Eindelijk is het zover!
De dag waar ik al lang naar aftel is aangebroken, ik vertrek vandaag naar mijn broer(tje) in Vancouver, Canada!! 's Morgens hebben we de kindjes afgezet op school, gelukkig zonder afscheidstraantjes maar toch met een kleine brok in de keel want 2 weken zonder kindjes zal een aanpassing zijn... Soit, mijn zonen zijn flink en zullen het naar hun zin hebben met papa de eerste week en met oma en opa de tweede week... Daar moet ik me nu geen zorgen meer over maken.
Eenmaal aangekomen in Amsterdam kon ik zonder problemen op zoek naar de juiste gate. Onderweg nog een koffietje van Starbucks en ja hoor, ik was vastberaden: mijn vakantie is begonnen!!
Eenmaal op het vliegtuig werd ik toch geconfronteerd met het feit dat het bijna 11 jaar geleden was dat ik nog gevlogen had en dat het toch een gevoel was waar ik aan moest wennen. Ja, klamme handjes hoorden er ook bij. Gelukkig had ik een goed boek bij en zat er een erg brave vrouw naast me. Het vliegtuig was niet erg groot en moest ik mijn claustrofobie onderdrukken hetgeen me goed gelukt is. Toen we aankwamen in München was de stress voor een groot deel verdwenen en kon ik opnieuw op zoek naar de volgende gate. Ook hier vond ik snel de weg en heb ik rondgewandeld tot zo'n 10 minuutjes voor boarding time. Eenmaal op het vliegtuig, hetgeen veel groter was, ontdekte ik dat ik naast de oudste man van het vliegtuig moest plaats nemen. Hij stelde zich voor als een missionaris *HELP??* die op zeer veel verschillende plaatsen mensen was gaan helpen en hiervoor naar 27 verschillende landen was gereisd. Hij had een hoorapparaat in en een hoed die de gehele vlucht is blijven opstaan... Daarbovenop kwam het feit dat hij tijdens de gehele vlucht aan't vechten was met zijn TV'tje en op die manier ook telkens de 'emergency buttom' indrukte tot ergernis van de stewardessen toe.
We vlogen boven de wolken en boven Groenland totdat we aankwamen in Canada, Vancouver. De steward wenste me een leuke vakantie toe en zei me 'Jij hebt het ook niet makkelijk gehad deze vlucht he...'. Tja, laat ons stellen dat het inderdaad niet de aangenaamste buurman was maar goed, mijn koptelefoon heeft regelmatig opgestaan en dan liet hij me gerust, OEF! Het was weer echt iets dat alleen mij kon overkomen
We zijn er, Canadees grondgebied, paspoort controle, bagage ophalen en daar stond hij dan, mijn broertje!! Wat een leuk weerzien na bijna 1,5 jaar!
We nemen de metro naar zijn studio, eten nog iets kleins (een zalig broccoli soepje want na al dat junk food van op het vliegtuig, had ik echt behoefte aan een licht verteerbare voeding...) en dan ga ik op tijd naar bed want het was toch een vermoeiende dag...
01-04-2014 om 00:00
geschreven door T. 
|
