De camping in Storøya is geen hoogvlieger. Hetis duidelijk dat er renovatiewerken nodig zijn. Ik moet dringend de was doen maar een wasmachine en droogkast ontbreken. Ik heb er niets op tegen om mijn was met de hand te doen maar ik krijg het niet op tijd droog. Maar dan kreeg ik een ideetje. Er was een drooghok. Daar stond een vuurtje. Het verwarmingselement zette ik volle bak en 's morgens was alles droog. Die avond had ik nog een gesprek net een Duits bejaard koppel. De man was gefascineerd door mijn fiets en zijn droom was naar de Noordkaap fietsen. Nu vrees ik gezien zijn leeftijd een beetje voor zijn droom. Zeg nooit nooit natuurlijk. om 8u30 sprong ik op de fiets en ging terug solo richting Grotli. Zo'n 45km verderop- Tijdens de rit kwam ik het koppel nog 2 keer tegen. en maar toeteren en wuiven. Het doet wel deugd om af en toe die aandacht te krijgen. Het geeft een boost. Soit na 2,5u was ik Grotli voorbij en ik zette koers naar de Geiranger. 1 van de bekendste fjorden in Noorwegen. Hevig klimwerk kwam er niet meer aan te pas. en dan eindelijk een lange afdaling naar de ferry. Ik had geluk, Ik hoefde de fiets maar netjes op de ferry te plaatsen. Dat viel even mee. Ik had geen zin om te wachten. Er mocht geen eigen drank of eten genuttigd worden. Ze konden mijn rug op want ik had een hongerke. Tijdens de overzet kregen we in 4 talen uitleg over de bezienswaardigheden. zelfs in het chinees. In ieder geval zeker de moeite waard. De fjorden en watervallen zijn adembenemend mooi. Ik kwam aan in Hellesylt en het was heet. Ik kreeg zin in een ijsje. niet volledig opgegeten en me later stevig beklaagd. Het lag nogal op de maag. ik vroeg aan de man in de winkel hoe ik het best naar Stranda reed. er stond een aanduiding voor een fietspad maar ik was niet zeker. Hij zei me dat hij het fietspad niet kende en de andere route mocht ik niet nemen omwille van de tunnels. Tja dan maar het fietspad. Wat een lacher. Ik kwam op de andere weg terecht. Ik draai terug naar het centrum en vraag het opnieuw aan een jong koppeltje. Oh ja je moet door de tunnels. Het kan geen kwaad. Iedereen doet het. tja dan zit er niets anders op he. Met een bang hartje door de tunnels. Na 1u20 was ik op de camping. Een mooi terrein maar het sanitair was gene vette.
dag 10 3 juli 2010 20u14 Turtagrø-Sognefjellet-Lom-Skjåk
Na een nachtje wildkamperen was ik vermoeid opgestaan. Ik had slecht geslapen omdat ik niet al te veel vertrouwen had in mijn tent. Het heeft heel de nacht geregend en gewaaid. De piketten staken niet optimaal in de grond en ik had schrik dat mijn tent zou gaan vliegen. ik moet wel toegeven dat mos geweldig zacht ligt. Je hebt als het ware geen matras nodig.Maar goed we moest dus nog een eindje klimmen naar de top van de Sognefjell. Het uitzicht was verbluffend mooi. We stonden te genieten van het landschap en vooral de gletsjer. Er stopt 1 van de duizenden mobilhomes naast ons en de man begint int Engels te praten. Ik zeg: "je mag het in het Nederlands zeggen hoor". Hij zegt: "Ken ik jou niet ergens van?" ik knik van ja. De vrouw stapt uit. "Oh ben je hier al?,zegt ze al lachend. Nu weet ik het zeker. Ik heb tijdens de beklimming naar Lærdal een foto genomen voor het koppel. Ze zijn verbaasd dat we al zover geraakt zijn. De man vertelt fier als een gieter dat Holland gewonnen is tegen Brazilië. Prompt wordt er koffie en thee aangeboden. Het is vrij koud op de top en zoiets kunnen toch niet weigeren. Een lekker koekje erbij en de moraal schiet weer de lucht in. We stoppen nog verschillende keren op de hoogvlakte om het landschap te vereeuwigen op een foto. Hierna nog rustig eten op de top en met een rotvaart naar beneden. Tot de beklimming was het gemiddelde 8km/u. Eenmaal aangekomen in Lom zitten we aan 21 km/u Op het vlakke stuk komen we gedurende 10-15 km niet onder de 30 km/u. In Lom moeten we proviand inslaan. Sinds ik optrek met die 2 gasten is mijn verbruik exponentieel gestegen. Het is echt nodig of je komt er gewoonweg niet. Na het shoppen scheiden onze wegen. Ik neem afscheid van Wolfgang (61 jaar) en Maurizio. Ik zal ze niet snel vergeten. Ik heb er veel van opgestoken. ze zoeken onmiddellijk een camping en ik vlam nog even door richting Ålesund. Morgen probeer k over de Geiranger te geraken zodat ik maandagavond in Ålesund geraak.
