Ga je vechten kleine meid? Vechten tegen die vieze beestjes die nog maar eens je luchtwegen en vooral longen aanvallen. Vechten voor elk hapje zuurstof dat je binnen kan krijgen.. Vechten zodat je vlug weer kan ravotten met je broers en zus. Vechten zodat je lieve mama vlug weer wat positiever nieuws kan melden. Vechten zodat we vlug weer foto's van zonnestraaltje Luna te zien krijgen.
We denken aan je meid en sturen al onze positieve energie jouw richting uit.
Van je vriendinnetje Maren, broer Tiemen en mama bé
update: het gaat ondertussen gelukkig al een stukje beter met Luna, oef!
- de geur van versgemaaid gras - de zon op m'n huid (o ja damn ik heb zwaar zonne allergie dit jaar, no sunshine for me...) - na het werk de autoradio loeihard en samen met the misses meedansen en zingen (maren dansen en ik zingen dus ;-)) - ne goeie spaghetti bolognaise, zo eentje met massa's verse groentjes erin - een briefje van 20 euro vinden in een broek die al een half jaar in de kast hangt - mijne zoon die met iedereen, maar dan ook met iedereen die hij tegenkomt een klapke begint te doen... (vanmiddag tegen de kassajuf bij de zeeman: 'da's voor mij en da's voor mijn sus. mijn sus noemt maren. En ik ben zo en mijn sus zo (doet de smoggebaren voor broer en zus) en mijn opa was veel te vroeg wakker vandaag.' De kassajuf was very interested...) - de stem van Mr. Luke Walter Junior, helaas veel en veel te vroeg vertrokken naar de eeuwige jachtvelden... - de stem van Ozark Henry, ne goeien tweeden - gaan shoppen en net dàt kledingstuk vinden waar ge naar op zoek waart (dream on dus...) - mijn 2 collega's die een perfecte imitatie van de 'Gammahomo's' doen... - 's avonds in de zetel zitten met Emilio Romano (onze kater) op m'n schoot - de begintune van NCIS (i know , i know...;-)) - chocomousse ...
dingen waar ik mij aan durf ergeren
- kinderen die voor 7.00 uur 's morgens hun bed uit duikelen en al na 10 min. in hun ogen zitten wrijven omdat ze eigenlijk feitelijk nog moe zijn - een glas melk uitschenken, er een goeie slok van nemen en ontdekken dat de melk zuur is - rijden door slalomstraat 'euh ik bedoel de wondelgemstraat' met zijn (drie)dubbelgeparkeerde voertuigen, laden en lossen tijdens de spitsuren, overstekend wild allerhande en mannen die plots hun remmen dichtgooien omdat ze 'ne maat' zien waar ze dringend een klapke mee moeten doen.. midden op de openbare weg.. midden tijdens de spitsuren..en o ja en ik vergeet de overheerlijke geur van de tientallen kipaantspitkramen te vermelden... ( en ja helaas het is echt de kortste weg naar huis) - mensen die zonder hun richtingaanwijzers te gebruiken plots alles dichtgooien en afslaan - mensen die vertragen, stoppen, toch doorrijden, weer vertragen, stoppen en dàn pas hun richtingaanwijzer aanzetten.. (ah u moest dus parkeren... ) ter info de juiste volgorde is.. richtingaanwijzer gebruiken, vertragen, stoppen. En neen u kan meestal niet met uwen gigantische suv in die kriebelparkeerplaats, zoek maar verder. - met de zoon gaan winkelen want ge komt altijd met veel meer thuis dan ge voorzien had (en dat geldt voor voeding, kleding, speelgoed, àlles dus) - mensen die naar XXX bellen en verkeerdelijk bij mij terecht komen (àl 5 jaar Belgacom, al 5 jaar duurt da) en die zonder te luisteren wie de telefoon afneemt (ik zeg da nochtans iel duidelijk) beginnen ratelen en hun probleem uitleggen (meestal willen ze niet of later betalen) en dan woest zijn omdat je er hen op attent maakt dat ze de verkeerde aan de lijn hebben. Neen mensen ik kan daar écht nie aan doen, ik kan u ook nie doorverbinden, ik vind da even ambetant als u en neen, het ligt nie aan u maar ook nie aan mij.
en voor mijn lijstje ergernissen te lang wordt... that's all folks!
- ze poepschuift, mijn zonneke, ze poepschuift het ganse huis rond achter mij aan. En alhoewel ik dat allemaal bijzonder schattig vind zo'n kindje in beweging en ik heel trots ben op haar vorderingen natuurlijk, is het toch weer even aanpassen. Altijd goed kijken voor ik m'n voeten verzet want ze komt meestal heel stillekes achter me aan en blijft dan pal achter mij zitten. Pas als ik me omdraai of te kennen geef dat ik haar gezien heb kraait ze het uit van plezier, geeft ze applausje-voor-haarzelf, doet een dansmoveke of twee en hoppa daar gaat ze weer. Ondeugd . Maar ne kruiper in huis betekent ook weer meer was (pottezwart is ze tegen 's avonds) en meer stofzuigen om de schade toch enigszins te beperken.
- ze heeft een tandje, jèhj, eindelijk, 15 maand en 1 week heeft het geduurd. Maar dus vaneerstekeer een tandje met karakter: een kies. Want zo'n tandje vooraan da's voor sissy's, daar doen wij hier niet aan mee . De voorloper van de tand was een zeer onrustige, koortsige & slapeloze nacht waar mama nog steeds van aan het recupereren is. Dat belooft tegen dat alle tandjes erdoor zijn niewaar.
- de zoon begint het te begrijpen, er zijn nog momenten dat ik een plekje zoek achter het behang maar het is fel verbeterd ik moet het zeggen zoals het is. ik heb begrepen dat moeheid de voornaamste oorzaak is van zijn kuren en hij heeft begrepen dat het toch niet opbrengt zijn kuren en voila we hebben mekaar gevonden. Meestal toch.
- volgende week deze tijd hoop ik al met mijn nieuwe bolide rond te zoeven, mijn driejaarlijkse zelfverwennerij kent weer zijn hoogtepunt. Nen nieuwen otto yeah! Ik heb mijn goesting gebroken voor de eerste keer van mijn leven eigenlijk maar ja suv's zijn benzineverslaafde gekken op hoge wielen en eigenlijk helemaal niet gemaakt om 90% stadsverkeer te doen. Maar snik, dubbel snik. Hm. Het is dus het gezinsvriendelijke broertje geworden waar buggy's, fietsen, een olifant en een ganse hoop bagage moeiteloos in verdwijnen en ge nog den indruk hebt dat ge niks meehebt. Hoop ik.
- werktroubels waar ne mens toch ne keer over moet nadenken. Want dat wordt gepresenteerd als iets positiefs en waw en wij zijn uitverkoren maar eigenlijk feitelijk is het een verkapte vorm om mij toch een pakske werk bij te bezorgen. En dat gaat helaas niet gepaard met navenante aangepaste verdiensten vrees ik. Ah nee, want we zijn uitverkoren, ei ei, misschien moet ik wel inleveren wie weet. .
