En dan kunnen we nu eindelijk heerlijk van 2 weken verlof genieten. *zucht van opluchting* Even weg van de drukte op het werk. Let the sun shine!!
1e week gebruiken we om de kinderkamer op te knappen. Nu ja, Dries en z'n broer eigenlijk :) Er wordt geschilderd, geschuurd en vernist. Het resultaat mag er zijn! Al was er toch de discussie over de kleur. Pfff ... op dat vlak lijken we toch niet echt overeen te komen. Enfin, Dries heeft de kleur gekozen. Ik mag de aankleding doen. (hier worden deals gesloten hoor!) Heb al heerlijk behangpapier gezien op http://www.dutchkiddies.nl/, echt een zalige website en bangelijke stijl. Voor stoere baby's. ;)
Bij Ikea niet echt leuke meubeltjes gezien, maar dekentjes, knuffels, lakens, ... zijn er wel kei schattig. Ik moet dringend nog eens terug :) Dries heeft er wel al dé lamp gevonden: de klassieke papieren bol. Nostalgie zegt hij (goedkope brol denk ik). Enfin, als hij er blij mij is, dan ik ook :)
Aaaaah, al heel de week zenuwachtig! Opt werk nood gehad om te ventileren. "Maar bel dan toch!" Bezorgde collega's proberen mij wat moed in te spreken, maar mijn uitstelgedrag neemt telkens de overhand. Uiteindelijk bel ik dan toch, wat afgezonderd in een bureautje.
"Sorry mevrouw, de resultaten zijn nog niet binnen. U zal morgen terug moeten bellen." AAAAAAAAAAAAAAAAHHHH! Kakkers!
Volgende dag: "Ah, de resultaten zijn nog niet binnen, maar ik bel even naar het labo..." Aansluitend een welgekend irritant muziekje. Grrr...
"Ja, mevrouw? De resultaten zijn goed hoor. Zelfde waarde, maar geen antistoffen aangemaakt. Ne vals positieve dus." Alsof mijn hart nog harder kon slaan!
We hebben chance gehad! Ik word vanaf nu nog voorzichtiger...
Woensdag mag ik bellen voor de uitslag van de bloedname bij de vorige echo.
Alles lijkt in orde, alleen ... licht positief op het CMV, een virus dat je kan oplopen via snot van kleine kindjes Natuurlijk begin je weer vanalles op te zoeken. Ik word er heel ongerust van. Gelukkig blijf Dries kalm en slaagt hij erin mij gerust te stellen...
Binnen 2 weken moet ik opnieuw een bloedname laten doen ter opvolging. Een lichte verhoging kan niks zijn, maar voor de zekerheid wil men het toch checken. 26 juli ga ik terug. Nu al stres...
Daar liggen we dan weer! Gel op mijn buik en hop, ons kleintje verschijnt al gauw weer op het scherm. Man wat is ie beweeglijk! Hij draait en schopt, maar ik voel er niks van. Bizar! En dat mondje! Op een gegeven moment hapt ie als een visje. Zo schattig!
En dan valt het plots stil. Hij/zij ligt niet zo goed voor de metingen die moeten gebeuren :) Er wordt dan maar op mijn buik gepord in een poging om hem/haar wakker te krijgen. Ik moet ook hoesten. "Hallo lieverd! Wake up, please!" De gyn ziet wel een maag, niertjes, neusje, hersenen (zien we ook!), ruggegraat, voetjes, handjes, ... Alles erop en eraan. Alleen het geslacht blijft voorlopig nog geheim. Doeme toch...
Gelukkig gaat ie er na een minuut of 5 weer helemaal voor. De nekplooimeting van 1mm = perfect en neusbeentje is aanwezig. Aanzienlijk kleine kans om mongolisme dus. Chanceke... Hij/zij meet nu 5,5 cm. Wat aan de kleine kant precies (moest ie al niet 8 cm zijn? zo zegt mijn babyboek...) Gyn lijkt in ieder geval tevreden. Wij dus ook...
Krijgen opnieuw mooi echofotootje mee. Ooooh, dat neusje... (Hij/zij ligt op rug, met neus en mond naar boven. Je ziet ook een klein stukje van zijn/haar borst.)
De vrienden worden met mondjesmaat ingelicht. Het is zo moeilijk om iedereen samen te krijgen! En je wil natuurlijk niet dat men het via via hoort.
