Bericht aan de potentiële werkgevers onder mijn lezers (als die er al tussen zitten) DIT is wat ik wil doen als job!! Wat ik hier nu allemaal aan het doen ben, en om te weten wat dat is moet je de rest maar lezen! ;-)
Deze namiddag nam ik vrij, ik deed beide sessies in de voormiddag, zodat ik in de namiddag mee kon met Charles en Judice (de nieuwe bezoeker die morgen alweer aanzet, het zijn allemaal maar enkeledagsvliegen). Aangezien ik dit weekend door "werk" vond ik dat ik wel een namiddagje mocht overslaan... En op die manier heb ik ook nog wat ander werk kunnen verrichten ook om mijn project verder te doen slagen.
Morgen probeer ik voor het eerst eens een echt georganiseerd (door mij) spel voor de liefhebbers! Het spel dat ze al spelen, maar ik ga proberen er wat meer structuur in te krijgen zodanig dat iedereen aan de beurt komt en er niet meer getrunt wordt om de knuppel te krijgen. Ik heb net wat stof in driehoeken zitten knippen om dat rond de ene ploeg hun hoofd te binden, zodanig dat ze zien wie de vijand is en wie niet! Ik koop later nog wat meer stof zodanig dat we er genoeg hebben voor de hele groep. Ik heb ontdekt gisteren dat we telkens maar met de helft van de groep aanwezige kinderen spelen... ik vroeg me al af waar die andere kindertjes waren, want ik wist dat ze allemaal blijven slapen en ik heb ze gevonden! De schaapjes zitten van rond 17 uur tot 18u30 huiswerk te maken! Precies of ze leren nog niet genoeg, aangezien ze vijf en een half dagen op zeven naar school gaan!! Het was wel beetje grappig, ik vroeg of ze dan nooit spelen en ik kreeg niet echt een duidelijk antwoord en de volgende dag zag ik plots ook kindjes van die klassen buiten, maar dat zal wel toeval geweest zijn hoor. Aangezien dat de klassen zijn met de kinderen met enkel een fysieke beperking zitten ze meestal binnen... er zijn niet veel rolstoelen en de vloerbedekking buiten is voorlopig nog zand voor de kinderen die zich vooruit slepen of iets nodig hebben om zich aan vast te houden dus niet echt praktisch (maar daar komt wel verandering in)!
De sessies gaan nog steeds goed, zoals ik deze middag zei, ondertussen ben ik aan de tweede sessie bezig voor elke klas (de knnismakingsweek zit er alweer bijna op, maar het blijft nog wennen voor iedereen). Het is met handen en voeten uitleggen (zowel voor mij als voor hen ). Sommige kindjes doen mij na als echte papegaaien en vanals ik maar durf even te stoppen met een beweging om te kijken naar de rest, stoppen ze dan ook en staren ze me aan, en ik maar "va va va" zeggen!! Haha, ik wou ze eens duidelijk maken dat ze moesten kijken naar iemand om dat dan na te doen. Dus ga ik op mijn knietjes zitten en wijs naar mijn oog en dan naar die jongen... gaan ze wel niet allemaal op hun knietjes zitten en naar hun oog wijzen zeker... ik viel ver achterover van het lachen! Sommige kinderen zijn echt extreem bewegingsarm en zeer weinig creatief in hun bewegen, ook al hebben ze geen fysieke beperking. Eerlijk gezegd verschoot ik daar een beetje van, ik had het niet verwacht. Ik ga jullie besparen van een uitgebreid verslag van elke sessie, dat is ook weinig zinvol voor jullie. Maar grappige momenten zal ik met plezier met jullie delen!
Ik weet niet hoe het ondertussen met de staplank is, ik ben er vandaag niet geraakt...
23-08-2007 om 18:00 geschreven door Tine
foto's derde week online
Oeps, mijn excuses ik maakte gisteren een derde album aan maar vergat de link op blog te zetten, bij deze kun je de staplank bewonderen. Ik trek vandaag nog enkele duidelijkere foto's!
Het is geen zo'n jonge gast nee, maar mijn charmes kennen geen leeftijdgrens ;-) Hij is er wel nieuw sinds twee maand en doet goed werk!
Misschien met mijn charmes nog een kleine hydro (maar dan met koud water, warmte hebben we hier niet nodig!!)... maar ik vrees dat ik dan nog een groter sariprobleem krijg!! Want de vrouwen die ik hier al heb zien "zwemmen" doen dat met sari en al... Al zou zo'n jump in een fris bad geweldig deugd doen!! Zowel voor mij als voor de kindjes
23-08-2007 om 09:11 geschreven door Tine
22-08-2007
Bevel van Jancy
Jancy zegt: "you sleep!!" "tomorrow work"
je moet niet vragen hoe groot mijn wallen zijn ;-)
Mijn slaapprobleem is ongeveer opgelost! Ik ben maandag dan toch van kamer verhuisd! olé!! Maar ik heb wel nog twee weken en half slaap in te halen, dus dat ga ik nu even doen. En zoals Jancy zegt ga je hier dus morgen meer kunnen lezen.
Maar de dag kort samengevat: de sherborne sessies waren weer zeer tof!! De kinderen genieten duidelijk! Hun oogjes schitteren en ze zijn één en al enthousiasme! En ik geniet ook, dag in dag uit spelen... meer vraag ik niet ;-) Mijn lichaam ziet af maar gelukkig kan dat tegen een stootje!
