Het gaat hier dikwijls over de dochter, ik heb nochtans een zoon die soms voor 10 telt!
Bijna 4 is hij, hij telt de dagen af voor hij zijn kaarsjes mag uitblazen, dat er gezongen wordt voor hem en vooral dat hij zijn kadootjes mag openmaken. Heelder dagen komt hij aanzetten met kado-ideeën. o kijk mama een vliegtuig! Een een trein! En een pinguin! Dat heb ik ook nog niet (talking Duplo). Of dat hij voor z'n verjaardag een uitje naar Plopsaland wel zou zien zitten. En dat hij een taart wil met veel fruit én slagroom. Jaja. We tellen af.. allé hij toch, mama iets minder toch. 4 begot. Waar gaat dat eindigen... daarna 5 zeker en dan 6 en... pffff. Ik mag er niet aan denken.
De kleine blonde god is hemel en hel momenteel. Hel omdat hij blijft woede-aanvallen krijgen om u tegen te zeggen. 'laat mij' en dan weet ik het wel. Er volgt dan ofwel zware ruzie met mama omdat 'laat mij' nu echt wel niet kan. ofwel laat ik 'm idd en dan gooit hij met deuren (de deur van z'n speelhuisje gelukkiglijkst meestal), gooit hij blikken, of begint hij met speelgoed te gooien. Zucht. ik vind er geen antwoord op momenteel. En hoop dat het weer zal overwaaien, ooit. En ondertussen krijgt hij een time-out ergens waar ik hem niet kan zien en hij mij niet, zo gaat het nog het vlugste over. Hel omdat hij blijft weigeren van in z'n eigen bed te slapen... 't is alweer maanden geleden denk ik dat hij daar nog eens sliep. Ik begin er niet meer aan. Hij slaapt nu in een deftig spijlenbed in mijn kamer. Ik slaap en hij slaapt, allé behalve die paar keer per nacht dat hij 'mama' zegt en ik 'ja tiemen' moet antwoorden. Voor de rest slapen we hier. Er komt absoluut zeker ooit nog een periode dat hij met afschuw mijn verhalen aanhoort over een jongetjedatnietinzijneigenbedwouslapen.
Maar hij is ook hemel. Gewoon omdat hij is wie hij is. Blonde spring-in-'t veld. Kan niet stilstaan/zitten/liggen. Altijd in beweging. Dol op zijn zus. Grappig ('nu ben ik grappig hé mama nu ik zo'n grapje vertelt heb?'). Meisjesmagneet. (Janne, Emma, Pixie, Annabel, juf Charlotte, .. ze liggen allemaal aan zijn voeten (denkt hij )). Fantast met zijn eindeloze conversaties tussen duploventjes, auto's, smurfen. Voetballerke (mamààààààà mijn bal ligt weer bij de buurtjes). TV Kijkerke (Kaatje, de Smurfen, Mickey Mouse, Plop etc...). Vleierke ('ik kom op jouw soot zitten mama'). Eterke (àlles maar werkelijk alles eet hij met Spaghetti en Frietjes als absolute favorieten), ik kan nog efkens doorgaan..
Hij is wie hij is met al z'n eigenschappen, het is vooral een hele lieve, zorgzame uk. En hoe groot hij ook mag worden, voor mij blijft hij altijd dat kleine hulpeloze wezentje dat ze bijna 4 jaar geleden in m'n armen legden.
Nog drie weken drie en dan geven we een reuzefeestje!
Dus the misses is ondertussen 18 maand. Anderhalf! Ongelooflijk hoe vlug dat gaat...
Ze zit/staat op het randje van zichzelf op te trekken en te blijven staan... in de crèche doet ze het al blijkbaar, thuis blijft het bij verwoede pogingen en met wat assistentie lukt het wel. Maar ze hobbelt de ganse benedenverdieping af nog altijd, ik heb m'n rug nog niet gedraaid of ze zit in de keuken schuiven open te trekken en in de inhoud op de vloer te gooien of nog beter in het berghok de was te sorteren . Dus hebben wij maatregelen genomen (een afscheidingshekje geplaatst aan de livingdeur) en oh boy she is not amused... Toen ze het gisterenavond ontdekte op haar kruiptocht heeft ze me daar toch een bleitconcert van jewelste gegeven.. met de nodige theatrale armbewegingen, snikken, .... als er audities in de Vlaamse Opera uitgeschreven worden kan ze zo de hoofdrol opnemen. Grappig. En toen ik haar toonde dat zo'n hekje echt wel positieve kanten heeft ook, dat je je eraan kan rechttrekken bijvoorbeeld kreeg ik een blik. U weel wel zo'n blik.die.kan.doden. Hihi...
Ze heeft 4 tandjes (kiezen) , ze is 74 cm en weegt 9 kg. Ze draagt maatje 74/80 en schoentjes maat 18. en de meest schattige muizenpantoffeltjes maatje 17. Cute. Ze zegt mama, dada, mba (bumba) en P. P met bijhorende vinger die wijst naar Emilio Romano, onze poes. Ze kijkt doodgraag tv, en ze kijkt echt.. ze zit mee te swingen als Kaatje of Mickey Mouse zingt, ze zwaait als Koning Koos, Zaza en Toto zwaaien en ze probeert de geluidjes na te doen van babytv. Ze speelt met de ark (beestjes in de boot, beestjes uit de boot), met de duplo's en ze is zot van al haar knuffels. Ze rolt de bal terug naar broer en als 'binnen de minuut' ooit terug op TV komt schrijf ik haar in want niemand kan vlugger de doos tissues legen dan mijn dochter . Ze eet meestal alles braaf op en ze eet veel! Het enige wat wat overredingskracht zal vergen zijn stukjes fruit blijkbaar maar in de crèche zeiden ze dat dat perfect normaal is, zo'n fruitpap smaakt uiteindelijk vrij unform wàt je er ook ingooit, zo'n apart stukje fruit heeft ook een aparte smaak en textuur en dus logisch dat zoiets wat meer aanpassing vraagt, zeker bij kindjes die moeite hebben met overgangen. Dus we blijven volhouden!
En op 1 september is het niet alleen voor broer een grote dag met de overstap naar de tweede kleuterklas maar ook voor Maren! Want na 14 maand babygroep werd het wel eens tijd voor de kleinste peutergroep dachten ze in het Bengelhof. Dus nemen we met weemoed afscheid van verzorgsters Tamara en Sandra en steken we de gang over naar Katia. Maren is al een paar keer gaan wennen en dat komt allemaal dik in orde, ze vindt het nieuwe speelgoed heel fascinerend blijkbaar, ze eet daar goed, ze slaapt daar goed en ze laat zich niet doen door de grotere kindjes. ik had dat nu ook niet gedacht van dat laten doen eigenlijk . Hopelijk stimuleren de grotere kindjes daar (die allemaal al lopen) haar motorisch een beetje en de nieuwe uitdaging daar wordt ook alleen leren eten... voorlopig heb ik het nog niet ingevoerd thuis, ik geef ze wel eens een lepel in haar hand maar die belandt binnen de 1 seconde op de grond en ook bord of beker moet eraan geloven als ze eraan kan dus ik denk dat Katia zich aan iets mag verwachten.... en ik ook.