Sommigen hadden het helemaal verwacht, anderen vallen compleet uit de lucht. Maar allemaal zijn ze blij voor ons. Gelukkig maar :)
Je ziet ze (de ene al wat stiekemer dan de andere) naar mijn buik staren en grijpen. Op 12 weken is er nu nog niet zoo heel veel te zien. Een bultje zeg maar :) Maar het fascineert nu al. Dat belooft...
Spannend! Na veel weken goed te hebben gezwegen, gaan we dit weekend de familie inlichten.
Mijn broer verjaart. Een ideaal excuus dus om met z'n allen af te spreken. Tis ook net vaderdag geweest, dus Dries en ik besluiten om een vaderdagkado te geven in een envelopje, met een kopie van de echo. Benieuwd hoe ze zullen reageren :)
Etenstijd. Ik geef papa het envelopje. Hart klopt in mijn keel. Papa haalt de foto's eruit en zegt: "Drankbonnen? Wat moet ik daar nu mee?" Ik krijg bijna een hartaanval... "Papa, kijk is goed. Wat is dat??" Papa kijkt en denkt verder na. Ineens beseft ie het. Het enthousiasme kan niet op en hij vliegt me rond mijn nek. Een tevreden man :) Moeke en Stijn zijn duidelijk sprakeloos, maar blij. Er wordt gekust en geknuffeld. Heerlijk thuiskomen...
Papa en moeke dachten dat we nog even gingen wachten met kinderen. Hihi, niet dus. Maakt de verrassing natuurlijk des te groter. Lina krijgt er een neefje of nichtje bij!
Nadien nog smsje van Koen en Peggy. Het eerste vuurtje loopt verder... :)
De volgende dag dezelfde truc aan Dries' kant. Zijn papa heeft het direct door als hij de enveloppe open doet. Ogenblikkelijk sluit ie de enveloppe en legt hij hem op tafel: "Maar dat kan ík niet vertellen hoor!" Dries' moeke helemaal nerveus: "Jamar, wat is er dan? Zeg het dan!" Enveloppe wordt doorgegeven. "Tis niet waar??!! Echt??!!" En opnieuw wordt mijn nek niet gespaard. Tranen over de wangen. Ze worden voor het eerst grootouders. Zo lief... De broers zijn even enthousiast (krijgen ook dadelijk Kobe vanuit NY aan de lijn), al lijken ze het niet direct te geloven.
Onmiddelijk wordt er gespeculeerd over mogelijke grootoudernamen: bompa? bomma? Moebie? Het vraagt toch wat tijd om te wennen precies :)
Wat waren we zenuwachtig! Mochten gelukkig direct binnen.
Ons garnaaltje was direct mooi op het scherm te zien. Alles was perfect zei de gynaecologe. Vruchtzakje was perfect gepositioneerd en de lengte (2,5 cm) goed op schema.
En dan, heel plots, zonder waarschuwen ... *boenk boenk boenk* Een supersnel kloppend hartje. Ik werd er zowaar emotioneel van... Dries kon alleen maar glimlachen. Hij was precies wat van z'n melk. Schattig toch... :)
Het was tegelijk echt en onwezelijk. Er zit iets levend in mijn buik! Ik was in ieder geval een hoop gerustgesteld...
Pfff ... kinderopvang zoeken. Geen lachertje. Veel zit vol en andere zijn zo duur! Vorige week 1e crèche bezocht, Toesjke heet ze. Lieve mensen! Maar niet zo gezellig vonden we. Nog even nadenken dus. Vandaag nog 2 crèches gemaild voor een bezoekje. Ik hoop dat we snel iets vinden...
Voor de rest lijkt het wel of iedereen aan mij ziet dat ik zwanger ben! Staat dat op mijn voorhoofd of zo? Nu ja, ik lijk wel wat last te hebben van het zogenaamde zwangerschapsmasker, maar dát kan het toch niet zijn... Ik zie altijd rood als ik met iets bezig ben, dus op dat gebied is er weinig veranderd Bijgekomen ben ik ook nog niet echt, al lijkt mijn buik wel dikker als ik heb gegeten (dikker dan anders wel te verstaan). En me versproken heb ik mij nog niet. Denk ik toch... Ik word er zowaar paranoïd van! En het lijkt of iedereen tegen mij over baby's of zwangerschap of ... begint. Ge zou voor minder wantrouwig worden... Moet ook voortdurend wijn en lekkere dingen afslaan bv op restaurant of bij een etentje bij iemand thuis. Vreselijk! En dat maakt het soms ook wel overduidelijk. Als iemand er op zou letten...
