Vandaag, zondag 22/3 (ondertussen gelezen op sporza.be dat Cavendish Milaan-SanRemo heeft gewonnen), nog wat verder de prachtige natuur hier verkend. Eerst een bezoek gebracht aan Russel's Falls waar we na een korte wandeling de mooie watervallen konden aanschouwen. Ze zijn opgebouwd uit verschillende terassen, iets wat we nog niet hadden gezien. Vandaar verder gereden naar Mount Field waar we in het National park een mooie wandeling hebben gemaakt rond een op 1000 m hoogte gelegen lake. Prachtige flora gezien. Bij het terugkeren dan gestopt aan de tall trees walk waar je de reuze eucalyptus bomen kan bewonderen. Ze schieten tot een hoogt van 90 m recht omhoog en vernieuwen om de 7 jaar hun bast waardoor ze precies "vervellen". De natuur is hier gewoon schitterend. Na onze wandelingetjes een kleine lunch genomen en vandaar eens een bezoek gebracht aan de zinkfabriek van Nyrstar waarvan Francis Directeur is. Hij stelt 600 man tewerk. Ook zij voelen natuurlijk de crisis, de prijs van het zink is het laatste jaar enorm gedaald. Deze avond zijn we dan allen samen gaan dineren in een Italiaans restaurant "Maldini".
Op zaterdag 21 maart in de voormiddag een bezoek gebracht aan de lokale wekelijkse markt. Allerlei leuke kraampjes en standjes gezien met "arts & crafts", eetkraampjes, ... Op het plein staat ook een standbeeld dat werd opgericht ter ere van de Hollandse ontdekkingsreizigers. Na een bratwurst verorberd te hebben zijn we dan doorgereden naar "Bonnorong", een dierenasiel waar achtergelaten dieren worden verzorgd en opgevangen. Ze worden er verder grootgebracht en als de tijd rijp is terug in de natuur gelaten. We hebben uitleg gekregen bij de Wombat, de Tasmaanse Duivel, de Koala en verder veel wallabi's en kangoeroes gezien. De kangoeroes kwamen zelfs uit onze handen eten. Verder een bezoek gebracht aan een leuk klein stadje (Richmond) en er een biertje gedronken in de schaduw aangezien het 29°C was. Daar staat ook de oudste brug van Australië, gebouwd in 1823 en de oudste Katholieke kerk. 's Avonds hebben we dan lekker gebarbecued bij Nanou en Francis thuis en hebben we buiten op het terras kunnen eten.
Op woensdag (18/3) hebben we voor 4 dagen een auto gehuurd en daarmee het eiland verkend. Aangezien we maar met ons tweetjes zijn hadden we een "kleine" auto gevraagd. Bij de verhuurfirma was op dat ogenblik enkel nog een Mitsubishi Pajero beschikbaar, dat is een kleine tank. We hebben die gelukkig de volgende morgen bij een ander verhuurstation kunnen omwisselen naar een "normaal" autootje. Vanuit Hobart zijn we vertrokken naar het Noorden. Via de Oostkust (koffietje gedronken in Orford) naar Swansea waar we aan de prachtige baai geluncht hebben. Aan de overkant van de baai duiken de eilanden van het nationaal park van Freycinet op wat met de zon een fantastisch zicht geeft. Wat verder afgeslagen naar het Westen. Op zeker ogenblik sprongen er, op een bosweg, 2 kleine kangoeroes voor onze auto. Dat was wel even schrikken. Hier in Tasmanië vindt je zeer veel doodgereden dieren op de wegen. Men raadt dan ook af om 's nachts te rijden aangezien veel van die dieren min of meer nachtblind zijn en niet op tijd kunnen wegspringen voor de auto's. Het zijn vooral Tasmaanse Duivels (nationaal symbool) die het slachoffer zijn, maar ook kleine slangen, wallabi's en eekhoorns. Doorgereden tot in Launceston waar we 's avonds gegeten en geslapen hebben.
Op donderdag eerst naar de lokale luchthaven gereden om de auto om te wisselen. Vanuit Launceston via binnenwegen naar het Noorden gereden. Het Noorden is relatief druk bewoond en je rijdt door mooie dorpjes. Ons doet het denken aan dorpjes zoals in de USA - één main street met enkele zijstraten. In elk dorp een post, een bank, een primary school en een general store. Een lekkere koffie gedronken in Westburry, een kleine gezellige dorpsbakkerij. Bezoek gebracht aan de "Chocolate Factory Anvers" opgestart in 1989 door Igor Van Gerben - een Vlaming die naar hier is uitgeweken. Hij produceert en verkoopt er nu typisch Belgische pralines en truffels. Doordat we nu niet meer met onze "tank" reden heeft Hilde ook regelmatig het stuur genomen. Links rijden op zich is niet zo moeilijk, zeker indien je een automatische versnellingsbak hebt. Bij het draaien links of rechts moet je wel goed nadenken en bij het pinken naar links of rechts vloeken we regelmatig omdat de ruitenwisser aangaat in plaats van de richtingaanwijzer. Macht der gewoonte zeker. Na de lunch in Devonport, verder naar de Noordkust, via kleine wegen tot in Burnie, een kleine industriestad. De wegen zijn niet echt breed en je komt veel camions tegen die meestal geladen zijn met boomstammen en goed "doorvlammen". Het laatste stuk, naar Queenstown, liep door de bergen met een mooi uitzicht op Cradle Mountain National Park. De Westcoast is naar ons gevoel armer. Dat zie je goed aan de huizen en de desolate dorpen, o.a. Rosebery en Queenstown.We zaten daar midden in de mijnstreek die sinds enkele jaren fel afgezwakt is qua produktie. We hebben geslapen in het "Empire Hotel". Je moet dit echt gedaan hebben om te geloven dat dergelijke toestanden nog bestaan. Sinds het bezoek van Queen Elisabeth als jonge koningin aan het dorp Queenstown is volgens ons de tijd daar blijven stilstaan en werd aan het hotel niets meer veranderd.
