3e dag Red Center: Kings Canyon - Uluru (of Ayers Rock) (305 Km)
Vrijdag 27/3 Weer een stralende dag met een lange rit. Onderweg is er deze keer niets te zien. Het landschap was min of meer vlak met lage begroeiing. Op 100 Km van de eindbestemming dook plots uit het niets Mount Connor op, een meer dan 800 meter hoge tafelberg. De highway was deze keer goed berijdbaar. Tegen 13.00 u waren we in Ayers Rock Resort. Mijn eerste bekommernis was het reservewiel laten herstellen. Dat kon gelukkig in "de" plaatselijke garage. Het resort is in feite een klein dorp. Het is puur om toeristische redenen opgebouwd, maar je vindt er alles. Er wonen zo'n 900 mensen permanent en in het hoogseizoen, dat hier langzaamaan begint, 1200 tot 1300 man. De aanblik van de Ayers Rock is overweldigend. Rond 17.00 u zijn we toch nog eens tot daar gereden (20 Km ver) en hebben een bezoek gebracht aan het Aboriginal Cultureel Centrum. Iets na 18.00 u hadden we ons dan "geplaceerd" op de car parking voor de sunset view. Die vond om 18.50 plaats. Mooi kleurenspel. Goed 20 Min na zonsondergang is het hier ook pikdonker. Geen lichtpollutie en dus een heldere en prachtige sterrenhemel. Deze avond hebben we voor het eerst buiten gegeten. Het aangenaam briesje was welkom. Ook deze foto's later.
Red Center dag 2: Glen Helen - Kings Canyon (357 Km)
Donderdag 26/3 Onze 2e dag in het warme centrum. Gelukkig koelt het 's nachts toch een beetje af, tot 25 gr. Bij vertrek rond 9 u was het alweer 29gr, het zou een lange rit over slechte wegen worden. Dat wisten we, maar zo slecht hadden we niet verwacht. 156 Km over "gravel road", naar kings Canyon. Met als gevolg 1 niet te repareren platte band na 110 Km op stenen, zand en kleine rotsen. Alles was aanwezig om het wiel te wisselen, dus dat was OK. Maar in de zon met 37 gr. dat was iets anders (+ vliegen). 10 Min later waren we alweer op weg. In die 10 Min hebben we geen kat gezien. Alles werd echter weer goed gemaakt door een blik op Kings Canyon, een massa rotsen die plots uit het niets oprijzen. Het spel van de zon op de rode zandsteen is onwerkelijk en ook de zonsondergang sloeg ons met verwondering. Ons logement in Kings Canyon Resort kan je niet vergelijken met de "hut" van gisteren.
1e dag Red Center: Alice Springs-Glen Helen (132 Km)
Eindelijk aan een computer om verslag te geven
Het beloofde een "mooie" dag te worden. De Australische Frank Deboosere voorspelde 38gr, maar ik kan jullie nu reeds zeggen, dat hebben we niet gehaald, 37gr was het Max. De rit naar Glen Helen loopt dwars door het West McDonnell National Park. Wij hadden het idee dat we hier alleen waren. Op de weg kom je soms 15 Min lang geen enkele auto tegen, op de stopplaatsen met bezienswaardigheden zag je natuurlijk wel nog toeristen. Welke prachtige gezichten hebben we gezien? Simpsons Gap, een nauwe kloof tussen 2 bergen, waar ook de rotswallabies leven. Normaal zijn deze overdag niet te zien (nachtdieren), maar wij hebben er toch 1 gespot. Rond de middag stonden we in Standley Chasm, een nog nauwere kloof die door de stand van de zon helemaal oranje was. Prachtig! Je moest er wel 1 Km voor wandelen, in 36 gr, maar het loonde wel de moeite. Enkele Km verder konden we dan een frisse duik nemen in Ellery Creek Big Hole. Een natuurlijke kreek met niet al te proper water, maar wel lekker afkoelend. Onze laatste stop was bij Serpentine Gorge. Nog een zeer mooie kloof op onze route, maar een echte calvarietocht om er te geraken, het was ondertussen 37 gr. We moesten 1,3 Km stappen over rotsen om er te geraken en we werden door zwermen agressieve vliegen aangevallen. Gelukkig hadden we het meest onmisbare voorwerp bij: een hoed met brede rand met daarover een vliegennet. (bedankt Nanou voor deze geweldige tip). Terug in de auto was onze airco de redding. Goed 35 Km verder was dan het Glen Helen resort waar we de nacht doorbrachten. Stel er u niet te veel van voor, we hadden een bed, badkamer en een frigo. Dat was het. Het avondeten was er echter zeer smakelijk (kangoeroe).