Vandaag had ik me net iets anders voorgesteld. Ik had gehoopt om veel verder te geraken. mijn 2 kompanen nemen het vrij rustig aan. Ze hebben gelijk het moet nog altijd vakantie blijven. We vertrokken na een uitgebreid ontbijt richting Øvre Årdal. Daar begon onze klim van de dag. Eerst nog op zoek naar een kaart zodat ik kan herplannen in Ålesund. Nergens vonden we de correcte schaal. Even het toeristenbureau binnengewipt en ik had een klein mapje. tot nu voldoende. We vertrokken dan naar de klim die ons naar Turtagrø moest brengen. Het begon vrij steil en wederom moest ik de groep lossen. Geen probleem. Klimmen is persoonlijk. We begonnen weer rond 0 meter en de top lag op 1325 meter. na 600 meter stond Maurizio te babbelen met een Noor die op de helling woonde. Hij bood ons vers water aan en verzekerde ons dat het zwaarste achter de rug was. Alles is relatief. nu ja na 2u30 kwamen we over de top en wat bleek we moesten afdalen naar 1100 m en opnieuw naar 1300 meter. Heavy stuff. Daarna volgde een afdaling van 5km naar Turtagrø. Het was al 17u en te gevaarlijk om nog verder te klimmen. we haddenal 1600meter geklommen. We slaan onze tenten op in het wild. Stevig wassen in de bergrivier. Geloof me maar, lekker koud. Ik lig hier nu in mijn tent en realiseer me dat ik het einddoel op deze manier en tijdspanne nooit zal halen. De routes zijn loodzwaar en ik moet een beetje aan mijn lichaam denken. Het heeft geen zin om als een lijk terug te komen. Zoals ik gisteren al schreef, zo snel mogelijk naar Ålesund en reorganiseren. Misschien een stukje overslaane en de trein nemen nu het nog mogelijk is. Eenmaal in het Noorden rijden er geen treinen meer. Ik ga me nu neerleggen en in slaap laten wiegen door de druppels op mijn tent.
