Konbanwa! Goeienavond! Al gezien dat er 148 nieuwe foto's op Facebook staan? Raymond en Sigrid zijn deze morgen heel vroeg vertrokken richting Belgie, samen met de zon. Op 12 november heeft de heer Van Het Groenewoud namelijk een concert waar hij absoluut aanwezig moet op zijn. Vandaag was het constant aan het regenen, tot in de late namiddag. Vanaf dan is het vrijwel droog gebleven. Al een geluk dat we ondertussen al wat water gewoon zijn. Ook nog even meegeven dat het met dit toetsenbord niet mogelijk is om accenten op letters te zetten, en ik het niet zie zitten om in deze japanse Windows op zoek te gaan naar het juiste symbool.
Iets heel handig aan Japan zijn de automaten die je hier overal in de straten tegenkomt. Als je dorst zou hebben tijdens je wandeling zal dat niet lang duren. Echt alles kan je erin terug vinden: Aquarius, Coca-cola, groene thee (koud EN warm) of zelfs warme koffie. Voor iedereen wat wils. Ook staat er altijd een vuilnisbak bij zodat je nooit lang met je lege flesjes/blikjes moet rondlopen. Drinken langs de baan, dan denk je aan sanitaire stops. Ook daar hebben ze aan gedacht. Japan is bezaaid met public toilets. Propere gescheiden toiletten, steeds voldoende en vooral gratis! God I love this country.
Dinsdag 10 november: Zoals reeds vermeld een vrije dag. Na onze tempelmarathon van gisteren hadden we er even genoeg van dus zou het een tempelloze dag worden. Op onze planning stond: wat langer uitslapen, ontbijten, Nijo-jo, lunch, het Manga museum en avondeten. De gaten zouden we wel kunnen opvullen mochten die er zijn. Nijo-jo, ofwel het kasteel van Nijo was werkelijk de moeite. In Himeji-jo hadden we al heel wat bijgeleerd over Ieyasu Tokugawa, het hoofd van de Samurai-clan die de oorlog in Sekigahara heeft gewonnen van de Toyotomi-clan en daardoor Shogun werd, in Nijo-jo werd daar nog wat aan toegevoegd. Het kasteel waar we ons in bevonden was de residentie van deze Shogun in Kyoto. Uiteraard behoorden daar een imposante poort en een prachtige tuin bij. Ook leuk waren de "nightingale floors", vloeren die bij de minste druk het geluid van vogels maakten. Dit was om eventuele moordenaars te kunnen horen die door het kasteel zouden sluipen. We zijn iets langer dan gepland in Nijo-jo gebleven waardoor we pas rond 14u buiten waren. Probleem! Alle restaurants sluiten om 14u. Dan maar naar de combiny voor wat voedsel. We beslisten om onze picknick op te eten in de tuin van het Manga museum, en wat bleek toen we daar aankwamen: lunch tot 15u... Nuja, onze picknick was snel op en een zeer vriendelijke receptioniste hielp ons beginnen aan onze tour. De geschiedenis was interessant, doch de manga's waren in het Japans dus hadden we daar niet zoveel aan. In hun leesbibliotheen waren er echter een paar engelse dus hebben we ons daaraan gewaagd. Het vraagt enkele bladzijden vooraleer het went om achterstevoren te lezen, maar algauw gaat dit even vlot als een gewone strip. Afsluiten deden we in de souvenirwinkel waar ze een heel cool T-shirt hadden. Terug in het hotel zijn we op zoek gegaan naar kandidaten voor Sushi aan de lopende band. Dat was niet moeilijk en algauw zaten we in een taxi op weg naar Sushi no Musashi. Het was een echt eetfestijn, en vooral ook een gezellige avond. De eerste keer dat ik Sushi eet vanaf een loopband is enorm goed meegevallen. Een vermoeiende dag dus zijn we vrij vroeg gaan slapen.