Wat kan ik nog vertellen... dat ze een hele goede slaper is eigelijk, ze slaapt van 19u tot... tja soms tot 9u, 9.30 uur en in de namiddag doet ze ook nog een dustje van een uur of 2,3.. ik klaag dus niet . En op gezondheidsgebied... we hebben deze zomer welgeteld 14 dagen het neusspoelen kunnen afschaffen, ondertussen zijn we al weer volop bezig met spoelen, druppels etc... tja, de echte Belgische zomer zal er ook wel voor iets tussenzitten hé... de NKO arts was in elk geval supercontent over haar. Met haar verminderde weerstand zijn die verkoudheden normaal en het is een kwestie van eruit te groeien..
En het allerleukste bewaar ik voor het laatst... ze draagt haar haar in 2 staartjes nu! SU-PER-SCHATTIG! (check out de 18 maand foto )
Veel te vlug gaat dat toch hé.... drie weken plan je en dan denk je vooraf, ammai hoe ga ik die weken vullen en hoppa plots zijn die weken en dagen voorbij.... maar we hebben een leuke en deugddoende vakantie gehad en er komt nog een weekendje weg aan binnenkort dus we hebben nog iets om naar uit te kijken....
Wat hebben we gedaan om die drie weken te vullen.... awel:
- we zijn begonnen met een paar dagen wassen, strijken & valiezen pakken en een weekje richting Westhoek trekken, iets meer in het binnenland deze keer zo met alle "bergen" rondom ons waar de voorjaarsklassiekers passeren. Een boerderij 'op de schreve' zoals dat daar heet, 10 meter lopen en we stonden in Frankrijk. Cool. Er was heel regenachtig weer voorspeld dus zaten onze koffers vol met lange broeken, truien, regenlaarsjes en veel meer speelgoed dan we normaal zouden meenemen. Maar we hebben dus absoluut geen 7 dagen regen gehad... de eerste dag is letterlijk in het water gevallen maar de daaropvolgende 5 dagen was het vrij droog met zelfs 1 dag echt mooi weer (buiten kunnen eten en al). De kindjes hebben zich het pleuris gefietst, gevoetbald, gecrost, diertjes eten gegeven, geschommeld en gegleden. We hebben Ieper, Bailleuil en een oude steenmolen bezocht, 2 x een middagje Bellewaerde gedaan en een dagje naar zee geweest... We hebben genoten van alle dieren op de boerderij, vooral van de poezen die ongegeneerd naast ons op de bank kwamen liggen (het was ook hun boerderij natuurlijk ) én we hebben een internet- en tv-loze week overleefd (wel laptop mee en filmskes voor de kindjes).
- terug thuis back to reality met een weekje klusjes in huis, wat verven, baby- en kinderkleertjes sorteren en wegdoen of per maat wegstoppen in bakken (met excellfile van wat we allemaal in voorraad hebben - efficiency is my middle name ), babyspullen afwassen en op internet zetten voor de verkoop, koken, wassen & strijken en in de late namiddag toch nog iets leuks proberen doen met de kindjes... binnenspeeltuin, buitenspeeltuin.. afhankelijk van het weer
- en toen was het weer maandag en mocht de dochter terug naar haar vriendjes in het Bengelhof.... ik had een beetje gevreesd voor een drama maar neen hoor, ze was superblij om er terug te zijn, wel pokkemoe de eerste avond en duidelijk moeten wennen aan de wat rigidere structuur terug en het vroege opstaan uur (want mijn dochter is in de fase van 'ik slaap tot 9u-9.30u'). En ze verhuist volgende week van de babygroep naar de eerste peutergroep... we hopen een beetje dat we haar motoriek op die manier toch een beetje in een stroomversnelling krijgen en dat ze wat extra gestimuleerd wordt door alle loperkes daar in de groep want ze kàn zich dus rechttrekken en blijven staan maar zitten en poepschuiven is toch zoveel gemakkelijker niewaar . Hopelijk ziet ze vlug de voordelen in van het rechtstaan en wie weet eerste stappekes...
- en toen hadden mama en tiemen 2 dagen tijd voor mekaar, hoezee. We begonnen onze tweedaagse met een halve dag 'leer uw stad - de schuunste stad van het heelal that is - kennen...: we trokken op zoek naar ridders in het Gravensteen en daarna gingen we met een bootje varen. Om de jonge toerist te plezieren trok het bootje speciaal heel traag langs de waterschildpaddenkolonie aan het Rabot en zagen we tientallen schildpadden luieren in de zon op en langs het water. Daarna lunch op een terrasje met de mama en toen was het tijd voor Tiemens allereerste cinemabezoek. Cars 2 speelt en ik hoopte een beetje dat de allergrootste Carsfan ever dat wel zou kunnen appreciëren al. De voorfilmpkes duurden veel te lang maar eens de film begonnen was, zat hij vrij vlug mee in het verhaal en al kwam hij bij enkele spannende passages toch veilig op mama's schoot zitten, hij vond het wel leuk denk ik. En hij heeft ook al de volgende film uitgekozen die hij wil zien 'de gelaarsde kat' - zijn eeuwige voorliefde voor de shrekfilms is daar niet vreemd aan. Einde dag 1. Op dag 2 trokken we heel simpel met zijn beste vriendinneke naar zee: strand, water, emmertjes & schopjes... meer moet dat echt niet zijn. En 's avonds trakteerden zijn meter en peter nog op een ijsje en zo was de hele dag geslaagd.
- en toen brak de laatste dag van de vakantie al aan (allé voor de mama toch want de zoon heeft nog een weekje boerderijvakantie met oma en opa in't verschiet...) en was het van vlug opruimen, wassen, strijken en zorgen dat ons huis een aanvaardbare graad van properheid heeft .
En toen was het helemaal back to reality met wekker en al!
Een update van de babyspullen die hier nog weg mogen....
- een lodger shelter, een fleece wikkeldeken met roze bloemetjes voering. Maren heeft er 1 winter geniet van gehad. Je kan het wikkeldeken omvormen tot draagdoek. In originele verpakking! - een buggypod... een watte? dat is een aanhangstoeltje met 1 wiel dat je aan de meeste 4wielsbuggy's kan bevestigen zodat broer of zus zittend kan meerijden.. ze zitten dan naast mekaar en je buggy wordt ongeveer 35 cm breder door het stoeltje. Pakt dus minder plaats in dan een dubbele buggy. Op de verpakking staat tot 15 kg maar aan 12 kg vond ik dat toch al redelijk zwaar, 't is maar dat u het weet. Is maar enkele keren gebruikt. In originele verpakking met gebruiksaanwijzing voor montage! - een donkerblauw hangstoeltje van Chicco voor aan een tafel te hangen voor kindjes tot 15 kg. Je kan het zitje in drie richtingen draaien, heel handig! - een blauw badje met berepootjes waar mijn dochter menig baduur in gespendeerd heeft - een lichtblauwe tummytub waar mijne zoon menig baduur in gespendeerd heeft
Mail me gerust als je een foto wil zien of een bod wil doen!