Vandaag stond er een rit naar Ovre Årdal op het programma. Het begon een beetje in mineur omdat ik thuis de route verkeerd had gepland. Ik had de route via een grote weg gepland waar geen fietsers toegelaten waren. Dan maar een alternatieve route. Eerst naar Aurland. ongeveer 8 km. Daar begon de klim over het gebergte naar Lærdal. Een klim van 0 naar 1318 meter. Het was een zware klim en weeral waren mijn spaken een reden tot bezorgdheid. Na 300 meter klimmen werd ik ingehaald door een Zwitser en een Duitser. Ik vroeg of ze iets afwisten van spaken. But of course that's my specialty. Hij begon te schroeven, links,rechts enz,... Na een 20 min kon ik terug vertrekken in het zog van de 2. ze klommen beter en ik moest al snel lossen. maar elke 250 m stopten ze en ik kon terug aanpikken. na dik 2u klimmen,waren we op de top en kwamen we op een hoogvlakte. Die was zo prachtig dat ik het moeilijk vind om te beschrijven. De hemel knalblauw en waar ik ook keek, links of rechts, landschappen die recht van een ansichtkaartje kwamen. Na de afdaling kwamen we in Lærdal. Het leek wel een kunstmatig stadje. Snel inkopen doen. We moesten een tunnel van 6 km door. Beeld je in. 25 graden en stralende zon. wij beginnen lange broek aan te schieten, vestje aan te doen en een Petzl op ons hoofd. Hop weg waren we. Vlak voor de tunnel. Bord 'geen fietsers toegelaten' Slik, komaan we doen het. 6km lang trappen alsof ons leven er van afhing. wat een kick toen we uit de tunnel kwamen. Daarna nog 40 km naar Ovre Årdal. Voor ons nog minstens 5 tunnels. De twee heren legden er stevig de pees op en ik moest diepgaan om ze bij te houden. vooral de wisseling tussen koude tunnels en zonovergoten wegen vielen me zeer zwaar. We kwamen in Årdal aan en beslisten om onze tent op te slaan op een verlaten camping. Zonet gemerkt dat al mijn routes op de GPS vernietigd zijn. Ik moet zo snel mogelijk een kaart kopen en naar Ålesund fietsen. Daar kan ik tijdens mijn rustdag alles opnieuw organiseren
dag 7 30/6/2010 21u Geilo-Haugastol-Finse-Myrdal-Flåm
Gisteren ging ik na het voetbal slapen. Het was al een beetje aan het regenen. Het zou niet meer stoppen tot half acht 's ochtends. Ik maakte me klaar voor een rit waarvoor ik hoge verwachtingen koesterde. De Rallarvegen naar Flåm. Ik fietste op automatische piloot naar Haugastol, zo'n 23 km verderop. Dit is het beginpunt van de Rallarvegen. Ik ken het punt nog van vorig jaar en wist dat er een fietsverhuurder/mechanieker vlakbij was. En inderdaad ik had gelijk. Ik vroeg om hulp en de jongenmankwam even naar buiten. De spaken waren goed maar hij loste ineens mijn remprobleem op. Ondertussen was er een Poolse fietser met zijn vriendin komen bij staan. Hij had de Rallarvegen net afgelegd met zijn vriendin. Wel de tegenovergestelde richting. Veel moeilijker zei hij. hij had verschillende passages moeten doorworstelen terwijl hij tot aan de heup in de sneeuw zat. toen moest ik toch even slikken. Maar goed, wie niet waagt, niet wint. Om 11u30 begon ik aan mijn avontuur. de eerste tussenstop was voorzien in Finse. Dat is na 28 km. Onderweg kreeg ik een ruw offroad parcours voorgeschoteld. Achteraf gezien niet geschikt voor mijn 28 inch wielen en bepakking. daarboven kwam de hevige wind die er voor zorgde dat mijn gemiddelde niet boven de 8 a 9 km/u kwam. 3 u later kwam ik in Finse aan en nam een lastige maar achteraf gebleken een zeer goede beslissing. Ik liet het parcours voor wat het was en reed met de trein door naar Myrdal. Je komt dan in het laatste gedeelte van de Rallarvegen