Woensdag 11 november: Om 9u s'morgens stond onze bagage al in de lobby. Deze wordt op voorhand opgestuurd naar ons hotel per expresspost zodat we morgen niet hoeven te sleuren met zware zakken als we met de Shinkansen de transfer maken naar Tokyo. Eerst gaan we nog naar een vroegere hoofdstad van Japan: Nara. Dit is ondertussen een museum-stad geworden vol pagoden, tempels, schrijnen en andere heiligdommen. Het hoogtepunt van de dag was echt wel de Todai-ji, de grootste boeddhistische tempel, volledig van hout. Al bij de eerste poort was het raak. Ik kon enkel denken: "Als dit de poort is, hoe immens moet de tempel dan niet zijn". In de poort stonden er twee gigantische beelden van bewakers. Magnifiek. We gaan verder naar de Todai-ji tempel. Wat dit gebouw zo speciaal maakt is dat het grootste bronzen beeld ter wereld er onderdak vindt. Het gigantische beeld van een zittende Boeddha is werkelijk adembenemend. Je kan dit gevoel pas ervaren als je er voor staat maar hier zijn toch wat cijfers: 16m hoog en 450 ton zwaar. Na een afscheidsgroet vonden we het tijd om te eten. We gingen in Nara centrum naar een restaurantje boven een winkel die nog maar 13 dagen open was. De teriyaki heeft ons gesmaakt. Tijdens onze wandeling in afwachting van het tijdstip tot verzamelen kwam er een vriendelijk meisje op ons af om te vragen of ze ons niet mocht gidsen door de stad om haar engels te oefenen, haar engels die overigens al een van de betere was die ik in Japan al heb gehoord. Het was een vrij korte maar interessante tour en voor we het wisten moesten we naar het afspraakpunt. Nog een foto samen met Nakaya Misato, onze gids voor een uur, en we waren op weg naar een sake-fabriek. Daar hadden we de kans om vijf soorten sake te proeven. Ook kregen we ons proefglaasje cadeau. Na de proeverij was het tijd om Kyoto-waarts te keren en eten te zoeken. De kaart in het hotel zag er goed uit, zowel wat eten als wat prijs betrof. Het was lekker maar veel te weinig dus zijn we nog naar de combiny getrokken voor een dessertje.
Zoals gezegd morgen de Shinkansen. Ik zie het helemaal zitten. Eigenlijk doen we de Tokaido-route in een recordtijd. In tijden van Tokugawa deden ze daar 10 weken over. Sayonara!
Ik had jullie al verteld van the public bath. Dress code is een Yukata, een soort van pyjama-kimono. In Kurashiki Ivy Square lag er elke dag een verse Yukata klaar om aan te doen en naar the public bath te gaan. Ook heeft elk hotel hier pantoffels ter beschikking om aan te doen als je gaat baden. De laatste avond in het hotel ging ik baden met mijn eigen sluffers. Groot was de verrassing toen ik na een verkwikkend bad merkte dat mijn sletsen verdwenen waren. Hmmm ... Was Japan niet het land waar er niet werd gestolen en waar je je fiets ongesloten op straat kon laten staan, inclusief inhoud van je mandje of zakken? Ik weigerde te geloven dat dit beeld van dit prachtige land fout zou zijn, dus dacht ik dat een zatte Japanner zich wel zou hebben vergist, en per ongeluk mijn slippers zou hebben meegenomen in plaats van de zijne. Toch heb ik de hotelreceptie verwittigd en ook Ivan en Masa op de hoogte gebracht. Ook Ivan kon niet geloven dat hier kwaad opzet in het spel zat, en stelde voor om de morgen erna nog eens in het badhuis te gaan kijken als de ondertussen nuchtere Japanner uit schaamte heel in de vroegte ze niet vlug heeft teruggezet. Helaas, de morgen van vertrek zag ik enkel hotelpantoffels staan in het rekje. In ieder geval had het hotel ondertussen het telefoonnummer van onze gids gekregen zodat, mochten ze alsnog uitkomen, we op de hoogte zouden worden gebracht. Echter samen met het vertrek naar andere oorden vertrok ook meer en meer de hoop om mijn sluffers ooit nog terug te zien. Een beetje jammer maar vooral een les: ga baden met de slippers van het hotel.
Het werd ochtend in Kyoto. Tijdens het verzamelen in de lobby komt Masa naar mij toe: "Hey Tom, the hotel found your slipper. They will be here by tomorrow". Ik had het niet verwacht, maar des te beter. De dag erna waren ze inderdaad aangekomen. Ik was opnieuw herrenigd met mijn sluffertjes. All's well that ends well, I guess ...
Irashaimase! Oftewel "welkom". Momenteel zitten we in Google Maps in "palace side hotel kyoto".
Wist je dat Japan een land is met enorm veel echtscheidingen bij bejaarde koppels? Dat komt omdat de vrouwen voor de kinderen en het huishouden zorgen terwijl de mannen vooral thuis zijn om te slapen. Hier werken de venten meestal langer dan 8 uur per dag, gaan daarna eerst eten en sake zuipen tot ze niet meer kunnen lopen, om dan een hoertje mee te pikken in "led right distlict" en uiteindelijk naar huis te gaan om te slapen. De morgen daarop is het alweer vroeg werken.
