Dank je wel voor je berichtje, ik vond het heel lief. Ik heb ook jouw blog gelezen, Ik ben heel wat ouder dan jij bent, maar was enorm geraakt en werd ook "sprakeloos" van je verhaal. Je hebt het zo zwaar gehad en uit je verhaal kan ik opmaken dat je je heel veel onbegrepen voelt. Ik denk dat het heel moeilijk is voor iemand anders om zich te kunnen inleven in wat jij voelt, maar dat wil niet zeggen dat je niet het recht hebt om dat te vragen. Het moet voor jou zo moeilijk zijn om al die bagage mee te sleuren, ermee om te gaan én door te gaan. Bovendien wil je graag dat anderen zouden begrijpen wat je soms doormaakt, en dat ze dat zouden aanvaarden en hier rekening mee houden. Dat recht heb je, en laat je nooit door iemand wijsmaken dat je het niet waard bent om graag gezien te worden of gewaardeerd te worden, want dat is niet zo. Al is dat soms heel moeilijk om te geloven, maar je mag er echt wel zijn en je mag aan mensen vragen om naar je te luisteren en te (proberen) zich in te leven in je verhaal.
Je hebt zoveel meegemaakt en je bent nog zo jong! Niemand zou zoveel ellende mogen kennen, maar we hebben het niet te kiezen natuurlijk en we moeten verder met wat we meegemaakt hebben en nog meemaken. Het "alles komt goed" zinnetje helpt ons meestal niet verder, omdat je veelal niet weet hoe en vooral wanneer het weer goed komt.
Uit wat je schrijft merk ik dat je een heel mooi mens bent, die rekening houdt met anderen. Dat is heel mooi, maar vergeet jezelf hierbij niet. Jij hebt ook recht op begrip, en jij mag er ook zijn met je pijn en je gevoelens. Ik hoop dat je genoeg mensen om je heen hebt die je dit toelaten. Ik laat je dit via mijn blog weten, omdat ik graag anoniem wil blijven. Jij mag me altijd een berichtje sturen via mijn blog, maar op dit ogenblik zie ik het niet zitten om mijn mailadres bekend te maken. Maar als je nood hebt om je hart te luchten, of aan een bemoedigend woord, mag je zeker reageren. Ik vind wel een manier om dit ook te doen.
Het wordt avond en nacht en eigenlijk wil je het liefst in bed liggen, alle gedachten weg en slapen slapen slapen. Maar naar bed gaan beangstigt je, want dan komen de gedachten. Ze komen stilletjes in je hoofd, je probeert ze te negeren en aan iets anders te denken. Maar ze zijn hardnekkig, omdat ze je raken in je het diepste van je ziel. Ze laten je opnieuw beleven wat je zo hard heeft gekwetst en nog steeds kwetst, en wat je eigenlijk wil vergeten, en om onverklaarbare redenen doen ze dat nacht na nacht opnieuw. Wat niet wil zeggen dat ze je gedurende de dag gerust laten..
Want dan komt de morgen en moet je opstaan. Je ligt al wakker maar staat niet op, want het is lekker warm in je bed. Maar die gedachten zijn er weer, als donkere sluiers hangen ze rond je hoofd en ze weigeren om weg te gaan. Het is alsof ze je keer op keer willen laten voelen hoe waardeloos je wel bent. Moet je hier keer op keer doorgaan om er uiteindelijk mee te kunnen omgaan? Of is het zinloos, louter energieverspilling, om telkens opnieuw dezelfde vragen aan jezelf te stellen en dezelfde beelden op je netvlies te zien? Bestaat er een "duiveltje" dat je slechte dingen influistert, dingen die je pijn doen en je naar beneden halen? Dan bestaat er ook een engeltje dat je doet inzien dat je er wel mag zijn.
Heb ik bestaansrecht, mag ik er zijn? Mag ik er ook zijn als ik niet nodig ben en heb ik het recht om te vragen om rekening met mij te houden, ook als ik niet nodig ben? Om mij niet vanzelfsprekend te vinden en niet enkel te laten bestaan om aan iemand anders noden tegemoet te komen? Ik denk of verwacht toch dat iedereen het recht heeft om er altijd te zijn, om een plek te hebben, maar ergens in één of ander verleden is er iets fout gegaan, en heb ik mezelf wijsgemaakt dat ik er ben voor anderen, maar enkel voor anderen. Er is niets mis mee om er te zijn voor anderen die je nodig hebben, maar wel om er enkel te mogen zijn als iemand anders je nodig heeft.
Uiteindelijk moet je opstaan, al weet je niet hoe je de dag doorkomt. Al lijkt dat op één of andere manier altijd wel te lukken. Het moet wel, er is geen alternatief. Nergens staat geschreven dat je gelukkig moet zijn om te kunnen leven. En je kan niemand verplichten om je graag te zien, no matter what, ook als je zelf in nood bent. Maar het doet pijn om dat te beseffen, al is er tegelijk de hoop dat het anders kan en ooit ook anders zal zijn..
