Jah! Aangezien het kabeltje (zo ook de oplader voor mijn batterijen) van mijn kodak in mijn valies zitten kan ik voorlopig nog geen foto's overzetten... Ik probeerde het kaartje in mijn pc te steken maar dat werkt dus blijkbaar niet echt.
Dus nog even geduld voor beeldmateriaal.
05-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
Het verkeer in India =
Levensgevaarlijk als je de "regels" niet kent!
Auto's (met drie of vier wielen EN een goed werkende claxon!), brommers, fietsers, voetgangers, koeien, honden en schapen... allemaal op één en dezelfde weg. Er wordt meestal links gereden, eigenlijk in het midden tenzij er een tegenligger komt, en dan nog!
Wat ik tot nu toe als regels door heb: Vertragen doen ze hier niet, wanneer er iets of iemand in de weg loopt of rijdt dan tuten ze en dat wil zeggen "pas op ik kom eraan dus ga aan de kant als je niet wil aangereden worden".
Wanneer wordt er allemaal getuut: - als er fietsers of voetgangers of dieren op de weg zijn (dan wil dat meestal zeggen: blijf waar je bent want ik kom eraan) - als er een tegenligger komt - als ze iemand voorsteken (een tegenligger is GEEN reden om niet voor te steken dan tuten ze gewoon extra) - als ze een bocht nemen (dit doen ze denk ik omdat ze meestal in het midden van de weg rijden en als je een bocht neemt zie je niet of er iemand komt dus vandaar volgens mij het tuten) - als ze een andere weg oprijden, dus bijvoorbeeld uit een zijstraat komen, dan kijken ze en rijden gewoon door, hier telt geen voorrang van rechts maar altijd voorrang als je maar tuut . Als ze iemand uit een zijstraat zien komen tuten ze ook, waarschijnlijk om die mens te waarschuwen dat ze niet van plan zijn hem voor te laten - ... vul ik later verder aan
Een grappig detail is ook dat langs achter, boven het plak, op elke wagen groter dan een normale auto het volgende staat te lezen: 'sound hoorn'.
Ik kon tijdens deze autorit al direct zeer veel in me opnemen, er waren veel, zeer veel prikkels (veel kleuren, geuren, huizen, hutjes, tentjes waar mensen in wonen, werken, ...! vanuit de auto kon ik India al wat in me opnemen) maar toch heb ik ook een dutje kunnen doen, mijn ogen vielen toe.
Mijn besluit is in elk geval dat je het best niet waagt zelf met
wielen de weg op te gaan! De eerste drie uur in de auto heb ik toch een
paar keer mijn ogen dichtgeknepen omdat ik dacht dat we iets of iemand
gingen aanrijden, maar gelukkig hebben we een zeer bekwame chauffeur!!
Het verwonderde me enigszins dat ik tijdens die lange autorit geen enkel accident heb gezien.
05-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
En nu het goede nieuws...
Gisteren had ik enkel de tijd om de spannende avonturen te vertellen, dus bij deze alvast een korte positieve update. Alvast bedankt aan iedereen voor de reactie in mijn gastenboek! Leuk om te lezen!
Na een beetje bekomen te zijn van alle overdonderende emoties de laatste drie reisdagen kan ik besluiten dat ik het hier tot nu toe heel goed heb! Ik heb een kamer met mijn eigen toilet (waar gisteren een kikker in zat!! zie foto's daarvoor hihi) en een soort douche die ik straks met veel plezier zal testen (wanneer Claire haar gerief brengt)! Het jammere aan mijn kamer is dat ik geen ramen heb, het is te zeggen er zit geen glas in... dus laat ik best de kleppen toe voor de warmte, het zou zonde zijn van de airco! met als gevolg dat ik dus geen daglicht heb... Maar in principe moet ik hier enkel om te rusten zijn en kan ik in de living zitten waar er wel ramen zijn. Ik heb ze net even open gezet, nu het nog niet al te warm is. Ik heb trouwens zelfs toegang tot internet in mijn kamer, al is het draadloos signaal hier zeer laag, enkel aan mijn bureau lukt het, verder in de kamer niet meer, toch een leuke luxe!