- en om te eindigen zal ik nog eens iets verrassends vertellen: ik ben moe! En hoe weet ik da? Awel ik maak ruzie met iedereen, ik heb 10 keer per dag goesting om in tranen uit te barsten, ik slaap slecht, ik heb geen fut om mijn huishouden op een deftige manier te doen en o ja ik maak ruzie met iedereen.
PS: Over dat laatste: liefste deurknopleverancier als u dit leest: op u was ik wel degelijk met reden kwaad en nog.
ik zie u denken, waarover gaat ze het nu hebben, laaghangende wolken of wa?
Neen! Ik volgde deze week deel 1 van een cursus SMOG (spreken met ondersteuning van gebaren). Vermits Maren haar taalontwikkeling vertraagd zal zijn en ze dus (veel) later zal beginnen babbelen (brabbelen daarentegen doet ze 24/7 ) wordt er voor downkindjes aangeraden om een ondersteuning te bieden met SMOG. Ten eerste omdat de kindjes, eens ze de gebaren herkennen en zelf ook maken, zo duidelijk kunnen maken wat ze willen (en je zo dus een hoop frustratie kan vermijden) , ten tweede omdat het tonen van een gebaar bij een woord voor het kindje een extra houvast is voor de herkenning. 'oei, en gaat ze dan altijd met gebaren blijven spreken?' Neen, helemaal niet, eens de taal meer en meer begint te lopen blijven de gebaren achterwege. Er zijn blijkbaar wel kindjes die nog eens 'hervallen' als ze ziek zijn of te opgejaagd bv om iets te kunnen zeggen. Maar normaalgezien vallen de gebaren na verloop van jaren helemaal weg. 'en is dat dan gelijk bij dove/slechthorende mensen die gebarentaal?' Neen, de gebaren zijn ruwer, echte gebarentaal vergt een zeer goede fijne motoriek en natuurlijk is die bij downkindjes ook vertraagd dus zijn de gebaren basic. Veel dingen zijn wat u automatisch zou doen trouwens. Slapen.... eten...drinken.. het zijn maar enkele vb van gebaren die u ook al onbewust maakte naar een kind.
Het was leuk in elk geval de cursus, al 70 gebaren geleerd, enkele andere ouders ontmoet, een goeie babbel gehad met de logopediste. ik was samen met 2 begeleidsters van de crèche naar de cursus gegaan trouwens, want het is heel belangrijk om de smog door zoveel mogelijk mensen uit marens omgeving consequent te laten toepassen. Dus thuis, bij oma & opa, in de crèche, meters & peters, babysit... ze ontsnappen er niet aan . Maar de begeleidsters dus, cremekes van dames trouwens, ik mag mijn pollekes kussen dat Maren elke dag door zo'n gemotiveerde en lieve mensen opgevangen wordt. Mocht het mogelijk geweest zijn, àlle verzorgsters waren meegekomen naar de cursus, zo groot is het enthousiasme en de inzet om Maren vooruit te helpen. Fantastisch toch hé! Tijdens de pauze waren we efkens aan het babbelen en het aspect 'school' kwam efkens aan bod en ze werden plots heel stillekes en zeiden dat ze Maren enorm gaan missen als ze ooit het Bengelhof verlaat. Hihi, softies. Ik denk dat we daar altijd een speciale band mee zullen hebben, met de crèche.
Maar ik wijk af, SMOG dus, ik ben Tiemen ook wat gebaren aan het aanleren, zo al spelende, en hij pikt dat vrij vlug op moet ik zeggen! En nu wordt het langzaam introduceren bij Maren hé. Beginnen met 5/6 gebaren en kijken hoe ze erop reageert en hoe vlug ze dat oppikt, dat kan màànden duren blijkbaar dus ik zal mijn pakske geduld best bovenhalen. Maar ik zie het zitten, het wordt vast weer een boeiende periode!
Ha! Vanaf vandaag rij met met tram 4 gelijk ze dat zo zeggen. En vind ik dat erg? Goh. Eigenlijk niet. Of ja. Toch een beetje. Want er zijn een paar onmiskenbare tekens dat ik ouder word en er is iets wat ik wél nog zou doen als ik wa jonger was maar nu dus niet meer zal doen. En omdat u het bent zal ik dat eens vertellen sé....
Waaraan ziet ge dat ik ouder word. - Grijs haar. Hier en daar zo een zilveren lijn tussen mijn lange bruine manen. Hm. Wat doet een mens dan. Mijn kapster zegt: zo lang mogelijk afblijven! Niet uittrekken, nie kleuren, negeren tot ge er echt nie meer op kunt kijken (of naastkijken ;-)). Wanneer the point of no return komt da zal de toekomst dus uitwijzen maar het is een feit, eens ge begint met kleuren zit ge daar voorderestvanuwleven aan vast. Me not like! - De zwaartekracht die hier en daar toch wel begint te werken. Hm, enfin, ik ga er nie veel uitleg bij geven maar de 'blokjaren' hebben hier al ferm toegeslagen. En ik weet het ik zou kunnen beginnen starttorunnen, starttobiken of gewoon al eens meer de trap nemen maar ik word daar zo moe van. En ik bén al zo moe. Wie weet als ik het ooit echt beu ben.... Maar nu heb ik gewoon megagrotekuis in mijn kleerkast gehouden en me een nieuwe garderobe in een maatje groter aangeschaft. Duur maar wel eens leuk. - Pijntjes die alom en overal tegewoordig zijn. Vlugger rugpijn, vlugger spierpijn, vlugger moe. Mega moeten recupereren van slapeloze nachten of van het occasionele avondje uit. Blèh.
Wat zou ik doen mocht ik pakweg 5-10 jaar jonger zijn. Dat is eigenlijk maar 1 ding. Nog een paar jaar wachten tot Maren wat zelfstandiger is en de kleuterschool ingerold is en Tiemen de lagere school en nog een kindje kopen. Maar ja, tijd is daar mijn ergste vijand hé. En ik word er niet jonger op. En het risico op nog een zorgenkindje wordt er zeker nie kleiner op. Dus geen babietjes meer hier. Dubbel blèh.
Maar ei! De schoonste jaren van mijn leven komen eraan 't schijnt! Life begins at 40 of zoiets! The best is yet to come! Wreed benieuwd! Wieeèèèèèèèèèèèw!
De kleine man is boos. Razend bij momenten. Roepen, tieren, slaan, schoppen, dingen gooien. De aanleiding is altijd iets kleins. Het komt er altijd op neer dat meneerke iets wil, dat mama 'm z'n zin niet (onmiddellijk) geeft. En.dan.barst.de.bom.