PS 1. Het water uit de koude kraan was warm genoeg om te douchen 2. Wie Hilde iets beter kent, zal wel verwonderd zijn als ik jullie vertel dat om 22.00 u het licht uit was. Slaapwel
Op deze PC kunnen we geen foto's downloaden vanop het fototoestel. Die heb je dus nog te goed
"Hier is het nu Do avond 20.00 u. We zitten nu in Kings Canyon. Het
is moeilijk om onze blog onderweg bij te werken. Gisteren hadden we
geen internet en vandaag is er 1 computer en er staan veel mensen te
wachten. met ons alles goed. Links rijden lukt zeer goed. Vandaag 156
Km op onverharde wegen gereden en pech natuurlijk: platte band. In 37
gr heb ik voor het eerst een wiel vervangen. Morgen mogen we de auto
omwisselen in Ayers Rock, want het reserve wiel kunnen ze hier nergens
repareren. Verder zijn we gezond, geen verbrande lichaamsdelen, we slapen goed, eten is lekker. We zullen proberen om morgen iets meer te vertellen via onze blog."
Vandaag dinsdag 24/3 zijn we om 10.20 u plaatselijke tijd (Gent 01.50u - Hobart 11.50u) geland in Alice Springs. Bij de landing hadden we een prachtig zicht op de rode woestijn. Inderdaad, alles is rood. Maar, man, man, man, niet te doen die warmte en de agressieve vliegen. Vandaag 33gr en bewolkt, morgen voorspellen ze 38 gr. Eerst onze huurauto opgepikt in de luchthaven en dan naar het stadje gereden om in te checken in het hotel. De luchthaven ligt op 10 Km van het centrum. Deze keer hebben we een nieuwe Toyota Rav4, vierwiel aangedreven, rijdt zeer goed. In de namiddag hebben we eerst iets gegeten in het plaatselijke shopping center en nadien het stadje wat verkend. Wat ons direct opviel zijn de aboriginals die hier in ons ogen "rondhangen". Ze kennen precies niet de basishygiene die voor ons standaard is. We weten niet waarvan ze leven, het zien er toch arme mensen uit hoor. Ook een bezoek gebracht aan de Royal Flying doctor's Service. Die is hier verantwoordelijk voor zo'n 36.000 mensen die in een straal van 600 Km wonen en voor 90 procent bestaan uit aboriginals. (zie foto) Nadien in het tourist information center een helikopter vlucht van 30 Min geboekt voor zaterdag over Ayers Rock en The Olga's. Groetjes en tot later
Juist 08.00u hier in Melbourne. We zijn juist geland vanuit Hobart op weg naar Alice Springs. Korte vlucht van 55 minuten, dus rap een dutje gedaan want om half vijf opstaan was toch wel vroeg. Nanou en Francis, van hieruit nogmaals bedankt voor de fantastische week.