terecht. namelijk de aartsgevaarlijke afdaling naar Flåm. Op het perron stonden toeristen die het parcours omhoog gewandeld waren. aan hun reacties kon ik me al iets voorstellen. Ah du bist ein kamikaze! mmm liever niet. Ik draai de hoek om. dit kan toch niet waar zijn. 21 haarspeldbochten met rotsen en losliggende stenen. Ik geef het grif toe, zelfs met een mtb denk ik niet dat ik het zou doen. Ik begn toch al rijdend/glijdend af te dalen. Na 400m geef ik het op en stap te voet naar beneden. ik zag trouwens een groepje mensen vertrekke maar ik heb ze nooit weten aankomen, waarschijnlijk teruggedraaid.De afdaling te voet ging vlot en al gauw was ik beneden zodat ik terug kon fietsen. Tijdens het wandelen wist ik terug waarom ik Noorwegen zo fantastisch vind. Ik werd overdonderd door het druisen van watervallen. De ene al wat groter dan de andere maar stuk voor stuk wonderen der natuur. Halverwege de afdaling aan een brug over 1 van de ruwste stukken rivier hing een plaatje. In 1994 was er blijkbaar een jongen van 18 jaar meegesleurd door de waterval. Er was op dat moment een enorme hoeveelheid ijs gesmolten en de rivier was heviger dan anders. Lichaam isnooit teruggevonden, Dit doet je wel even nadenken over hoe nietig de mens wel is ten opzichte van de natuur. Ik scheur verder naar beneden en kom aan in Flåm, Vrij snel heb ik de camping beet. Het mag gezegd worden. een pracht van een camping (Flåm camping). Netjes en niet overdreven duur. Ik vraag of ze geen pc met internet hebben. Helaas maar in het stationsgebouw kan je internettijd kopen. Dit is mijn kans. Ik spring op mijn fiets maar het werkte niet. Dju toch he, Onderweg naar Flåm had zich een ander probleem de kop opgestoken. De batterij van mijn gps was leeg. Mijn zonnepaneel werkt maar heeft veel zon nodig, Dat was vandaag gene vette. Ik speur de camping af en ik zie toch wel een Nederlandse dame met een laptop zeker. ik mocht wel even opladen. Na een uurtje ging ik terug maar het resultaat was maar pover. De Gps heeft iets langer nodig.Niet ver van mijn tent was een Deens koppeltje aan het koken en ik vroeg ik me erbij mocht zetten. Geen probleem. Tof koppeltje. ze kwamen uit Aarhus. ze hebben zelfs pannenkoeken gebakken. Wie zegt daar nu nee tegen? Morgen een korte rit naar Ovre Årdal. Nu ja kort? Het zal weer klimmen worden vrees ik.
Vandaag nam ik afscheid van de rustige camping en zette koers naar Geilo. De eerste kilometers gingen stroef maar dat is best wel normaal. Om 8u was het al vrij warm. Het was weer klimmen geblazen. Ik ging van 200m naar 1170m. Op de toppen werd het wat frisser maar niet onoverkomelijk. wat een landschap. volledig omringd door bergen. Hier en daar nog een hoop sneeuw. Ik daalde met een rotvaart naar beneden. De afdaling was goed zichtbaar maar de steentjes op de baan baarden me zorgen. Toch netjes beneden geraakt maar mijn achterwiel begint me serieus te irriteren. Morgen toch even een fietswinkel binnenspringen. Ik had er ongeveer 50 km opzitten toen ik in Uvdal aankwam. Ik voelde me goed en was zo blij dat het nog maar 40 km was tot de camping. yes een beetje op tijd binnengeraken. In Uvdal kreeg ik slecht nieuws te verduren. Er stond een groot bord (zie foto) dat waarschuwde voor het gebruik van sneeuwkettingen. Even een moeilijk moment. ik was al 2u op minimum drankvoorraad aan het rijden. Elke winkel was dicht. Uiteindelijk een waterval gekozen en mijn drinkebus gevuld. Best lekker. Het resultaat zien we morgen wel. de eerste 7 km waren een hel. Het was een helling van 7% en de regen was komen opzetten. Snel aan de kant. Regenvest en beenstukken aan. alsof de regen nog niet erg genoeg was, begon het achterwiel weer te protesteren. Spaken kwamen weer los. maar we zijn er geraakt en de benen voelen best nog wel goed aan. Morgen staat de bekende fietsroute Rallarvegen op het programma. Stukken onverharde weg. Ideale plek om lek te rijden