Verder slapen hier Claire (de Ierse vrijwilligster die hier nog twee weken is voor een onderzoek voor haar thesis) en Djensi [een beetje beschaamd moet ik toegeven dat ik niet weet hoe het te schrijven dus schrijf ik het zoals je het uitspreekt] zij is hier eigenlijk 24 op 24, zij kookt, kuist, ... voor ons en bij haar kan ik eigenlijk altijd voor alles terecht. Het is nog even wennen dat ze niet samen met ons eet, dat geeft me een beetje een ongemakkelijk gevoel. Ze kookt voor ons en blijft dan eigenlijk staan of wachten tot we nog iets nodig hebben en pas wanneer wij klaar zijn eet ze zelf, ik denk zelfs dat ze de restjes eet. Dat druist een beetje in tegen mijn gevoel, uit automatisme wou ik gisteren mijn bord wegzetten maar ze nam het uit mijn handen! Dat heb jij nooit gedaan, mama, als ik wou afruimen! Ik vertelde Claire over mijn gevoel en zij had dat in het begin ook, ze mag ondertussen wel al haar bord zelf wegzetten.
Toen ik hier toekwam na drieeneenhalf uur rijden door Zuid-India op hobbelige wegen stond hier een welkomstcomité klaar. De coördinatrice Wembla [zelfde probleem als eerder] met wie ik o.a. zal werken en de special educators (met wie ik de hele tijd zal werken, maar hun namen heb ik nog niet onthouden) stonden me op te wachten en ik kreeg van hen een prachtige en lekker ruikende bloemenkrans. Ik moest me hard inhouden om geen traantje te laten, het was een overweldigend gevoel om de campus op te rijden (na drie zware dagen) en zo warm ontvangen te worden!
Daarna mocht ik me direct bijzetten aan tafel, maar mijn maag moest nog even tot rust komen dus veel heb ik niet kunnen eten (maar het was wel lekker!), een beetje gegeneerd ten opzichte van Djensi en Wembla, maar ze leken het te verstaan en ik mocht een dutje doen.
Van een dutje kwam niet veel in huis, ik kon de slaap niet vatten. Dus ging ik Claire zoeken en ze gaf me een rondleiding op de campus. Daarna kregen we telefoon van Charles, de chauffeur zou komen en we mochten naar Tirunelvelli gaan shoppen zoals ik gisteren al vertelde.
Na het shoppen was het tijd voor het avondeten (opnieuw lekker, wij krijgen trouwens bestek ) en zo zat mijn eerste dag in SCAD er op! Mijn bed heeft enorm deugd gedaan!
En nu ga ik een ochtendfietstochtje (Claire kreeg een fiets in bruikleen en ik mag hem ook gebruiken) door de campus maken en hopen dat ik het gasthuis terug vind!
05-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
04-08-2007
2 augustus - wat mijn vertrek moest zijn
Korte samenvatting van 2, 3 en 4 augustus: "Jawadde dadde!!"
Ondertussen zijn we zaterdag de 4de en zit ik veilig en wel in de living van mijn gasthuis, ik mis enkel nog mijn bagage... maar ik zal beginnen bij het begin!
2 Augustus vertrekken Sem, mama en ik mooi op tijd richting Parijs, we zijn zo op tijd dat op het scherm zelfs nog niet te lezen staat waar ik mijn bagage moet inchecken dus besluiten we een koffietje (met de nadruk op die 'tje') te gaan drinken. Rond 9u (denk ik) gaan we dan mijn bagage inchecken: 19.7 kilo, perfect!! Het mevrouwtje van Air India zegt dat ik mag 'boarden' vanaf 10u30... Olrajt! Dat geeft ons opnieuw de tijd voor nog een koffietje, kwestie van het afscheid uit te stellen, en de stress te laten oplopen.