Een kleine situatieschets waarom ik dol graag honderd uniformpjes zou willen kopen:
Jongetjes en meisjes dragen een soort kleedje met eronder een hemdje waarvan meer dan de helft van de knopen er niet meer aanhangen. Onderbroekjes gebruiken ze hier niet, met als gevolg dat het zand echt overal kruipt als ze neer gaan zitten... De jongetjes zonder kleedje dragen een korte broek die om de vijf voeten afzakt omdat ook daar de knoop ontbreekt... of hun pietje bengelt eruit omdat de rits niet werkt... Maar op de meeting hoorde ik iets over de uniforms... als ik me niet vergis is de levering van nieuwe uniformpjes een beetje in vertraging, maar zijn er dus wel onderweg!! Gelukkig want ik zou mijn sponsorgeld liever in wat spelmateriaal steken!
Verdorie, nu bedenk ik nog een grappige situatieschets ook:
Als ik één van mijn ochtendrituelen uitvoer, namelijk het fietstochtje buiten de campus, kom ik steeds een jongetje tegen dat gehurkt zit aan de kant van de weg... de eerste keer had ik niet goed door wat hij aan het doen was, de volgende keer wel en keek ik bewust de andere kant op... ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker En gisteren waren ze met twee en riepen enthousiast "hello, how are you" maar voor één keer heb ik toch niet omgekeken om vriendelijk terug te zwaaien
22-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
Staplank!
Joehei!! De staplank is zo goed als af! Omdat ik toch een beetje pietje precies ben ;-) doen ze morgen nog een kleine aanpassing, namelijk de heupriem breder maken zodanig dat die meer steun geeft en niet snijdt in die kleine buikjes.
Het is een heel simplistisch model, maar als ze hun spalkjes aan doen om erin te staan en voor een verhoogde tafel staan, dan is het perfect!! Vaarwel geklemd staan tussen muur en stoel voor een halfuur!! Ze maakten de staplank niet op maat van één kindje omdat ze het geld en de materialen niet hebben om 13 staplanken te maken (het aantal kindjes dat ene nodig heeft) maar ze maakten ene die kan aangepast worden!! (Marjolijn en mama, checken jullie op de foto toch even of ik niets over het hoofd zie en het verantwoord is een kindje hierin te laten staan?)
En waar heb ik hier geholpen? haha, ik heb de tekening afgeprint (zwaar werk ;-))! En dan het voorstel gedaan de spalkjes aan te doen, de heupriem breder te maken en een verhoog op de tafel te plaatsen... Volledig hun werk dus! Chapeau voor de orthopedische werkplaats. Morgen testen we dat ding in de praktijk, ik ben benieuwd.
Nog een interessant weetje trouwens: Een week geleden was mijn eerste persoonlijke kennismaking met een echt Indisch toilet (brrr, het was geen al te proper, leve mijn overlevingspakket waar een heuptasformaatflesje antibacteriële gel in zat). En dan gisteren was mijn eerste kennismaking met een jongetje (Jeba Kumar) dat zelf niet echt kan staan op een Indisch toilet te zetten... (al ga je eigenlijk niet zitten op zo'n toilet, je gaat hurken) Een hele ervaring, geloof me vrij!!
22-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
20-08-2007
De eerste twee sessies!!
Haha! Missie volbracht! De eerste twee sessies zijn met glans gelukt! De kinderen genoten er duidelijk van! De vijfde en vierde klas kregen vandaag hun Sherborne doop en het werd goed onthaald. En de vloer van klas vijf en vier was na een halfuurtje Sherborne proper geboend...
Mini, special educator van de vijfde klas (een echte schat) deed bijna de hele tijd mee... die verdomde sari ook!! Daar ging de discussie zaterdag blijkbaar over. Die sari zit in de weg voor heel wat oefeningen en jammergenoeg zijn ze verplicht een sari te dragen en mogen ze niet dat broek en kleed ding dragen... Daar zullen we iets moeten op vinden!!
Als ik in de namiddag in klas vier zat, naast vijf, hoorde ik ze in vijf het welkomliedje van de Sherborne en het krokodil-olifant lied zingen! Geweldig!
Er zijn een paar kindjes die aan de Sherborne echt nood hebben (meer dan de andere). Zo heb je een meisje dat bang is om te bewegen en vandaag samen met mij in een bolletje zich achterover liet rollen, en er zowaar hartelijk om moest lachen!! (amai mijn rug) En dan heb je mijn twee minder mobiele (in vergelijking tot de rest) schatjes die vaak aan de kant blijven zitten, die er nu bij betrokken werden en zo stralen dat ze deden! Eén van de therapeuten merkte op dat de Sherborne mijn lichaam doet afzien... waarschijnlijk omdat ik aan het zweten was als een paard, maar ik kan haar geen ongelijk geven, al heeft mijn lichaam er eerder ook deugd van (behalve dan die twee ruggenwervels en mijn rechterbekkenbeen, hihi).
Mijn wonderdeo werkt dus niet meer... Sherbornen in zo'n warmte is nog niet zo vanzelfsprekend! Als ik vet zou zweten dan was ik nu fotomodel ;-) hihi, excusseer voor de uitdukking.
Na de theepauze speelden we weer gezellig. En zo zit mijn dag er weer op... ah nee, kvergeet iets zeer belangrijk!