quote of the day "you're a brave man" (knappe verkoopster in COOP marked in Rauland)
De nachtrust was al wat beter. Ik stond op om 7u15 en begon alles in te pakken. 8u20 en klaar om te vertrekken. Toch even checken hoe het gesteld is met de spaken. tis ni waar he. 4 spaken stonden los. Spaken opspannen en een wiel richten is allesbehalve gemakkelijk maar ik had nu eenmaal geen andere keuze. Spakenspanner in de hand en proberen maar. De theorie ken ik maar de praktijk is nu eenmaal lichtjes anders. Ik zette alles vast en fietsen maar. Hopelijk vond ik snel een fietsenmaker. Het begon met een stevige klim en ik voelde me allesbehalve veilig op de fiets. Onderweg een aantal keer gestopt om hier en daar nog wat bij te vijzen. Het wiel hield stand. Na 40 km kwam ik aan in Rauland. Het was middag en tijd om een hapje te eten. Ik merk dat ik te weinig groenten en vitaminen binnenkrijg. in de COOP supermarkt kan je bakjes met salades samenstellen. Aan de kassa vroeg de verkoopster waar ik heenging. Ik zei: naar Austbygdi!!. You're a brave man" zei ze. Toen had ik nog geen idee wat ze bedoelde. Het zou snel duidelijk worden. Tussen Rauland en Rjukan lagen er verschillende skicentra. De weg bleef maar stijgen en algauw flirtte ik weer met de duizendmetergrens. Beetje bij beetje kwam ik dichter bij Rjukan. Ik heb graag gezelschap onderweg maar de 20 vliegen die me nu al 20 km aan het lastig vallen waren, deden me ontploffen. Stoppen en DEET. Geweldig spul. Werkt heel efficiënt. Tussen Rauland en Rjukan was er weinig te zien. Verlaten skidorpen en verder niets. Na de beklimming kwam er een superlange afdaling met een wegdek dat te wensen overliet. Met een bang hartje naar beneden en bidden dat de spaken het zouden houden. Halverwege de afdaling lag er opeens een nieuw wegdek. Zalig. Wegenwerkers, mijn wielen danken u. De km's vlogen nu voorbij en ik kwam aan in Rjukan. Leuk stadje. Het leek wel weggerukt uit Bobbejaanland. Ik hield halt aan een benzinestation voor een ijsje. Het was bloedheet en ik kon het wel gebruiken. Ik zit neer en wie passeert er voor mijn neus. een fietser met een koerswiel in de hand. Mijn spaken, ik was het compleet vergeten. Jaja twee sportwinkels. De eerste was een teleurstelling. De technieker was er niet vandaag. De tweede winkel. Intersport. Deze keten kende ik nog van in Oslo. De technieker kwam naar buiten. Begon onmiddellijk te zeggen dat hij hiervoor geen tijd had. Hij controleerde de spanning van de spaken en wist me te vertellen dat ik het nog niet zo slecht gedaan had. Hij legde me nog snel de theorie uit en weg was ik. Nog 30 km naar Tinn. Ik voelde enkele druppels en voerde het tempo op. De regen kwam er niet door en ik kwam aan in Tinn. Een grote camping met een prachtige ligging. Daar stond ik dan als enige met een tent op een grote grasvlakte. Het water van de fjorden klotsend tegen de stenen. Vandaag geen zakje pasta voor mij. Na de douche neem ik mijn fiets en beland in een restaurant. Ik zit hier gans alleen en heb een gezellige babbel met de gastvrouw. Ze komt uit Oostenrijk en is hier 2 jaar geleden gestrand. Ah zalig, ne kiekenfilet me gebakken patatten. Meer moet da ni zijn. Morgen naar Geilo. Bekend terrein