Zou vandaag langs HRM van werk gaan. Eens informeren of er speciale regelingen zijn op onze afdeling psychiatrie. Ben er niet geraakt. Morgen dan maar.
Ik voel me vaak misselijk, maar anderzijds ook niet echt zwanger. Raar... Eerste echo zal hopelijk meer zwanger gevoel oproepen :) Als we dat hartje horen kloppen... Nog een kleine 2 weken. Spannend!
Ik kan niet stoppen met denken aan dat kleine wezentje (zeg maar rijstkorreltje) in mijn buik. Kan ook moeilijk anders ... opgeblazen buik, pijnlijke borsten. Maar het is niet erg. Het zijn symptomen van zoiets onwezelijk!
Maandag dan toch maar langsgegaan bij de huisarts. Bloed prikken en zo. Zo'n lieve vrouw! De eerste ook die me proficiat heeft gewenst! Zo spannend allemaal :) :) Heeft me 3 kwartier uitleg gegeven en zou voor allerlei informatie zorgen van Kind en Gezin.
Ze belde de volgende dag ook dat ik echt wel zwanger was. Vermoedelijk 4 a 5 weken. Maar omdat ik een onregelmatige cyclus had, moet ik tijdig naar de gynaecoloog om een exacte termijn te bepalen. Is ook belangrijk om een goed zicht te krijgen op de mogelijke bevallingsdatum. Man man man!
Dan maar onmiddellijk naar gynaecoloog gebeld. 11 juni mogen we voor een 1e echo gaan!!!
To do: kinderopvang zoeken! Hoe raar! Ik weet amper dat ik zwanger ben en we moeten al langs creches gaan om baby in te schrijven! Komaan zeg! Een eerste stressmoment...
Dries trekt het zich niet echt aan. Die ziet het helemaal zitten "Dat komt goed schat!" Gelukkig dat hij af en toe wat kan relativeren :)
Zo supermoeilijk om mond te houden aan collega's, familie en vrienden! Ik wil het al aan de ganse wereld vertellen! Maar het is allemaal nog zo pril... We besluiten om te wachten tot de 1e echo. Dan kunnen we zelf nog even genieten van ons nieuwtje.
Al kan ik bij de gedachte aan mijn buik een glimlach niet altijd onderdrukken... ;)
Vrijdag 14 mei. Toch maar 2 nieuwe zwangerschapstesten gekocht. Bijna 50 dagen als 1 cyclus. Niet abnormaal voor mij, maar toch ... het voelt anders dit keer. Ik kan niet wachten om te testen. Dries ziet het. Dat ik zenuwachtig ben. "Test dan toch...dan weet get."
Daar zitten we dan. Ik op het toilet, Dries op de rand van het bad. Zwangerschapstest voor mij op de grond, afwachtend... Horizontaal streepje verschijnt ... "Nee, tis niks," zeg ik. Maar op datzelfde moment zie ik precies iets vertikaal verschijnen. Heb bril niet op e de grond is ver van mijn gezicht (zo op het toilet). Ik leun wat voorover, word er stil van. "Dries, ik denk ..." "Wa?" "Das toch precies een kruisje..." "Wat?! Laat zien!" AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHH! We kunnen er niet naast zien. Een dikke, vette plus. Zwanger dus.
Mijn hemel ... zwanger ... Angst overvalt ons. We weten niet goed wat te zeggen tegen elkaar. Kunnen alleen maar knuffelen. Maar geloven ... nee, dat nog niet...
"Doe morgen nog maar 1, voor de zekerheid." Dries zit vol ongeloof vooruit te staren. Het dringt niet echt door.
Zaterdag 15 mei. Een nieuwe test dan maar. Wat als ie nu negatief is? Toch wat zenuwachtig... Maar opnieuw verschijnt er heel snel een dikke, vette plus. Nog nooit zo graag een plus zien verschijnen. Ik ben echt wel zwanger!!! Dries lacht. Met een smile tot achter zijn oren. Hij ziet er zo content uit... Wat een schatje :) Hij is trots. We worden ouders!!
Spannend! Vandaag onze 2e echo en een bloedname!
Ik word er zowaar paranoïd van! En het lijkt of iedereen tegen mij over baby's of zwangerschap of ... begint. Ge zou voor minder wantrouwig worden...
