De reis zit er ondertussen al bijna een week op. Ik ben dolgelukkig dat ik de kans op deze droomreis niet heb laten schieten. We hebben veel gezien, veel geleerd en veel plezier gehad. Als je mij vraagt om iets op te noemen dat is tegengevallen dan moet ik je teleurstellen. Het eten, het vervoer, de groep, de hotels, het land, niets van te zeggen! De overige foto's komen asap op Facebook maar eerst zou ik graag nog het dagboek afwerken.
Donderdag 12 november: Zoals je weet is het vandaag transferdag. Met de Shinkansen van Kyoto naar Tokyo. Algauw konden we op het perron een eerste glimp opvangen van een voorbijflitsende neus. Tussen de foto's zullen je een prachtige, door Veerle getrokken momentopname terugvinden van een binnenrijdende HST. Dat we niet moesten sleuren met onze bagage was een aangenaam voordeel. Zo konden we comfortabel en snel opstappen en ons neerzetten zonder eerst te moeten schuiven, rijden en sukkelen met grote valiezen. Binnenin de Shinkansen doet het een beetje denken aan dat van een klein vliegtuig. Mensen die beweren dat dit één van de fijnere manieren van transport is om je snel door Japan te begeven, hebben zeker niet gelogen. Het was een heel comfortabele rit. Nog nooit heb ik een conducteur met zoveel flair kaartjes zien knippen. De trein vertraagt... Daar waren we dan: Tokyo! Langs Ueno Park, waar ook de zoo is, wandelden we naar ons hotel. Blijkbaar was dit het enige hotel in Tokyo die over een Onsen beschikt. Een Onsen is een bad die verwarmd wordt door een warmwaterbron. Enkele dagen terug in de Ryokan in Yufuin was er ook een Onsen of "Hot Spring", zoals onze gids telkens zei. Vooral Beppu, de stad die we na Yufuin hebben bezocht, is bekend voor een overvloed aan met warmwaterbronnen verwarmde baden. Al snel stond al onze bagage op kamer 3417 dus konden we eten gaan zoeken. Na een korte rondleiding in Ueno hebben we gekozen voor Shushi aan de lopende band. Dat was wel leuk, ging vlug en was zeer betaalbaar. De rest van de namiddag hadden we vrij. Als IT'er vond ik het mijn plicht om toch minstens eens Akihabara te bezoeken. Dit is namelijk het centrum van technologie in Tokyo. Het eerste wat we bezochten was een electronicawinkel. Stel je Mediamarkt voor zoals in Oostende, maar dan 7 verdiepen. Ongelofelijk wat ze daar allemaal liggen hebben. Elk verdiep is een bepaald thema: fotografie, games, hifi, computers, ... Voor we het wisten was het tijd voor avondeten. Dit was in het restaurant van Akira, een vriend van Ivan. Akira kan je heel makkelijk herkennen. Klein, pretoogjes als hij lacht, zijn haar in de scheiding, een snor als Poirot en een klein sikje. Een kokkin per tafeltje, en het festijn kon beginnen. Het vlees van gemasseerde koeien was, alhoewel op een bizarre manier klaargemaakt, heel erg lekker. Aanvankelijk keken we maar raar naar het in sojasaus gebakken vlees, maar het viel echt mee. Aansluitend konden de liefhebbers nog naar het Belgische café, waar de Japanse Eddy Wally voor het mooie weer zorgde.
Vrijdag 13 november: Na het ontbijt met worst, ei met ketchup, sla, twee broodjes met confituur en thee zijn we vertrokken naar het park van Hatchiko. De Japanners zijn zot van triestige verhalen dus het verhaal van Hatchiko, de hond die samen met zijn baasje is doodgevroren, heeft zijn eigen standbeeld in Shibuya. Na wat rond te lopen in deze wijk, wat vergelijkbaar was met Akihabara, was ons afspraakpunt de Starbucks aan een druk kruispunt met diagonaal zebrapad. Lekker die koffie met caramel. Van daar zijn we vertrokken naar een hotel waar vooral trouwceremonies worden gehouden en waar we twee personeelsleden van Ivan tegenkwamen. Na opnieuw een feestmaal kregen we een rondleiding in het hele gebouw. Men kan er op alle manieren trouwen. Grappig was een kamer waar een Shinto-schrijn was nagemaakt met daarnaast een kamer die ingericht was als kerk. Men trouwt daar tegenwoordig liever zoals ons westerlingen, ook al zijn zij niet katholiek. Ook de keuken was indrukwekkend. Daarna zijn we vertrokken voor Sunshine City, een wolkenkrabber van 60 verdiepen. Het hoogste verdiep is een attractie op zich, voor iedereen die Tokyo eens van bovenaf wil bekijken. Dankzij de lift die 600 m/min ging, ofwel 10 m/sec, ofwel 36 km/u, waren we in 35 sec boven. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden was het uitzicht niet 100%. Mist en/of smog belemmerden ons om heel ver te kijken. Toch was hetgeen we wel konden zien adembenemend. We besloten om te blijven tot het donker werd om de lichtjes te kunnen aanschouden. Tokyo by night. Terug een paar 100m lager wisten we niet wat gegeten, dus hebben we ons nog eens op een McDonalds geworpen. Mocht je zelf ooit in Japan zijn, en je zoekt een McDonalds, dan vraag je best voor een Makudo, want dat is hoe zij het noemen. Dit lijkt raar, maar als je het uitspreekt merk je dat dit fonetisch McDo is. Even in het public bath en dan vroeg gaan slapen want morgen is er de vroegmarkt in Tsukiji.