Het is nu 20u50 en ik ben aan het 'genieten' van mijn spaghetteria. Het was een geweldig vermoeiende dag. Het begon al deze nacht. Ik moest dringend naar het toilet maar je probeert het toch uit te stellen want het is koud en je wil niet uit je tent. Een uurtje later was de temperatuur zo sterk gdaald dat ik lag te rillen van de koude. Dan toch maar snel naar het toilet. Terug in slaapzak met sokken en een trui. Slaapzak dichtgeritst zodat enkel mijn gezicht nog zichtbaar was. mmm beter. Ik stond op maar geraakte niet op gang. Alles ging traag. Met als gevolg dat ik pas om 8u40 weg was. Beetje laat als je zo'n afstand moet afleggen. Ik was daarna klaarwakker want de helling was weer lekker steil. van 600m naar 1000m. Na 1u10 had ik slechts 5km op de teller. Een ramp dus. Ik had een koppel Nederlanders ontmoet tijdens de beklimming. Het lijkt altijd of je een attractie bent. Effe snel op de foto. :) Na de steile beklimming werd het landschap glooiend. Een helling werd afgewisseld met een welgekomen afdaling. Elke mogelijkheid om eten te kopen liet ik niet onbenut. Jammer genoeg op zondag zijn de meeste supermarkten gesloten en beland je algauw in benzinestations. Tja de prijs is dan ook navenant. Ik had geen keuze. Het is belangrijk dat ik veel vocht opneem of ik zal het niet lang uitzingen. Ik gok minstens 6 liter vocht vandaag. Een aantal muffins voor de suiker. hehe. De dorpen passeerden. Valle, een klein dorpje best wel schattig. Daarna Hovden. Een skicentre. Vrij ongezellig. Dan kreeg ik het ontzettend lastig. Nog 30 km tot in Haukeli. km's aftellen,stoppen,eten,drinken en verder fietsen. Eindelijk kwam ik dichterbij. Eerst nog een afdaling van 10%. Hier voel ik me niet zo gerust. Na de afdaling reed ik door naar Edland en kwam ik aan op mijn eindbestemming. Een kleine,goedkope camping. Jammer genoeg geen internet en vooral geen droogkast. Mijn kleren moesten dringend gewassen worden. Snel een handwas van het hoogstnoodzakelijke en bidden dat ik het droog krijg, Morgen staat er een rit van 123 km op het programma. Ik ben niet op de hoogte van het weer maar hopelijk blijft het droog. Het mag iets frisser want mijn beentjes zijn goed verbrand.
Ha det bra
en een instinkertje voor onze pa. Toen het lastig werd, zong ik. Geef mijn maar soep me ballekes, veul ballekes Soep,soep,soep me ballekes. :)
Om 6u gaat de wekker en ik ben allesbehalve fris. Ik heb zeer slecht geslapen en het gesnurk van mijn Nederlandse buur zou daar wel eens iets mee te maken kunnen hebben. zeer sympathiek koppel maar de man is net iets te luid 's nachts. Ik heb me te houden aan een strak schema. De ferry vertrekt om 9u10 in Forsand. ongeveer 26 km op 2u. dat moet haalbaar zijn. Het is me inderdaad gelukt maar de weg was toch niet te onderschatten. Steile heuvels en maar zeer weinig bergaf. Rond 9u stond ik klaar aan de steiger. De ferry is bedoeld voor toeristen. De boot zat vol met wielertoeristen. Ze gingen dezelfde weg uit maar dan sneller. De trip naar Lysebotn was wel heel mooi. We kregen de Preikestolen te zien maar dan langs onderen. Nog steeds omringd met mist. Verder nog enkele zeehonden en arend gezien. Na 2u15 kwamen we aan in Lysebotn. Aan de voet van de helse klim. Ik nam de tijd om alles nog eens goed vast te maken en snel een hapje te eten. Daar ging ik dan. De weg bleef maar stijgen. geen enkel moment kon je herstellen. 