Hij begint hysterisch te wenen. En dan ontspint zich de volgende soort conversatie (ik schets u het voorbeeld van afgelopen nacht toen meneer het in z'n mooie hoofdje kreeg om 3.30 uur om wakker te zijn en enkel nog te willen gaan slapen als dat bij mama kon zijn. Niet dus) 'en ik wil bij jouw slapen want ik mag dat van mijn peter en als mijn buikje pijn doet màg ik wél bij jouw slapen' 'Neen tiemen, je gaat in je eigen bed slapen' ''en jij bent een stoute dommerik en ik ga aan mijn opa zeggen dat jij een stoute bent. En ik mag toch wél bij jouw slapen hoor!' 'Neen Tiemen, je gaat in je eigen bed slapen. En ik discussieer niet met driejarigen in het midden van de nacht, ga liggen en slaap' Wat geroep en getier... 'Tiemen ik ga nu terug naar mijn kamer, ga liggen en slaap' 'jij grote stoute dommerik, en mijn juf segt ook dat jij een dommerik bent hoor en toch ga ik bij jouw slapen in et kleine bed! Want als dat mijn buikje zo pijn doet van zo veel te eten mag ik wél bij jouw slapen en dan moet ik bij jouw slapen'. enfin, dit ging nog een kwartier zo door met een onderbreking van mama die terugging naar haar kamer wat niet op gejuich onthaald werd om het zeer licht uit te drukken. En het eindigde met mama die wenend in haar bed lag terwijl peter Jeroen de kastanjes uit het vuur haalde. (merci)
Hij heeft het een beetje lastig. Een fase. Moe lopen. Jaloers op zijn zus. Alles samen. Maar dit mag, wat zeg ik dit moet vlug gedaan zijn want mama is.het.beu! Ik weet dat ik alleen maar kan proberen om consequent te zijn, structuur te geven en te proberen om er zelf kalm bij te blijven maar ik merk dat dit laatste mij minder en minder lukt. Als je al een week of 2 leeft van de ene onderbroken nacht naar de andere en per dag zo een paar woede aanvalletjes van meneer moet counteren dan verlies je je kalmte. En meneerke merkt dat natuurlijk en speelt er gretig op in.
Terrible 2 kon ik aan, terrible 3 al een stuk minder. ik mag hopen dat terrible 4 niet bestaat. En misschien toch maar eens het telefoonnummer van de opvoedingswinkel in Gent opzoeken.
"Je dochter lijkt toch geweldig goed op jou hé." Hoe veel keer ik die opmerking al gehoord heb, niet te tellen. En idd het is zo. Mijn dochter is een kleine mini-me . Door de amandelvormige ogen die meekomen met het downsyndroom is haar gezichtje een klein beetje vervormd natuurlijk maar toch het is onmiskenbaar mijn dochter. Zelfde neus, ogen, mond, vorm van gezicht. Tiemen is dan weer de spitting image van mijn broer. Ongelooflijk hoe die 2 op elkaar lijken. Leg een kinderfoto van mijn broer naast eentje van Tiemen en je zal enkel aan de kwaliteit van de foto zien wie wie is. Grappig.
Soms vraag ik me af of dat komt omdat ik gewoon niet weet hoe de leverancier van de andere genen eruit ziet. Want ik zal eens een geweldig misverstand uit de wereld helpen. Neen, als je naar de spermabank gaat krijg je geen 5 mappen met foto's, hobby- en diplomaopsommingen etc waar je dan uit mag kiezen. (ge weet wel zoals in de slechte amerikaanse films ). De donor wordt geselecteerd op een aantal uiterlijke kenmerken van je bloedeigen familie. (haarkleur, kleur ogen, gemiddelde lengte.) Zodat er niet plots een zwartharig kindje met groene ogen rondloopt in een familie vol blondharige blauwogigen. Niet dat een ander kleurke van haar er iets toe doet, maar het helpt wel een beetje bij de identiteitsvorming van het kind natuurlijk. Aha, ik lijk daarop.. dat is dus mijn familie. En hopelijk helpt dat een beetje later om alles een plaatsje te kunnen geven.
Misschien zijn er dus wel dingen die meegekomen zijn met de andere genen (allé meer dan waarschijnlijk). Tiemen zijn stressexceem bijvoorbeeld. Of Maren haar lenigheid. (want dat heeft ze écht echt niet van mij ). We zullen het nooit met zekerheid weten hé. Maar uiterlijk is er geen discussie mogelijk, het zijn mijn kinders!
- dat ik al 10 dagen kamp met een keelontsteking die maar niet van wijken wil weten. De oververmoeidheid die ik overhoud aan de lange zieke winter van Maren heeft mijn zwakke plek gevonden en zict daar stevig genesteld blijkbaar. Na de verdovende spray, de ab kuur + rust, nu de ontsmettende tablettekes. En dat mama 's avonds wat vroeger in haar bed zou moeten leren kruipen. En dat de zoon zou moeten afleren van smorgens op een ontieglijk vroeg uur op te staan en te verkondigen 'ik ben wakker'. We hebben het hier over 5 uur 's morgens. Jawel. Al - een - ganse - week. ZUCHT.
- dat er (hopelijk) beterschap in zicht is want wij gaan nog eens een midweekje met vakantie. Hoezee! We gaan het nog eens zoeken bij onze Noorderburen, deze keer niet aan zee maar in Brabant. Benieuwd. Maar er is een zwembad, een binnen-en buitenspeeltuin, een kinderboerderij.. tzou al heel erg mis moeten gaan niewaar . En oma en opa gaan mee dus kunnen we eens afwisselen in het oppassen der kinders.
- dat de administratieve rompslomp die gepaard gaat met Marens handicap me soms de oren uitkomt. En dat ik dat niet goed begrijp soms, dat ge al die begeleiding, extra kinderbijslag etc telkens opnieuw moet aanvragen. Telkens opnieuw vragenlijsten met telkens dezelfde gegevens moet invullen. Dat ge bijna moet smeken om bepaalde dingen te krijgen. dat ge telkens opnieuw moet bewijzen dat uw kind gehandicapt is en dat al die dingen echt wel van doen zijn. Beste Vlaamse administratie, FOD etc... ... ge zou eens moeten weten hoe blij ik zou zijn moest ik op een woensdagochtend wakker worden en een gezond kind in haar bedje zou vinden... echt waar. Maar dat zal dus niet gebeuren, Marens handicap is een levenslange veroordeling en GDVDM het is echt niet leuk om daar telkens opnieuw mee geconfronteerd te worden door uwe stomme papierwinkel!
- dat the misses nog altijd even schattig, lief en mooi is. Gelukkig maar. Maar ze weet potverdikke héél goed hoe ze iedereen rond haar minipink moet draaien. Dan doet ze iets verkeerd en dan kijkt ze zo met haar hoofdje schuin, gooit een steelse blik vanonder haar lange wimpers.... hmhm. TRUKEN! maar wel schattig...
- dat meneer mijne zoon groot wordt. En voetballer. En misschien ook wel wielrenner. Dat hij mega bezig is met indruk te proberen maken op elk persoon van het vrouwelijk geslacht. Op zijn mama natuurlijk. Op zijn vriendinneke Janne. Op de buurtmeisjes als we gaan fietsen door een sprintje te placeren en dan genadeloos op zijn bek te gaan (haha), op de schoolvriendinnetjes, op de kassierster in den delhais. Op zijn juf Lut en op de juffen Cindy, Petra en Liliane van het dagverblijf op school. Ik ga daar nog wa mee tegenkomen vrees ik.