Zaterdag 7 november: We zijn al vroeg met de ferry vertrokken naar Naoshima eiland. Dit is het kunsteiland die nog in de Knack heeft gestaan. De mogelijkheid was er om fietsen te huren dus hebben we met een bendetje enkele fietsen genomen. Wisten wij veel dat er daar om de 500m een beklimming van 16% was. Af en toe een kuitenbijtertje, maar het afdalen was des te leuker. Leuke bijkomstigheid was het verdwijnen van het schuldgevoel door die hamburger met frieten. Aangekomen bij het museum bleek dat de entree duurder was dan twee maaltijden, dus hebben we dat overgeslagen en het eiland verder verkend. De te drogen hangende inktvissen zagen er niet meteen smakelijk uit dus zijn we verder gereden tot we bij een udon-shop zijn aangekomen. De udon, een soort van dikke pasta, werd er voor onze neus gemaakt dus voldaan zijn we naar het vasteland teruggekeerd, al zou ik eigenlijk het grote eiland moeten zeggen. Terug in Kurashiki hebben we een restaurantje aanbevolen gekregen waar we vanalles op de grill konden smijten. Dit was tegelijk lekker en interessant. Teruggekomen in het hotel heb ik nog een keer kunnen genieten van public bath, om dan de laatste nacht voor een keer wat vroeger in mijn bed te kruipen.
Zondag 8 november: De dag van de transfer naar Kyoto. De tussenstop was in Japans mooiste originele kasteel: Himeji-jo, ofwel Himeji-kasteel. Dit kasteel maakt deel uit van het UNESCO werelderfgoed. Zowel het gebouw als het verhaal erachter maakten het bezoek aan dit prachtige monument voor mij weer een van de hoogtepunten tijdens deze reis. Grappig genoeg is mijn interesse voor de oorlog tussen Tokugawa en Toyotomi begonnen met mijn allereerste spelletje voor Playstation 2: Kessen, waar je hun oorlog helemaal naspeelt, met als finale het gevecht in Sekigahara. In ieder geval was het heel speciaal om eens op de plaats te staan waar deze mensen vroeger hebben rondgelopen. Ook James Bond - You Only Live Twice is daar voor een klein deel opgenomen. Daarna ging de busrit verder naar Kyoto. Ons Palace Side Hotel ligt zoals de naam doet vermoeden aan de rand van het park waar het tweede keizerlijk paleis ligt, net boven het commercieel centrum van Kyoto. Net boven is misschien slecht uitgedrukt want het echte commerciele centrum is algauw 15min stappen verwijderd. Het heengaan was dus met de metro. Terugkeren hebben we tevoet gedaan langs de eindeloze winkelstraten. Drukke dag dus ook vandaag weer niet te laat gaan slapen.
Maandag 9 november: Tempeldag! In de voormiddag hebben we niet minder dan drie tempels bezocht. Voor het vertrek heeft Raymond ons echter getrakteerd op een liedje, en wat voor een liedje: Opblaaspop! Dit droeg hij op aan onze gids, omdat hij niet wist hoe hij Masahiro anders op een gepaste manier kon bedanken. Ik kan je verzekeren, het blijft in je hoofd plakken. De eerste tempel die we hebben bezocht was de gouden tempel, hier bekend als Kinkaku-ji. Dit was oorspronkelijk een villa met prachtige tuin van een welstellende Japanner, maar is dan later vol bladgoudverf geschilderd en uitgeroepen tot tempel. De tweede tempel was op vijf minuten rijden van de eerste. Ik kan me even de naam niet herinneren. Ook de naam van de derde is mij momenteel onbekend maar eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen dat alle tempels voor mij op elkaar beginnen te lijken, en ik meer oog had voor de mooie tuinen die telkens rond de gebouwen staan. Fotos zijn telkens in overvloed aanwezig, en zullen spoedig op Facebook verschijnen. Over de middag hebben we dan Tempura gegeten bij een lokale origami-specialiste. De persoon in kwestie was een 69-jarige obaa-chan die blijkbaar enorm enthousiast was om ons te ontvangen. Na een heerlijke maaltijd heeft zij mij zelfs getrakteerd op een spoedcursus origami. Ondertussen kan ik een samurai-helm maken van papier en heeft zij ook nog een sprinkhaan voor mij gemaakt. Daarna zijn we naar het Fushimi Inari Shrine gereden. Mensen die "Memoirs of a Geisha" hebben gezien zullen zich ongetwijfeld nog de scene herinneren waar de jonge Chiyo door een heel lange tunnel van oranje poorten loopt. Wel, ik mag ondertussen ook zeggen dat ik bij de groep behoor die dit traject heeft afgelegd. De bus heeft ons daarna afgezet in het commercieel centrum, waar we opnieuw langs andere winkeltjes naar het hotel zijn gelopen. Eten werd deze avond verzorgd door McDonalds, kwestie van niet altijd Japans te eten.
Morgen volgt er een vrije dag in Kyoto, dus hebben we al een paar plekjes in gedachten om te bezoeken. De foto's op Facebook volgen van zodra de kodak is opgeladen. Tot gauw voor meer nieuws over deze tot nu toe al zeer geslaagde reis! Oyasuminasai.