Het is een zeer vreemd verschijnsel hoe snel (sneller dan in ons Belgenlandje) sommige dingen hier gaan terwijl het levensritme dan zoveel trager ligt dan bij ons, veel minder stress! (Zustertje, hoe lang zijn jullie al aan het wachten op jullie verbouwingen? Een jaar? Zul je hier niet tegenkomen) 1. Vorige week woensdag vertelde Mr Thiyagiu mij dat de trappen weg moeten en er een ramp moest komen en dat de andere ramp die er is moet vervangen worden door een minder steile... De volgende dag waren ze de trappen al aan het afbreken en nog een dag later stond de nieuwe ramp er... Een ander gebouw op de campus zijn ze een stuk aan het bijbouwen, nu nog volop in de stellingen, binnen twee maand zou dat af zijn, kben benieuwd. Ik heb in elk geval een foto 'voor', voor ik vertrek trek ik een foto 'na'!
2. Vandaag stelde ik voor dat ik gerust wil helpen die staplank in elkaar te steken en toonde ik de tekeningen die Marjolijn mij doormailde... In de namiddag zijn ze eraan begonnen! Tegen morgen avond hebben we waarschijnlijk onze staplank!! Daar sta ik paf van!
20-08-2007 om 17:37 geschreven door Tine
19-08-2007
De meeting...
Zaterdag om 13u was het dan zover, de fameuse meeting... ik moet eerlijk toegeven dat het niet geheel verlopen is zoals ik het in mijn hoofd had. Het is vreselijk moeilijk om met een tolk te werken! Zeker als je dan zelf nog eens niet in je moedertaal spreekt! Gelukkig was ik daar iet wat op voorbereid en had ik mijn tekst die ik wou zeggen volledig uitgeschreven... Telkens ik een zin zei, vertaalde Mr Thiyagiu die met als gevolg dat ik mijn kluts kwijt raakte en niet meer wist wat ik weer precies gezegd had en nog wou zeggen. Uiteindelijk heeft Mr Thiyagiu mijn tekst dan genomen en zo vertaald, dat was eenvoudiger voor ons allebei!!
Normaalgezien zou ik een sessie Sherborne gegeven hebben aan de teachers, therapeuten en special educators, maar Mr Thiyagiu zei dat dat voor maandag is met de kinderen. Misschien maar best ook, want het was één giechelboel en de sessie zou waarschijnlijk toch in fiasco uitgedraaid zijn. Op deze manier is hun eerste kennismaking met een echte sessie onmiddellijk met de kinderen erbij en zal dat waarschijnlijk beter overkomen. Het wordt een proces van lange adem, maar dat vind ik oké!
Het wordt een hele uitdaging om een laagdrempelige sessie te maken zodanig dat ik ze (= het personeel) kan motiveren en warm maken voor meer Sherborne. Maar ik zie dat wel lukken, in de ene klas al wat meer dan in de andere. Spannend hoe het maandag zal verlopen!! Ik kijk er al naar uit!! En ik hou jullie uiteraard op de hoogte!
Irene, Meriam en Claire zijn vertrokken. Ik zal ze missen! Wie gaat nu met mij fietsen 's morgens vroeg, en de apen wegjagen? Maar ik (SCAD eigenlijk) heb (heeft) al onmiddellijk een nieuw bezoeker, een madammetje uit Engeland. Voor vijf dagen is ze hier, ik vrees dat ik mijn verhuis vandaag naar een kamer MET daglicht en glas in het raam nog een weekje ga moeten uitstellen... toemme, ik keek er al naar uit! ja, ik ben een beetje een luxe beest...
19-08-2007 om 19:00 geschreven door Tine
Diner bij de chairman thuis
Awel Cletus en Amali hebben nogal een kast van een huis! amai! Het is wel fijn als zij op bezoek zijn of ik bij hen... ik kreeg al iedere keer een Indische pint hihi
We kregen opnieuw veel te veel te eten maar het was wel een zeer aangename zaterdagavond (compenseerde een beetje het gemis van het trouwfeest waar ik eigenlijk had moeten zijn). Aangenaam gezelschap en een leuke sfeer. Ik heb de indruk dat ik me teveel thuis begin te voelen... want ik kreeg een paar keer te horen vandaag (zaterdag) dat ik bruis van de energie... ik weet niet waar ze dat halen ;-)
Ik had ook een diepgaand gesprek zaterdagavond met een filosofische, katholieke, Indische priester over religie en spiritualiteit en wat mij motiveert om te doen wat ik doe... en ook wat de Europese/ Belgische mensen motiveert om anderen te helpen... Op die laatste vraag heb ik wel telkens geantwoord dat ik enkel kan
spreken voor mezelf en niet voor alle andere Europeanen ofte Belgen, dat
antwoord was waarschijnlijk niet zo bevredigend voor hem
haha, dat was achteraf bekeken eigenlijk best een grappig gesprek! van cultuuruitwisseling gesproken! ;-)
Amali heeft me uitgenodigd op het schoolfeest (ze vieren het einde van ik ben vergeten wat) van haar dochtertje volgende zaterdag. Haar dochtertje gaat er een dansoptreden geven. Wordt een fijne dag als je het mij vraagt. En de chairman (weze Cletus) en zijn vrouw zeiden ook dat ik altijd welkom ben bij hen thuis, ik mag gerust eens voor een paar dagen hen bezoeken
19-08-2007 om 06:14 geschreven door Tine
18-08-2007
De zoutmijnkinderen
Vrijdag ging ik mee met Irene naar de zoutmijnen en de school met de zoutmijnkinderen (een SCAD-project).