- dat ik in de laatste rechte lijn naar mijn 40e verjaardag zit. En dat ik dat gelijk helemaal niet zo erg vind als ik een paar jaar geleden zou gedacht hebben. t Zal wel iets te maken hebben met dat klein grut dat hier vrolijk rondhuppelt en kruipt. Ik voel me begot geen 40. Ik zie er ook geen 40 uit. Néh, ik zal het zelf maar zeggen. Die paar grijze haren zijn sympathiek. Die paar extra kilo's zijn luiewijvenkilo's en gaan als sneeuw voor de zon verdwijnen als ik eindelijk eens begin te fitnessen, start-to-runnen of zwemmen (nooit dus ) en die rimpels zijn het bewijs dat ik veel en graag lach. HA!
Dat gaat hier plots met een rotvaart vooruit dus. Maren is gisteren 14 maand geworden! 14 maand al! En zoals haar meter gisteren opmerkte, ze is de laatse weken héél erg veranderd! Voor de cijfers qua lengte en gewicht is het nog efkens wachten, woensdag gaan we op controle en de rappelprik voor windpokken halen bij de KA. maar ze is duidelijk gegroeid dus. Het maatje 80 mag langzaam de kast uitgehaald worden. Ne grote 74 en ne kleine 80 draagt ze nu.
Ze communiceert ook meer. Ze maakt andere klanken plots, tot voor kort alleen maar mamama en bababa en papapa maar nu begint ze ook keelklanken te maken... g en k bv. En ze maakt heel duidelijk als ze iets niet wil. Ze duwt het weg met haar handje of draait resoluut haar hoofd om (begeleid door een pruillip van jewelste). En ze is zot van muziek. Van zodra ze op tv of op de radio iets hoort zit ze mee te swingen of in haar handjes te klappen. Ze beweegt zich voort, ze poepschuift gans de kamer door en ook op haar buik vindt ze een manier om zich voort te bewegen. Ze zet zich overal aan af met haar voetjes en zo geraakt ze er wel! Ze vraagt ook meer en meer om rechtgetrokken te worden, twee vingers geven en ze trekt zich vlotjes zelf recht. Ben eens benieuwd wanneer ze gaat ontdekken dat ze ook gewoon zich aan een stoel of tafel of kast kan rechttrekken .
In de crèche maakt ze de speelhoek onveilig, ze kruipt overal op en onder en zit of ligt er al eens een ander kindje in de weg dan geeft ze die gewoon een duw. Als Tamara haar berispt dan kijkt ze heel frank terug en durft ze ook al een haar vingertje boven halen . Ze wordt een beetje deugniet ook, ze gaat bv bij de andere kindjes de kousjes uittrekken en gooit ze op een hoopje, leuk werkje voor de verzorgsters om de kousjespuzzel te ontrafelen daarna
Gezien ze nog altijd geen tandjes heeft (maar wel heel veel last: kwijlen, veel volle pampers, rode wangetjes, constant vingertjes in de mond en soms echt huilen van de pijn) is haar voeding nog altijd hetzelfde, de zachte groentjes probeer ik wel in stukken te geven en niet meer fijngemaakt maar ze vindt dat niet altijd even leuk. Boterhammetjes eet ze wel in stukjes en ook aan koekjes sabbelen vindt ze ook wel leuk.
Qua gezondheid mogen we de laatste weken niet klagen, haar longskes zijn al weken zuiver, ze kampt nu wel wat met ontstekingen in de bovenste luchtwegen maar gelukkig zonder veel erg. Neusje goed spoelen, af en toe eens een kuur met ab neusdruppels en zo gaat het wel. En ik heb op 1 april de aerosol voor de laatste keer gedaan, ben eens benieuwd of we nu de ganse lente en zomer zonder zullen kunnen!
Ze speelt ook graag en veel, ze kan zichzelf echt goed bezighouden alleen, zet haar naast een bak duplo's en je kan gerust een uur verdwijnen. Blokken in de bak, blokken uit de bak.... maar het allerleukste is wel samenspelen met broer. En broer begint te ontdekken dat dat niet altijd even leuk is zo'n kleine zus. Want dan heb je net een puzzel gemaakt en komt zus hem kapot maken of begint ze op een stuk te sabbelen..; of dan maakt zus de mooie blokkentoren kapot die je net met zoveel zorg opgebouwd hebt.
En zo wordt mijn kleine baby langzaam een peuterke, een echt meisje. Die haar eerste kappersbeurt al achter de rug heeft, die speldjes en staartjes in haar haar draagt, die zo schattig staat met al die mooie echte meisjeskleren en kleuren. Het is erg en ik had dat nooit gedacht van mijn eigen maar zeker de helft van haar kleren zijn roze . (Hardroze wel, niet van dat babyroze) Ze moet er maar niet zo schattig mee staan!
er staan nieuwe fotokes van de 14maander en broer op de fotosite!
update na de KA: NIET gegroeid dus! gene mm... allé zeg. en maar 100 gr bij ook maar da's normaal denk ik gezien ze veel meer beweegt de laatste weken. 70 cm en 8.4 kg is ze nu, een echte miniminimeid!
ofte: de was. Want oh boy als er 1 ding is wat ik schromelijk onderschat heb in de overgang van 1 naar 2 kinderen dan is het wel de hoeveelheid was. Ik vraag me af of ik daar alleen in ben of dat overal zo is. Dat is precies niet x 2 maar x 10. Tiemen is nen echte jongen en die komt dus elke dag pottezwart thuis van school. En Maren, tja die morst al eens meer dan een ander kindje dus ook meer was. En ze morst al eens op de mama dus ook mijn kleren zijn quasi elke dag aan een wasbeurt toe. En slabbetjes, en handdoeken, en lakens en parkleggers en en.... en dat wassen op zich tot daar aan toe: alles sorteren op kleur en temp en de machine in. En dan in de winter in de droger (hoera voor de droger!) en 's zomers aan de waslijn. Maar dan begint het: alles opplooien, strijken wat gestreken moèt worden. En geloof mij ik ben daar zeer minimalistisch in geworden. Hier worden enkel nog de echt katoenen dingen gestreken die we aantrekken die de mensen zien . Dus géén pyama's, geen hemdjes, geen tricot of dingen waar rek in zit, geen lakens, handdoeken of zakdoeken. Dat wordt allemaal gewoon gladgestreken met de hand en opgeplooid.
En dan moet alles nog in de juiste kast terechtkomen. En dan moet je ervoor zorgen dat die kasten altijd netjes liggen. En af en toe eens te kleine kleren eruit halen en vervangen door grotere exemplaren, die je dan best eerst eens wast. .