Wij gaan er even tussenuit.... we zijn er aan toe! Een weekje boerderijvakantie in de Westhoek.... het belooft een hele natte week te worden dus veel buitenspelen zal er niet inzitten waarschijnlijk maar we zoeken wel wat binnenspeelmogelijkheden en we hebben wat extra speelgoed en knutselgerief ingeladen en we gaan het niet aan ons hart laten komen. Want we zijn allemaal toe aan een weekje relaxen, een weekje waarin het uurwerk een plaats op de achtergrond krijgt en we eens kunnen genieten van het niets moet alles mag gevoel.
- is de dochter al 17 maand! - poepschuift ze vrolijk verder, ze zou al eens in kruiphouding durven gaan zitten om dan vlug haar 'fout' te herstellen - doen we er hier veel aan om haar op haar 2 voeten te krijgen en uit haar comfortzone (kleermakerszit) zodat ze zich toch eens zelf zou beginnen rechttrekken en gaan staan. 't is dat dat kleermakerszitten en poepschuiven o zo comfy is hé... ze weet het verdomd goed! Maar hey, eerste schoentjes gekocht en goedgekeurd door the misses, prinsessenzeteltje gekocht en aanvaard, prinsessenbankje geïnstalleerd en zo af en toe warempel eens gebruikt, laag paardje op wieletjes gaan halen bij de spelotheek en wordt gebruikt... jaja ik zei het al veel inspanningen... - heeft ze ondertussen drie kiezen en is nummerke 4 in aantocht heb ik de indruk... andere tanden zijn voorlopig overbodig precies... - heeft de dochter een nieuw 'spelletje' als in: mama steekt een lepel soep in mijn mond en ik speel voor fontein... datzelfde spelletje is ook mogelijk met yoghurt, water, melk, fruitpap... en het blijft grappig! - is mijn vrolijke slapengaander plots veranderd in een kindje dat luidkeels protesteert en nog een half uur haar keel openzet als ze moet gaan slapen..; jaja.. gelukkig enkel 's avonds en niet voor de middagdut. - is de dochter al in vakantie want crèche gesloten en is de mama zeer benieuwd hoe ze zal reageren als ze binnen drie weken terug gaat... - zijn de huilbuien hier nooit ver weg want madam is plots 'vreemd'. En niet alleen op vreemde plaatsen en bij vreemde mensen maar ook gewoon thuis als mama uit het zicht verdwijnt.... vermoeiend! - speelt ze heel graag met broer en vooral met datgene waar broer mee probeert te spelen... het is hier voortdurend brandjes blussen tegenwoordig. favoriet spelmateriaal bij maren (naast papieren zakdoekjes in friemels uiteen trekken): auto's, de diertjes van de ark, smurfen, duplo's... hey en laat dat nu nét ook het favoriete spelmateriaal van broer zijn! Interesting! - is ze nog altijd mijn lieve, schattige, mooie, grappige zonneke in huis....
Ben ik nu de enige, vraag ik me af, die de laatste schooldag een beetje emo is? Of zijn er nog mama's die toch eens terugdenken aan het afgelopen jaar en zich ook afvragen waar al die weken en maanden naartoe zijn.
Het lijkt gisteren dat mijn kleine man en ik de grote schoolpoort binnenstapten en in de speelzaal van de kleuterschool op een bankje gingen zitten wachten tot een juf naar ons toekwam en Tiemen kwam verblijden met de boodschap dat hij vanaf nu een kikkertje was. Dat hij met zijn kleine handje stevig in mijn hand de schoolgang binnenstapte, een kastje toegewezen kreeg met een symbool (een bal), een kapstokje en ons uitgelegd werd wat we waar precies mochten of moesten leggen en hangen. Dat zijn juf ons meteen bekoorde met haar lieve lach en haar warme onthaal. Dat mama met een traan in de ogen en een krop in de keel haar kleine jongen achterliet voor zijn eerste (halve) dag op school. Een jongetje dat nog middagdutjes deed, dat nog een beetje hulp nodig had bij jas aandoen, soep eten, naar toilet gaan... zo die kleine dingen die je als mama bijna achteloos en automatisch doet en waarvan je hoopt dat ze dat op school toch niet gaan vergeten.
En nu, een schooljaar later, crost de kleine grote man een paar tientallen meters vooruit op de mama als we de school binnenstappen, staat hij al honderduit te vertellen tegen zijn vriendjes en vriendinnetjes tegen dat mama in de schoolgang geraakt is (want de mama durft al eens stoppen om een klapke te doen met een andere mama onderweg), komt hij nog eens vlug en van ver een kusje geven voor mama weer weg is. Middagdutjes zijn voor watjes en naar toilet gaan doet hij allang helemaal zelf en alleen. En straks verlaat hij voor de laatste keer de kikkertjesklas om ze in september in te ruilen voor de bijtjesklas.
En tussendoor ergens in al die maanden was er een zeer zieke zus, een beetje verwarde broer, een paar keer huilen bij het afscheid, spelen in de sneeuw, elke ochtend goeiemorgen zeggen aan de kippen, een incident met een mes, wat verloren geraakte spullen, heel veel kunst- en knutselwerkjes, heel veel versjes en liedjes, Juul de immer aanwezige in de klas, veel leuke dingen leren, veel zand in de schoenen en vooral veel lachen, spelen en plezier maken met alle vriendjes in de klas.
Bedankt juf Sabrina, juf Lut en vooral juf Cathérine om van dit eerste schooljaar van de kleine man een onvergetelijk jaar te maken. Zijn kikkertje dat hij meekreeg deze week krijgt vast en zeker een plaats in de memorybox voor later!
pffff, zal ik hier wel schrijven dat alles rustigjes voortkabbelt. Te vroeg gejuichd. Of ik maak van veel muggen nen olifant dat kan ook.
In elk geval is mijn meisje weer snipperdesnipverkouden en heeft ze dankzij haar niet aanwezige weerstand een fijne schimmelinfectie opgelopen, heeft de zoon weer kuren, zijn er weer eens administratieve dinges te regelen en op te lossen, moet ik het al wéken stellen zonder mijn favoriete babysitters opaenoma, ligt ons huis weer helemaal readytogo voor een sublieme aflevering van Sienenmaria én on top of it all ligt de mama nu ook nog eens in de lappenmand. Griep en sinusitus, ik kan het u verzekeren het is géén combinatie en al helemaal niet met zo 2 kleine kinders die ook aandacht en entertainment willen.... Afgelopen weekend was regelrecht rampzalig en dankzij de goede zorgen van mijn broer zijn de kindjes niet verhongerd, niet verdorst en hebben ze zich zelfs redelijk gedragen. Dank u broer! Want de mama was het toonvoorbeeld van een levende (alhoewel..) voddenpop, een uitgewrongen dweil, enfin, u kan er zich iets bij voorstellen. Niet in staat tot iets eigenlijk. Zucht.
