Een gebroken hart doet pijn. Verjaren met een gebroken hart nog meer, en zeker als het een mijlpaal-verjaardag is. Je wilt niet vieren omdat je vindt dat er niets te vieren valt. In plaats van een feestje ga je slapen om 10 uur, maar het knaagt. Je gaf altijd feestjes, en nu lig je hier, alleen, één hoofdkussen (want het ander heb je uiteindelijk toch maar eens weggedaan) dat helemaal nat is van de tranen. Je wilt niet vieren maar het doet zo pijn om niet gevierd te worden. En natuurlijk wil de slaap niet komen, want er komen enkel donkere gedachten die je meenemen naar de diepste kelders van je verdriet en en die je opslokken en je vol radeloosheid en paniek achterlaten. Hoe geraak ik hieruit? Wanneer geraak ik hieruit?
Huilen en huilen, en angst voor de volgende dag, de eigenlijke verjaardag, voor de berichten die komen en de berichten die niet komen. Na een slapeloze nacht lijkt alles toch al veel erger. Nu nog juist de dag doorkomen. En die daarna, en hopen dat alle tranen dan op zijn en dat het verdriet dan weggevloeid is en dat de pijn dan ook maar weggaat omdat zijn vriendje verdriet er ook niet meer is. Zou het kunnen dat er een waterval nodig is om de pijn weg te spoelen en dat hij dan ook weg is? Of is dat een illusie, een reden om de tranen te kunnen laten lopen zonder je schuldig te voelen dat je eventjes niet sterk bent?
Eternal sunshine of the spotless mind, je herinneringen laat verdwijnen. Zou dat beter zijn of toch een leegte achterlaten, zouden er dan gewoon een aantal jaren 'niets' in je verleden zijn? Of kan je enkel bepaalde herinneringen doen verdwijnen? Zodat je, als je hem ziet, enkel een vage herinnering hebt en gewoon eens knikt terwijl je denkt 'ik ken je ergens van maar weet niet goed meer van waar'. Maar zolang dat enkel in de film kan, moet je de dag doorkomen op je gebroken verjaardag. En hopen dat het morgen beter zal zijn, na de zondvloed.
Iedereen heeft het al eens meegemaakt, de een al veel, de ander een paar keer, de een al heviger dan de ander. Een gebroken hart dus. Er zijn van die dagen dat je niet weet of en hoe je de avond zal halen, en en zijn van die dagen waarop je de ganse wereld haat. Je draait je hoofd weg als je een koppeltje (en de wereld loopt plots vol van gelukkige koppeltjes) ziet lopen, je kijkt weg bij een liefdesscène in een film en je zet de radio uit bij een welbepaald liedje (of je zet hem juist heel luid en zingt huilend mee). Je denkt dat het nooit beter wordt en dat de pijn nooit overgaat.
Soms is er gewoon de fysieke pijn, soms voel je verdriet, een gemis, boosheid, wanhoop. Maar altijd gaat het gepaard met een gevoel van waardeloosheid, en heel vaak zoek je de oorzaak van de breuk bij jezelf. 'Had ik maar dit of dat gedaan of net niet, had ik maar dit of dat gezegd of net niet'. Het is ongelofelijk hoe één iemand je wereld helemaal aan diggelen kan slaan, en je kan doen voelen alsof je niets meer voorstelt. Je voelt je niet meer mooi, leuk, lief, grappig, aantrekkelijk en je uitstraling is weg. Of dat denk je toch. In plaats van na te gaan wat er fout was aan de ander, leg je alle verantwoordelijkheid bij jezelf, terwijl een dieper onderzoek eerder aan het licht brengt dat de meeste mankementen niet bij jou maar bij die ander lagen.
Want het is niet ok als je niet kan zeggen hoe je je voelt, als je geen reactie krijgt op hoe je je voelt en als er geen rekening met je gehouden wordt. Bracht hij het beste in je boven? Gaf hij je het gevoel om geliefd te worden? Dan zou je je nu niet zo waardeloos voelen, niet dus.
Alsof al die gevoelens nog niet genoeg zijn, zijn er altijd nog diegene die het eigenlijk wel tof vinden dat jij je zo voelt. Uit jaloezie, of omdat ze 'het altijd al geweten hebben dat het niet ging blijven duren'. Diegene die vinden dat ze het recht hebben om te genieten van jouw verdriet, en die je dan nog dieper in de put duwen. Onbegrijpelijk, want hoe kan het dat deze mensen je zelfbeeld nog meer aantasten, terwijl hun gedrag veel meer zegt over henzelf dan over jou!
Dan heb je ook nog diegene die medelijden met je hebben, die je vragen 'hoe het nu toch met je gaat', op een manier waarbij ze ervan uitgaan dat jij enkel nog als een zielig hoopje ellende kan knikken of je schouders kan ophalen. Ook zij voeden zich aan jouw verdriet, en kunnen dus eerder als een soort vampiers beschouwd worden dan als zogenaamde vrienden. En ook zij dragen hun steentje bij aan jouw gevoel dat je het echt niet waard bent om op deze wereld rond te lopen.
En dan zijn ze er plots, diegene die er gewoon zijn op het moment dat je denkt dat je het niet gaat halen. Het zijn je vriendinnen, zussen, kinderen, collega's. Zij maken je duidelijk dat het je wel zal lukken, dat je schoonheid en je aantrekkingskracht niet weg zijn maar enkel onder het stof liggen door de zoveelste aanval op je hart. Dat je wel nog alles bent dat je voorheen was, want dat niemand in staat is van je af te pakken wat wezenlijk in jou zit. Terwijl jij vastberaden werkt aan de muur rond je hart, zijn zij met een eindeloos geduld bezig de stukjes van je hart weer aan elkaar te plakken, waarbij ze proberen dat het bijna niet zichtbaar zal zijn dat er een paar stukjes ontbreken. Ze laten je weer stralen, heel geleidelijk, en doen je zelf geloven dat je weer zal stralen. Want dat zal je, want dat is wie je bent en altijd al geweest bent en dat kan niemand van je afpakken.
Je stralen werden enkel verduisterd door een wolk die ervoor dreef. Maar die drijft ook langzaam weer weg. Dus opnieuw stralen zal je. En ik ook. Want ik ben tinkelbell..