Vroeger werkten de kinderen ook in de zoutmijnen, maar SCAD heeft al kunnen realiseren dat de kinderen er nu niet meer werken en ze bouwden een schooltje om de kinderen van de zoutmijnouders naar school te laten gaan in de buurt van de zoutmijnen (en ze dus uit de zoutmijnen te houden). Wat een schatjes van kinderen! Het is geweldig hoe het voor kinderen niet uitmaakt welke taal je spreekt, als je maar een beetje onnozel doet (zie foto aerobic met Tine) Kinderen uit Koksijde (waar Irene woont) hadden vriendschapsbandjes gemaakt en we deelden die uit aan de kinderen.
Daarna gingen we naar de zoutmijnen zelf... De mannen en vrouwen die er werken lopen op hun blote voeten door het zout, ik voelde eens met mijn handen en dat is verdorie scherp! Werken in de zoutmijnen is niet zondr risico's, schadelijke dampen, slecht voor de ogen (ik kon mijn zonnebril wel gebruiken!), enzovoort. Dat zout geeft ook nogal wat warmte af, als je naast zo'n zoutberg loopt is het er dubbel zo warm. SCAD probeerde al vanalles om de voeten te beschermen maar niets lijkt te werken, het blijft handiger werken blootvoets. Binnen in de loods probeerde ik een mand zout op te heffen die de vrouwen daar op hun hoofd dragen... Ja wadde dadde! Dat spel weegt 35 kg, ik kreeg het een halve meter in de lucht maar daar bleef het ook bij. Die vrouwen dragen zo'n mand zo'n 150 keer op een dag op hun hoofd en lopen er dan nog enkele meters mee... Mijn doel is om nog eens mee te gaan naar de zoutmijnen en dan ga ik toch eens zo'n mand op mijn hoofd proberen te zetten en zien of ik al dan niet als pudding in elkaar zak (maar mss begin ik best met maar een halve mand...)
SCAD werkt ook met een verbluffend spaarsysteem om ervoor te zorgen dat de arme mensen kunnen lenen aan een lage interest en zo in moeilijke periodes dus kunnen overleven (bijvoorbeeld in tijden van extreme droogte of voor de zoutmijnwerkers in tijden van nattigheid) maar ik moet hier nog eens meer uitleg over vragen want ik heb het nog niet helemaal door. In elk geval ben ik er al van overtuigd dat hun visie niet alleen mooie woorden zijn maar dat deze ook echt in daden wordt omgezet. De kern van de visie van SCAD is om de mensen te helpen zichzelf te helpen. Ze doen het dus niet in hun plaats, maar leren hen hoe ze zichzelf kunnen helpen... Het is dus de bedoeling de mensen (vooral ook de vrouwen, zodanig dat wanneer bijvoorbeeld zoutmanlief niet meer kan werken ze toch nog een inkomen kunnen hebben) zelfstandig te maken (denk ik maar aan de zelfhulpgroepen).
Op de weg naar huis stopten we nog bij een steengroeve. De vrouwen kappen er met de hand het steen los (ze gebruiken eerst dynamiet om de boel te laten ontploffen) van 8 uur 's morgens tot 3u in de namiddag. En de mannen smijten de stenen in een camion. Dit alles doen ze in de blakende zon, de steengroeve is een diepe put waar het snikheet is aangezien je er geen schaduw, noch wind hebt (als je boven de groeve staat komt de warmte al op je af). Voor dit werk krijgen ze 80 roepies per dag (1 euro is 50à55 roepies)... Dit is in India blijkbaar ongeveer gelijk aan het minimumloon, wat wil zeggen dat ze hiermee dus net rondkomen om te overleven. Om even een idee te geven van een kost: een geitje kost 2000 à 2500 Roepies, twee geitjes (best een mannentje en vrouwtje) maken gemiddeld 4 kindjes per jaar.
Ik denk niet dat ik na vandaag nog snel zal klagen na of over een werkdag... De omstandigheden waarin de mensen hier werken die ik tot nu toe gezien heb en de uren die ze kloppen en het schrale loon dat ze er maar voor krijgen... het is niet om over naar huis te schrijven!
Het was een zeer boeiende dag en ik was blij dat we eens voor negen uur thuis waren en geen zes uur in de auto hadden doorgebracht En zo zit mijn tweede week hier er ook alweer op...
Ps: straks, om 13u, le moment suprème! Normaalgezien hebben we dan die fameuse meeting... ik kijk er al naar uit :-s
18-08-2007 om 07:11 geschreven door Tine
Chaotisch bezoek aan Madurai
Donderdag ging ik niet mee met Irene en Meriam (wat ik wel jammer vond eigenlijk en blijkbaar heb ik ook echt iets gemist, maar Iris, dat is iets wat wij dan samen zullen doen want het is een eindje rijden!). Omdat het Claire haar laatste week is en ze nog niet echt veel gezien heeft van Zuid-India zonden Cletus en Amali ons op spoedbezoek naar Madurai.