Dus vakantie zou welkom zijn, zo nu ongeveer. Nu dus. Euh NU! Iemand?
Het leven kabbelt hier rustig voort. we gaan werken, naar school, naar de crèche.. De afgelopen lange weekends een paar leuke uitstapjes gemaakt (babybezoekje, zee, Blaarmeersen, binnenspeeltuin, Plopsaland). Geprobeerd om de kleine grote man wat meer qualitytime alleen met mama te geven door een aantal van die uitstapjes solo met hem te doen. En dat viel wel in de smaak, bij beide partijen mag ik wel zeggen. Het is leuk om met hem alleen op stap te gaan, we pakken ons op en we zijn weg. Geen gesleur met buggy, eten, pampers, geen rekening houden met middagdutjes etc.. 't is toch anders. (maar het is natuurlijk ook leuk om zusje eens mee te nemen hé!).
Tijdens de grote vakantie heb ik 2 dagen quality time geboekt met the misses en 2 dagen met de kleine grote man. Die 2 dagen met the misses zullen wat rustiger verlopen, mama zal eens een boekje kunnen lezen tijdens de middagdut en voor de rest het ballenbad uitzetten, een badje vullen en veel plezier maken in de tuin (weergoden wees mij goedgezind 14 en 15 juli aub en o ja ik moet dan ook valiezen pakken want 16/7 zijn we weg op vakantie naar de boerderij in de Westhoek. (zou daar een prijs voor bestaan voor de meest enthousiaste Westhoekvakantieganger.. want ik kom zeker in aanmerking met de 5e Westhoekvakantie op 4 jaar tijd ). Na onze vakantie heb ik dan 2 daagjes alleen met de kleine grote man en dat zullen wel wat actievere dagen worden denk (vrees) ik. Een dagje zee zit er zeker bij en ik denk dat ik ook een dagje Gent ga doen met hem.. met de bootjes varen, naar het Gravensteen, de tuin of het huis van Kina...een filmke meepikken... er is genoeg te doen in de mooiste stad van het heelal om een bijna 4-jarige een dagje bezig te houden.
Maar voor het vakantie is zijn er nog een paar drukke weken op het werk, nog wat ambetante papierzaken in orde brengen, de belastingbrief in te vullen en het huis en de tuin wat vakantieklaar te maken (liefste poetsvrouw gelieve u nog eens te laten zien pleeeaaaaassseee..).
Nog een maandje doorbijten en om ons op de been te houden kijken we af en toe nog eens naar de hele mooie foto's die vorig weekend aan zee gemaakt werden.. het vakantiegevoel spat er van af. U vindt er enkele bij de fotooookes!
Ga je vechten kleine meid? Vechten tegen die vieze beestjes die nog maar eens je luchtwegen en vooral longen aanvallen. Vechten voor elk hapje zuurstof dat je binnen kan krijgen.. Vechten zodat je vlug weer kan ravotten met je broers en zus. Vechten zodat je lieve mama vlug weer wat positiever nieuws kan melden. Vechten zodat we vlug weer foto's van zonnestraaltje Luna te zien krijgen.
We denken aan je meid en sturen al onze positieve energie jouw richting uit.
Van je vriendinnetje Maren, broer Tiemen en mama bé
update: het gaat ondertussen gelukkig al een stukje beter met Luna, oef!
- de geur van versgemaaid gras - de zon op m'n huid (o ja damn ik heb zwaar zonne allergie dit jaar, no sunshine for me...) - na het werk de autoradio loeihard en samen met the misses meedansen en zingen (maren dansen en ik zingen dus ;-)) - ne goeie spaghetti bolognaise, zo eentje met massa's verse groentjes erin - een briefje van 20 euro vinden in een broek die al een half jaar in de kast hangt - mijne zoon die met iedereen, maar dan ook met iedereen die hij tegenkomt een klapke begint te doen... (vanmiddag tegen de kassajuf bij de zeeman: 'da's voor mij en da's voor mijn sus. mijn sus noemt maren. En ik ben zo en mijn sus zo (doet de smoggebaren voor broer en zus) en mijn opa was veel te vroeg wakker vandaag.' De kassajuf was very interested...) - de stem van Mr. Luke Walter Junior, helaas veel en veel te vroeg vertrokken naar de eeuwige jachtvelden... - de stem van Ozark Henry, ne goeien tweeden - gaan shoppen en net dàt kledingstuk vinden waar ge naar op zoek waart (dream on dus...) - mijn 2 collega's die een perfecte imitatie van de 'Gammahomo's' doen... - 's avonds in de zetel zitten met Emilio Romano (onze kater) op m'n schoot - de begintune van NCIS (i know , i know...;-)) - chocomousse ...
dingen waar ik mij aan durf ergeren
- kinderen die voor 7.00 uur 's morgens hun bed uit duikelen en al na 10 min. in hun ogen zitten wrijven omdat ze eigenlijk feitelijk nog moe zijn - een glas melk uitschenken, er een goeie slok van nemen en ontdekken dat de melk zuur is - rijden door slalomstraat 'euh ik bedoel de wondelgemstraat' met zijn (drie)dubbelgeparkeerde voertuigen, laden en lossen tijdens de spitsuren, overstekend wild allerhande en mannen die plots hun remmen dichtgooien omdat ze 'ne maat' zien waar ze dringend een klapke mee moeten doen.. midden op de openbare weg.. midden tijdens de spitsuren..en o ja en ik vergeet de overheerlijke geur van de tientallen kipaantspitkramen te vermelden... ( en ja helaas het is echt de kortste weg naar huis) - mensen die zonder hun richtingaanwijzers te gebruiken plots alles dichtgooien en afslaan - mensen die vertragen, stoppen, toch doorrijden, weer vertragen, stoppen en dàn pas hun richtingaanwijzer aanzetten.. (ah u moest dus parkeren... ) ter info de juiste volgorde is.. richtingaanwijzer gebruiken, vertragen, stoppen. En neen u kan meestal niet met uwen gigantische suv in die kriebelparkeerplaats, zoek maar verder. - met de zoon gaan winkelen want ge komt altijd met veel meer thuis dan ge voorzien had (en dat geldt voor voeding, kleding, speelgoed, àlles dus) - mensen die naar XXX bellen en verkeerdelijk bij mij terecht komen (àl 5 jaar Belgacom, al 5 jaar duurt da) en die zonder te luisteren wie de telefoon afneemt (ik zeg da nochtans iel duidelijk) beginnen ratelen en hun probleem uitleggen (meestal willen ze niet of later betalen) en dan woest zijn omdat je er hen op attent maakt dat ze de verkeerde aan de lijn hebben. Neen mensen ik kan daar écht nie aan doen, ik kan u ook nie doorverbinden, ik vind da even ambetant als u en neen, het ligt nie aan u maar ook nie aan mij.
en voor mijn lijstje ergernissen te lang wordt... that's all folks!