Maandag 23/3, Dit is de laatste maal dat we de blok kunnen bijwerken vanuit Tasmanië. We hebben hier een schitterende week beleefd. De natuur is echt onbeschrijfelijk. Vandaag nog Bruny Island bezocht waar zich ook één van de nationale parken bevindt. Nanou heeft ons (nog maar eens) gevoerd en we hebben samen de ferry naar het eiland genomen. Daar hadden we een boottocht (met een speedboat) geboekt en zijn we tot aan het uiterste zuiden van Tasmanië gevaren. Onderweg meerdere cliffs en bezienswaardigheden gezien. Het begon met "pinguin island", nadien meerdere scholen dolfijnen die naast onze boot kwamen zwemmen, grote groepen zeehonden die op enkele kleine eilandjes lagen te zonnen en, bij onze terugkeer, albatrossen en diverse andere vogels. Toen de boottocht afgelopen was stond Nanou ons op te wachten en heeft ze ons nog tot het meest zuidelijke punt op het land gevoerd en vandaar verder terug naar het Noorden waar we de broedplaatsen van de pinguins hebben bezocht. Om half 6 dan de ferry terug genomen naar huis. Nu gaan we onze valiezen maken want morgenvroeg nemen we om 06.00 u. het vliegtuig van uit Hobart om via Melbourne naar Alice Springs te vliegen. Daar begint dan onze tweede etappe: een rondrit rond Alice Springs, Ayers Rock enz. Hopelijk kunnen we van ginder uit nog onze blog bijwerken.
Vandaag, zondag 22/3 (ondertussen gelezen op sporza.be dat Cavendish Milaan-SanRemo heeft gewonnen), nog wat verder de prachtige natuur hier verkend. Eerst een bezoek gebracht aan Russel's Falls waar we na een korte wandeling de mooie watervallen konden aanschouwen. Ze zijn opgebouwd uit verschillende terassen, iets wat we nog niet hadden gezien. Vandaar verder gereden naar Mount Field waar we in het National park een mooie wandeling hebben gemaakt rond een op 1000 m hoogte gelegen lake. Prachtige flora gezien. Bij het terugkeren dan gestopt aan de tall trees walk waar je de reuze eucalyptus bomen kan bewonderen. Ze schieten tot een hoogt van 90 m recht omhoog en vernieuwen om de 7 jaar hun bast waardoor ze precies "vervellen". De natuur is hier gewoon schitterend. Na onze wandelingetjes een kleine lunch genomen en vandaar eens een bezoek gebracht aan de zinkfabriek van Nyrstar waarvan Francis Directeur is. Hij stelt 600 man tewerk. Ook zij voelen natuurlijk de crisis, de prijs van het zink is het laatste jaar enorm gedaald. Deze avond zijn we dan allen samen gaan dineren in een Italiaans restaurant "Maldini".
Op zaterdag 21 maart in de voormiddag een bezoek gebracht aan de lokale wekelijkse markt. Allerlei leuke kraampjes en standjes gezien met "arts & crafts", eetkraampjes, ... Op het plein staat ook een standbeeld dat werd opgericht ter ere van de Hollandse ontdekkingsreizigers. Na een bratwurst verorberd te hebben zijn we dan doorgereden naar "Bonnorong", een dierenasiel waar achtergelaten dieren worden verzorgd en opgevangen. Ze worden er verder grootgebracht en als de tijd rijp is terug in de natuur gelaten. We hebben uitleg gekregen bij de Wombat, de Tasmaanse Duivel, de Koala en verder veel wallabi's en kangoeroes gezien. De kangoeroes kwamen zelfs uit onze handen eten. Verder een bezoek gebracht aan een leuk klein stadje (Richmond) en er een biertje gedronken in de schaduw aangezien het 29°C was. Daar staat ook de oudste brug van Australië, gebouwd in 1823 en de oudste Katholieke kerk. 's Avonds hebben we dan lekker gebarbecued bij Nanou en Francis thuis en hebben we buiten op het terras kunnen eten.