Te lang in de auto en te chaotisch en druk allemaal voor één dag, als je het mij vraagt. Je kunt het vergelijken met vanuit West-Vlaanderen naar de Ardennen rijden voor slechts één dag, we reden er namelijk drie uur over heen en drie uur terug (vreselijk!). Het waren mij een beetje té veel prikkels voor één dag. We bezochten de tempel, daarna het Ghandi museum en dan de Mahal (of zoiets, het huis van een zeeeeer grote Maharadja).Voor het Ghandi museum hebben we duidelijk de verkeerde dag gekozen!! We waren de 16de, de dag na onafhankelijkheidsdag en blijkbaar moesten alle kinderen vandaag het museum bezoeken. Met als gevolg dat wij het gevoel hadden deel uit te maken van het museum, ik denk niet dat de kindjes veel zullen geleerd hebben uit dit bezoek... of toch niet over het bedoelde onderwerp. Het was de eerste keer dat ik me ergerde aan kindertjes, ze waren best vervelend eigenlijk. met honderden (nee ik overdrijf niet!) stormden ze op ons af, best schrikwekkend. En dan kwamen ze de hele tijd voor ons staan en handjes proberen geven (wat we bewust niet deden, want geef je eentje een hand dan moet je de andere honderd handjes ook schudden...). In feite waren ze best onbeleefd, maar ik vond het vooral lastig, onze chauffeur moest zelfs tussenkomen als bodyguard!!
We waren blij als we uit dat museum waren eigenlijk!
Dit bezoek moeten we overdoen in september maar dan meer opt gemak en niet snel snel van 't één naar 't ander. Een stad hier in India is me ook een beetje te chaotisch, te veel auto's, mensen, dieren, en nog veel meer opeen gepakt, ik prefereer het platte land!
Het was wel de eerste keer dat ik andere blanken zag -hihi- best grappig, we staarden ook eens. ;-P
18-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
Gezegend door een olifant!
Woensdag in de namiddag bezochten we de tempel in Tirunelvelli, best een indrukwekkende tempel want dat ding is 8 hectaren (als ik me goed herinner) groot en staat er al sinds de zevende eeuw (dat is lang!). Ze deden er 300 jaar over om hem te bouwen (ook lang!).
En in deze fameuse tempel werd ik gezegend door een olifant. Best grappig eigenlijk, je geeft de olifant 5 roepies in zijn slurf, dat geeft hij aan zijn baasje. En dan slaat hij een paar keer met zijn slurf op je hoofd en blaast daarbij ook ferm, met als gevolg dat ik olifantensnot op mijn hoofd kreeg!! Dubbel gezegend, zei Charles.
Nog een weetje (van cultuuruitwisseling gesproken maatje ;-)) Het ontstaan van de heilige tank in tempels. De tempels werden toen gebouwd met behulp van olifanten die de zware blokken steen naar boven sleepten. Er was een helling waar de olifanten dan op en neer liepen steenblokken mee trekkend. Die helling moest natuurlijk ergens eindigen en dus maakten ze een put... Waar de olifanten dan ook verbleven. En tijdens de moesson diende deze put dan ook als watertank, om het water op te vangen zodanig dat ze water hebben voor de droge periodes... (ik hoop dat ik dit allemaal juist heb begrepen en onthouden hihi)
Tot daar mijn cultuuropsnuiving van woensdag.
18-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
17-08-2007
Meer foto's
Er staan meer foto's online van de voorbije week... de bijhorende uitleg is voor morgen! Daar ik nog steeds een zeker slaapprobleem heb ga ik eens op tijd slapen en hoop ik maar één keer wakker te komen (namelijk als de haan kraait, en hopelijk doet dat rotbeest dat niet voor zeven uur!)
17-08-2007 om 18:13 geschreven door Tine
Mijn wonder deo!
Een zeer interessant weetje!
Die Indische zon is echt zalig warm, ik kan wel wennen aan dit klimaat... al zou een short wel welkom zijn! Zo erotisch vind ik mijn knieën niet ;-)
Echter: ik heb echt wonderdeo, ik kocht speciaal een reukloze (om de beesten op afstand te houden) en blijkt dat dat ding nog goed werkt tegen het zweten ook! Ik zweet mij te pletter, maar mijn oksels blijven kurkdroog!
Ik probeerde dat wondermiddel ook op mijn rug... hihi... maar dat blijkt niet te werken, mijn rug blijft zweten
Tot daar deze boodschap van algemeen nut!
17-08-2007 om 18:11 geschreven door Tine
15-08-2007
Adres
Ik vergat toch nog iets. Op verzoek van een aantal mensen:
SCAD Guesthouse - Tine Poullet Kalakad Road CHERANMAHADEVI - 627414 Nellia District - TAMIL NADU
15-08-2007 om 12:26 geschreven door Tine
India is vandaag 60 jaar onafhankelijk!
Ook in India is het vandaag een feestdag!
Deze morgen mochten we de plechtigheid bijwonen in de school. De vlag werd gehesen, er werd gezongen, er was een speciale gast namelijk de dokter die al 20 jaar voor SCAD werkt, de kinderen saluteerden ook op een legerachtige manier en een meisje vertelde over de onafhankelijkheid. Heel mooi allemaal (uiteraard zijn er foto's).
En daarna mocht ik mee op mijn eerste SCAD-project bezoek. We bezochten de zelfhulpgroepen, een dorp waar ze sari's weven en een plaats waar ze matten (en dergelijke) weven.