En je moet dus best zien dat je al wat kleertjes liggen hebt van een grotere maat. Dus moet je eens rondkijken. Ik heb nu gelukkig ondertussen mijn vaste winkels zo van: de broeken van de c&a (want smal van taille) zijn goed voor tiemen, de kleertjes van de Z zijn ideaal van maat (want klein) voor Maren, de t-shirts van de bel & bo zijn nogal ruim. De h& m is ideeal voor basistukken. Allé ge moet daar toch een beetje een databaseke van in uw hoofd zitten hebben en ook zo promoties in de gaten houden. Als ze studio 100 stukken verkopen voor een appel & een ei in de Lidl of in de Aldi bv. Of als de wintercollectie in de Carrefour uitgelegd wordt dat ge er vlug bijzijt voor wat goedkope sweaters... Want die dingen zijn altijd na een paar dagen juist in de maat van uwe kleine weg. Hebben jullie dat ook trouwens, dat er altijd gelijk veel meer keuze is in de andere maten dan die waarvoor jij aan het kijken bent?
Serieus mensen: er kruipt toch veel tijd in het up-to-date en proper houden van de kleerkast van de kinderen. En dan ben ik nog niet aan mijn eigen kleerkast begonnen.
nog een kleine toevoeging: en dan vergeet ik bijna nog de kleerjes die ik doorkrijg van vriendinnen of die ik op de kop tik op tweedehandsbeurzen, die moeten ook allemaal gesorteerd, gewassen en per maat gelegd worden en dan hopen dat (vooral the misses) in het juiste seizoen de juiste maat heeft voor de juiste kleerkes
Ik heb zo de goede gewoonte om smorgens héél vroeg op te staan, mezelf een warm chocomelkske klaar te maken, m'n krant te nemen en me te permitteren om de eerste 15 minuten van de dag lezend in de zetel door te brengen. Meestal is dat de ideale trage start van de dag. Meestal dus. Tot. Gisteren. Mijn oog valt op een foto van een downkindje met een artikeltje bij. U begrijpt: dat trekt mijn aandacht. Dus ik begin te lezen. En daar gaat mijn trage, rustige start van de dag. Want haren rijzen ten berge - diegene die in de 5 minuten die ik las tenminste niet grijs geworden zijn - , adem wordt ingehouden, mijn bloed begint te koken en er komt stoom uit mijn oren.
Eén of andere nitwit would be journalist schrijft in het artikel en ik citeer (Nieuwsblad, 16/03/2011) : "Het gebruik van prenatale tests en screenings om downsyndroom (ik weiger de verkeerde term uit de krant te herhalen nvdr) op te sporen is intussen gemeengoed. Ruim 80% van alle zwangere vrouwen vraagt zo'n test aan en kan dus makkelijk op voorhand weten of de foetus kenmerken van downsyndroom vertoont. Helemaal sluitend is zo'n test niet , maar in theorie zou het ervoor moeten zorgen dat er amper nog kindjes met het downsyndroom geboren worden." (Dixit één of andere gynecoloog die het niet verdient om een diploma - eender welk - te hebben. )
Maar meneer de journalist moet z'n facts eens goed nakijken. Er is een test die wél 100% sluitend is en dat is een vruchtwaterpunctie. (de vlokkentest ook maar die is iets minder betrouwbaar blijkbaar). Meneer de journalist gaat ervan uit dat iedereen zo'n prenatale screening laat uitvoeren met het oogpunt op: weghalen die handel bij positief resultaat. Meneer de journalist waagt het dan ook nog eens om in hetzelfde artikel de inspanningen om prematuurtjes in leven te houden in twijfel te trekken, a ja want er durft al eens een handicap blijven 'hangen' bij zo'n prematuurke en dat kan niet in de perfecte wereld van de journalist.
Ik heb een reactie gestuurd naar de krant en ze is ook gepubliceerd. Ik ben niet boos geworden. ik heb een positieve getuigenis afgelegd over hoe blij ik ben met Maren en waarom mijn keuze om geen prenatale screening te doen de enige juiste keuze was voor mij. En ik wil hier eventjes zeggen dat ik evenveel respect heb voor ouders die wél testen en de zwangerschap afbreken bij een positieve test. Maar je moet als ouder de persoonlijke en vrije keuze hebben om hierover te beslissen.
Een heleboel downouders waren verschrikkelijk boos over de compleet verkeerde woordkeuze en de negatieve sfeer die het bericht uitademde. Over het feit dat het artikel laat uitschijnen dat onze kinderen eigenlijk geen recht op leven hebben. Ik ga er niet nog eens over uitwijden maar ik kort gezegd denk ik dat de wereld heel veel kan leren van onze kindjes. Héél veel!
Maar waar ik helemaal heel boos om kan worden is, dat het tegenwoordig in de media gemeengoed geworden is om maar klakkeloos dingen over te nemen zonder feiten deftig te checken. Zonder eerst een objectieve berichtgeving over het onderwerp. Zonder een tegengestelde mening om het (meestal) populistische nieuwsfeit wat te kaderen. Want ik las dit in het Nieuwsblad maar zo ongeveer élke krant en een aantal radiostations ook hebben hetzelfde bericht met dezelfde teneur gebracht. En ik vind dat geen positieve evolutie.
Mama is moe dus. Een beetje heel erg veel moe zelfs.Hopelijk helpen de paar dagen rust die de dokter voorschreef en veel bijslapen om mijn karreke terug op de sporen te krijgen. Maar hoe moe ook, ik word toch wel vrolijk van het lenteweertje dat heerst de laatste dagen. Ik hoor weer buurtkinderen buitenspelen, ik kan de was weer buitenhangen en ons huis ziet er - hoe rommelig het er ook bijligt - een pak lichter en frisser uit door het lentezonnetje dat constant door de ramen piept. Laat het ajb echt het einde inluiden van die ellendige lange winter en voorgoed komaf maken met alle vieze microben die maandenlang ons gezin geterroriseerd hebben. Weg met al die vieze medicijntjes en graag gezonde kindjes en een mama met energie ajb. Hierzo!
Dus dan wordt ge dinsdagnacht wakkergemaakt door een zoon met gloeiend heet voorhoofd & wangetjes en weet ge al dat ge morgen een dik probleem hebt. Want van schoolgaan zal geen sprake zijn. Van buitengaan al evenmin. En ge realiseert u dat de ijskast én de diepvries leeg zijn wegens woensdagochtend = boodschappenochtend. En dat ge dus een dik probleem hebt met 2 kinderen thuis die eten gaan willen...
En dan trekt ge toch maar eens de kasten, ijskast en diepvries open en vindt ge toch een verdwaalde tomaat, een paar eenzame worteltjes, een kwart zakje diepvriesbroccoli en nog een half zakje macaroni. En dan maakt ge al die dingen klaar en maakt ge een panneke witte saus en gooit ge al die dingen samen in een pot, roert ge en kruidt ge alles een beetje af met peper en zout ("van de molen" gelijk dat die sterrenchefs da zo mooi op hun kaart zetten).
En dan hebt ge zomaar out of the blue het meest njammie pastagerecht ever gemaakt!
wij gaan op weekend. Wij dat is: 9 mama's en 15 kinders tussen 1 en 7 jaar oud.
