Ik heb iets meegemaakt, wat ik graag met mijn  lezers van deze  site wil delen.
Ik had een vrouw ontmoet, waar ik die verstorvende vader zag, ik vertelde haar, wat ik zag en ze huilde en vertelde mij, dat ze haar vader niet los kon laten en ook met al haar problemen naar hem toe ging. Ik had haar uitgelegd, dat haar vader niet kon helpen, maar dat ze het hem heel moeilijk maakte om zich verder in de geestelijke wereld te ontwikkelen, omdat haar verdriet en haar zorgen hem nog op de arde vast hield en dat het beter is, alles voor Jezus voeten te leggen, want alleen hij kon haar helpen. Ze deed, wat ik had gevraagd, en later zei ze tegen mij, dat het lijkt, als of er een hele zwaare last, van haar schouder afviel en dat ze ook voelde, dat die  tegenwordigheid  van haar vader niet  meer bij haar was.

Waarom ik deze bericht opschrijf is zo:
Het is heel menselijk, dat, als iemand een dierbare verliest, ontzettend veel pijn voelt. Toch is het raadzam, omwille van die verstorvende, aan de kist te bedanken voor die mooie tijd, die ze samen hadden en hoe pijnlijk het ook is, om hem of haar, te vertellen, dat ze toch met de engelen mee moeten gaan, zo dat ze niet aardsgebonden blijven.Bid voor deze persoon en hou hem niet op deze arde vast, wat heel erg pijnlijk kan zijn voor deze ziel. Vraag ook aan God om kracht om het  rouwproces te verwerken.
Voor die genen, die in de rouwproces zijn, wens ik die kracht, rust en zegen toe.