In de sariweefgemeenschap zijn er twee bijzonderheden, zo vertelde Charles. De mensen zijn er bleker, de reden is dat ze binnenwerken... ze zitten zeven dagen op zeven binnen, achter hun weeftoestel (een indrukwekkend gedrocht van een machien) met als gevolg dat ze dus bijna geen zon zien, met als gevolg dat hun huid dus bleker is. En het tweede verschijnsel binnen sommige sariweefgemeenschappen en ook binnen sommige moslimgemeenschappen is dat er opmerkelijk meer kinderen zijn met een mentale beperking. De reden hiervan is dat de mensen steeds trouwen met iemand uit hun eigen dorp, met als gevolg dat ze dus vaak iemand trouwen die dichte familie is (nichten, neven, enzovoort), wat dan weer tot gevolg heeft dat er meer kinderen met een mentale beperking geboren worden. Ze trouwen binnen hun dorp omdat ze maar zelden buiten hun dorp komen, het weven is een thuisberoep, ze moeten er niet voor op verplaatsing, leren dus geen andere dorpen of mensen kennen en trouwen dus binnen het dorp. Dit verschijnsel is echter blijkbaar wel een beetje aan het verminderen. Een vijftal leerlingen van de special school komen uit dit dorp.
Waarom werken ze zeven dagen op zeven? Maaktijd (op traditionele wijze, geen lopende band dus): 1 katoenen sari (gemiddeld 5 meter lang): 3 dagen 1 zijden sari: 1 week 1 mat (1,5 op 3m denk ik): 1 week Als er dus een dag niet gewerkt wordt is er ook geen mat of sari, is er geen mat of sari kan dat ook niet verkocht worden, kan er niets verkocht worden dan is er ook geen geld...
En zo heb ik dus mijn eerste sari gekocht (die toch wel een meerwaarde heeft in vergelijking tot sari's uit massaproductie aangezien aan mijn sari iemand drie dagen gewerkt heeft)! Zaterdagavond zijn we uitgenodigd bij Cletus en Amali thuis en gaan we allemaal (Irene, Meriam, Claire en ik) onze sari aan doen! Maar daarvoor heb ik wel Djensi's hulp nodig! Het is een heel karwei om vijf meter (en ik denk twee meter breed) stof rond je lijf te wikkelen op een fatsoenlijke manier...
Bon, de middagrust is bijna voorbij en ik heb zo ongeveer wel een volledige update gegeven. We gaan naar de tempel in Tirunelvelli en wat shoppen (hihi). Nog een dankjewel aan iedereen die mijn avonturen volgt, het is leuk om jullie reacties te lezen!!
Ps: Voor diegene die geïnteresseerd zijn in SCAD en de projecten en wat meer informatie willen dan wat ik hier verschaf: http://www.scadindia.org
15-08-2007 om 12:24 geschreven door Tine
14-08-2007
voor de geïnteresseerden: projectoverzicht met intermezzo's.
Maandag zat ik samen met Mr Thiyagiu om te "discussiëren" over mijn project. En ja hoor, Mr Thiyagiu staat inderdaad open voor de Sherborne. Het volgende is uit de bus gekomen.
Op zaterdag 18 augustus houden we een meeting met alle teachers, therapeuten en special educators van de school. Dit moet op zaterdag omdat die mensen nu eenmaal ongeveer zo'n zeven dagen op zeven en 24 u op 24 werken (geen 38-uren week dus). En op zaterdag is het enige moment dat ze er dus allemaal zijn en even vrij kunnen nemen. Tijdens de meeting gaan we aan "kennisuitwisseling" doen :), wat wil zeggen dat ik dus de introductie over de Sherborne moet geven 'brrrrrr'!
(kmoet deze update even onderbreken, Cletus en Amali zijn onderweg naar hier!!)
Ondertussen zijn we weer een dag verder, gisterenavond hadden we dus hoog bezoek. Irene (belangrijke madam uit België, verantwoordelijke voor SOS Zoutmijnkinderen - zie intermezzo onder) is toegekomen en 's avonds kwamen Mr Cletus en Mrs Amali (de oprichters van SCAD zoals eerder al vermeld) voor het diner (TE veel eten!!) Wat een prachtmensen! -Trouwens mama, jij moet echt indruk hebben gemaakt die dag in DSI (Dominiek Savio Instituut) want Cletus vroeg "how is your mother" hihi. Hij groet je terug!!-
Intermezzo SOS Zoutmijnkinderen: Zoals al eerder vermeld heeft SCAD verschillende projecten en is mijn schooltje daar maar eentje van. Vandaag bezocht ik reeds één van de andere projecten en de komende dagen bezoeken we (ik mag mee met Irene en Meriam) er nog meer. Maar nu eerst over SOS Zoutmijnkinderen, alles op zijn tijd! -Irene, als je dit leest, verbeter me dan gerust als ik leugens vertel of vul gerust aan!- SOS Zoutmijnkinderen is een project in België voor SCAD. Om het kort te houden: zij verzamelen in feite geld om dan aan de SCAD-projecten te geven (in het bijzonder aan de zoutmijnkinderen -vrijdag meer hierover- en ook aan de kinderen met een beperking). Voor de geïnteresseerden: http://users.telenet.be/zoutmijnkinderen/nederlands/ Daar vind je al het nodige!
Bon, waar was ik gebleven... ah ja, mijn project!