Toen ik het idee opvatte om een bam te worden ging ik op zoek naar dames met hetzelfde crazy idea. En oh boy heb ik ze gevonden! Een online praatgroep daar kwam ik bij terecht. Al gauw kwam er een eerste live ontmoeting en wat online al lang duidelijk was werd live bevestigd. Gelijkgestemde zielen zijn we. Hoe verschillend we ook zijn in leeftijd, beroep, woonplaats (elke vlaamse provincie is vertegenwoordigd jawel!) we hebben 1 ding gemeen. We kozen heel bewust voor het alleenstaand moederschap en we zijn daar heel trots op. Onze kindjes zijn ons leven en hetgeen ons bindt. maar ondertussen is het zoveel meer. We delen lief en leed en ik durf zeggen dat wij een hechte vriendenkliek geworden zijn, hier en daar is dat zelfs overgegaan in diepgaande vriendschap en meterschap over mekaars kindjes. We lachen samen om de capriolen van onze kroost, we huilen samen op momenten dat het niet goed gaat. We bezoeken samen dierentuinen, pretparken, speeltuinen met ons kinders en zo af en toe gaan de mama's onder mekaar eens iets eten. Om het dan nog eens over onze trots te hebben, jawel.
en nu gaan we (allé het grote deel van de groep want helaas kunnen er een paar niet bij zijn) dus samen op weekend. 9 mama's en 15 kinders. Iets zegt me dat het geen rustig weekendje wordt maar het wordt wel een gezellig, ontspannend en leuk weekend. Met veel babbelen, lachen, achter kindjes crossen en o ja 't is carnaval! Feeeeeesssjjeeuuuhhhhhhhh!!!!
Mijn driejarige wordt groot! Niet te doen! Sinds hij naar de kleuterschool gaat, gaat dat hier met een rotvaart vooruit. Tot begin december bv. werden puzzels hier op wat minachtend gesnuif onthaald en direct opzij gelegd. Niet interessant. Amper drie maand later legt diezelfde puzzelweigeraar puzzels van 30 en 40 stukken. Alleen. Als in: zonder hulp. Hij kan uren op de grond liggen en rollenspelletjes spelen met al zijn diertjes, legoventjes, etc. Met de meest grappige dialogen (o zo herkenbaar bij momenten..) tussen de medespelers. Hij trekt zelf kleertjes aan en uit, soms met de nodige frustratie over truien met te smalle mouwen, niet-rekbare halsen en onderbroeken of truien zonder tekeningskes-die-de-juiste-richting-wijzen erop. Hij poetst zelf zijn tandjes, gaat alleen naar de wc (waar ook voor hem nu lectuur ligt, aja), bedient zichzelf van yoghurtjes, kaasjes etc uit de ijskast en mama zet de snoeppot echt best wel op de hoogste plank in de kast want ne stoel is vlug genomen. Jawel. Hij slaapt mooi in zijn eigen bed met zijn eigen konijnewekker en steekt zelf zijn nachtlampje aan en neemt een boekje waaruit hij dan de knuffels voorleest als dat verdomde konijn nog niet wakker is Dat verlegen, mama's handje stevig vasthoudend, ventje van 1 september crost nu zelfverzekerd de speelplaats op, gooit zijn jas en boekentas over de haak en gaat de speelzaal of het dagverblijf binnen alwaar iedereen roept: Tiemen! Tiemen is daar!' En de blonde god begroet zijn volk Hij heeft een enorme woordenschat waar gelukkig zo af en toe toch nog een 'babywoordje' tussensluipt: 'pinpin' voor Pinguin bijvoorbeeld. Of 'rokjes' voor die felgekleurde dingen aan zijn voeten of 'krrrrokjes' voor de kattebrokken. Schattig dus nog af en toe. En nu heeft hij de volgende stap gezet: zijn knuffel Putti en zijn tut waren onafscheidelijke metgezellen van de slaap. Nu niet meer. Exit tut! Zo maar. Ineens. 'Ik moet geen tut meer hebben hé mama.' Euh neen zoon, als gij het zegt. 'Maar Putti mag toch wel nog bij mij slapen hé' kwam er met een benepen stemmetje achteraan. Tuurlijk zoon, Putti mag voor altijd en altijd en altijd bij jou slapen. Tot...... O ja en de 1 meter is officieel gepasseerd: 1 meter en 1 centimeter! Hij wordt groot, ja!
Ik las deze ochtend een postje op Gentblogt over buurtscholen. Over het probleem van een buurtschool in een multiculturele wijk. Ook onze buurt is er zo eentje, ook de school waar Tiemen gaat is een 'concentratieschool'.
Ik word er regelmatig op aangesproken, door vrienden en familie, over het feit dat Tiemen naar een schooltje gaat dat heel 'gekleurd' is. En de reacties zijn altijd dezelfde. 'als je Tiemen gaat afhalen moet je langs de groepjes allochtone mama's passeren die aan het kwetteren zijn in het...., kunnen ze geen Nederlands praten?' of 'oeioei, heb je geen schrik dat Tiemen zijn taalniveau - en bijgevolg de rest - naar beneden zal gaan, dat hij maw later niet naar een 'deftige' richting zal kunnen gaan omwille van het lage schoolniveau'.
Ik beschouw het als een verrijking dat Tiemen al zo jong in contact komt met verschillende nationaliteiten en culturen. Dat hij fier komt zeggen dat Burak 'sijn beste friend is' en dat hij stiekem heel blij is dat zijn vaste plaatsje in de praathoek net naast mooie Safia is. Dat hij 's middags zijn boterhammekes opeet naast Polat en Milana haar brooddoos mee helpt legen. Hij staat er niet bij stil dat sommige van zijn klasgenootjes een ietwat andere huidskleur hebben, al eens iets zeggen dat hij niet begrijpt of mama's hebben met een hoofddoek. Waarom zou hij ook. Een kind is een kind. Of dat kind dan blonde Jill is of bruine Mo, who cares? De kindjes zelf in elk geval niet!
De kwestie van: uw kind gaat achterstand oplopen, het schoolniveau ligt daar te laag. Ten eerste een kind leert niet alleen op school maar ook thuis en niet te vergeten: in de sportclub, de jeugdbeweging, op het speelplein. Gaan we daar ook al die anderstalige kindjes weren? Want daarover gaat het hé. Die kindjes kennen geen of nauwelijks Nederlands als ze in de kleuterklas toekomen. Da's waar, dat heb ik ook vastgesteld. Ik heb ook vastgesteld dat nu, zo'n 6 maand later àlle kindjes die op 1 september mee met Tiemen in de klas zaten nu even luid en enthousiast meebalken met het Juullied, het weerlied, het dagevandeweeklied etc.... het is verdorie in de kleuterschool dat het moet beginnen! Op die leeftijd zijn die kleintjes heel vatbaar om een nieuwe taal te leren. Wij gaan ons kinders wel tweetalig opvoeden van bij de geboorte (uw weet wel: mama praat Frans en papa Nederlands *snuif*) maar die gekleurde kindjes, neeje die gaan da niet kunnen..tsssss. Als het dààr niet begint dan is het inderdaad te laat ja! En dan krijgen ze achterstand in het lager, het middelbaar enz.