- ze poepschuift, mijn zonneke, ze poepschuift het ganse huis rond achter mij aan. En alhoewel ik dat allemaal bijzonder schattig vind zo'n kindje in beweging en ik heel trots ben op haar vorderingen natuurlijk, is het toch weer even aanpassen. Altijd goed kijken voor ik m'n voeten verzet want ze komt meestal heel stillekes achter me aan en blijft dan pal achter mij zitten. Pas als ik me omdraai of te kennen geef dat ik haar gezien heb kraait ze het uit van plezier, geeft ze applausje-voor-haarzelf, doet een dansmoveke of twee en hoppa daar gaat ze weer. Ondeugd . Maar ne kruiper in huis betekent ook weer meer was (pottezwart is ze tegen 's avonds) en meer stofzuigen om de schade toch enigszins te beperken.
- ze heeft een tandje, jèhj, eindelijk, 15 maand en 1 week heeft het geduurd. Maar dus vaneerstekeer een tandje met karakter: een kies. Want zo'n tandje vooraan da's voor sissy's, daar doen wij hier niet aan mee . De voorloper van de tand was een zeer onrustige, koortsige & slapeloze nacht waar mama nog steeds van aan het recupereren is. Dat belooft tegen dat alle tandjes erdoor zijn niewaar.
- de zoon begint het te begrijpen, er zijn nog momenten dat ik een plekje zoek achter het behang maar het is fel verbeterd ik moet het zeggen zoals het is. ik heb begrepen dat moeheid de voornaamste oorzaak is van zijn kuren en hij heeft begrepen dat het toch niet opbrengt zijn kuren en voila we hebben mekaar gevonden. Meestal toch.
- volgende week deze tijd hoop ik al met mijn nieuwe bolide rond te zoeven, mijn driejaarlijkse zelfverwennerij kent weer zijn hoogtepunt. Nen nieuwen otto yeah! Ik heb mijn goesting gebroken voor de eerste keer van mijn leven eigenlijk maar ja suv's zijn benzineverslaafde gekken op hoge wielen en eigenlijk helemaal niet gemaakt om 90% stadsverkeer te doen. Maar snik, dubbel snik. Hm. Het is dus het gezinsvriendelijke broertje geworden waar buggy's, fietsen, een olifant en een ganse hoop bagage moeiteloos in verdwijnen en ge nog den indruk hebt dat ge niks meehebt. Hoop ik.
- werktroubels waar ne mens toch ne keer over moet nadenken. Want dat wordt gepresenteerd als iets positiefs en waw en wij zijn uitverkoren maar eigenlijk feitelijk is het een verkapte vorm om mij toch een pakske werk bij te bezorgen. En dat gaat helaas niet gepaard met navenante aangepaste verdiensten vrees ik. Ah nee, want we zijn uitverkoren, ei ei, misschien moet ik wel inleveren wie weet. .
- en om te eindigen zal ik nog eens iets verrassends vertellen: ik ben moe! En hoe weet ik da? Awel ik maak ruzie met iedereen, ik heb 10 keer per dag goesting om in tranen uit te barsten, ik slaap slecht, ik heb geen fut om mijn huishouden op een deftige manier te doen en o ja ik maak ruzie met iedereen.
PS: Over dat laatste: liefste deurknopleverancier als u dit leest: op u was ik wel degelijk met reden kwaad en nog.
ik zie u denken, waarover gaat ze het nu hebben, laaghangende wolken of wa?
Neen! Ik volgde deze week deel 1 van een cursus SMOG (spreken met ondersteuning van gebaren). Vermits Maren haar taalontwikkeling vertraagd zal zijn en ze dus (veel) later zal beginnen babbelen (brabbelen daarentegen doet ze 24/7 ) wordt er voor downkindjes aangeraden om een ondersteuning te bieden met SMOG. Ten eerste omdat de kindjes, eens ze de gebaren herkennen en zelf ook maken, zo duidelijk kunnen maken wat ze willen (en je zo dus een hoop frustratie kan vermijden) , ten tweede omdat het tonen van een gebaar bij een woord voor het kindje een extra houvast is voor de herkenning. 'oei, en gaat ze dan altijd met gebaren blijven spreken?' Neen, helemaal niet, eens de taal meer en meer begint te lopen blijven de gebaren achterwege. Er zijn blijkbaar wel kindjes die nog eens 'hervallen' als ze ziek zijn of te opgejaagd bv om iets te kunnen zeggen. Maar normaalgezien vallen de gebaren na verloop van jaren helemaal weg. 'en is dat dan gelijk bij dove/slechthorende mensen die gebarentaal?' Neen, de gebaren zijn ruwer, echte gebarentaal vergt een zeer goede fijne motoriek en natuurlijk is die bij downkindjes ook vertraagd dus zijn de gebaren basic. Veel dingen zijn wat u automatisch zou doen trouwens. Slapen.... eten...drinken.. het zijn maar enkele vb van gebaren die u ook al onbewust maakte naar een kind.
Het was leuk in elk geval de cursus, al 70 gebaren geleerd, enkele andere ouders ontmoet, een goeie babbel gehad met de logopediste. ik was samen met 2 begeleidsters van de crèche naar de cursus gegaan trouwens, want het is heel belangrijk om de smog door zoveel mogelijk mensen uit marens omgeving consequent te laten toepassen. Dus thuis, bij oma & opa, in de crèche, meters & peters, babysit... ze ontsnappen er niet aan . Maar de begeleidsters dus, cremekes van dames trouwens, ik mag mijn pollekes kussen dat Maren elke dag door zo'n gemotiveerde en lieve mensen opgevangen wordt. Mocht het mogelijk geweest zijn, àlle verzorgsters waren meegekomen naar de cursus, zo groot is het enthousiasme en de inzet om Maren vooruit te helpen. Fantastisch toch hé! Tijdens de pauze waren we efkens aan het babbelen en het aspect 'school' kwam efkens aan bod en ze werden plots heel stillekes en zeiden dat ze Maren enorm gaan missen als ze ooit het Bengelhof verlaat. Hihi, softies. Ik denk dat we daar altijd een speciale band mee zullen hebben, met de crèche.
Maar ik wijk af, SMOG dus, ik ben Tiemen ook wat gebaren aan het aanleren, zo al spelende, en hij pikt dat vrij vlug op moet ik zeggen! En nu wordt het langzaam introduceren bij Maren hé. Beginnen met 5/6 gebaren en kijken hoe ze erop reageert en hoe vlug ze dat oppikt, dat kan màànden duren blijkbaar dus ik zal mijn pakske geduld best bovenhalen. Maar ik zie het zitten, het wordt vast weer een boeiende periode!