Op woensdag (18/3) hebben we voor 4 dagen een auto gehuurd en daarmee het eiland verkend. Aangezien we maar met ons tweetjes zijn hadden we een "kleine" auto gevraagd. Bij de verhuurfirma was op dat ogenblik enkel nog een Mitsubishi Pajero beschikbaar, dat is een kleine tank. We hebben die gelukkig de volgende morgen bij een ander verhuurstation kunnen omwisselen naar een "normaal" autootje. Vanuit Hobart zijn we vertrokken naar het Noorden. Via de Oostkust (koffietje gedronken in Orford) naar Swansea waar we aan de prachtige baai geluncht hebben. Aan de overkant van de baai duiken de eilanden van het nationaal park van Freycinet op wat met de zon een fantastisch zicht geeft. Wat verder afgeslagen naar het Westen. Op zeker ogenblik sprongen er, op een bosweg, 2 kleine kangoeroes voor onze auto. Dat was wel even schrikken. Hier in Tasmanië vindt je zeer veel doodgereden dieren op de wegen. Men raadt dan ook af om 's nachts te rijden aangezien veel van die dieren min of meer nachtblind zijn en niet op tijd kunnen wegspringen voor de auto's. Het zijn vooral Tasmaanse Duivels (nationaal symbool) die het slachoffer zijn, maar ook kleine slangen, wallabi's en eekhoorns. Doorgereden tot in Launceston waar we 's avonds gegeten en geslapen hebben.
Op donderdag eerst naar de lokale luchthaven gereden om de auto om te wisselen. Vanuit Launceston via binnenwegen naar het Noorden gereden. Het Noorden is relatief druk bewoond en je rijdt door mooie dorpjes. Ons doet het denken aan dorpjes zoals in de USA - één main street met enkele zijstraten. In elk dorp een post, een bank, een primary school en een general store. Een lekkere koffie gedronken in Westburry, een kleine gezellige dorpsbakkerij. Bezoek gebracht aan de "Chocolate Factory Anvers" opgestart in 1989 door Igor Van Gerben - een Vlaming die naar hier is uitgeweken. Hij produceert en verkoopt er nu typisch Belgische pralines en truffels. Doordat we nu niet meer met onze "tank" reden heeft Hilde ook regelmatig het stuur genomen. Links rijden op zich is niet zo moeilijk, zeker indien je een automatische versnellingsbak hebt. Bij het draaien links of rechts moet je wel goed nadenken en bij het pinken naar links of rechts vloeken we regelmatig omdat de ruitenwisser aangaat in plaats van de richtingaanwijzer. Macht der gewoonte zeker. Na de lunch in Devonport, verder naar de Noordkust, via kleine wegen tot in Burnie, een kleine industriestad. De wegen zijn niet echt breed en je komt veel camions tegen die meestal geladen zijn met boomstammen en goed "doorvlammen". Het laatste stuk, naar Queenstown, liep door de bergen met een mooi uitzicht op Cradle Mountain National Park. De Westcoast is naar ons gevoel armer. Dat zie je goed aan de huizen en de desolate dorpen, o.a. Rosebery en Queenstown.We zaten daar midden in de mijnstreek die sinds enkele jaren fel afgezwakt is qua produktie. We hebben geslapen in het "Empire Hotel". Je moet dit echt gedaan hebben om te geloven dat dergelijke toestanden nog bestaan. Sinds het bezoek van Queen Elisabeth als jonge koningin aan het dorp Queenstown is volgens ons de tijd daar blijven stilstaan en werd aan het hotel niets meer veranderd.
Vrijdag de Westcoast iets meer verkend o.a. Zeehan en Strahan (een toeristisch kustdorpje). En dan via het Franklin Gordon National Park terug richting Hobart. Aan de Franklin River hebben we een wandeling gemaakt in het regenwoud (wordt zo genoemd omdat het er veel regent en men hier de watervoorraden van Tasmanië vindt). De hele route komt men lake's en lagoons tegen. Het woud is echt heel dicht begroeid en met de kronkelende wegen niet altijd gemakkelijk om door te rijden. In Tarraleah hebben we één van de vele waterkrachtcentrales bezocht. De pijpleidingen met water zie je van ver uit de bergen naar beneden lopen. Indrukwekkend om te zien. Eens we door de bergketen (en dus ook het National Park) waren kwamen we in een ander landschap. Daar merkten we wel 2 reuzerookpluimen. De boswachters steken hier regelmatig droog hout in brand, maar voor ons leken dit toch bosbranden. Door een uitgestrekt gebied met "rolling hills" en veel koeien en schapen op de weides zijn we in New Norfolk beland. Daar nog een laatste stop voor we terugkeerden naar Nanou en Francis.