Ten tweede: elke school moet bepaalde eindtermen volgen en wordt daar ook op gecontroleerd mag ik aannemen, dus het zal wel meevallen met dat niveau.
De ongelooflijke rijkdom die mijn kind opdoet door te leren samen dingen doen met kindjes die thuis andere gewoonten hebben, die andere dingen meebrengen in hun brooddoos, die soms andere kleertjes dragen dat is toch zo veel meer waard dan die ocharm paar uurkes in de week dat hij nu misschien verplicht wordt om taaldingen te herhalen met de zwakkere kindjes in de klas - en dat zijn ten andere ook niet altijd allochtone kindjes.
Een buurtschool moet toch ook gewoon een doorsnede zijn van de buurt waarin ze staat. En dat je in Gent bijna 'verplicht' wordt om je kinderen in de buurt naar school te laten gaan kan ik op dit gebied alleen maar toejuichen. Waarom zou je 10 km rijden elke ochtend als je je kind gewoon met de fiets naar de school kan brengen en waar het samen in de klas kan zitten met kindjes die op woensdagnamiddag gewoon komen sjotten op het speelpleintje in de straat...
Afijn, u merkt het, een zere plek geraakt .Met dank aan i. voor het doordenkertje van de dag!
nvdr: ik ging als titel eerst 'zwart-wit' nemen maar bij nader inzien heul ik niet mee met u-weet-wel-wie. Uit princiep. Positieve benadering van de zaak mensen, het zou al een hele stap vooruit zijn!
Gisteren op controle bij de kinderarts (wegens K & G baaibaai gezegd toen maren drie maand was) met de bijhorende één jaar spuitjes en nog een extra spuitje tegen de windpokken. Waarom geen windpokken: downkindjes zijn heel gevoelig aan de luchtwegen (allé zeg, écht of wa, da had ik nog niet door ) en vermits luchtweginfecties een vrij veel voorkomende complicatie zijn bij windpokken gaan we dat vermijden. Broerlief is trouwens enkele maanden geleden al ingeënt zodat hij het zeker niet kon doorgeven deze winter (en het heeft al geloond want de halve klas zat een paar weken geleden onder de rode vlekjes). Maren weegt nu 8,1 kg en is 70 cm groot, daarmee valt ze net op de onderste gewone curve en op de middenmoot op de downcurve, ze blijft dus in verhouding goed groeien en bijkomen.
Gisteren ook bezoek gehad van onze thuisbegeleidster en die was zeer enthousiast. Maren scoort heel goed op alle vlak, ze schat haar nu op 9 maand zowel op taalontwikkeling, motorisch als mentaal. Ze begint mondspelletjes na te bootsen (smakken bijvoorbeeld) en zegt mamama en dadada. Ze zit heel stevig, kan haar bovenlichaam in alle richtingen bewegen zonder om te vallen én ze doet hele stevige kruippogingen. Ze beweegt zich door de living al rollend en sluipend en achterwaarts kruipen. Ze toont heel erg veel interesse in alles rondom haar, zo haalt ze boeken uit de boekenkast, drukt ze de knoppekes van de stereo in etc. Ze reageert ook heel erg op intonatie in mijn stem, ze begint mee te lachen als je lacht naar haar, toont een ferme pruillip (of krijgt een huilbui met hoog dramaqueengehalte) als ze berispt wordt. Ze speelt heel mooi samen met andere kindjes, ze volgt haar broer overal. Ze eet héél graag en àlles wat ik haar voorzet. Ze is dol op pasta (net als de mama) en ze eet nu geprakt eten of stukjes als het zacht genoeg is (wegens het nog altijd volledig ontbreken van tandjes). Vanaf nu moet ik haar gescheiden voedsel aanbieden: aardappeltjes apart, groentjes apart, vlees indien mogelijk apart. Zodat ze verschillende structuren in haar mondje leert kennen en verwerken, allemaal ter voorbereiding van het leren praten.
En dan hebben we het ook nog eens over school gehad. Dat inclusie onderwijs voor haar écht wel de juiste keuze zal zijn en dat ik dus één van de komende maanden toch best eens zal polsen op de school van Tiemen of zijn zusje daar ook een plaatsje kan krijgen (in december van dit jaar moet ik ze inschrijven namelijk, kunt ge u dat inbeelden, mijn babieke, inschrijven op school!). En dat daar toch nog vrij veel geregel zal komen bij kijken en dat niet zo vlot zal gaan als bij broer, maar allé, de thuisbegeleiding ondersteunt daar wel bij gelukkig. Maar kom, ik zie het wél al voor me ergens, Maren die de grote kleuterschool binnenstapt aan de hand van haar grote broer *smelt*.
Terwijl ik dit typ denk ik aan deze avond maar dan exact 1 jaar geleden... de zoon afgezet bij oma en opa voor een logeerpartijtje van enkele dagen, mijn koffer gepakt, het huis aan de kant, een kast vol minikleertjes, de wieg kant en klaar en ik die zat te dagdromen. Van mijn dochter... een dochter die ik nog niet gezien had maar wel al 9 maand kende, eerst van op de echo, later van de stampjes, de hik, het ritme van wakker zijn of vol leven in mijn buik op en neer dansen....
ik was de geboortekaartjes aan het afwerken, de avond voor de bevalling ingeleid werd. De datum stempelen - daarvoor gewacht tot het toch wel vrij zeker was dat ze niet meer de tweede kon komen - , kaartjes in de enveloppes steken, nog wat adressen bijwerken. Mijn lijstje met de belangrijke telefoonnummers aan het checken.
Toch maar proberen slapen dan, het lukte niet echt. Beetje angst voor de bevalling, beetje angst ook of ik dat allemaal wel ging aankunnen 2 kinders. In mijn eentje. En of Tiemen dat echt wel even tof ging vinden als ik dacht, zo'n indringer in zijn wereldje. Dan maar wat lezen en nadenken en lezen....Ik weet nog dat ik blij was dat ik kon opstaan, ontieglijk vroeg maar ik werd al om 6.30u in het verloskwartier verwacht dus uitslapen was geen optie.
Mijn broer kwam me oppikken na z'n nachtshift en in de stilte van de vroege ochtend reden we naar het UZ. Een pitstop bij de krantewinkel voor de krant van 3 februari, voor in de memorybox van mijn kleine meid. In het UZ wisten ze niet dat ik kwam. Mijn gynecoloog was dat vergeten doorgeven. 'Maar geen probleem hoor madammeken, kom maar binnen.' En ik had zelfs geen tijd om mij deftig te installeren in de kamer waar ik zou bevallen want om 7.15 uur was het teamvergadering in het verloskwartier en ze wouden dat ik daarvoor al ingeleid was. ik bespaar u de medische handelingen van het half uur erna maar da was dus echt wel het minst toffe deel van de dag .