10u25 Tijd om ons richting de controle te begeven! Plots gefluit en geroep en we worden vooruit geduwd. Ik moet snel snel afscheid nemen en zorgen dat ik binnen geraak want er wordt iets geroepen van 'bomalarm'... Ik vraag de meneer bij de controle vriendelijk en in mijn mooiste Frans of ik toch wel juist sta: jaja geen probleem!
En dan, nog meer gefluit en geroep en iedereen moet opschuiven. We mogen niet naar binnen, in tegendeel, we moeten naar buiten! Evacuatie omwille van bomalarm... Lichte paniek bij mijzelve dus vragen we aan zeker drie personeelsleden hoe het dan zit met mijn vlucht die binnen het uur vertrekt. Allen beweren ze dat er nu niemand werkt en dat de vliegtuigen niet mogen opstijgen... Oké, dan zit er niets anders op dan te wachten, echter het ene na het andere vliegtuig zien we opstijgen, maar goed, er werd ons gezegd te wachten. Ik ga nog eens checken maar ze laten niemand door (meneertjes met geweertjes bewaken streng, zie foto's). Na een tijdje (rond 11u30, het uur waarop mijn vliegtuig opstijgt) horen we een knal... Ze hebben het verdacht pakje laten ontploffen, alles is terug veilig en we mogen naar binnen. Opnieuw afscheid nemen en vlug vlug de meute voor zijn. Opnieuw in mijn mooiste en vriendelijkste Frans vragen of ik in de juiste rij sta enzovoort: jaja geen probleem, gewoon aanschuiven... Hup door de controle, nog een laatste zwaai en lopen naar de andere kant van de luchthaven...
Echter, ik kom aan aan de gate... geen enkele Indiër te bespeuren... niemand te bespeuren... 'lichte paniek' Even controleren op het scherm... waar ik nog meer in paniek geraak wanneer ik merk dat mijn vlucht er niet meer op staat... als een kip zonder kop op zoek naar personeel, uiteindelijk word ik naar Air France gestuurd waar de mevrouw me met een glimlach meldt dat ik mijn vliegtuig heb gemist...
Hoe is dat nu mogelijk?!! Ze laten me niet binnen door dat stom verdacht pakje, er wordt me verschillende keren gezegd dat het vliegtuig zou wachten... Niet dus, het vliegtuig vertrok volgens mevrouw Air France om 11u30... Bon, dan maar mama en Sem proberen te bereiken maar ook dat lukt niet te best en mevrouw vertelt me er nog leutig bij dat mijn volgende vlucht pas binnen 24u is...
Na heel veel heen en weer gebel en opnieuw en opnieuw uitgelegd te hebben wat er is gebeurd, krijg ik uiteindelijk een boeking op de volgende vlucht. Ondertussen mama en Sem kunnen bereiken en die zijn op de terugweg. Het is te zot om terug mee te gaan naar huis dus kijken we voor een hotel... Jammergenoeg is dat voor eigen rekening omdat het niet de fout is van Air India en de verzekering dekt geen 'overmacht'. Ik kreeg van de vriendelijke meneer (in tegenstelling tot de mevrouw) van Air France een kaartje waarmee ik gratis kan bellen, ideaal! Ook SCAD moet verwittigd worden want normaalgezien zou iemand me de vrijdag komen oppikken, dus snel een gratis telefoontje naar India. Mijn lieve chauffeurs beslissen nog even te blijven, we zoeken samen mijn hotel en komen tot de conclusie dat het daar best wel meevalt.
Olrajt, tijd om voor de zevenduizendste keer vandaag afscheid te nemen. Precies of een keer afscheid nemen is nog niet zwaar genoeg!
Je zou denken genoeg avontuur? Nee hoor, kzit nog maar aan de helft!
De volgende morgen staat Tinetje zeer op tijd op, toch nog gebruik maken van de doesj en het ontbijt en dan naar de bus die me naar de juiste terminal moet brengen en dat doet hij ook. Daar word ik dan van de ene naar de andere gestuurd om uiteindelijk van Air India mijn ticket te krijgen en zij zorgen er ook voor dat mijn bagage meekomt (gelukkig zat mijn bagage niet zonder mij op het vliegtuig). Ik neem het zekere voor het onzekere en om 9u00 ga ik al binnen in de beveiligde zone, bomalarm of niet, hier krijgen ze me niet meer weg. Snel even het thuisfront op de hoogte brengen (nog steeds met mijn gratis kaart) dat ik toch al zo ver ben geraakt.