In totaal hebben we meer dan 1000 Km gereden. We hadden wel geluk met het mooie weer en hebben echt genoten van de prachtige natuur en de mensen. Alleen is de taal niet altijd goed te begrijpen. Het is wel Engels maar met veel "aai's een oiy's". Hun "helo" klinkt als "heloi".
Straks gaan we eens proberen nog enkele foto's op de blog te zetten.
dinsdag 17/3 Vandaag de omgeving van Hobart verkend. We hebben Port Arthur bezocht, een historische site waar vroeger de zware criminelen uit Groot-Brittanië en Ierland naar toe werden gebracht. Het is een gevangenis die op een eiland lag en de gevangenen werden er geketend terwijl ze hard moesten werken. Sommigen zaten daar voor de rest van hun leven. Er zijn op een klein eiland naast Port Arthur 1100 gevangenen en personeel begraven over de jaren heen. In 1874 werd de gevangenis definitief gesloten. Een kleine lokale gemeenschap is daar dan nog een tijdje blijven wonen, maar nu is het enkel nog een museum.
Op de terugweg enkele leuke dingen gezien. O.a. een "blowhole", een door de erosie van de oceaan uitgesleten rotsgedeelte waar het water doorheen klotst; een "Tasman Arch" - een natuurlijke "brug" die ook door de erosie door het water is ontstaan; de "Eaglehawk Neck" - een smalle landengte van 110 m breed die het eiland van Port Arthur verbindt met het vasteland.
Morgen gaan we een auto huren en Tasmanië verkennen. Er zijn hier vele natuurparken: meer dan 20% van het land is door de UNESCO als erfgoed erkend. We gaan o.a. Freycinet National Park met het (lokaal) gekende Bluestone Bay beach bezoeken.
Het weer valt best mee. Temperaturen rond de 15°C en zonnig met af en toe wat wolken. Onderweg zien we wel of we nog kunnen bloggen
Maandag 16/3 Eindelijk, na een paar lange vluchten, zijn we geland in Hobart (hoofdstad van Tasmanië). De vlucht van Singapore naar Melbourne verliep vlot. In Melbourne hebben we voor alle veiligheid gewoon alles aangegeven wat moest aangegeven worden (medicijnen, speculoospasta en schoenen waarmee we hebben gestapt want die controleren ze op vuil). Alles verliep vlot bij de douane en om 8.15 lokale tijd opgestegen in Melbourne en om 9.40 u geland in Hobart. Daar stond Nanou ons al op te wachten.
Deze middag met Nanou en Francis iets licht gegeten en in de namiddag heeft Nanou ons het stadje getoond. Er wonen maar zo'n 500.000 mensen in Hobart, echt groot is het dus niet. Er liggen wel enkele bergen vlakbij en van daaruit hadden we een prachtig zicht op de stad. Het weer is een beetje wisselvallig, maar dat is niet zo erg. Rond 16.00 u een kop koffie gedronken aan de haven nadien nog een fikse wandeling gemaakt om niet in te dommelen. Dat is momenteel ons grootste probleem: de slaap. We proberen wakker te blijven tot deze avond zodat we sneller aangepast raken aan het lokale uur.
"Geland in Melbourne. Worden stilaan weer moe. Het is nu 7u20 plaatselijke tijd. Zitten nu op laatste vluchtje, we zullen 35u onderweg geweest zijn als we landen in Hobart."
Het is gelukt !!! We zijn klaar. De valiezen zitten in de auto. Nu nog wachten op Pa om ons naar het station van Merelbeke te brengen. Eenmaal in de trein begint onze vakantie.Als we bij Nanou zijn zal het eerstvolgende verslagje wel volgen. Tot later en een dikke kus voor iedereen.
PS: Henk, tot ergens in mei, wees voorzichtig ginder in Libanon!!!
Het wordt stilaan realiteit.Ik (Hilde) word stilaan een stress-konijn, nog zoveel te doen en nog zo weinig tijd over. Het zal weinig slapen worden maar slapen kunnen we dan wel in het vliegtuig.
dinsdag 17/3 "Very Happy"){kind=icon}