27 haarspeldbochten. Ik heb afgezien als nooit tevoren. Ik moest rustpauzes inbouwen want de motor werd opgeblazen. Boven op de top (althans dat dacht ik toch) lag het Adelaarsnest. Een rond gebouw waar je iets kon drinken maar vooral kon genieten van het prachtige uitzicht. Dit was jammer genoeg niet het einde van mijn lijdensweg want de weg steeg nog steeds lekker door. Ik nam wel nog de tijd voor een goede daad. Er kwam een wielertoerist naar beneden gewandeld. Een van zijn spaken was gebroken en hij vroeg of ik geen spakenspanner bij me had. Hij begon het wiel te centreren voor zover dit goed te doen is zonder de nodige apparatuur. Hij moest dezelfde weg uit. Ik was al even aan het klimmen toen hij naast me kwam rijden. Het wiel hield stand tijdens de beklimming. zou het ook zijn werk doen tijdens de afdaling? Ik heb hem niet meer teruggezien. Ik nam een van mijn vele pauzes toen een groepje Noorse studenten me vergezelden. We geraakten aan de praat. Toffe madammen. Was hun eerste echte fietstocht en dat was er aan te merken. Versnellingen ratelden en bergop ging de snelheid al snel naar beneden. Behalve eentje. Zij hield goed stand. Ze had natuurlijk geen bagage mee te sleuren. Ze besloot op haar vrienden te wachten en ik peddelde verder. De GPS gaf nog 7 km aan. Het meeste daarvan was downhill. Vanaf het Adelaarsnest was de zon volledig doorgebroken. Zalig weer. Beetje te warm aangekleed maar ik was zo dicht bij de camping dat ik geen zin meer had om nog te stoppen. Om 17u kwam ik op de camping aan in Suleskard. Morgen een lange rit van ongeveer 140 km en volgens de andere kampeerders wordt het 21 graden. We'll see about that.
Hier lig ik dan. In mijn tent op de Preikestolen camping. Het regent constant. Ik vrees dat ik de Preikestolen zal moeten overslaan. zo jammer want ik keek er zo naar uit. De bergen zijn volledig omringd door wolken en de regen houdt maar niet op. Zonet even terug naar Jørpeland gefietst. Ik had nog gas en een fietsslot nodig. Tevens van de gelegenheid geprofiteerd om wat proviand in te slaan voor morgen. Er staat immers een helse klim naar Sirdal op het programma. Qua kilometers is dit de kortste rit van de reis maar ik moet wel een klim van 10 km verteren (gemiddeld stijg perc 10%). Hopelijk zit het weer een beetje mee. volgens het weerbericht zou het toch zonnig moeten worden................... effie later.
foert lang genoeg in de tent gelegen. Ik ben niet naar hier gekomen om me door slecht weer tegen te houden. Ik kleed me deftig aan en ga naar de receptie voor extra inlichtingen. Hoe geraak ik aan het begin van de Preikestolen?,vraag ik aan de receptioniste. Die bekijkt me raar en zegt: ga je daar nu naartoe?. Geweldig antwoord als je al twijfelde om te vertrekken. Ik trek het me niet aan en vertrek toch. In de regen kom ik na 4 km stevig klimmen op de parking aan. Ik bekijk het bord en stel vast dat de wandeling ongeveer 4 uur in beslag neemt. Stevig maar dit zal wel ruim gerekend zijn. en inderdaad na 1u10 sta ik al boven. Op de top liggen normaal 100'en mensen te zonnen maar nu sta ik er gans alleen. Je ziet werkelijk niets. Tja enkele foto's van de mist en terug naar beneden. er is zelfs zoveel mist dat mijn toestel weigert. In de afdaling zie ik een man voor me afdalen. Redelijk snel tot hij stopt en me aanspreekt in het Spaans. Da's mijnen dada ni. Hij vroeg me hoe ver het nog naar de top is. ik kan amper mijn lach inhouden want hij was alweer 45 min verwijderd van de top. De moed zonk hem in de schoenen. Ik denk niet dat hij nog naar boven gegaan is. zeer jammer dat ik geen uitzicht over de fjorden heb gezien maar toch tevreden dat ik naar boven ben geklauterd. Nu mijn kleren wassen en drogen. snel een pasta warm maken en dan rustig klaarmaken voor morgen. morgen gaat de wekker om 6u. pfff wat vroeg maar ik moet een ferry halen om 9u10