Met een uur vertraging mogen we aan boord, ik vraag nog of ze even willen kijken of mijn bagage toch zeker mee is, en jawel, dat is in orde! Oef! En dan vliegen maar, beetje airplanefood, beetje dutten, beetje lezen, beetje film bekijken, beetje de route meevolgen op het schermpje en dan rond middernacht (plaatselijke tijd) zijn we klaar voor de landing. Die vertraging kwam voor mij alleen maar goed uit, zo moest ik minder lang wachten in Mumbay! Bon, na zes uurtjes wachten mag ik op het tweede vliegtuig stappen! De eerste keer in mijn leven dat ik echt even schrik had tijdens het vliegen, het regende keihard in Mumbay en we hadden bijna de volledige vlucht hevige turbulentie. In het begin grappig, na een tijdje niet meer zo grappig, zeker als je die vleugels zo ziet tekeer gaan! Ook die vlucht komt aan zijn einde, we landen succesvol (hier wordt blijkbaar niet geklapt bij de landing, ik deed het toch stiekem).
Na nog wat spanningen bij de immigratiedienst en controle enzovoort is het moment aangebroken, mijn valies nemen en op zoek naar iemand van SCAD. De band met valiezen begint te rollen, valiezen komen, mensen gaan en Tine... die blijft staan...
Ik blijf achter met nog twee mannen wanneer de band stopt! En daar zijn de hartkloppingen weer: Met mijn bewijs in de hand stap ik naar een meneer van de vlieghaven, hij zoekt het op in de computer en komt tot de conclusie dat mijn bagage er niet bij is (serieus?!)... Hij weet ook niet echt waar ergens mijn bagage is en vraagt waar ik de bagage het laatste zag... (tja in Parijs twee dagen geleden) waarschijnlijk is hij verkeerd overgeplaatst in Mumbay... En dan begint opnieuw een stressvol heen en weer geloop en gebel! Uiteindelijk komen we ertoe dat ik best toch mee ga naar SCAD aangezien ik mijn bagage vandaag niet meer ga terug zien, waarschijnlijk morgen ook nog niet... De autoreis van Trivandrum naar Cheranmahadevi was ook een groot avontuur waar ik mijn ogen wijd opensperde maar dat is voor een volgende keer! In de namiddag gingen we shoppen met Mrs Prince in Tirunelvelli zodanig dat ik toch verse kleren kan aandoen na drie dagen reizen in hetzelfde, eindelijk!
Ondertussen is het voor mij tijd geworden om mijn bed op te zoeken. Aangezien ik de laatste dagen niet veel slaap had zal dat nu wel deugd doen! Morgen is het zondag, dan mag ik relaxen, ook dat zal deugd doen! Nog wat voorbereidingen treffen voor mijn project en maandag mag ik dan mee op vergadering met alle grote hoofden van SCAD.
Tot zover de avonturen van Tinetje onderweg naar India - Cheranmahadevi. Liefs.
04-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
31-07-2007
Welkom! :)
Lieve Bosklappers,
Mijn eerste bericht in mijn online dagboek! Donderdag 2 augustus (nu nog twee keer slapen) vlieg ik naar Zuid-India voor drie maanden. Meer bepaald naar Cheranmahadevi in Tamil Nadu (zoek dit in Google Earth en wie weet zie je me rondlopen ). Op deze blog kun je mijn avonturen in SCAD (de Indische organisatie waar ik naartoe trek) een beetje volgen!
Veel leesplezier en hou me op de hoogte van alle veranderingen, leutigheden, enzovoort op het thuisfront!!
U weze gegroet, Tine.
31-07-2007 om 00:00 geschreven door Tine
27-09-2005
Dit geloof je nooit...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
27-09-2005 om 16:32 geschreven door Tine
Joepie!!
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