Ha! Vanaf vandaag rij met met tram 4 gelijk ze dat zo zeggen. En vind ik dat erg? Goh. Eigenlijk niet. Of ja. Toch een beetje. Want er zijn een paar onmiskenbare tekens dat ik ouder word en er is iets wat ik wél nog zou doen als ik wa jonger was maar nu dus niet meer zal doen. En omdat u het bent zal ik dat eens vertellen sé....
Waaraan ziet ge dat ik ouder word. - Grijs haar. Hier en daar zo een zilveren lijn tussen mijn lange bruine manen. Hm. Wat doet een mens dan. Mijn kapster zegt: zo lang mogelijk afblijven! Niet uittrekken, nie kleuren, negeren tot ge er echt nie meer op kunt kijken (of naastkijken ;-)). Wanneer the point of no return komt da zal de toekomst dus uitwijzen maar het is een feit, eens ge begint met kleuren zit ge daar voorderestvanuwleven aan vast. Me not like! - De zwaartekracht die hier en daar toch wel begint te werken. Hm, enfin, ik ga er nie veel uitleg bij geven maar de 'blokjaren' hebben hier al ferm toegeslagen. En ik weet het ik zou kunnen beginnen starttorunnen, starttobiken of gewoon al eens meer de trap nemen maar ik word daar zo moe van. En ik bén al zo moe. Wie weet als ik het ooit echt beu ben.... Maar nu heb ik gewoon megagrotekuis in mijn kleerkast gehouden en me een nieuwe garderobe in een maatje groter aangeschaft. Duur maar wel eens leuk. - Pijntjes die alom en overal tegewoordig zijn. Vlugger rugpijn, vlugger spierpijn, vlugger moe. Mega moeten recupereren van slapeloze nachten of van het occasionele avondje uit. Blèh.
Wat zou ik doen mocht ik pakweg 5-10 jaar jonger zijn. Dat is eigenlijk maar 1 ding. Nog een paar jaar wachten tot Maren wat zelfstandiger is en de kleuterschool ingerold is en Tiemen de lagere school en nog een kindje kopen. Maar ja, tijd is daar mijn ergste vijand hé. En ik word er niet jonger op. En het risico op nog een zorgenkindje wordt er zeker nie kleiner op. Dus geen babietjes meer hier. Dubbel blèh.
Maar ei! De schoonste jaren van mijn leven komen eraan 't schijnt! Life begins at 40 of zoiets! The best is yet to come! Wreed benieuwd! Wieeèèèèèèèèèèèw!
De kleine man is boos. Razend bij momenten. Roepen, tieren, slaan, schoppen, dingen gooien. De aanleiding is altijd iets kleins. Het komt er altijd op neer dat meneerke iets wil, dat mama 'm z'n zin niet (onmiddellijk) geeft. En.dan.barst.de.bom.
Hij begint hysterisch te wenen. En dan ontspint zich de volgende soort conversatie (ik schets u het voorbeeld van afgelopen nacht toen meneer het in z'n mooie hoofdje kreeg om 3.30 uur om wakker te zijn en enkel nog te willen gaan slapen als dat bij mama kon zijn. Niet dus) 'en ik wil bij jouw slapen want ik mag dat van mijn peter en als mijn buikje pijn doet màg ik wél bij jouw slapen' 'Neen tiemen, je gaat in je eigen bed slapen' ''en jij bent een stoute dommerik en ik ga aan mijn opa zeggen dat jij een stoute bent. En ik mag toch wél bij jouw slapen hoor!' 'Neen Tiemen, je gaat in je eigen bed slapen. En ik discussieer niet met driejarigen in het midden van de nacht, ga liggen en slaap' Wat geroep en getier... 'Tiemen ik ga nu terug naar mijn kamer, ga liggen en slaap' 'jij grote stoute dommerik, en mijn juf segt ook dat jij een dommerik bent hoor en toch ga ik bij jouw slapen in et kleine bed! Want als dat mijn buikje zo pijn doet van zo veel te eten mag ik wél bij jouw slapen en dan moet ik bij jouw slapen'. enfin, dit ging nog een kwartier zo door met een onderbreking van mama die terugging naar haar kamer wat niet op gejuich onthaald werd om het zeer licht uit te drukken. En het eindigde met mama die wenend in haar bed lag terwijl peter Jeroen de kastanjes uit het vuur haalde. (merci)
Hij heeft het een beetje lastig. Een fase. Moe lopen. Jaloers op zijn zus. Alles samen. Maar dit mag, wat zeg ik dit moet vlug gedaan zijn want mama is.het.beu! Ik weet dat ik alleen maar kan proberen om consequent te zijn, structuur te geven en te proberen om er zelf kalm bij te blijven maar ik merk dat dit laatste mij minder en minder lukt. Als je al een week of 2 leeft van de ene onderbroken nacht naar de andere en per dag zo een paar woede aanvalletjes van meneer moet counteren dan verlies je je kalmte. En meneerke merkt dat natuurlijk en speelt er gretig op in.
Terrible 2 kon ik aan, terrible 3 al een stuk minder. ik mag hopen dat terrible 4 niet bestaat. En misschien toch maar eens het telefoonnummer van de opvoedingswinkel in Gent opzoeken.
"Je dochter lijkt toch geweldig goed op jou hé." Hoe veel keer ik die opmerking al gehoord heb, niet te tellen. En idd het is zo. Mijn dochter is een kleine mini-me . Door de amandelvormige ogen die meekomen met het downsyndroom is haar gezichtje een klein beetje vervormd natuurlijk maar toch het is onmiskenbaar mijn dochter. Zelfde neus, ogen, mond, vorm van gezicht. Tiemen is dan weer de spitting image van mijn broer. Ongelooflijk hoe die 2 op elkaar lijken. Leg een kinderfoto van mijn broer naast eentje van Tiemen en je zal enkel aan de kwaliteit van de foto zien wie wie is. Grappig.
Soms vraag ik me af of dat komt omdat ik gewoon niet weet hoe de leverancier van de andere genen eruit ziet. Want ik zal eens een geweldig misverstand uit de wereld helpen. Neen, als je naar de spermabank gaat krijg je geen 5 mappen met foto's, hobby- en diplomaopsommingen etc waar je dan uit mag kiezen. (ge weet wel zoals in de slechte amerikaanse films ). De donor wordt geselecteerd op een aantal uiterlijke kenmerken van je bloedeigen familie. (haarkleur, kleur ogen, gemiddelde lengte.) Zodat er niet plots een zwartharig kindje met groene ogen rondloopt in een familie vol blondharige blauwogigen. Niet dat een ander kleurke van haar er iets toe doet, maar het helpt wel een beetje bij de identiteitsvorming van het kind natuurlijk. Aha, ik lijk daarop.. dat is dus mijn familie. En hopelijk helpt dat een beetje later om alles een plaatsje te kunnen geven.
Misschien zijn er dus wel dingen die meegekomen zijn met de andere genen (allé meer dan waarschijnlijk). Tiemen zijn stressexceem bijvoorbeeld. Of Maren haar lenigheid. (want dat heeft ze écht echt niet van mij ). We zullen het nooit met zekerheid weten hé. Maar uiterlijk is er geen discussie mogelijk, het zijn mijn kinders!