De rest van de week krijg ik dus nog even de tijd om SCAD verder te leren kennen (dat is één van de voorwaarden, als bezoeker/vrijwilliger/... moet je ook de andere projecten hebben gezien). En na de "kennisuitwisseling" starten we dan met de sessies. Het plan is mooier dan ik had durven hopen (mama, dit is het moment waar jij jaloers wordt -voor zij die het niet weten: mijn mama, in wiens voetsporen ik een beetje tracht te lopen, werkt in DSI en is o.a. verantwoordelijk voor de Sherborne-).
Ik (verschoning: wij, weze de teachers, special educators en ikzelve) gaan per klas twee Sherborne sessies geven per week, dat houdt in dat ik per dag twee sessies ga geven. Er zijn zes klassen in totaal, twee klassen worden samengesmeten tot één voor de sessies. Dus dat maakt vijf klassen - twee sessies per klas per week - tien sessies dus in vijf dagen. Tien kindertjes per groep en twee teachers/special educators en ikzelve.
Als ik niet aan het Sherbornen ben ga ik tijdens de klasmomenten mijn tijd doorbrengen in de therapieruimte en gaat Mr Thiyagiu me opleren. En misschien kan ik daar dan ook wat individuele Sherborne toepassen want ik zag wel enkele kindertjes die dat wel zouden kunnen gebruiken.
Als er dan geen klas is dan komt het vrijetijdsaspect van mijn project en speel ik dus *joepie!!* Dat is dan maandag tot vrijdag van 16u30 tot 18u30, op zaterdagnamiddag en op zondag (ook namiddag, kwestie van toch één dag langer te kunnen slapen )
vwala, ik denk dat ik niets ben vergeten te zeggen, althans over mijn project.
Lieve groet. En om jullie toch even jaloers te maken: het is hier zalig warm, voor de moment meer dan 30 graden en geen wolkje aan de hemel. (mijn excuses, Michel, het is sterker dan mezelf)
Tino Aka.
ps: dat van die pijngrens waarderen, Marjolijn, weten ze blijkbaar nog hoor, want Mr Thiyagiu zegt iedere keer "je moet echter opletten, je mag niet over de pijngrens gaan" wanneer de kindjes lekker aan het schreeuwen zijn... Dat vind ik een beetje het ludieke (al is het niet echt grappig om zien en horen) aan het hele stretching-gebeuren, hij zegt dat op het moment dat ik denk "nu ben je toch wel over die pijngrens!!!"
Maandagvoormiddag deed ik mijn eerste stretching, waarschijnlijk deed ik het dan weer te zacht, maar ik kan niet met mijn hele gewicht op die kindertjes gaan duwen hoor!! Dat druist in tegen al wat ik geleerd heb (in de Sherborne en elders) en waar ik in geloof, dus dat gaat simpelweg niet. Als ik 's avonds in mijn bed lag heb ik dan zelf eens de oefening gedaan om enkele spieren in mijn been te stretchen, zoals ik gezien heb in de therapie... met als gevolg dat ik nu zeker niet harder ga duwen!
amai dit wordt een lang bericht!
ps²: Mama of Marjolijn, kun je mij misschien wat duidelijke foto's doormailen van een eenvoudige (met de nadruk op eenvoudig) staander (je weet wel waar kindjes in rechtstaan, kben de officiële naam even kwijt)? Ik heb een klein ideetje dat ik wil proberen helpen te realiseren. Ze maken hier dus al spalkjes en andere hulpmiddelen zelf (zoals ik eerder al zei echt indrukwekkend!!!). Ze probeerden ook een staander na te maken, maar de man slaagde er niet in, hij heeft een echt voorbeeldmodel nodig (het is te gecompliceerd om van foto na te maken). Misschien kan ik hem helpen omdat ik weet hoe een echten eruit ziet... en misschien kunnen we dus zo een eenvoudig model in elkaar steken... Maar daar heb ik nog wat duidelijke foto's voor nodig om mijn uitleg te kunnen verduidelijken en om zeker te zijn dat ik zelf geen essentieel onderdeel vergeet :) Wat denken jullie? Of ben ik hier te optimistisch en niet meer realistisch?
Ik weet maar niet van ophouden:
ps³: Ik kocht vandaag mijn eerste Sari!! Dan nog wel ene die op traditionele manier gemaakt wordt! Uiteraard een SCAD project, zie volgend bericht...
14-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
08-08-2007
Eerste dag de school!
Vandaag kreeg ik een rondleiding in de school! Ik werd opnieuw zeer warm onthaald... een klasje stond me op te wachten en wanneer ik de 'speelplaats' op wandelde begonnen ze ritmisch te klappen. We wandelden tot vlak voor hen en dan kwam een meisje naar voor (ik moest mij een beetje bukken), en ik kreeg mijn eerste bindi!! Eerst dopte ze haar vinger in iets rood, dan op mijn voorhoofd, dan in iets geel en nog eens op mijn voorhoofd. De kinderen schudden om beurt mijn hand en vroegen "how are you" met een big smile, zeer schattig allemaal!
Het geeft je een aangenaam gevoel zo warm onthaald te worden!
Daarna kreeg ik een rondleiding door de school. Telkens ik een klasje binnenkwam gingen de leerlingen rechtstaan en zongen ze iets in het Tamil om mij te begroeten. Ik herinner me dat we vroeger ook moesten rechtstaan als er een bezoeker was in de klas, maar enkel voor de directeur... :)
Ik heb al onmiddellijk mijn ogen open getrokken: er is een orthopedische werkplaats -sinds een maand- waar ze hun eigen hulpmiddelen maken (en ook voor buiten de campus! nergens zo goedkoop en toch kwaliteit -volgens Mr Thiyagiu-). Jongens waren bezig een voetspalk aan het maken, echt verbazingwekkend!