Vrijdag de Westcoast iets meer verkend o.a. Zeehan en Strahan (een toeristisch kustdorpje). En dan via het Franklin Gordon National Park terug richting Hobart. Aan de Franklin River hebben we een wandeling gemaakt in het regenwoud (wordt zo genoemd omdat het er veel regent en men hier de watervoorraden van Tasmanië vindt). De hele route komt men lake's en lagoons tegen. Het woud is echt heel dicht begroeid en met de kronkelende wegen niet altijd gemakkelijk om door te rijden. In Tarraleah hebben we één van de vele waterkrachtcentrales bezocht. De pijpleidingen met water zie je van ver uit de bergen naar beneden lopen. Indrukwekkend om te zien. Eens we door de bergketen (en dus ook het National Park) waren kwamen we in een ander landschap. Daar merkten we wel 2 reuzerookpluimen. De boswachters steken hier regelmatig droog hout in brand, maar voor ons leken dit toch bosbranden. Door een uitgestrekt gebied met "rolling hills" en veel koeien en schapen op de weides zijn we in New Norfolk beland. Daar nog een laatste stop voor we terugkeerden naar Nanou en Francis.
In totaal hebben we meer dan 1000 Km gereden. We hadden wel geluk met het mooie weer en hebben echt genoten van de prachtige natuur en de mensen. Alleen is de taal niet altijd goed te begrijpen. Het is wel Engels maar met veel "aai's een oiy's". Hun "helo" klinkt als "heloi".
Straks gaan we eens proberen nog enkele foto's op de blog te zetten.
dinsdag 17/3 Vandaag de omgeving van Hobart verkend. We hebben Port Arthur bezocht, een historische site waar vroeger de zware criminelen uit Groot-Brittanië en Ierland naar toe werden gebracht. Het is een gevangenis die op een eiland lag en de gevangenen werden er geketend terwijl ze hard moesten werken. Sommigen zaten daar voor de rest van hun leven. Er zijn op een klein eiland naast Port Arthur 1100 gevangenen en personeel begraven over de jaren heen. In 1874 werd de gevangenis definitief gesloten. Een kleine lokale gemeenschap is daar dan nog een tijdje blijven wonen, maar nu is het enkel nog een museum.
Op de terugweg enkele leuke dingen gezien. O.a. een "blowhole", een door de erosie van de oceaan uitgesleten rotsgedeelte waar het water doorheen klotst; een "Tasman Arch" - een natuurlijke "brug" die ook door de erosie door het water is ontstaan; de "Eaglehawk Neck" - een smalle landengte van 110 m breed die het eiland van Port Arthur verbindt met het vasteland.
Morgen gaan we een auto huren en Tasmanië verkennen. Er zijn hier vele natuurparken: meer dan 20% van het land is door de UNESCO als erfgoed erkend. We gaan o.a. Freycinet National Park met het (lokaal) gekende Bluestone Bay beach bezoeken.
Het weer valt best mee. Temperaturen rond de 15°C en zonnig met af en toe wat wolken. Onderweg zien we wel of we nog kunnen bloggen
Maandag 16/3 Eindelijk, na een paar lange vluchten, zijn we geland in Hobart (hoofdstad van Tasmanië). De vlucht van Singapore naar Melbourne verliep vlot. In Melbourne hebben we voor alle veiligheid gewoon alles aangegeven wat moest aangegeven worden (medicijnen, speculoospasta en schoenen waarmee we hebben gestapt want die controleren ze op vuil). Alles verliep vlot bij de douane en om 8.15 lokale tijd opgestegen in Melbourne en om 9.40 u geland in Hobart. Daar stond Nanou ons al op te wachten.
Deze middag met Nanou en Francis iets licht gegeten en in de namiddag heeft Nanou ons het stadje getoond. Er wonen maar zo'n 500.000 mensen in Hobart, echt groot is het dus niet. Er liggen wel enkele bergen vlakbij en van daaruit hadden we een prachtig zicht op de stad. Het weer is een beetje wisselvallig, maar dat is niet zo erg. Rond 16.00 u een kop koffie gedronken aan de haven nadien nog een fikse wandeling gemaakt om niet in te dommelen. Dat is momenteel ons grootste probleem: de slaap. We proberen wakker te blijven tot deze avond zodat we sneller aangepast raken aan het lokale uur.
dinsdag 17/3