- dat ik al 10 dagen kamp met een keelontsteking die maar niet van wijken wil weten. De oververmoeidheid die ik overhoud aan de lange zieke winter van Maren heeft mijn zwakke plek gevonden en zict daar stevig genesteld blijkbaar. Na de verdovende spray, de ab kuur + rust, nu de ontsmettende tablettekes. En dat mama 's avonds wat vroeger in haar bed zou moeten leren kruipen. En dat de zoon zou moeten afleren van smorgens op een ontieglijk vroeg uur op te staan en te verkondigen 'ik ben wakker'. We hebben het hier over 5 uur 's morgens. Jawel. Al - een - ganse - week. ZUCHT.
- dat er (hopelijk) beterschap in zicht is want wij gaan nog eens een midweekje met vakantie. Hoezee! We gaan het nog eens zoeken bij onze Noorderburen, deze keer niet aan zee maar in Brabant. Benieuwd. Maar er is een zwembad, een binnen-en buitenspeeltuin, een kinderboerderij.. tzou al heel erg mis moeten gaan niewaar . En oma en opa gaan mee dus kunnen we eens afwisselen in het oppassen der kinders.
- dat de administratieve rompslomp die gepaard gaat met Marens handicap me soms de oren uitkomt. En dat ik dat niet goed begrijp soms, dat ge al die begeleiding, extra kinderbijslag etc telkens opnieuw moet aanvragen. Telkens opnieuw vragenlijsten met telkens dezelfde gegevens moet invullen. Dat ge bijna moet smeken om bepaalde dingen te krijgen. dat ge telkens opnieuw moet bewijzen dat uw kind gehandicapt is en dat al die dingen echt wel van doen zijn. Beste Vlaamse administratie, FOD etc... ... ge zou eens moeten weten hoe blij ik zou zijn moest ik op een woensdagochtend wakker worden en een gezond kind in haar bedje zou vinden... echt waar. Maar dat zal dus niet gebeuren, Marens handicap is een levenslange veroordeling en GDVDM het is echt niet leuk om daar telkens opnieuw mee geconfronteerd te worden door uwe stomme papierwinkel!
- dat the misses nog altijd even schattig, lief en mooi is. Gelukkig maar. Maar ze weet potverdikke héél goed hoe ze iedereen rond haar minipink moet draaien. Dan doet ze iets verkeerd en dan kijkt ze zo met haar hoofdje schuin, gooit een steelse blik vanonder haar lange wimpers.... hmhm. TRUKEN! maar wel schattig...
- dat meneer mijne zoon groot wordt. En voetballer. En misschien ook wel wielrenner. Dat hij mega bezig is met indruk te proberen maken op elk persoon van het vrouwelijk geslacht. Op zijn mama natuurlijk. Op zijn vriendinneke Janne. Op de buurtmeisjes als we gaan fietsen door een sprintje te placeren en dan genadeloos op zijn bek te gaan (haha), op de schoolvriendinnetjes, op de kassierster in den delhais. Op zijn juf Lut en op de juffen Cindy, Petra en Liliane van het dagverblijf op school. Ik ga daar nog wa mee tegenkomen vrees ik.
- dat ik in de laatste rechte lijn naar mijn 40e verjaardag zit. En dat ik dat gelijk helemaal niet zo erg vind als ik een paar jaar geleden zou gedacht hebben. t Zal wel iets te maken hebben met dat klein grut dat hier vrolijk rondhuppelt en kruipt. Ik voel me begot geen 40. Ik zie er ook geen 40 uit. Néh, ik zal het zelf maar zeggen. Die paar grijze haren zijn sympathiek. Die paar extra kilo's zijn luiewijvenkilo's en gaan als sneeuw voor de zon verdwijnen als ik eindelijk eens begin te fitnessen, start-to-runnen of zwemmen (nooit dus ) en die rimpels zijn het bewijs dat ik veel en graag lach. HA!
Dat gaat hier plots met een rotvaart vooruit dus. Maren is gisteren 14 maand geworden! 14 maand al! En zoals haar meter gisteren opmerkte, ze is de laatse weken héél erg veranderd! Voor de cijfers qua lengte en gewicht is het nog efkens wachten, woensdag gaan we op controle en de rappelprik voor windpokken halen bij de KA. maar ze is duidelijk gegroeid dus. Het maatje 80 mag langzaam de kast uitgehaald worden. Ne grote 74 en ne kleine 80 draagt ze nu.
Ze communiceert ook meer. Ze maakt andere klanken plots, tot voor kort alleen maar mamama en bababa en papapa maar nu begint ze ook keelklanken te maken... g en k bv. En ze maakt heel duidelijk als ze iets niet wil. Ze duwt het weg met haar handje of draait resoluut haar hoofd om (begeleid door een pruillip van jewelste). En ze is zot van muziek. Van zodra ze op tv of op de radio iets hoort zit ze mee te swingen of in haar handjes te klappen. Ze beweegt zich voort, ze poepschuift gans de kamer door en ook op haar buik vindt ze een manier om zich voort te bewegen. Ze zet zich overal aan af met haar voetjes en zo geraakt ze er wel! Ze vraagt ook meer en meer om rechtgetrokken te worden, twee vingers geven en ze trekt zich vlotjes zelf recht. Ben eens benieuwd wanneer ze gaat ontdekken dat ze ook gewoon zich aan een stoel of tafel of kast kan rechttrekken .
In de crèche maakt ze de speelhoek onveilig, ze kruipt overal op en onder en zit of ligt er al eens een ander kindje in de weg dan geeft ze die gewoon een duw. Als Tamara haar berispt dan kijkt ze heel frank terug en durft ze ook al een haar vingertje boven halen . Ze wordt een beetje deugniet ook, ze gaat bv bij de andere kindjes de kousjes uittrekken en gooit ze op een hoopje, leuk werkje voor de verzorgsters om de kousjespuzzel te ontrafelen daarna
Gezien ze nog altijd geen tandjes heeft (maar wel heel veel last: kwijlen, veel volle pampers, rode wangetjes, constant vingertjes in de mond en soms echt huilen van de pijn) is haar voeding nog altijd hetzelfde, de zachte groentjes probeer ik wel in stukken te geven en niet meer fijngemaakt maar ze vindt dat niet altijd even leuk. Boterhammetjes eet ze wel in stukjes en ook aan koekjes sabbelen vindt ze ook wel leuk.
Qua gezondheid mogen we de laatste weken niet klagen, haar longskes zijn al weken zuiver, ze kampt nu wel wat met ontstekingen in de bovenste luchtwegen maar gelukkig zonder veel erg. Neusje goed spoelen, af en toe eens een kuur met ab neusdruppels en zo gaat het wel. En ik heb op 1 april de aerosol voor de laatste keer gedaan, ben eens benieuwd of we nu de ganse lente en zomer zonder zullen kunnen!
