. Blijft de klassieke vraag : hebben we alles mee ? Geen idee ... we zullen het wel merken. Het voornaamste is mee : papieren, bankkaarten, noorse kronen, tickets voor de overtocht met Stena Lines, hotel-vouchers. Morgen vertrekken we voor een eerste rit van ongeveer 450 km. Deze eerste dag is weinig spectalulair. We rijden voornamelijk autostrade om dan uit te slapen in hotel Wubbolt in het Duitse plaatsje Visbek. We willen vooral de volgende dag op ons gemak zijn om naar Kiel te rijden waar we aan boord gaan voor de overtocht naar Göteborg. Ik zie het al voor me : ruwe zee, veel geklots, weinig slapen ... Doet er me aan denken : den touristil zal ik ook nog snel in mijn tas gooien. On sait jamais !! De weerberichten zijn voorlopig gunstig. Donderdag wordt slecht weer verwacht in Noorwegen, maar wij zijn dan nog de ganse dag in Zweden en daar ziet het er voorlopig nog iets beter uit. Weer of geen weer : rijden zullen we ! We houden jullie op de hoogte !
Het vertrek komt inderdaad heel erg dichtbij nu. De motoren zijn gewassen, ketting
gesmeerd, banden geblazen. De routes voor elke dag zitten in de Garmin,
nog wat muziek voor onderweg op de geheugenkaartjes, boodschappen voor
de kids, .. De zadeltas is nog steeds niet gearriveerd en dus zal ik wat minder bagage meenemen dan oorspronkelijk gepland. Hoewel ... Tony heeft 2 zijtassen op de kop kunnen tikken en hij heeft een heel andere kijk op onmisbare bagage dan ik. Ondertussen heb ik één van de hotels op onze route gecontacteerd om te informeren of ze ook een laundry service hebben. Dat zou mijn probleem ook oplossen. Maar helaas ... in verschillende van die hotels is zelfs geen internet voor de gasten aanwezig. Hotelletjes in de bergen met wellicht een onbetaalbaar uitzicht maar geen wasserij. Eentje heeft wel een zus en die heeft een camping met wasmachine. Dat leek een goeie oplossing tot ik net dat ene stapje verder dacht in het proces. Wassen is leuk maar het moet ook voor de volgende ochtend droog zijn. Dus dat wassen wordt niets en morgen ga ik inpakken voor 16 dagen. Ik pak wel wat T-shirts mee die we onderweg in het hotel achterlaten. Die komen dit keer dan maar niet in de humana-bak terecht. Kwestie van meer plaats te creëren terwijl de reis vordert en zo geraken we ook van onze oude spullen af.
Het vertrek komt stilaan dichterbij. Het aftellen is nu toch echt begonnen. Een vraag die me al een tijdje bezig hield was : hoe neem je toch wat bagage voor 14 dagen mee op een motor. We hebben allebei een tank-tas voor de dingen voor onderweg (kaart, documenten, portefeuille, flesje water, enz.) Daarnaast heeft Tony een gigantische tas voor achteraan op de motor. Ik ben de gelukkige bezitter van 2 zijtassen en een kleinere 'tailpack'. Je hoort me al komen : kleiner .... dus ik ben het internet gaan afschuimen op zoek naar een betaalbare grotere versie. En op het internet kunt ge alles vinden en als dan bovendien de website nog "motorgoedkoop.nl" heet, wat kan er dan nog mis gaan. Bestelling geplaatst en afwachten.
Eergisteren komt dan de mail van 'Ad' dat de levering vertraging oploopt en pas in week 25 zal uitgevoerd worden. Ik dus als de weerlicht op zoek naar weeknummers. Wil nu toch lukken dat week 25 vorige week is, dus die vertraging moet nogal meevallen. Als Ad mij een mail kan sturen, kan ik daarop natuurlijk antwoorden : met het vriendelijke verzoek wat specifieker te zijn want als die zak tegen 5 juli niet in Dilbeek kan zijn, moet hij niet meer komen.
Gisterenavond mailtje terug van Ad : geen idee, zal moeten informeren bij de leverancier.
Zal ik me alvast maar gaan voorbereiden op een kleine 'tailpack' ???
Ons plan : een 14-daagse reis met de motor door Zuid Noorwegen
We hebben 2 redenen voor deze blog :
1) We hebben nog nooit een blog gehad en het lijkt weer eens iets nieuws en volledig onontgonnen gebied. 2) We tellen de dagen af om dit prachtige land te bezoeken en willen jullie zoveel mogelijk laten meegenieten.
Op onze reis proberen we dagelijks ons wedervaren te delen en af en toe ook wat foto's of een filmpje op onze blog te zetten. Hierbij alvast een overzichtje van onze route.
De wind was gelukkig wat gaan liggen en het regende niet. Er hing wat dreigende bewolking maar blaffende honden bijten niet (altijd). We konden de motoren dus weer in het droge beladen en gingen rond 9u op pad. Eerste halte was niet echt ver van Odda : de beroemde watervallen Lätefossen. (zie filmpje in bijlage) Het is maar water dat naar beneden valt maar het heeft toch echt wel iets. 
Gisteren had ik wel even Jens en Randi vermeld. Dit ongelooflijk sympathiek koppel verdient wel iets meer aandacht. Randi is een lieve dame die vooral actief is in de keuken en dus meer op de achtergrond opereert. Jens zorgt als geen ander voor zijn gasten. Een leeftijd durf ik op dit koppel niet te zetten maar samen moeten ze rond de 140 jaar zijn schat ik. Met het mes in de aanslag in zijn broeksriem (alsof hij net zelf dat rendier heeft gevild) loopt hij door het hotel en het is een plezier om hem aan het werk te zien in de prachtige eetzaal. Hij brengt de schalen eten en lekkers in grote getale aan en zet alles op een lange tafel. Vervolgens worden de gasten bij mekaar geroepen en legt hij uit wat de pot schaft. Hij benadrukt nog eens dat je 2 afzonderlijke borden moet nemen voor vis en vlees : niet mengen dus !!!! En als je 2 of 3 maal hebt geschept (want het eten is echt verukkelijk) komt hij nog even checken of je niet nog eens zou gaan.
Over onze trip van Visbek naar Kiel kan ik heel kort zijn. Het was geen al te prettige ervaring. Om de 500 m startte een nieuwe chantier en de dag was dus gevuld met file-rijden. Neem daar 35° Celcius bij en een stevig motorpak en dito helm en je kan je de gevolgen al voorstellen. Heet, man het was heet. Toen we eindelijk Kiel bereikten waren we allebei gaargekookt.
De dag begon een stuk later dan gepland. Alles was goed voorbereid nochtans maar één ding hadden we uit het oog verloren : de batterijen van de motards zelf. De voorbije maanden zijn weer vreselijk druk geweest, de vakantie naar Egypte had geen soelaas gebracht wegens ... de aswolk met een zeer vermoeiende terugreis als gevolg, dan het lenteconcert, de examenperiode van de kids, de play-in, het brunchconcert, het werk .... Gevolg van dit alles : overslapen op de dag van vertrek. Op zich geen grote ramp want 450 km op een dag is geen grote opgave alleen hadden we graag de spits op de brusselse en antwerpse ring gemist. Niet dus.
 "Very Happy"){kind=icon}