De rest van de week spendeer ik mijn tijd in het schooltje met te observeren en alles te leren kennen!
Slaapzacht. Tine.
ps. hoofdtaal: ja= knikken, nee= schudden, oké= heen en weer wiebelen ps². het is hier 3u30 later dan in België
08-08-2007 om 19:23 geschreven door Tine
Uw geduld wordt beloond!!
Lieve mensen,
Eindelijk is het zover, jullie zullen vanaf nu geregeld foto's kunnen zien. Ik heb er echter nog niet echt getrokken van de mensen hier op de campus omdat ik het een beetje genant vind om direct de toerist uit te hangen en iedereen te gaan fotograferen. Maar morgen doe ik het toch :) hihi
Echter... de foto's zullen hier niet te vinden zijn want blijkt dat ik hier maar weinig (aangezien ik een missie heb om met niet minder dan 1000 foto's thuis te komen...) foto's kan opzetten en maar met beperkte grootte. In de linker of rechter kolom op deze blog zul je een link vinden, wanneer je daarop klikt zouden de foto's te voorschijn moeten komen! :)
Liefs, Tine ofte "aka" (zo noemen de kinderen mij -voorlopig-, betekend "sister") ofte Tino (zo noemen de special educators me -voorlopig-) ofte Tynie (zo wordt mijn naam meestal uitgesproken)
08-08-2007 om 18:17 geschreven door Tine
weetjes uit Tamil Nadu
1. De mannen uit Tamil Nadu moeten een snor hebben! Als ze geen snor hebben zijn ze niet mans genoeg en willen de vrouwen niet met hen trouwen... persoonlijk vind ik die snor niet zo aantrekkelijk, maar elk zijn smaak é :)
2. Ik dacht dat de vrouwen vrijuit gingen van die zo'n regels, maar dat is niet correct. Vrouwen moeten blijkbaar lang haar hebben, anders geraken zij ook niet van straat!
Dit geldt blijkbaar enkel voor de mannen en vrouwen uit Tamil Nadu.
08-08-2007 om 16:57 geschreven door Tine
05-08-2007
fotoprobleem
Jah! Aangezien het kabeltje (zo ook de oplader voor mijn batterijen) van mijn kodak in mijn valies zitten kan ik voorlopig nog geen foto's overzetten... Ik probeerde het kaartje in mijn pc te steken maar dat werkt dus blijkbaar niet echt.
Dus nog even geduld voor beeldmateriaal.
05-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
Het verkeer in India =
Levensgevaarlijk als je de "regels" niet kent!
Auto's (met drie of vier wielen EN een goed werkende claxon!), brommers, fietsers, voetgangers, koeien, honden en schapen... allemaal op één en dezelfde weg. Er wordt meestal links gereden, eigenlijk in het midden tenzij er een tegenligger komt, en dan nog!
Wat ik tot nu toe als regels door heb: Vertragen doen ze hier niet, wanneer er iets of iemand in de weg loopt of rijdt dan tuten ze en dat wil zeggen "pas op ik kom eraan dus ga aan de kant als je niet wil aangereden worden".
Wanneer wordt er allemaal getuut: - als er fietsers of voetgangers of dieren op de weg zijn (dan wil dat meestal zeggen: blijf waar je bent want ik kom eraan) - als er een tegenligger komt - als ze iemand voorsteken (een tegenligger is GEEN reden om niet voor te steken dan tuten ze gewoon extra) - als ze een bocht nemen (dit doen ze denk ik omdat ze meestal in het midden van de weg rijden en als je een bocht neemt zie je niet of er iemand komt dus vandaar volgens mij het tuten) - als ze een andere weg oprijden, dus bijvoorbeeld uit een zijstraat komen, dan kijken ze en rijden gewoon door, hier telt geen voorrang van rechts maar altijd voorrang als je maar tuut . Als ze iemand uit een zijstraat zien komen tuten ze ook, waarschijnlijk om die mens te waarschuwen dat ze niet van plan zijn hem voor te laten - ... vul ik later verder aan
Een grappig detail is ook dat langs achter, boven het plak, op elke wagen groter dan een normale auto het volgende staat te lezen: 'sound hoorn'.
Ik kon tijdens deze autorit al direct zeer veel in me opnemen, er waren veel, zeer veel prikkels (veel kleuren, geuren, huizen, hutjes, tentjes waar mensen in wonen, werken, ...! vanuit de auto kon ik India al wat in me opnemen) maar toch heb ik ook een dutje kunnen doen, mijn ogen vielen toe.
Mijn besluit is in elk geval dat je het best niet waagt zelf met
wielen de weg op te gaan! De eerste drie uur in de auto heb ik toch een
paar keer mijn ogen dichtgeknepen omdat ik dacht dat we iets of iemand
gingen aanrijden, maar gelukkig hebben we een zeer bekwame chauffeur!!
Het verwonderde me enigszins dat ik tijdens die lange autorit geen enkel accident heb gezien.
-voor zij die het niet weten: mijn mama, in wiens voetsporen ik een beetje tracht te lopen, werkt in DSI en is o.a. verantwoordelijk voor de Sherborne-). 
met als gevolg dat ik nu zeker niet harder ga duwen!