Ze speelt ook graag en veel, ze kan zichzelf echt goed bezighouden alleen, zet haar naast een bak duplo's en je kan gerust een uur verdwijnen. Blokken in de bak, blokken uit de bak.... maar het allerleukste is wel samenspelen met broer. En broer begint te ontdekken dat dat niet altijd even leuk is zo'n kleine zus. Want dan heb je net een puzzel gemaakt en komt zus hem kapot maken of begint ze op een stuk te sabbelen..; of dan maakt zus de mooie blokkentoren kapot die je net met zoveel zorg opgebouwd hebt.
En zo wordt mijn kleine baby langzaam een peuterke, een echt meisje. Die haar eerste kappersbeurt al achter de rug heeft, die speldjes en staartjes in haar haar draagt, die zo schattig staat met al die mooie echte meisjeskleren en kleuren. Het is erg en ik had dat nooit gedacht van mijn eigen maar zeker de helft van haar kleren zijn roze . (Hardroze wel, niet van dat babyroze) Ze moet er maar niet zo schattig mee staan!
er staan nieuwe fotokes van de 14maander en broer op de fotosite!
update na de KA: NIET gegroeid dus! gene mm... allé zeg. en maar 100 gr bij ook maar da's normaal denk ik gezien ze veel meer beweegt de laatste weken. 70 cm en 8.4 kg is ze nu, een echte miniminimeid!
ofte: de was. Want oh boy als er 1 ding is wat ik schromelijk onderschat heb in de overgang van 1 naar 2 kinderen dan is het wel de hoeveelheid was. Ik vraag me af of ik daar alleen in ben of dat overal zo is. Dat is precies niet x 2 maar x 10. Tiemen is nen echte jongen en die komt dus elke dag pottezwart thuis van school. En Maren, tja die morst al eens meer dan een ander kindje dus ook meer was. En ze morst al eens op de mama dus ook mijn kleren zijn quasi elke dag aan een wasbeurt toe. En slabbetjes, en handdoeken, en lakens en parkleggers en en.... en dat wassen op zich tot daar aan toe: alles sorteren op kleur en temp en de machine in. En dan in de winter in de droger (hoera voor de droger!) en 's zomers aan de waslijn. Maar dan begint het: alles opplooien, strijken wat gestreken moèt worden. En geloof mij ik ben daar zeer minimalistisch in geworden. Hier worden enkel nog de echt katoenen dingen gestreken die we aantrekken die de mensen zien . Dus géén pyama's, geen hemdjes, geen tricot of dingen waar rek in zit, geen lakens, handdoeken of zakdoeken. Dat wordt allemaal gewoon gladgestreken met de hand en opgeplooid.
En dan moet alles nog in de juiste kast terechtkomen. En dan moet je ervoor zorgen dat die kasten altijd netjes liggen. En af en toe eens te kleine kleren eruit halen en vervangen door grotere exemplaren, die je dan best eerst eens wast. .
En je moet dus best zien dat je al wat kleertjes liggen hebt van een grotere maat. Dus moet je eens rondkijken. Ik heb nu gelukkig ondertussen mijn vaste winkels zo van: de broeken van de c&a (want smal van taille) zijn goed voor tiemen, de kleertjes van de Z zijn ideaal van maat (want klein) voor Maren, de t-shirts van de bel & bo zijn nogal ruim. De h& m is ideeal voor basistukken. Allé ge moet daar toch een beetje een databaseke van in uw hoofd zitten hebben en ook zo promoties in de gaten houden. Als ze studio 100 stukken verkopen voor een appel & een ei in de Lidl of in de Aldi bv. Of als de wintercollectie in de Carrefour uitgelegd wordt dat ge er vlug bijzijt voor wat goedkope sweaters... Want die dingen zijn altijd na een paar dagen juist in de maat van uwe kleine weg. Hebben jullie dat ook trouwens, dat er altijd gelijk veel meer keuze is in de andere maten dan die waarvoor jij aan het kijken bent?
Serieus mensen: er kruipt toch veel tijd in het up-to-date en proper houden van de kleerkast van de kinderen. En dan ben ik nog niet aan mijn eigen kleerkast begonnen.
nog een kleine toevoeging: en dan vergeet ik bijna nog de kleerjes die ik doorkrijg van vriendinnen of die ik op de kop tik op tweedehandsbeurzen, die moeten ook allemaal gesorteerd, gewassen en per maat gelegd worden en dan hopen dat (vooral the misses) in het juiste seizoen de juiste maat heeft voor de juiste kleerkes
mama van Piet Piraatje (2007) en zonnemeisje (2010) BAM Administratieve duizendpoot Boekengek Chocoholic Netwerkbeest Kwisser Blogger en nog veel meer....
)). Fantast met zijn eindeloze conversaties tussen duploventjes, auto's, smurfen. Voetballerke (mamààààààà mijn bal ligt weer bij de buurtjes). TV Kijkerke (Kaatje, de Smurfen, Mickey Mouse, Plop etc...). Vleierke ('ik kom op jouw soot zitten mama'). Eterke (àlles maar werkelijk alles eet hij met Spaghetti en Frietjes als absolute favorieten), ik kan nog efkens doorgaan..
. Dus hebben wij maatregelen genomen (een afscheidingshekje geplaatst aan de livingdeur) en oh boy she is not amused... Toen ze het gisterenavond ontdekte op haar kruiptocht heeft ze me daar toch een bleitconcert van jewelste gegeven.. met de nodige theatrale armbewegingen, snikken, .... als er audities in de Vlaamse Opera uitgeschreven worden kan ze zo de hoofdrol opnemen. Grappig. En toen ik haar toonde dat zo'n hekje echt wel positieve kanten heeft ook, dat je je eraan kan rechttrekken bijvoorbeeld kreeg ik een blik. U weel wel zo'n blik.die.kan.doden. Hihi... 
. Hopelijk stimuleren de grotere kindjes daar (die allemaal al lopen) haar motorisch een beetje en de nieuwe uitdaging daar wordt ook alleen leren eten... voorlopig heb ik het nog niet ingevoerd thuis, ik geef ze wel eens een lepel in haar hand maar die belandt binnen de 1 seconde op de grond en ook bord of beker moet eraan geloven als ze eraan kan dus ik denk dat Katia zich aan iets mag verwachten.... en ik ook. 
)
), babyspullen afwassen en op internet zetten voor de verkoop, koken, wassen & strijken en in de late namiddag toch nog iets leuks proberen doen met de kindjes... binnenspeeltuin, buitenspeeltuin.. afhankelijk van het weer
. Hopelijk ziet ze vlug de voordelen in van het rechtstaan en wie weet eerste stappekes... 
Hm. Het is dus het gezinsvriendelijke broertje geworden waar buggy's, fietsen, een olifant en een ganse hoop bagage moeiteloos in verdwijnen en ge nog den indruk hebt dat ge niks meehebt. Hoop ik.