Om 7.45 uur ongeveer kwam mijn pufcoach de verloskamer binnen, ik was al druk weeën aan het wegblazen. 'oeioei, dat is precies al heftig'. Van de 3 uur die daarop volgen herinner ik me nie veel behalve dat het zeer deed, dat het om de minuut van dattem was en dat die verrekte anestesist maar niet kwam opdagen. Eens de epidurale geplaatst werd ik proefkonijn van dienst voor een student die nog nooit het hoofdje van een ongeboren baby gevoeld had. Tof! En misselijk was ik dat herinner ik me ook nog. En beven... van de weeënopwekkers denk ik.
En toen werd ze geboren....om 14.49 uur om precies te zijn. Een klein bolleke met heel veel donker haar. Ze mocht sebiet op mij liggen, wel 1.5 uur lang. Super! Oma & opa bellen, foto's nemen, genieten. Tot die klier van een kinderarts mijn nieuw geluk kwam vergallen. En mijn kraamtijd plots één grote huilbui werd ipv groot geluk.Tot zover vorig jaar.
En nu is ze dus 1! Mijne kadet. Mijn minimeisje. Een karakterke om u tegen te zeggen. Een willeke en niet-willeke. Een bezige bij. Mijn miniversie, want oh boy ze lijkt héél erg op haar mama, uiterlijk maar zeker ook qua karakter.. Ik ga geen opsomming geven van wat ze allemaal kan, Ze kan wat ze kan. Ze kan vooral mijn hele dag goedmaken met één van haar vele mooie glimlachen. En ze heeft van mijn leven een bijzonder leven gemaakt.
Een hele dikke proficiat kleine meid! Je weet niet half hoe fier ik ben om jouw mama te mogen zijn.
ps: er staan nieuwe foto's van de jarige op flickr!
Dus: ge steekt veel tijd in het gaan bezoeken van scholen en het kiezen en wikken en wegen van waar ge wilt dat uw kinders toch normaalgezien een kleine 9 jaar van hun leven hun broek gaan slijten. Dus: ge denkt dat ge een goede keuze gemaakt hebt Dus: ge ziet uw kind openbloeien, vriendjes maken en enorm veel bijleren op korte tijd en ge zegt: het is goed zo
EN DAN
dan: is er een vrouwmens die meent dat messen voorwerpen zijn waarmee ge een deur efkens kunt openzetten, te weten de deur tussen de refter en de speelzaal dan: is er een opmerkzame kleuter dit dit mes in zijn pollen krijgt en denkt hm.. dan: zijn er 4 verzorgsters die denken iets anders te doen te hebben dan kinders in de gaten te moeten houden dan: is er een huilende zoon met bloed op zijn hoofd en 5 goeie schrammen op zijn schedel dan: is het plots van oei en och en maar god toch en tssss dan: zijn er 100 x excuses en tzal nie meer gebeuren
DUS is er nu een zeer boze mama die absoluut geen greintje vertrouwen meer heeft in het instituut waar de zoon en dochter nog ettelijke jaren voort zouden moeten....
Hij: een blondje van 14 kg en 1 meter, bijna 3,5 jr. Buikslaper. Gourmand. Zomerkind. Fan van àlle studio 100 & pixar toestanden. Knuffel: Putti Zij: een brunette van 7.5 kg en 68 cm, bijna 1 jr. Buikslaper. Gourmand. Winterkind. Fan van babytv. Knuffel: Bumba (denk ik)
Zij vindt het gewéldig om 's ochtends naast broer in de zetel te mogen wakker worden met ontbijttv, onder een fleeceke, lekker samen. Hij vindt het geweldig om zus 's morgens boterham te voeren.
Zij kraait het uit van plezier als broer haar een knuffel van jewelste geeft Hij vindt het leuk als zusje aan zijn haartjes trekt.
Zij wordt boos als broer een speelgoedje afpakt. Hij wordt boos als zus per ongeluk ZIJN speelgoed vastheeft.
Zij komt niet meer bij van het lachen als broer besluit om ook in het park te komen bivakkeren. Hij vindt in- en uit het park springen een fantastische hobby (blijkbaar)
Zij huilt mee als hij huilt. Hij huilt mee als zij huilt.
Zij kan enkel getroost worden door mama. Hij wil enkel getroost worden door mama.
Zij giechelt als hij spook komt spelen en haar mee onder het deken neemt. Hij giechelt om de meest stomme dinges eerst.
Zij eet boekjes op Hij leest boekjes voor aan zus maar wordt nog véél liever zelf voorgelezen. Favorieten; Winnie the pooh, Tip de Muis & Kaatje
Zij spettert de hele badkamer onder, vindt het gewéldig als je bekers water over haar hoofd uitkiepert... Hij spettert de hele badkamer onder, probeert flink te zijn als zijn haartjes gewassen worden en is heel opgelucht als dat werkje er weer op zit.
Zij wordt in bedje gelegd om 19u, speelt nog een keer kiekeboe met mama, draait zich om en slaapt het klokje rond Hij wordt in bedje gelegd om 19u30, kleeft een sticker, checkt of konijn écht al slaapt, overloopt de dag nog eens met mama, wil nog een knuffel, slaapt een uur of 10, wordt wakker, huilt, roept mama, slaapt verder tot mama hem uit zijn bed kotert
Zij heeft zwakke luchtwegen waar momenteel niet veel oplossing voor bestaat.. Hij had lopendeband oorontstekingen waar een oplossing voor gevonden werd.
Hij brengt zijn dagen door op school, bij juf Cathérine en al zijn vriendjes.. Zij brengt haar (gezonde) dagen door in de crèche bij Tamara & Sandra & al haar vriendjes
Hij maakte van mij een mama Zij maakte van mij een andere mama
mama van Piet Piraatje (2007) en zonnemeisje (2010) BAM Administratieve duizendpoot Boekengek Chocoholic Netwerkbeest Kwisser Blogger en nog veel meer....
(vanmiddag tegen de kassajuf bij de zeeman: 'da's voor mij en da's voor mijn sus. mijn sus noemt maren. En ik ben zo en mijn sus zo (doet de smoggebaren voor broer en zus) en mijn opa was veel te vroeg wakker vandaag.' De kassajuf was very interested...)
. De voorloper van de tand was een zeer onrustige, koortsige & slapeloze nacht waar mama nog steeds van aan het recupereren is. Dat belooft tegen dat alle tandjes erdoor zijn niewaar.
Hm. Het is dus het gezinsvriendelijke broertje geworden waar buggy's, fietsen, een olifant en een ganse hoop bagage moeiteloos in verdwijnen en ge nog den indruk hebt dat ge niks meehebt. Hoop ik.
). De donor wordt geselecteerd op een aantal uiterlijke kenmerken van je bloedeigen familie. (haarkleur, kleur ogen, gemiddelde lengte.) Zodat er niet plots een zwartharig kindje met groene ogen rondloopt in een familie vol blondharige blauwogigen. Niet dat een ander kleurke van haar er iets toe doet, maar het helpt wel een beetje bij de identiteitsvorming van het kind natuurlijk. Aha, ik lijk daarop.. dat is dus mijn familie. En hopelijk helpt dat een beetje later om alles een plaatsje te kunnen geven.
.Met dank aan i. voor het doordenkertje van de dag!