Zaterdag 14 november: Afspraak in de lobby om 5u. We namen de subway richting Tsukiji. Het eerste wat we zagen eens aangekomen op de vismarkt waren laadkarretjes die volgens het principe van botsautootjes rondreden. Soms botsten ze ook echt. Daarna een hangar vol tonijnen waar ze volop aan het veilen waren. Opnieuw barabara, dus bekeken we eens alle kraampjes. Vissen, weekdieren, schelpdieren, walvis, alle soorten garnalen en scampi, je kan het zo gek niet bedenken of het ligt daar al dan niet te kronkelen voor je neus. Over neuzen gesproken, er was daar geen visgeur te bekennen. Kun je nagaan hoe vers dit allemaal was. Heel onverwacht, maar de noren, een deurhanger, die we tijdens ons bezoek aan Himeji-jo hadden gezien, hing daar ook. Tijdens ons bezoekje aan Himeji hadden we plots heel weinig tijd omdat de rondleiding was uitgelopen, dus was er geen tijd meer om ze daar te kopen. Dit werd onmiddellijk goedgemaakt en met onze noren zijn we gaan ontbijten op het afspraakpunt. Veerle kon genieten van pancakes with maple syrup, terwijl ik de amerikaanse toer op ging: croque monsieurs met frieten en rosehiptea. Nog even een tempeltje meepikken en dan naar het hotel voor een power nap. Of dat dachten we. In de lobby zaten nog twee groepsgenoten die niet de kamer in konden doordat ze werden schoongemaakt. Ons middageten bestond uit boterhammetjes uit de combiny. Om 13u was het tijd om te vertrekken voor de Shiatzu-massage van Veerle. Ik zag dit niet zitten dus ging enkel mee om te sponsoren. Masa en ik zijn dan ene gaan drinken terwijl Veerle studeerde voor brooddeeg. Na de Shiatzu begaven we ons naar Ginza, waar we een Belgian Waffle hebben gegeten van Manneken. Even Didier tegenkomen die zijn vrouw aan het zoeken was, en dan naar de Nissangarage in de hoofdstraat. Het uitproberen van de Nissan 370Z Fairlady, zowel de coupé als de cabriolet, was mooi meegenomen. Van daar was het rechtstreeks naar de Apple Store, waar we zijn geholpen door een uiterst vriendelijke gast. Mijn eerste Apple toestel was een feit. Thans was ik een trotse bezitter van een Ipod Touch 32GB, gekocht in Ginza. Op weg naar de subway nog een Maybach gezien. Content keerden we naar Ueno terug, waar we na een geflopte zoektocht voor een postkantoor de lokale Italiaan hebben uitgeprobeerd. Timing is hun vreemd want Veerle haar pasta was bijna op toen ik mijn pizza kreeg. Redelijk vermoeid zijn we dan via een ongewilde omweg naar het hotel teruggekeerd voor een public bath en dan slapen.
Zondag 15 november: De laatste volledige dag in Tokyo. Het einde naderde nu heel snel en dat beseften we. Met de subway naar Omote-sando, de Champs Elyssées van Tokyo. Veel mooie maar dure winkels. En vooral vette auto's! Ik kon er mijn hartje ophalen. Nissan GT-R, Mazda RX-7, Bugatti EB 110, ... Schitterend. Via de excentrieke wijk Harajuku, waar we mensen met een paardenhoofd en een travestiet als Alice in Wonderland hebben gezien gingen we naar het Meji Jingu Shrine. Het is 15 november dus Shishi-Go-San was volop aan de gang. Allemaal kleine kindjes in traditionele Japanse kledij die deze dag vierden met hun familie. Nadien zijn we naar een beefrestaurant gegaan, op aanvraag van een groot deel van de groep. Ook hier weer meer dan genoeg eten en dan barabara. Het was een opgave om terug in Omote-sando te geraken. We wilden daar persé terug naartoe omdat we in de voormiddag veel te weinig tijd hadden om heel deze straat eens deftig te bekijken. Ons laatste avondmaal was in een klein restaurantje in Ueno waar we Tempura hebben gegeten. Nog even rondwandelen en het was weer tijd voor de routine van de avond: public bath en dan gaan slapen. Het zat er op ...
Maandag 16 november: Vroeg opstaan om de trein naar Narita International Airport te nemen. Onze vlucht vertrok om 11u30 dus hadden we nog even de tijd om rond te lopen in alle shops. Ze hadden daar zelfs hun eigen mini-Akihabara. Pol, die zijn overige Yens kwijt wou besloot om iedereen te trakteren op een koffie. Het inchecken en de douane gingen verbluffend vlot. Voor eens waren we geen verdachten. Dan kwam het moment dat we de Japanse grond zouden verlaten. Onze twaalf uur durende vlucht was begonnen. Gelukkig ging de tijd met vier films en twee maaltijden nog redelijk snel voorbij. In de Amsterdamse luchthaven voelden we ons pas echt thuis nadat we een koude WC-bril onder ons gat kregen. Met de bus naar Brugge waar we werden opgepikt door de ouders van Veerle.