Hoe erg je ook je best doet om je te ontspannen op de vertrekdag, het lukt me zelden. Het begon al bij de check-in in Zaventem. Ok ik geef het toe. Het was een beetje dom om mijn fietsslot in de handbagage te stoppen. Maar wie denkt er nu aan dat dit wel eens een moordwapen zou kunnen zijn. soit slot afgeven en blijven lachen. Eenmaal in het vliegtuig kregen we te horen dat we 30 minuten vertraging hadden. mijn aansluiting kon ik wel vergeten. Ik moet wel zeggen dat het netjes geregeld is. Ik had onmiddellijk een 2de aansluiting. In Stavanger liep alles op wieltjes. Geen gesukkel met de fiets zoals vorig jaar. Geen schade aan mijn fiets, oef. Fiets was klaar in minder dan 30 min. Even wachten op de bus naar Stavanger centrum. Na een dik uur zat ik eindelijk op een overvolle bus. Niet comfortabel als je voortdurend je fiets moet tegenhouden bij elke bocht. In Stavanger had ik geen tijd meer om boodschappen te doen. De ferry kwam juist aan en hop naar Tau. In Tau nog een uurtje gefietst naar de Preikestolencamping. Om 21u kon ik me inschrijven met een hoofd zo rood als een tomaat. Stevige helling naar de camping. En ja hoor, hoe kan het ook anders. Hollandse eigenaars en Oranje op Tv. das thuiskomen he
Morgen gaan we de Preikestolen op en zaterdag vliegen we op de fiets.
Nog vijf dagen en ik stap op het vliegtuig naar Stavanger. Ik merk dat ik toch een beetje zenuwachtig begin te worden. Vanmorgen was het de bedoeling dat de fiets ingepakt werd.Daarna even passen in de auto van mijn vader. Piece of cake, dacht ik.
Ik fit mijn fiets met al de zakken en fiets naar mijn vader. Gewapend met huishoudfolie wil ik beginnen aan mijn laatste taak vooraleer ik het vliegtuig inspring. Toch maar even mijn achterwiel checken. Vorige week was er een spaak gesprongen maar onmiddellijk gerepareerd tijdens het onderhoud. Iemand vertelde me als er één spaak kapot is, de tweede algauw volgt. Het is niet waar he. Weer een spaak kapot. Mijn fietsenwinkel is vlakbij dus snel de wagen in en laten repareren. Een strak plan. De technieker nam onmiddellijk mijn wiel aan en begon te knutselen. De spaak was snel vervangen maar tijdens het centreren van het wiel sprong er weer ééntje. Zucht. De verkoper zag het niet meer zitten en zei:"mja, das nu altijd altijd hetzelfde met die Rohloff naven he. Die spaken zijn te zwak he. Ik moet die allemaal vervangen". "Ja maar ik vertrek wel donderdag", antwoordde ik.
"Geen probleem, het wiel is woensdagavond klaar". "Woensdagavond, dat kan je toch niet menen? Ik moet alles nog inpakken. ....... veel vijven en zessen. Fiets ging ten vroegste dinsdagavond klaar zijn. Ik ging akkoord maar voor ik vertrok,nam ik de eigenaar nog even bij de arm en vroeg hem hoe het zat met mijn garantie. Hij stelde me gerust dat alles op tijd geregeld zou zijn en ik zeker kon vertrekken.
15u40 telefoon en rara het wiel was al klaar. wat een geruststelling. Terug naar de papa en inpakken die fiets. Ik heb gekozen om de doos te laten voor wat ze is en mijn fiets in te pakken met huishoudfolie. Een idee dat ik opgedaan heb tijdens de fietsbeurs in Retie. Ik denk dat het makkelijker is om twee rolletjes huishoudfolie te vinden aan de Noordkaap dan een fietsdoos.
Stress 's morgens. Wiel weg. Je fiets moet aan de volgende eisen voldoen. Trappers verwijderen banden plat zetten, stuur dwarszetten. zadel op laagste positie. Hier komt de folie, nog meer folie. Véééél folie.
